သတိရစရာေတြထဲက

ဘာလုိလိုနဲ႔ စကာၤပူမွာ ေသာင္တင္ေနတာ သံုးပတ္ေက်ာ္သြားၿပီး… စကာၤပူကို က်ေနာ္ ခ်စ္ပါတယ္… စကာၤပူထက္ စကၤာပူက စုစည္းလွတဲ့ ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြကို က်ေနာ္ပိုခ်စ္ပါတယ္… က်ေနာ္ေရာက္ၿဖစ္ေနတာ စစ္တီးေဟာဆိုေပမယ့္ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ဘယ္မွ မသြားခ်င္ပါဘူး…. ဘယ္မွ သြားခ်င္စိတ္လဲ လံုးဝ မရွိဘူး… ညေနတိုင္း ဒီေမာင္ႏွမေတြကို စစ္တီးေဟာမွာ ေတြ႕ေနရရင္ကိုေတာင္ ေက်နပ္ေနတတ္သူပါ… ရံုးဆင္းလို႔ ေမာေမာနဲ႔ လာတဲ့ သူတို႔ေတြရဲ႕ အၿပံဳးတစ္ခုကို ၿမင္တာနဲ႔တင္ၿပည့္စံုပါတယ္…

အားလံုး အလုပ္ထဲေရာက္ေနခ်ိန္မွာလည္း က်ေနာ္က ဂ်ီေတာ့ကေန တစ္ေယာက္တည္း ပ်င္းတယ္ဆိုတဲ့ စကားေတြနဲ႔ ခၽြဲရင္ အားလံုးက ဖုန္းေတြ လွမ္းဆက္… မက္ေဆ့ေတြ ၿပန္ပို႔နဲ႔ က်ေနာ့္ တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ အလုပ္ကို မအားႀကပါဘူး… ညေနေစာင္းရင္စစ္တီးေဟာမွာ လူစုရတာကလည္း ေပ်ာ္စရာပါ… ဘယ္သူလာမယ္… ဘယ္သူမလာဘူး… ဘယ္မွာေစာင့္ ဆိုတာေတြနဲ႔ ညံစည္လို႔ေနတယ္…

ဒီလိုနဲ႔ သံုးပတ္ေက်ာ္လာေတာ့ စကာၤပူက ဖိုးစိန္ကို ခ်စ္ပါတယ္ ဆိုတဲ့သူေတြ ခုခ်ိန္ဖိုးစိန္ကို ၿမင္ရင္ လွမ္းလွမ္းေမးႀကတယ္… ”ကိုဖိုးစိန္ဘယ္ေတာ့ၿပန္မွာလဲ”တဲ့… ၿပန္မဲ့ရက္ကိုေၿပာရင္ သူတို႔က တအံ့တႀသနဲ႔ “ဟယ္… အဲဒီရက္လား မသိပါဘူး… အဲဒီထက္ ေစာၿပန္မယ္ ထင္ထားလို႔”… “ဟင္… အႀကာႀကီးေနာ္… အဲေလာက္ႀကာမယ္ မထင္ဘူး” ဆိုတဲ့ ေလသံေတြ ကပ္ပါလာပါတယ္…

ခုရက္ပိုင္း ဖိုးစိန္က ေနာက္တပတ္ထပ္တိုးေနမယ္ဆိုတဲ့ သတင္းလဲ ရေရာ..

“ဘာ……………” ဆိုတဲ့ အသံရွည္ရွည္ေတြ

“ဟယ္…. တကယ္လား… တကယ္ဆိုရင္ ငါတို႔ေတာ့ ေတပီ” ဆိုတဲ့ စိတ္အားငယ္သံေတြ..

“ဘုရား… ဘုရား… သူသာဆက္ေနရင္ အားလံုး အလုပ္ၿပဳတ္ၿပီး ၿမန္မာၿပည္ ၿပန္ရေတာ့မယ္” ဆိုတဲ့ အားေပးစကားေတြ ကို တၿပိဳင္နက္ထဲ ႀကားရပါတယ္…

ဘာၿဖစ္ၿဖစ္ သူတို႔ ရင္ေတြထဲမွာ ဖိုးစိန္အတြက္ ဘာရွိေနလဲ ဆိုတာ မေၿပာပဲနဲ႔ ဖိုးစိန္သိေနပါတယ္…။ အဲဒီအတြက္ ေက်နပ္ပီတိၿဖစ္သလို ဝမ္းနည္းၿခင္းကိုလဲ တၿပိဳင္နက္ခံစားရတယ္။

က်ေနာ္စဥ္းစားမိတယ္… ခုလို ဒီညီအကိုေတြ ေပါင္းလို႔ရတယ္… စုလို႔ရတယ္… ဘာေႀကာင့္လဲ… အေၿဖက တစ္ခုတည္းပဲ… တစ္ဦးကို တစ္ဦး အက်ိဳးအၿမတ္ မႀကည့္ပဲ စာနာ နားလည္ေပးတတ္လို႔… အနစ္နာခံတတ္လို႔ပါပဲ…

လူဆိုတာ အသိုင္းအဝန္းနဲ႔ပါ… ငယ္ငယ္ေက်ာင္းသားဘဝကတည္းက ခင္ရာမင္ရာစု အက်င့္တူ ဝါသနာတူတဲ့သူေတြ စုရင္း သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္း ေတြၿဖစ္လာႀက အခ်စ္ဆံုး အခင္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းေတြ ၿဖစ္လာႀကတယ္ေလ… တကၠသိုလ္တက္ေတာ့လဲ ဒီလိုပါပဲ… အက်င့္တူ ဝါသနာတူတဲ့သူေတြ စုစည္းရင္း မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြ ရခဲ့ႀကတယ္… ခုလဲ ဒီလိုပါပဲ… ဘဝ အခ်ိဳးအေကြ႕တစ္ခုမွာ ဘေလာ့စာမ်က္ႏွာေပၚကေန တဆင့္ နားလည္ေပးတတ္တဲ့ ဘဝတူေတြအခ်င္းခ်င္း ေပါင္းမိ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြ ၿဖစ္ခဲ့ႀကရတာပဲ…

စကာၤပူက ဘေလာ့ဂါေတြက စာမေရးႀကဘူး… ဟုိစုဒီစု… အေပ်ာ္အပါးလုပ္ဖုိ႔ေလာက္နဲ႔ သြားဖို႔ ေလာက္ပဲ သိတယ္… ဘေလာ့သိကၡာက်တယ္လို႔ဆိုႀကတယ္…

တၿခားလူေတြ အၿမင္ကတ္မယ္… ေၿပာမယ္ဆိုရင္လဲ ေၿပာခ်င္စရာပါ… ေတြ႔လိုက္တိုင္း ရထားတန္းႀကီးလို ဘယ္သြားသြား တန္းစီၿပီး တသီတတန္းႀကီး… စေနာက္ ေအာ္ဟစ္သံေတြနဲ႔ လမ္းလံုးၿပည့္… “ဟိုလူ႔ကိုေစာင့္ပါအံုး… ဟုိလူမပါေသးဘူး… ဟိုလူက ေရာက္ခါနီးၿပီး… ဟိုလူကိုပါေအာင္ေခၚ” ဆိုတဲ့ ေစတနာေတြနဲ႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ရင္ထဲက ေဖးမ စကားသံေတြကို အၿမဲႀကားေနရမွာပါ…
ဒီလူေတြ အားလံုးက ရင္ထဲမွာ ခံစားေနရတာကို ဘေလာ့ေပၚမွာ ထြက္ေပါက္တစ္ခုအၿဖစ္ ထားသူမ်ားတယ္(က်ေနာ္အပါအဝင္ေပါ့) လို႔ထင္တယ္… သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ေနၿပီး အလုပ္ကို မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ သြားခ်င္လဲ သြား မသြားခ်င္လဲသြား ေနရတဲ့ ဘဝမွာ စိတ္ထြက္ေပါက္တစ္ခုအေနနဲ႔ ဒီလိုေတြ႕ဆံုပြဲေတြနဲ႔ စိတ္အပန္းေၿဖတာ မွားေနသလား… ဘယ္သူ႔ကိုထိခိုက္ေနလဲ… ဒီလိုစုစုစည္းစည္းၿဖစ္ေနတာ အားက်စရာ မေကာင္းဘူးလား… ဘေလာ့သိကၡာနဲ႔ ဘာမ်ားပတ္သက္ေနသလဲ… စဥ္းစားစရာပါ…

တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္… ဒီလုိေၿပာေနတဲ့သူေတြလဲ ဒီညီအကို ေမာင္ႏွမ ေတြနဲ႔ေတြ႔ရင္ အားလံုးရယ္ေမာ ေပ်ာ္ရြင္ ခင္မင္သြားမွာ… စာနာနားလည္ေပးသြားႏိုင္မယ္ ဆိုတာေတာ့ အာမခံပါတယ္… ဘယ္ေနရာမွာ အေရာင္ေတြ ဘယ္ေလာက္ဆိုးဆိုး… တဒဂၤေတြ႔ဆံုခ်ိန္မွာ အားလံုးက အၿဖဴေရာင္ေတြပါ… တၿခားလူေတြ အတြက္ေတာ့ မသိဘူး… တစ္ေယာက္တည္းေနလာတာႀကာတဲ့ က်ေနာ့္ အတြက္ေတာ့ သူတို႔အားလံုးက က်ေနာ့္ငယ္ငယ္ကတည္းက ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ခဲ့တဲ့ မိသားစုလိုပါပဲ… အၿပန္အလွန္ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြလို ေႏြးေထြးမွဳေတြ နားလည္မွဳေတြအမ်ားႀကီးရပါတယ္… အဲဒီအတြက္ ခုလာခဲ့ရတဲ့ ခရီးကို ေက်နပ္သလို က်ေနာ္နဲ႔ ရွိေနခဲ့တဲ့သူ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္…

ခုေနတဲ့ သံုးပတ္အတြင္းမွာ ရင္ထဲမွာ က်န္ေနမယ့္ အေပ်ာ္ေတြနဲ႔ အတူ သတိရစရာ လြမ္းစရာ အမွတ္တရေတြက အမ်ားႀကီး… ေရးစရာေတြကမွ အမ်ားႀကီး…

စေရာက္ကတည္းက အစည္းအေဝး အေႀကာင္းၿပ… အလွဴ အေႀကာင္းၿပၿပီး စုခဲ့ႀကတာေတြ… အလွဴမွာ ပီတိၿဖစ္ခဲ့တာေတြ… EAST COAST မွာ မိုးထဲေလထဲ အမွဳမထားပဲ ေကၽြးေမြးမယ့္ ဒကာေတြကိုေစာင့္ၿပီး ႏွစ္ရက္တိတိ ဘုန္းဘုန္းဘဝနဲ႔ ေနၿပီး ဒုကၡခံ လူစံုတက္စံု ေပ်ာ္ခဲ့ႀကတာေတြ… Reply to all ေမးလ္ထဲမွာ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ စေနာက္ရင္း ေမးလ္ တစ္ေထာင္ေက်ာ္လို႔ ဆက္ေၿပာမရခဲ့ႀကတာေတြ… ဒီအေႀကာင္းကို စာၿပန္ေရးပါလို႔ ေၿပာႀကလို႔ စာေရးဖို႔ ကြန္ၿပဴတာဖြင့္ၿပီး စဥ္းစားလိုက္ရင္ ပထမဆံုး ေပ်ာ္ခဲ့တာေတြ စဥ္းစားရင္း ငါၿပန္ရင္လြမ္းေနရဦးမယ္ ဆိုတာကို စဥ္းစားမိလိုက္ေတာ့ မ်က္ရည္က စို႔လာတယ္… ဘယ္လုိမွ စာေရးလို႔မရေတာ့ဘူး… ေရးမယ့္ စကားလံုးတိုင္းမွာ ဒီညီအကို ဒီညီအမေတြရဲ႕အေႀကာင္းေလ… ဒီညီအကို ေမာင္ႏွမေတြကို မခြဲႏိုင္ဘူး…

ဘဝဆိုတာ ေပ်ာ္ရာမွာ မေန ေတာ္ရာမွာ ေနရမယ္ဆုိေတာ့လဲ ဘဝအက်ိဳးေပးမေကာင္းခဲ့တဲ့ ကံႀကမၼာကို ရင္နာမိၿပန္တယ္… တေန႔ေတာ့ ၿပန္ရဦးမွာပါ… ၿပီးရင္ တေန႔ေတာ့ ၿပန္ဆံုဦးမွာပါ… ခုလိုႀကိဳေရးမထားခ်င္ဘူး… တကယ္ေတာ့ ေရးဖို႔ တာစူလိုက္တာက အလွဴၿပီးလို႔ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ခဲ့ႀကတဲ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ညအေႀကာင္း… ခုေတာ့ ေရးေနရင္းနဲ႔ ဝမ္းနည္းလာလို႔ စိတ္ထဲရွိတာပဲ ခ်ေရးလိုက္တယ္…

ဘာၿဖစ္ၿဖစ္ အားလံုး လူစံု တက္စံုနဲ႔ အမွတ္တရ ရွိခဲ့တဲ့ ဒီဇင္ဘာ(၂၅) အလွဴနဲ႔ EAST COAT မွာတဲထိုးၿပီး တရားစခန္းဖြင့္ၿပီး ႏွစ္ညတိုင္တုိင္ ေပ်ာ္ခဲ့ႀကတဲ့အေႀကာင္းကိုေတာ့ စာေရးမွာပါ… ခုေတာ့ ဖိုးစိန္ကိုခြင့္လႊြတ္ပါ… က်ေနာ္ အားလံုးကို ခ်စ္ခင္ေလးစားပါတယ္…။ က်ေနာ့္ကိုလဲ ခ်စ္ႀကမယ္လို႔ ယံုႀကည္ပါတယ္။

ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာၿဖင့္

ဖိုးစိန္

ေမ်ာက္ေမ်ာက္

ဘုန္းဘုန္း