စိတ္ကူးနဲ႔ရူး

တႏွစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္က နာရီလက္တံ (၁၂)ကေန တပတ္ေရြ႕ၿပီး ၿပန္ေရာက္လာသလိုပဲ။ ခဏေလး။ အခ်ိန္ကုန္ၿမန္လိုက္တာ။ ဘာလုိလိုနဲ႔ ဆိုက္ပရပ္စ္ ကေန စကာၤပူေရာက္ၿပီး ေက်ာင္းတတ္တမ္း ကစားလိုက္တာ တႏွစ္ၿပည့္ေပါ့။ အလုပ္ရွာတမ္းလဲ ကစားပါတယ္။ အင္တာၿဗဴးေတြရပါတယ္။ မရတာက အလုပ္လို႔ ေၿပာရမလိုပဲ။ ကိုယ့္နဲ႔ ကစားခ်င္တဲ့ သေထးမရွိသလို ကိုယ္ကစားခ်င္ေလာက္ေအာင္ စိတ္တိုင္းက်တဲ့သေထးကိုလဲ မေတြ႕ေသးဘူး ၿဖစ္ေနတယ္။ တေန႔ေတာ့ ၿဖစ္လာမွာပါဆုိၿပီး ကိုယ့္နဲ႔ ကစားမယ့္သေထးကို ေစာင့္ရဦးမယ္။ ကိုယ္ကပဲ ေဂ်းမ်ားေနတာလား ၊ သူတို႔ကပဲ ကိုယ့္ကိုမ်က္စိေနာက္ေနသလား မသိဘူး။ ခုထိ ကိုယ့္နဲ႔ အဆင္ေၿပမယ့္သူ မေတြ႔ေသးဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘာပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္ ထမင္းဟင္းခ်က္တမ္းကစားလို႔ ရေအာင္ ထမင္းဆိုင္ပဲ ဖြင့္ရင္ေကာင္းမလားဆိုတာ စဥ္းစားမိၿပန္တယ္။ အႀကံကုန္ ေမ်ာက္ထမင္းခ်က္ေပါ့။

ကုိယ္ေက်ာင္းတက္တုန္းက ေၿမာက္ဒဂံုက သူငယ္ခ်င္းအိမ္ေဘးမွာ ေကာင္မေလးတေယာက္ရွိတယ္။ အဲဒီကေလးမေလးက ကိုယ္ အဲသူငယ္ခ်င္းအိမ္ေရာက္ရင္ ေယာင္လည္လည္နဲ႔ အိမ္ကိုလာတတ္တယ္။ သနားၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးမို႔ ေက်ာင္းစရိတ္ေထာက္ပံ့ေပးတယ္။ အိမ္ေခၚစာသင္ေပးတယ္။ ကိုယ္ေက်ာင္းထားေပးတဲ့ ကေလးမကို အားရပါးရ သမီးႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္မလဲေမးေတာ့ ေသခ်ာ က်က် နန စဥ္းစားၿပီး တမင္းဂ်က္မယ္ ဆိုၿပီး စကားမပီတဲ့ ေလသံနဲ႔ ေၿပာတယ္။ ကိုယ္ေတြက ရိုက္ရခက္ ရယ္ရခက္။ ကိုယ္ေက်ာင္းထားေပးတဲ့ ေကာင္မေလးက ရည္ရြယ္ခ်က္ႀကီးစြာနဲ႔ ႀကီးလာရင္ ထမင္းခ်က္မယ္ ေၿဖတာကိုး။ အင္းေလး အေမလုပ္သူက အိမ္တကာလည္ အ၀တ္ေလွ်ာ္၊မီးပူတိုက္ အလွဴတကာ ထမင္းခ်က္ဆိုေတာ့ သူလဲ ႀကီးလာရင္ ဒါလုပ္မယ္ ဆိုၿပီးေၿဖတာေပါ့။ တၿခားအလုပ္လုပ္ မလုပ္ရင္ ရိုက္မယ္ ဘာမယ္ ခ်ိန္းေၿခာက္ေတာ့မွ ၿပန္စဥ္းစားၿပီး ဒက္ဒက္မိုးဥ လုပ္မယ္ ၿဖစ္သြားတာ။ ကိုယ္လဲ ဒီလိုပဲ။ ပညာသင္တမ္းကစားၿပီးေတာ့ ခုခ်ိန္ေသခ်ာစဥ္းစားၿပီး ေမးလုိ႔ ေၿဖရရင္ တမင္းဂ်က္မယ္ ေၿပာရမလို ၿဖစ္ေနတယ္။

ငယ္ငယ္ကဆို ႀကီးလာရင္ ရွပ္အက်ီ လက္ရွည္၀တ္၊ စတိုင္ပင္နဲ႔ ရွဴးဖိနပ္ နက္နက္ ေၿပာင္ေၿပာင္ကို စီးၿပီး လက္ကိုင္အိတ္ကိုဆြဲ အလုပ္သြားခ်င္ခဲ့တာ။ ရံုးေရာက္ရင္ ကိုယ့္လက္မွတ္ကို လိုခ်င္လို႔ေစာင့္ေနတဲ့သူ ေတြကို ကိုယ့္စားပြဲ နားမွာ စာရြက္ေတြ တေပြ႔တပိုက္နဲ႔ ၿမင္ခ်င္တာ။ ကိုယ့္မွာ အဲဒီကံ မပါဘူး။ ခုခ်ိန္ထိ ကိုယ္လုပ္ခဲ့ရတဲ့အလုပ္က အကင္ေစာ္နံတဲ့အက်ီနဲ႔ ေဘာင္းဘီကို၀တ္ၿပီး ေရစိုခံတဲ့ ဖိနပ္အစုတ္ကိုစီးေနရတာ။ ကိုင္ရတာက ဓားနဲ႔ မီးညွပ္။ ကိုယ့္ကို ေစာင့္ေနတဲ့သူေတြကေတာ့ ငါးနဲ႔ ပုစြန္ေတြ။ ရွင္းဖို႔၊ခုတ္ဖို႔။ (အဲလို ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကို အေကာင္ထည္ေဖာ္ႏိုင္တာ)။ ခု ဆိုက္ပရပ္စ္ကို ၿပန္လဲ ဒါေတြက မကင္းပါဘူး။ ဒါေတြကိုပဲ ၿပန္လုပ္ရမွာပဲ။ ကိုယ့္ငယ္ငယ္က စိတ္ကူးယဥ္ ၀တ္စံုေလးနဲ႔ ရံုးတက္ရတာ ေမွ်ာ္တိုင္းေ၀းေပါ့။ ႀကည့္ဖူးတဲ့ ရုပ္ရွင္ကားတခုလို ေပါ့။ ႀကာလာရင္ ယဥ္ယဥ္ေလးရူးသြားမလားပဲ။ စားေသာက္ဆိုင္မွာ အလုပ္လုပ္ၿပီးၿပန္လာရင္ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး ရွပ္အက်ီေတြ စတိုင္ပင္ေတြ ရွဴးဖိနပ္ေတြ၀တ္ ၿပီးရင္ တညလံုးထိုင္ၿပီး စားပြဲေပၚကစာရြက္ေတြကို လက္မွတ္မ်ားထိုးေပးေနမလား ဆိုၿပီး ကိုယ္ကိုကိုယ္ စိတ္ကူးနဲ႔ရူးႀကည့္လိုက္ေသးတယ္။ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ ၿဖစ္ႏိုင္ပါေသးတယ္။ ရူးဖို႔ ေၿပာတာပါ။

ဘယ္လိုပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ဘယ္မွာပဲ အေၿခခ်ခ် ဒီႏွစ္ေတာ့ အိမ္ကိုခဏၿပန္ဦးမယ္။ ေၿခာက္ႏွစ္လံုးလံုး မေတြ႔ရတဲ့ မိဘႏွစ္ပါးနဲ႔ ညီနဲ႔ ညီမနဲ႔ကိုသြားေတြ႕ပါဦးမယ္။ အိမ္ၿပန္ရင္ မိဘနဲ႔ သားသမီး ၿပန္ဆံုတဲ့ ထံုးစံအတိုင္း အလြမ္းဇာတ္ခင္းဖို႔ စဥ္းစားထားတယ္။ အိမ္ေပၚ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဘယ္သီခ်င္းဆိုရမလဲ မသိေသးဘူး။ အိမ္ေပၚတက္တက္ခ်င္း အိမ္ၿပန္ခ်င္တဲ့ဟူး…. အေႏြးေထြးဆံုး အေမ့အိမ္ သီခ်င္္းကို ဆိုရင္ အေဖက ကန္ခ်မွာ ေသခ်ာတယ္။ ေမးမွာေပါ့ ေၿခာက္ႏွစ္လံုးလံုး ဘယ္မွာေအးခဲေသေနလဲ ဆုိတာ။ ဒါမွမဟုတ္ အသဲကြဲခဲ့တဲ့ အေမ့ရဲ႕သား ၿပန္လာၿပီး .. ၆ႏွစ္ေလာက္ အေမ့ဆီ မၿပန္တဲ့ အေမ့ရဲ႔သားလူမိုက္ဟာ … သီခ်င္းဆိုရင္ ေကာင္းမလား။ အဲဒါဆိုရင္ အေမက မငုိပဲ ရယ္မွာ။ သားမွာ ကြဲစရာ အသဲမေၿပာနဲ႔ ထားစရာ ရီးစားေတာင္ မရွိဘူး ဆုိၿပီး ကိုယ္ခင္းခ်င္တဲ့ အလြမ္းဇာတ္ကေန ဟာသ ဇာတ္ၿဖစ္သြားပါဦးမယ္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘာမွၿဖစ္မလာေသးတဲ့ ကိုယ္က ေလာကႀကီးကို ပံုခ်ၿပီး ထူးအိမ္သင္ရဲ႔ လူရယ္ေခၚစဥ္ အဆံုးအစ မရွိတဲ့ လမ္းကို ေၿခခ်ရင္း မရည္ရြယ္တာေတြ ၿဖစ္တတ္မွန္းလဲ မသိႏိုင္ခဲ့ဘူးအေမ… အေ၀းေရာက္သူ သားဘ၀ ႀကံဳေတြ႔ရ အၿဖစ္အပ်က္မ်ား ..ခါးသီးစြာ ရင္ဆိုင္လို႔ ၿဖတ္ေက်ာ္ရင္းသာ…. ဒီသီခ်င္းေလး မဆိုးဘူး လြမ္းလို႔ေကာင္းတယ္။ အဲဒီသီခ်င္းနဲ႔သာ အင္ထရို၀င္ရင္ အိမ္က မိဘေတြ မ်က္ရည္လည္ေလာက္တယ္။ ကိုယ္လဲ ေခါင္းေလးတိုးၿပီး ပိုက္ဆံေတာင္း လို႔ေကာင္းမယ္ထင္တာပဲ။ မိဘေပးတဲ့မုန္႔ဖိုးကို ၿပန္ယူရမယ္။

ေၿပာသာေၿပာရတယ္။ ကိုယ္အိမ္ၿပန္မယ္လို႔ ဆံုးၿဖတ္လိုက္တာ ကိုယ့္အိမ္က ဘယ္မွာမွန္းမသိဘူး။ အိမ္အသစ္ကိုေၿပာင္းထားႀကေတာ့ အိမ္လိပ္စာကိုယ့္မွာမရွိဘူး။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ေရာက္ရင္ ဘယ္မွာေနရမလဲ မသိဘူး။ ကိုယ္မရွိတာ ႀကာလဲႀကာေတာ့ ကိုယ့္အတြက္အခန္းမ်ား ရွိပါ့မလားဆိုတာ စိတ္ပူရေသးတယ္။ ေတာ္ႀကာ အထုတ္ပိုက္ၿပီး တည္းခိုခန္းမ်ားလိုက္ရွာရမလား၊ေဆြမ်ိဳးအိမ္မ်ားသြားအိပ္ရမလား စိတ္ပူရေသးတယ္။ အိမ္ကို မေၿပာပဲ ၿပန္မွာဆိုေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ ၿပင္ဆင္မွဳေတြ သူတို႔မွာ ရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ အဓိကက ကိုယ္က အိမ္ေရွ႔ ေရာက္ၿပီးမွ အေဖ အေမ.. က်ေနာ္ အေဖတို႔သားေလ… စိန္ေလ…လို႔ေၿပာရင္ ေတာင္မွ မွတ္မိရင္ကံေကာင္း။ မေၿပာပဲနဲ႔ ၿပန္တာ ၀မ္းသာခ်င္လို႔ ဆုိေပမယ့္ စိတ္ပူရေသးတယ္။ မွန္းခ်က္နဲ႔ ႏွမ္းထြက္ မကိုက္မွာ စိုးတာ။

ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ေၿခာက္ႏွစ္လံုးလံုး မၿပန္ခဲ့ပဲ အခုခ်ိန္ၿပန္မယ္လို႔ ဆံုးၿဖတ္လိုက္ေတာ့ ရင္ေတာ့ခုန္တယ္။ ၿပန္ရင္ လုပ္စရာေတြကို စဥ္းစားမိတယ္။ ကိုယ္ဆိုက္ပရပ္စ္ကို ၿပန္သြားၿပီးရင္ ေနာက္ထပ္ ၿပန္လာဖို႔ ဆိုတာ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ခ်ီမလားပဲ။ ကိုယ္ေသခ်ာမသိဘူး။ ကိုယ့္မိသားစုနဲ႔ ဘုရားဖူးထြက္မယ္။ ဘုရားဖူးထြက္မယ္။ ကိုယ္အိမ္ၿပန္တဲ့ အခ်ိန္က တပို႔တြဲ လၿပည့္ မွီတယ္။ လၿပည့္မွာ ထမင္းနဲ ထိုးၿပီး ေ၀မယ္။ မနက္ကို ဆြမ္းကပ္မယ္။ ကိုယ္ႏွစ္တိုင္း လုပ္ၿဖစ္တဲ့ ပင္းယက မိဘမဲ့ကေလးေတြကို ထမင္းသြားေကၽြးမယ္။ ေၿမာက္ဒဂံုက ၄၁ ရပ္ကြက္ (တမင္းဂ်က္မယ္ေၿပာတဲ့ေကာင္မေလး ေနတဲ့ေနရာ) မွာ စတုဒီသာ ေကၽြးမယ္။ ကိုယ္ေနတဲ့ ေမာ္လၿမိဳင္အိမ္မွာစတုဒီသာေကၽြးမယ္။ အင္း ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာက မ်ားမ်ားရယ္။ လုပ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္ခဲ့မွာပါ။ ေလာေလာဆယ္ ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္က မန္းနီးကင္ဆာ ကို နံပတ္၃ အဆင့္ေလာက္ခံစားေနရတာဆုိေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ခ်င့္ခ်ိန္ရမယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ကူးနဲ႔ ကုသိုလ္ယူတာပါပဲ။ လုပ္ခ်င္တဲ့စိတ္ကကုသိုလ္ရမွာပါ။ ဒီလိုပဲ ေၿဖပါတယ္။

ဘယ္ေနရာပဲ ေရာက္ေရာက္ က်ေနာ္က ရြက္က်ပင္ေပါက္ဆုိေတာ့ကာ…. အဂၤလန္ဆိုၿပီး ေၿခာက္လ ဆိုက္ပရပ္စ္ကို ထရန္စစ္ သေဘာ၀င္လိုက္တာ ဆိုက္ပရပ္စ္မွာ ငါးႏွစ္ႀကာသြားတယ္။ တခါ ဆိုက္ပရပ္စ္ကေန စကာၤပူကို ၃ ပတ္ဆိုၿပီး လာလိုက္တာ တႏွစ္ၿပည့္သြားတယ္။ ခုတခါ ၿမန္မာၿပည္ ခဏ ၿပန္လည္မယ္ဆိုေတာ့ မေၿပာေကာင္း မဆုိေကာင္း ဖူးစာရွင္ သံုးေလးေယာက္နဲ႔ ေတြ႔ၿပီး ကိုကိုရယ္… ေမာင္ရယ္…. ဟန္နီရယ္ နဲ႔ သာယာၿပီး အိမ္ ေထာင္ေတြ… ဘာေတြမ်ား က်မလားးးး လို႔…. စိတ္ကူးယဥ္ႀကည့္ရင္း…..


ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာၿဖင့္

ဖိုးစိန္


(ၿပည္ေတာ္ၿပန္ရင္ေတာ့ ေၿခာက္ႏွစ္တာ ခြဲခြာခဲ့ရတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို ေရးၿဖစ္သြားမယ္ ထင္ပါတယ္။)