ကဖိုးစိန္အေႀကာင္းတေစ့တေစာင္း
ကဖိုးစိန္ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ။ဘာလုပ္ေနလဲ။ ဘာေတြ ၿဖစ္ေနလဲ ဆိုတာ ခ်စ္လို႔ သိခ်င္တဲ့သူရွိမယ္။ မခ်စ္လို႔ သိခ်င္ေနတာလဲ ရွိမယ္။ မသိလိုက္မသိဖာသာ ေနသလိုလိုနဲ႔ သိခ်င္တဲ့သူလဲရွိမယ္။ လံုးဝကို ဂရုမစိုက္တဲ့သူလဲ ရွိမယ္။ ဘာပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္ ခ်စ္ခင္ လို႔ သိခ်င္တဲ့သူေတြ အတြက္ ရည္ရြယ္ပါတယ္။
ခုတေလာ ဘေလာ့ကို လံုးဝမေရာက္ၿဖစ္ဘူး။ စာေရးရင္လဲ မတင္ၿဖစ္ပဲ သိမ္းတဲ့ အထဲေရာက္သြားတာပါပဲ။ ၾကာေတာ့လဲ ပိုစ့္တင္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကမရွိေတာ့ဘူး ၿဖစ္သြားတယ္။ အရင္ ဆိုရင္ ပိုစ့္တင္ရတာေပ်ာ္တယ္။ စာေရးရတာလဲ ေပ်ာ္တယ္။ ကိုယ့္နဲ႔ အတူ ေရးေဖာ္ ေရးဖက္ေတြ ရွိတယ္။ သူတို႔ ဘေလာ့ေတြလည္ ေကာ့မန္႔ေရးလိုက္ ၊ စီပံုးမွာေအာ္လိုက္နဲ႔ စိတ္ခ်မ္းသာရတယ္။ သူတို႔ ေရးတဲ့ စာေတြ ထဲမွာ ေကာင္းတာေတြ ဗဟုသုတ ရစရာရွိရင္ ယူလိုက္တယ္။ ကိုယ့္ထက္ဝါရင့္တယ္ ဆိုရင္ သူတို႔ ဆီက အတုယူတယ္။ သင္လိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ စာေရးခဲ့တာပဲ။
အခုေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စာေရးက်ဲသြားႀကတယ္။ အင္းေလ.. တကယ္ေတာ့ ဘေလာ့ေရးတဲ့သူေတြက စာေရးဆရာေတြ မဟုတ္ႀကပါဘူး။ ဘေလာ့ေရးတဲ့ စာေရးဆရာေတြကုိ ေၿပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သာမန္အားၿဖင့္ စာတပုစ္ေရးဖို႔ တကယ္မလြယ္ဘူးဆိုတာ စာေရးတဲ့သူေတြ မွသိတယ္။ ကိုယ္ေရးတဲ့စာက သူမ်ားအတြက္ ေကာင္းသည္ၿဖစ္ေစ မေကာင္းသည္ ၿဖစ္ေစ ႀကိဳးစားအားထုတ္မွဳ တခုနဲ႔အခ်ိန္ေပးရတာပဲ။ အဲဒီထဲမွာ ခံစားခ်က္တခ်ိဳ႕ပါမယ္။ ရသတခုပါမယ္။ ဘေလာ့ေရးတဲ့သူ တစ္ေယာက္ အတြက္ ပိုစ့္တိုင္း ေကာင္းခ်င္မွ ေကာင္းမွာပဲ။ လူတိုင္းအတြက္ေတာ့ မဟုတ္ႏိုင္ဘူး။လူတိုင္း အႀကိဳက္ခ်င္းတူ မွမတူပဲေလ။ အၿမင္မတူတာ မ်ိဳးေတြ ရွိလာတဲ့အခါက်ရင္ ေတာ့ တိုက္ခိုက္မွဳေတြ ၿဖစ္လာမယ္။ စိတ္အခန္႔ မသင့္တဲ့အခါ အလိုမက်တဲ့အခ်ိန္နဲ႔ ဆံုရင္ တၿခားေရးလိုက္တဲ့စာက ကိုယ့္အတြက္ အေႏွာက္အယွက္ ၿဖစ္လာႏိုင္တယ္။ အဲဒီအခါက်ရင္ အယူအဆေတြကြဲ မူဝါဒေတြကြဲႀကေတာ့မယ္။ ကိုယ္တိုင္လဲ မထင္မွတ္ပဲ စိတ္အခန္႔မသင့္တဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ ဆံုတုန္းက ဘေလာ့တခုမွာ စိတ္သြားဆိုးဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့လဲ ဘာမွမဟုတ္မွန္းသိလိုက္ေတာ့ အဲဒီအေႀကာင္းေၿပာတိုင္း ရယ္မိတယ္။
တခုရလိုက္တာက ကိုယ့္ကို လူမၿမင္ဘူးဘဲ ကိုယ့္အေႀကာင္းကိုေသခ်ာမသိဘဲ ကိုယ့္ကို ႀကည့္မရတဲ့ သူေတြ အၿမင္မႀကည္တဲ့သူေတြ ရွိတာ သိလိုက္ရတယ္။ ကိုယ့္ဘက္ကေတာ့ စိတ္ရွင္းပါတယ္။ ကိုယ္ဘက္က စိတ္ထဲ မထားေတာ့ဘူးဆိုရင္ တကယ္ကို ေပ်ာက္ကြယ္သြားေအာင္ ေနတတ္တဲ့ အက်င့္လုပ္ထားတယ္။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ဒါေတြကို ဆင္ၿခင္ၿပီး စာမေရးၿဖစ္ေတာ့ဘူး။ေရးရင္လဲ အေႀကာင္းအရာတခုခုတိုက္ဆိုင္မွ၊တေယာက္ေယာက္ ကေၿပာမွပဲ ေရးၿဖစ္ေတာ့တယ္။ ကိုယ္စာေရးေကာင္းတာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္သိပါတယ္။ ဘာၿဖစ္ၿဖစ္ ကိုယ္ေရးတဲ့စာေတြက သူမ်ားအတြက္ အဆိပ္ အေတာက္ ၿဖစ္ရင္ မေကာင္းဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ စာေရးက်ဲသြားတာပဲ။ ကိုယ္ေရးလိုက္လို႔ အၿပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ ထင္ၿမင္ခ်က္ေတြ ခ်ေရးသြားတာထက္ ကိုယ့္ကိုနားမလည္ပဲ တခုခုကို အၿဖစ္ ေရးသြားရင္ စာေရးတဲ့သူ ဘက္က အနည္းနဲ႔ အမ်ားေတာ့ ထိခိုက္ရတာပါပဲ။ ထင္ၿမင္ခ်က္ေကာင္းေကာင္းပဲ ရခ်င္တာမဟုတ္ပါဘူး။ နည္းေပးလမ္းညြန္နဲ႔ သြန္သင္သြားရင္ လက္ခံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္အေထြေထြ မဟုတ္လား။ ကိုယ့္ကို လူတိုင္းကေတာ့ ဘယ္ခ်စ္ပါ့မလဲ။ ကိုယ့္ ကိုယ္အၿပစ္ၿမင္ေနရင္ ကိုယ္ေရးတဲ့စာလဲ ေကာင္းစရာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒါကလဲၿဖစ္တတ္ပါတယ္ေလ။
တခါတေလ အသိမိတ္ေဆြ တခ်ိဳ႕ အိမ္ကို အလွဴသြားတာတို႔ အလည္သြားတာတုိ႔ နဲ႔ ဆံုလို႔ တေယာက္ေယာက္ က ဒါဖိုးစိန္ လို႔ မိတ္မဆက္ ေပးပဲနဲ႔ ကဖိုးစိန္ ဆိုတာကို တန္းသိတဲ့သူေတြ ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္နဲ႔ စကားေၿပာရင္ ကိုယ္ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ကိုယ့္အေဖအေႀကာင္းေတြ ကိုယ့္အေမအေႀကာင္းေတြ၊ ဆိုက္ပရပ္စ္က ကိုယ့္အေႀကာင္းေတြကို ေမးႀကတယ္။ ကိုယ္ငယ္ငယ္က ဆိုးတာေတြ၊ ေဒါသႀကီးတာေတြ မႀကိဳက္တာ ၊ ႀကိဳက္တာဆိုတာ ေတြကို သတိတရ ေမးတဲ့ စာဖတ္တဲ့ အမေတြ အကိုေတြ နဲ႔ ေတြ႕ေတာ့ ကိုယ္ေရးခဲ့တဲ့ စာေတြ အတြက္ ပီတိ ၿဖစ္ရတယ္။ ကိုယ္ေရးတာလဲ ကိုယ့္မိသားစုအေႀကာင္းနဲ႔ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္က အေႀကာင္းမ်ားတာကိုး။ ပိုစ့္မတက္တာႀကာရင္၊တခါတေလ စိတ္ကူးေပါက္တဲ့ မၿဖစ္စေလာက္ စာေတြ တင္ရင္ ကိုယ့္ကို အရင္လို စာေကာင္းေကာင္းေရးဖို႔၊ေပါက္ကရေတြ မေရးဖို႔ ေၿပာလာတဲ့သူေတြလဲ ရွိတယ္။ အဲဒီအခါက်ရင္ စာၿပန္ေရးဖို႔ အားတက္ၿပန္တယ္။ ကိုယ့္ဆီကို ပံုမွန္စာလာဖတ္တဲ့ သူေတြကို ေလးစားပါတယ္။ ကိုယ့္ဘက္ကလဲ စာဖတ္တဲ့သူေတြ အတြက္ ရသတခုခု ရေအာင္ႀကိဳးစားေပးခ်င္ပါတယ္။
ခုမွ တကယ္ေၿပာခ်င္တာကိုေၿပာေတာ့မယ္။
ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ အိမ္မွာ ရွိတဲ့ ညီေတြညီမေတြနဲ႔ ေအာ္လိုက္ဟစ္လိုက္ ဆူလိုက္နဲ႔ ေနေနပါတယ္။ ေမြးေန႔ ကန္ထရိုက္ ယူထားသလားလို႔ ေအာက္ေမ့ရေအာင္ အိမ္မွာ ေမြးေန႔မ်ား မၿပတ္ က်င္းပေနတယ္။ ကိတ္မုန္႔ေပၚ မီးထြန္းၿပီး ဟက္ပီးဘတ္ေဒးလို႔ တပတ္တခါနီးပါး ခဏခဏ ေအာ္ေနႀကလို႔ ေဘးအိမ္က လူေတြ ကေတာင္ ေႀကာင္ေတာင္ေတာင္ ၿဖစ္ေနပါတယ္။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းကိုယ္တိုင္က ကိုယ့္ကို ေမြးေန႔ ကန္ထရိုက္တာလို႔ ေခၚေနပါၿပီး။ ခုေနာင္လာမယ့္ ေမြးေန႔ ေတြ တန္းစီေနပါေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ တန္ေဆာင္မုန္းလၿပည့္မွာ အလွဴ တခု လုပ္ႏိုင္ဖို႔ အတြက္ စတင္အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနပါတယ္။
အားတဲ့အခ်ိန္ မရွိဘူးလားဆိုေတာ့ အားပါတယ္။ အားတိုင္းလဲ ဟင္းခ်က္တမ္းေဆာ့ပါတယ္။ တကယ္ခ်က္တာပါပဲ။ ကိုယ္ခ်က္တာ ကိုယ္မစားႏိုင္ဘူး ၿဖစ္ေနတယ္။ ေဆာ့သမွ် ဟင္းေတြ အစားအေသာက္ေတြကို အိမ္မွာ ရွိတဲ့ ညီေတြ အကုိေတြအမေတြေရာ အိမ္မွာ မေနတဲ့ ညီေတြ ညီမေတြကိုေရာ အတင္းေခၚေကၽြးရပါတယ္။ သူတို႔က ႀကိဳက္လို႔ စားတာထက္ ကိုယ့္ကိုေႀကာက္လို႔ ကိုယ္ေဆာ့ထားတဲ့ လက္ရာေတြကို ေကာင္းေကာင္း မေကာင္းေကာင္း စားႀကရပါတယ္။ မေကာင္းဘူးလဲမေဝဖန္ရဲ ႀကပါဘူး။ ေဝဖန္ရင္ ခြက္ပ်ံ ဇြန္းပ်ံေတြကို ၿမင္ရလို႔ အတင္းက်ိတ္မွိတ္ ၿမိဳခ်ရတာကို ကိုယ္ကေတာ့ အဟုတ္ထင္ၿပီး သေဘာတက် ရွိေနတတ္တာပါ။
ၿပီးေတာ့ gym သြားပါတယ္။ ေရွ႕ကို ပူထြက္ေနတယ္လို႔ ဗိုက္ကို က်ခ်င္လို႔ပါ။ ကိုယ္ကဆိုက္ကို ရွိေတာ့ သူတို႔ စခ်င္ရင္ ကိုယ့္ဗိုက္က ပူေနတတ္ၿပီး ကိုယ္ ဆိုက္ကို ဝင္မွန္းသိရင္ သူတို႔က တထစ္ေလွွ်ာ့ၿပီး ဗိုက္ကမပူဘူးၿဖစ္ရၿပန္ေရာ။တကယ္တမ္းက်ေတာ့ မသိမသာ ပူတာပါ။ (ကိုယ့္ဗိုက္ကိုယ္ အသက္ေအာင့္ ႀကည့္ၿပီးေၿပာတာပါ)။ ခုပံုမွန္ကစားၿဖစ္ေတာ့ က်သြားပါတယ္။ (ဒါလဲ ကိုယ့္စိတ္ကုိယ္အားတင္းၿပီး ေၿပာတာပါပဲ)။ဒီလိုနဲ႔ တပတ္သံုးရက္ အခ်ိန္ေပးရင္း ကိုယ္လက္ေတြ မသယ္ႏိုင္ေအာင္ ကိုက္ခဲေနတာပဲ။အခုမွ ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးလာတယ္။ ၂၀၁၁ က် ေမာင္ဗမာ ၿပိဳင္ပြဲမ်ားဝင္ႏိုင္မလားလို႔။ သူမ်ားေတြလို six pack abs မရွိေပမယ့္ One pack abs ရွိေနရမယ္ဆိုတာ လံုးဝအာမခံပါတယ္။
အခုတက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းလဲ ေနာက္ႏွစ္လေနရင္ ၿပီးေတာ့မွာပါ။ ဒီေရာက္တာလဲ ေနာင္ႏွစ္လ ထဲမွာ တစ္ႏွစ္ၿပည့္ေတာ့မယ္။ အခု အလုပ္လဲ ရွာေနပါတယ္။ အခ်ိန္တန္လို႔ မွအလုပ္မရရင္ ဆိုက္ပရပ္စ္ကို ၿပန္ပါေတာ့မယ္။ ဟိုကသူေထးေတြက ေခၚေနပါၿပီး။ တႏွစ္လံုးလံုး ဒီမွာေပ်ာ္ပြဲစားထြက္လို႔လဲ ဝေလာက္ပါၿပီး။ေမြးေန႔ ကန္ထရိုက္ယူလိုက္တာလဲ အရွံဴးေပၚပါတယ္။ ( :P ေမြးေန႔ ရွင္ဆီက ပီဇာမွာေကၽြးဖို႔ ပိုက္ဆံရာခ်ီ ေတာင္းၿပီး ေမြးေန႔ပြဲလာတဲ့သူကို ဆန္ၿပဳတ္တိုက္လို႔ အရွံဴး ေပၚရတာပါ)။ေဟာ္လီးေဒး တႏွစ္ဆိုတာလဲ ကိုယ့္အတြက္ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဒီတႏွစ္အတြင္းမွာ ကိုယ္ေမတၱာေတြ တပံုတပင္ မသယ္ႏိုင္ေအာင္ ရလိုက္တယ္။ သံေယာဇဥ္ေတြကို ၿခင္ေထာင္ေပါင္း ေၿမာက္မ်ားစြာလွန္ၿပီး ထည့္ထားရတယ္။ ေပ်ာ္စရာေကာင္း၊လြမ္းစရာေကာင္း၊စိတ္ညစ္စရာေကာင္း ၊ေဒါသၿဖစ္စရာေကာင္းနဲ႔ ရသေပါင္းစံုပါပဲ။
တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္တဲ့ ဘဝထက္စာရင္ ခုလို ဘဝက ေနေပ်ာ္ ေသေပ်ာ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ဘဝေပးတဲ့ ေနရာမွာ ေနရမွာပဲ။ ခုအလုပ္ကို ႀကိုးစားရွာေနပါတယ္။ တကယ္တမ္း ဆိုက္ပရပ္စ္ကို မၿပန္ခ်င္ေပမယ့္ အမွန္တိုင္းဝန္ခံရရင္ ဆိုက္ပရပ္စ္မွာ ေနခဲ့ရတဲ့ အိမ္ေတြ၊ ကိုယ္ပိုင္တဲ့ပစၥည္းေတြနဲ႔ ဆိုက္ပရပ္စ္က ဘဝကို အရမ္းလြမ္းတယ္။ လြမ္းတိုင္း ခဏခဏေၿပာလို႔လဲ ကိုယ့္ကို ဒါနဲ႔ဆို အႀကိမ္ ၁၀၀ ၊ဒါနဲ႔ ဆို အႀကိမ္ ၁၆၀နဲ႔ စႀကေနာက္ႀကတဲ့ အထိပါပဲ။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့ တခုခုၿဖစ္လာတာပဲ။ ခုလည္းဒီမွာ အလုပ္ကို ႀကိဳးစားရွာေနပါတယ္။ ပြဲစားမ်ားရွိရင္ေၿပာပါ။ ေရွာင္မလို႔ပါ။
ဒီလိုနဲ႔သံသရာ လည္ရင္း တႏွစ္ပင္ၿပည့္ေတာ့မည္ ၿဖစ္ပါေႀကာင္း.....
ခုဆိုရင္ ဖိုးစိန္ အေႀကာင္းတေစ့တေစာင္းေတာ့ ရိပ္မိမယ္ထင္ပါတယ္။
ဖိုးစိန္ကို ခ်စ္သူမ်ားေရာ.. မုန္းသူမ်ားေရာ…. ႀကည့္မရသူမ်ားေရာ…. မခ်စ္တခ်စ္ မ်ားေရာ… အားလံုးေပ်ာ္ရြင္ႀကပါေစ။ စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္က်မ္းမာပါေစလို႔ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းလွ်က္…။
ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာၿဖင့္
ဖိုးစိန္
ခုတေလာ ဘေလာ့ကို လံုးဝမေရာက္ၿဖစ္ဘူး။ စာေရးရင္လဲ မတင္ၿဖစ္ပဲ သိမ္းတဲ့ အထဲေရာက္သြားတာပါပဲ။ ၾကာေတာ့လဲ ပိုစ့္တင္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကမရွိေတာ့ဘူး ၿဖစ္သြားတယ္။ အရင္ ဆိုရင္ ပိုစ့္တင္ရတာေပ်ာ္တယ္။ စာေရးရတာလဲ ေပ်ာ္တယ္။ ကိုယ့္နဲ႔ အတူ ေရးေဖာ္ ေရးဖက္ေတြ ရွိတယ္။ သူတို႔ ဘေလာ့ေတြလည္ ေကာ့မန္႔ေရးလိုက္ ၊ စီပံုးမွာေအာ္လိုက္နဲ႔ စိတ္ခ်မ္းသာရတယ္။ သူတို႔ ေရးတဲ့ စာေတြ ထဲမွာ ေကာင္းတာေတြ ဗဟုသုတ ရစရာရွိရင္ ယူလိုက္တယ္။ ကိုယ့္ထက္ဝါရင့္တယ္ ဆိုရင္ သူတို႔ ဆီက အတုယူတယ္။ သင္လိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ စာေရးခဲ့တာပဲ။
အခုေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စာေရးက်ဲသြားႀကတယ္။ အင္းေလ.. တကယ္ေတာ့ ဘေလာ့ေရးတဲ့သူေတြက စာေရးဆရာေတြ မဟုတ္ႀကပါဘူး။ ဘေလာ့ေရးတဲ့ စာေရးဆရာေတြကုိ ေၿပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သာမန္အားၿဖင့္ စာတပုစ္ေရးဖို႔ တကယ္မလြယ္ဘူးဆိုတာ စာေရးတဲ့သူေတြ မွသိတယ္။ ကိုယ္ေရးတဲ့စာက သူမ်ားအတြက္ ေကာင္းသည္ၿဖစ္ေစ မေကာင္းသည္ ၿဖစ္ေစ ႀကိဳးစားအားထုတ္မွဳ တခုနဲ႔အခ်ိန္ေပးရတာပဲ။ အဲဒီထဲမွာ ခံစားခ်က္တခ်ိဳ႕ပါမယ္။ ရသတခုပါမယ္။ ဘေလာ့ေရးတဲ့သူ တစ္ေယာက္ အတြက္ ပိုစ့္တိုင္း ေကာင္းခ်င္မွ ေကာင္းမွာပဲ။ လူတိုင္းအတြက္ေတာ့ မဟုတ္ႏိုင္ဘူး။လူတိုင္း အႀကိဳက္ခ်င္းတူ မွမတူပဲေလ။ အၿမင္မတူတာ မ်ိဳးေတြ ရွိလာတဲ့အခါက်ရင္ ေတာ့ တိုက္ခိုက္မွဳေတြ ၿဖစ္လာမယ္။ စိတ္အခန္႔ မသင့္တဲ့အခါ အလိုမက်တဲ့အခ်ိန္နဲ႔ ဆံုရင္ တၿခားေရးလိုက္တဲ့စာက ကိုယ့္အတြက္ အေႏွာက္အယွက္ ၿဖစ္လာႏိုင္တယ္။ အဲဒီအခါက်ရင္ အယူအဆေတြကြဲ မူဝါဒေတြကြဲႀကေတာ့မယ္။ ကိုယ္တိုင္လဲ မထင္မွတ္ပဲ စိတ္အခန္႔မသင့္တဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ ဆံုတုန္းက ဘေလာ့တခုမွာ စိတ္သြားဆိုးဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့လဲ ဘာမွမဟုတ္မွန္းသိလိုက္ေတာ့ အဲဒီအေႀကာင္းေၿပာတိုင္း ရယ္မိတယ္။
တခုရလိုက္တာက ကိုယ့္ကို လူမၿမင္ဘူးဘဲ ကိုယ့္အေႀကာင္းကိုေသခ်ာမသိဘဲ ကိုယ့္ကို ႀကည့္မရတဲ့ သူေတြ အၿမင္မႀကည္တဲ့သူေတြ ရွိတာ သိလိုက္ရတယ္။ ကိုယ့္ဘက္ကေတာ့ စိတ္ရွင္းပါတယ္။ ကိုယ္ဘက္က စိတ္ထဲ မထားေတာ့ဘူးဆိုရင္ တကယ္ကို ေပ်ာက္ကြယ္သြားေအာင္ ေနတတ္တဲ့ အက်င့္လုပ္ထားတယ္။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ဒါေတြကို ဆင္ၿခင္ၿပီး စာမေရးၿဖစ္ေတာ့ဘူး။ေရးရင္လဲ အေႀကာင္းအရာတခုခုတိုက္ဆိုင္မွ၊တေယာက္ေယာက္ ကေၿပာမွပဲ ေရးၿဖစ္ေတာ့တယ္။ ကိုယ္စာေရးေကာင္းတာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္သိပါတယ္။ ဘာၿဖစ္ၿဖစ္ ကိုယ္ေရးတဲ့စာေတြက သူမ်ားအတြက္ အဆိပ္ အေတာက္ ၿဖစ္ရင္ မေကာင္းဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ စာေရးက်ဲသြားတာပဲ။ ကိုယ္ေရးလိုက္လို႔ အၿပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ ထင္ၿမင္ခ်က္ေတြ ခ်ေရးသြားတာထက္ ကိုယ့္ကိုနားမလည္ပဲ တခုခုကို အၿဖစ္ ေရးသြားရင္ စာေရးတဲ့သူ ဘက္က အနည္းနဲ႔ အမ်ားေတာ့ ထိခိုက္ရတာပါပဲ။ ထင္ၿမင္ခ်က္ေကာင္းေကာင္းပဲ ရခ်င္တာမဟုတ္ပါဘူး။ နည္းေပးလမ္းညြန္နဲ႔ သြန္သင္သြားရင္ လက္ခံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္အေထြေထြ မဟုတ္လား။ ကိုယ့္ကို လူတိုင္းကေတာ့ ဘယ္ခ်စ္ပါ့မလဲ။ ကိုယ့္ ကိုယ္အၿပစ္ၿမင္ေနရင္ ကိုယ္ေရးတဲ့စာလဲ ေကာင္းစရာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒါကလဲၿဖစ္တတ္ပါတယ္ေလ။
တခါတေလ အသိမိတ္ေဆြ တခ်ိဳ႕ အိမ္ကို အလွဴသြားတာတို႔ အလည္သြားတာတုိ႔ နဲ႔ ဆံုလို႔ တေယာက္ေယာက္ က ဒါဖိုးစိန္ လို႔ မိတ္မဆက္ ေပးပဲနဲ႔ ကဖိုးစိန္ ဆိုတာကို တန္းသိတဲ့သူေတြ ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္နဲ႔ စကားေၿပာရင္ ကိုယ္ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ကိုယ့္အေဖအေႀကာင္းေတြ ကိုယ့္အေမအေႀကာင္းေတြ၊ ဆိုက္ပရပ္စ္က ကိုယ့္အေႀကာင္းေတြကို ေမးႀကတယ္။ ကိုယ္ငယ္ငယ္က ဆိုးတာေတြ၊ ေဒါသႀကီးတာေတြ မႀကိဳက္တာ ၊ ႀကိဳက္တာဆိုတာ ေတြကို သတိတရ ေမးတဲ့ စာဖတ္တဲ့ အမေတြ အကိုေတြ နဲ႔ ေတြ႕ေတာ့ ကိုယ္ေရးခဲ့တဲ့ စာေတြ အတြက္ ပီတိ ၿဖစ္ရတယ္။ ကိုယ္ေရးတာလဲ ကိုယ့္မိသားစုအေႀကာင္းနဲ႔ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္က အေႀကာင္းမ်ားတာကိုး။ ပိုစ့္မတက္တာႀကာရင္၊တခါတေလ စိတ္ကူးေပါက္တဲ့ မၿဖစ္စေလာက္ စာေတြ တင္ရင္ ကိုယ့္ကို အရင္လို စာေကာင္းေကာင္းေရးဖို႔၊ေပါက္ကရေတြ မေရးဖို႔ ေၿပာလာတဲ့သူေတြလဲ ရွိတယ္။ အဲဒီအခါက်ရင္ စာၿပန္ေရးဖို႔ အားတက္ၿပန္တယ္။ ကိုယ့္ဆီကို ပံုမွန္စာလာဖတ္တဲ့ သူေတြကို ေလးစားပါတယ္။ ကိုယ့္ဘက္ကလဲ စာဖတ္တဲ့သူေတြ အတြက္ ရသတခုခု ရေအာင္ႀကိဳးစားေပးခ်င္ပါတယ္။
ခုမွ တကယ္ေၿပာခ်င္တာကိုေၿပာေတာ့မယ္။
ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ အိမ္မွာ ရွိတဲ့ ညီေတြညီမေတြနဲ႔ ေအာ္လိုက္ဟစ္လိုက္ ဆူလိုက္နဲ႔ ေနေနပါတယ္။ ေမြးေန႔ ကန္ထရိုက္ ယူထားသလားလို႔ ေအာက္ေမ့ရေအာင္ အိမ္မွာ ေမြးေန႔မ်ား မၿပတ္ က်င္းပေနတယ္။ ကိတ္မုန္႔ေပၚ မီးထြန္းၿပီး ဟက္ပီးဘတ္ေဒးလို႔ တပတ္တခါနီးပါး ခဏခဏ ေအာ္ေနႀကလို႔ ေဘးအိမ္က လူေတြ ကေတာင္ ေႀကာင္ေတာင္ေတာင္ ၿဖစ္ေနပါတယ္။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းကိုယ္တိုင္က ကိုယ့္ကို ေမြးေန႔ ကန္ထရိုက္တာလို႔ ေခၚေနပါၿပီး။ ခုေနာင္လာမယ့္ ေမြးေန႔ ေတြ တန္းစီေနပါေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ တန္ေဆာင္မုန္းလၿပည့္မွာ အလွဴ တခု လုပ္ႏိုင္ဖို႔ အတြက္ စတင္အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနပါတယ္။
အားတဲ့အခ်ိန္ မရွိဘူးလားဆိုေတာ့ အားပါတယ္။ အားတိုင္းလဲ ဟင္းခ်က္တမ္းေဆာ့ပါတယ္။ တကယ္ခ်က္တာပါပဲ။ ကိုယ္ခ်က္တာ ကိုယ္မစားႏိုင္ဘူး ၿဖစ္ေနတယ္။ ေဆာ့သမွ် ဟင္းေတြ အစားအေသာက္ေတြကို အိမ္မွာ ရွိတဲ့ ညီေတြ အကုိေတြအမေတြေရာ အိမ္မွာ မေနတဲ့ ညီေတြ ညီမေတြကိုေရာ အတင္းေခၚေကၽြးရပါတယ္။ သူတို႔က ႀကိဳက္လို႔ စားတာထက္ ကိုယ့္ကိုေႀကာက္လို႔ ကိုယ္ေဆာ့ထားတဲ့ လက္ရာေတြကို ေကာင္းေကာင္း မေကာင္းေကာင္း စားႀကရပါတယ္။ မေကာင္းဘူးလဲမေဝဖန္ရဲ ႀကပါဘူး။ ေဝဖန္ရင္ ခြက္ပ်ံ ဇြန္းပ်ံေတြကို ၿမင္ရလို႔ အတင္းက်ိတ္မွိတ္ ၿမိဳခ်ရတာကို ကိုယ္ကေတာ့ အဟုတ္ထင္ၿပီး သေဘာတက် ရွိေနတတ္တာပါ။
ၿပီးေတာ့ gym သြားပါတယ္။ ေရွ႕ကို ပူထြက္ေနတယ္လို႔ ဗိုက္ကို က်ခ်င္လို႔ပါ။ ကိုယ္ကဆိုက္ကို ရွိေတာ့ သူတို႔ စခ်င္ရင္ ကိုယ့္ဗိုက္က ပူေနတတ္ၿပီး ကိုယ္ ဆိုက္ကို ဝင္မွန္းသိရင္ သူတို႔က တထစ္ေလွွ်ာ့ၿပီး ဗိုက္ကမပူဘူးၿဖစ္ရၿပန္ေရာ။တကယ္တမ္းက်ေတာ့ မသိမသာ ပူတာပါ။ (ကိုယ့္ဗိုက္ကိုယ္ အသက္ေအာင့္ ႀကည့္ၿပီးေၿပာတာပါ)။ ခုပံုမွန္ကစားၿဖစ္ေတာ့ က်သြားပါတယ္။ (ဒါလဲ ကိုယ့္စိတ္ကုိယ္အားတင္းၿပီး ေၿပာတာပါပဲ)။ဒီလိုနဲ႔ တပတ္သံုးရက္ အခ်ိန္ေပးရင္း ကိုယ္လက္ေတြ မသယ္ႏိုင္ေအာင္ ကိုက္ခဲေနတာပဲ။အခုမွ ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးလာတယ္။ ၂၀၁၁ က် ေမာင္ဗမာ ၿပိဳင္ပြဲမ်ားဝင္ႏိုင္မလားလို႔။ သူမ်ားေတြလို six pack abs မရွိေပမယ့္ One pack abs ရွိေနရမယ္ဆိုတာ လံုးဝအာမခံပါတယ္။
အခုတက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းလဲ ေနာက္ႏွစ္လေနရင္ ၿပီးေတာ့မွာပါ။ ဒီေရာက္တာလဲ ေနာင္ႏွစ္လ ထဲမွာ တစ္ႏွစ္ၿပည့္ေတာ့မယ္။ အခု အလုပ္လဲ ရွာေနပါတယ္။ အခ်ိန္တန္လို႔ မွအလုပ္မရရင္ ဆိုက္ပရပ္စ္ကို ၿပန္ပါေတာ့မယ္။ ဟိုကသူေထးေတြက ေခၚေနပါၿပီး။ တႏွစ္လံုးလံုး ဒီမွာေပ်ာ္ပြဲစားထြက္လို႔လဲ ဝေလာက္ပါၿပီး။ေမြးေန႔ ကန္ထရိုက္ယူလိုက္တာလဲ အရွံဴးေပၚပါတယ္။ ( :P ေမြးေန႔ ရွင္ဆီက ပီဇာမွာေကၽြးဖို႔ ပိုက္ဆံရာခ်ီ ေတာင္းၿပီး ေမြးေန႔ပြဲလာတဲ့သူကို ဆန္ၿပဳတ္တိုက္လို႔ အရွံဴး ေပၚရတာပါ)။ေဟာ္လီးေဒး တႏွစ္ဆိုတာလဲ ကိုယ့္အတြက္ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဒီတႏွစ္အတြင္းမွာ ကိုယ္ေမတၱာေတြ တပံုတပင္ မသယ္ႏိုင္ေအာင္ ရလိုက္တယ္။ သံေယာဇဥ္ေတြကို ၿခင္ေထာင္ေပါင္း ေၿမာက္မ်ားစြာလွန္ၿပီး ထည့္ထားရတယ္။ ေပ်ာ္စရာေကာင္း၊လြမ္းစရာေကာင္း၊စိတ္ညစ္စရာေကာင္း ၊ေဒါသၿဖစ္စရာေကာင္းနဲ႔ ရသေပါင္းစံုပါပဲ။
တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္တဲ့ ဘဝထက္စာရင္ ခုလို ဘဝက ေနေပ်ာ္ ေသေပ်ာ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ဘဝေပးတဲ့ ေနရာမွာ ေနရမွာပဲ။ ခုအလုပ္ကို ႀကိုးစားရွာေနပါတယ္။ တကယ္တမ္း ဆိုက္ပရပ္စ္ကို မၿပန္ခ်င္ေပမယ့္ အမွန္တိုင္းဝန္ခံရရင္ ဆိုက္ပရပ္စ္မွာ ေနခဲ့ရတဲ့ အိမ္ေတြ၊ ကိုယ္ပိုင္တဲ့ပစၥည္းေတြနဲ႔ ဆိုက္ပရပ္စ္က ဘဝကို အရမ္းလြမ္းတယ္။ လြမ္းတိုင္း ခဏခဏေၿပာလို႔လဲ ကိုယ့္ကို ဒါနဲ႔ဆို အႀကိမ္ ၁၀၀ ၊ဒါနဲ႔ ဆို အႀကိမ္ ၁၆၀နဲ႔ စႀကေနာက္ႀကတဲ့ အထိပါပဲ။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့ တခုခုၿဖစ္လာတာပဲ။ ခုလည္းဒီမွာ အလုပ္ကို ႀကိဳးစားရွာေနပါတယ္။ ပြဲစားမ်ားရွိရင္ေၿပာပါ။ ေရွာင္မလို႔ပါ။
ဒီလိုနဲ႔သံသရာ လည္ရင္း တႏွစ္ပင္ၿပည့္ေတာ့မည္ ၿဖစ္ပါေႀကာင္း.....
ခုဆိုရင္ ဖိုးစိန္ အေႀကာင္းတေစ့တေစာင္းေတာ့ ရိပ္မိမယ္ထင္ပါတယ္။
ဖိုးစိန္ကို ခ်စ္သူမ်ားေရာ.. မုန္းသူမ်ားေရာ…. ႀကည့္မရသူမ်ားေရာ…. မခ်စ္တခ်စ္ မ်ားေရာ… အားလံုးေပ်ာ္ရြင္ႀကပါေစ။ စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္က်မ္းမာပါေစလို႔ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းလွ်က္…။
ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာၿဖင့္
ဖိုးစိန္
Comments
ညေနတိုင္း ဝိုင္ေလးတိုက္
စေန တနဂၤေႏြ ဆိုင္ကယ္ေလးငွားရင္
ေတာ္ပါၿပီ
တကယ္ပါ
ဒီလိုပဲ ျဖစ္တတ္ပါတယ္ေလ။
လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္အေထြေထြ မဟုတ္လား။
ေရးပါ ေရးပါ စာလဲ ေရးပါ...ဟင္းခ်က္တိုင္းလဲ ေဆာ့ပါ...ေမြးေန့လဲ လုပ္ပါ...gym လဲ သြားပါ...အလုပ္လဲ မျကာခင္ ရေတာ့မွာပါ...
း)
ma mie nge
အခ်ိန္ တစ္ႏွစ္ကလည္း
ၿမန္လိုက္တာ ..
တစ္ႏွစ္ၿပည့္
ကလပ္ သြားမယ္ .. :D
ခင္မင္လွ်က္
ေအာင္ျမင္ေပ်ာ္ရႊင္ျပီးကံေကာင္းျခင္းေတြနဲ့ဆံုနိုင္ပါေစလို့
့ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းလွ်က္
အလုပ္ျမန္ျမန္ရပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္...
ခင္မင္စြာျဖင့္
ပူးေတ
အခုအခ်ိန္မွာ အလုပ္ေပါတဲ႔အတြက္ အဆင္မေျပစရာမရိွပါဘူး ....။
ကုိယ္႕ညီႀကည္႔ရတာ ''မ''ဘက္လုိက္လုိ႕ ''မုိက္'' ဘက္ပါတာျဖစ္မယ္ထင္တယ္။
စာေတာ႕ေရးျဖစ္ေအာင္ေရးပါ။
ဒါနဲ႕စကားမစပ္
ကေလးမခ်စ္တတ္ရင္ ကေလးထုတ္လုပ္ေရးလဲ မစဥ္းစားနဲ႕ဦးေနာ~~~~~~~~
ခုစကာၤပူမွာ အေပ်ာ္မ်ားေနတာလား။
ေကာ့မန္႔မေပးေပမယ့္ အသစ္တင္တိုင္းေျပးေျပးဖတ္ပါတယ္။
ဆိုက္ပရပ္တကယ္ျပန္ေတာ့မွာလား။
ဒီမွာအလုပ္ရွာပါဦး။
ကိုဖိုးစိန္ေနတဲ့အိမ္က ေပ်ာ္စရာေတြ သတင္းေတြၾကားရတိုင္း အေပ်ာ္ကူးမိပါတယ္။ ေနတာလဲ ကိုဖိုးစိန္တို႔နဲ႔နီးနီးေလးပါ။
ျပန္ရင္စိတ္မေကာင္းစရာပဲ။
ကိုဖိုးစိန္အလုပ္အဆင္ေျပပါေစ။
ဟင္းခ်က္ေကာင္းတယ္ေျပာတဲ့ကိုဖိုးစိန္လက္ရာကိုလဲ စားခ်င္ပါေသးတယ္။
စကားမစပ္ ဘေလာ့မွာေပ်ာ္စရာေရးေပးမယ့္ အျပင္မွာမာနႀကီးသလိုပဲေနာ့ စိတ္ထင္မိတာ။
ငယ္
မဇြန္ခံစားရသေလာက္ အမွန္အတုိင္း ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ဆုိက္ပရပ္စ္မွာေနတုန္းက ေရးတဲ့စာေတြကုိ ပုိၿပီးအားရပါတယ္။
အခ်ိန္ေတြကလည္း အကုန္ျမန္လုိက္တာေနာ္။ အလုပ္ရွာၾကည့္ပါဦး။ ရသြားတဲ့အခါ ဆုိက္ပရက္စ္ကုိ အလည္ျပန္ၿပီး က်န္ခဲ့တဲ့ပစၥည္းေတြသြားယူေပါ့။ မဇြန္တုိ႔လည္း အလည္လုိက္ခဲ့မယ္ေလ။ း)
ေမာင္ေလးဖုိးစိန္ အစစအရာရာ အဆင္ေျပေပ်ာ္ရႊင္ ေအာင္ျမင္ပါေစ။
ခင္တဲ့
မဇြန္
ေမြးေန့ပြဲမ်ားမ်ားကန္ထရိုက္ထပ္ယူႏိုင္ပါေစ း)
အလုပ္ရရန္ ေဗဒင္ေမးျပီး ယဓရာေခ်ပါ။ အျမန္ရမည္ ထင္ပါတယ္။
စာေတြဆက္ေရးပါ။
စာေတြမေရးလို႔ အားမလိုအားမရျဖစ္ျပီးၾကည့္မရတာပါ။
အရင္လို အိမ္ကအေၾကာင္းေတြေရးပါ။
အျမဲအားေပးေနပါတယ္။ေကာ့မန္႔ေတာ့မေရးျဖစ္ပါဘူး။ပိုစ့္အသစ္တက္တိုင္းဖတ္ပါတယ္။
ဆိုက္ပရပ္ကိုတကယ္ျပန္ျဖစ္ရင္အေၾကာင္းၾကားပါရွင့္။
ကိုဖိုးစိန္ကိုအျပင္မွာမုန္႔ေကၽြးပါရေစ။
စလံုးမွာလဲအလုပ္ေကာင္းေကာင္းဝင္ေငြေကာင္းေကာင္းရပါေစ။ဘာအလုပ္မ်ိဳးကိုရွာေနလဲမသိဘူးေနာ္။
ဝိုင္းကူရွာေပးမယ္ေလ။ပြဲစားခေတာ့မေပးပါနဲ႔။
သံုးလခစာပဲေပးပါ။
ကိုဖိုးစိန္ပရိတ္သတ္
စလံုးေရာက္ကတည္းက စာလဲေကာင္းေကာင္းမေရး
တို႔ကိုလဲ အေရးမလုပ္
သူ႔ညီေတြအကိုေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေနတာကို ၾကည့္မရလို႔ မုန္းတာ။ း)
ဆိုက္ပရပ္စ္ တကယ္ျပန္ေတာ့မွာလား။
လြမ္းလို႔က်န္ရစ္မွာကို အားနာပါတယ္ေလ။
ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ေခါင္းကိုက္တာကိုေတာ့ ဂရုစိုက္ေပါ့။
စိန္ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။
KMM
ကိုယ့္စာကို တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ျပီး
ေကာမန္႕ေပးေနသလိုပဲ။
ဟိုလူ ေရးသလိုလို ဒီလူ ေရးသလိုလိုျဖစ္ေအာင္လုပ္ျပီး
ကိုဖိုးစိန္ ကပဲ ထိုင္ေရးေနတာလား ဟင္းးးး
တခ်ိဳ႔ က စာႀကံဳလို႔ဖတ္ရင္း ေကာ့မန္႔ေရးခ်င္တဲ့စိတ္ရွိရင္ ေရးလို႔ရေအာင္...
တခ်ိဳ႔သူေတြကနာမည္မပါပဲေရးလို႔ ရေအာင္.
တမင္သက္သက္ထားထားတာပါ။
ခု ေနာက္ဆံုးက အေနာနီးမတ္စ္ေႀကာင့္ စိတ္ရွဳပ္ရတယ္။ အဲဒါေႀကာင့္ အေနာနီးမတ္စ္ နဲ႔ ေကာ့မန္႔ေပးတာကို ပိတ္လိုက္ပါတယ္။
ဘာလို႔မ်ား အေႏွာက္ယွက္ေပးခ်င္တာပါလိမ့္။
း)
အလုပ္ရမွာပါ .. ဖိုက္တင္း .. ခုေတာင္ ေခၚခ်င္ၾက လြန္းလို႕ း))
ခ်စ္ညီမ :D
အိုေကရင္ျပီးတာပါပဲေလ
အခ်ိန္ကုန္တာကေတာ့ တကယ္ျမန္တယ္