(၁၄) ဒီဇင္ဘာဆုေတာင္း ႏွင့္ မေနာ္ဟရီ အတု

၁၄ ဒီဇင္ဘာ ဆုေတာင္း

ဘယ္လို အရာေတြက

ငါ့ဘဝမွာ လာေရာက္ယိမ္းထိုးကခုန္ ေနတာလဲ…

အၿမဲတမ္း မေကာင္းတတ္တဲ့ ကံႀကမၼာက

ငါနဲ႔မွ… တိတိပပ.. သက္ဆိုင္သတဲ့လား…

တရားသၿဖင့္ ေက်ေအးလိုက္ရေအာင္ကလဲ…

ငါက…

ပစ္ေပါက္ခံထားရတဲ့ ဓားခ်က္မ်ား

အၿမဲလို အသင့္ၿဖစ္ေနတဲ့ လက္ညိွဳးမ်ားနဲ႔

ဓားစာခံ သက္သက္ အေကာင္ပါ…။


ကိုယ္က်င့္တရား အမွားမ်ား

က်နစြာစုပံု ေအးခဲသြားေသာအခါ

အေရာ္အစားႀကီးမားလြန္းေသာ

ဒီသံသရာ

ဒီဝဋ္ေႀကြး

ဒီကံႀကမၼာ

ဒီကမၻာမွာ…

မၿမင္ႏိုင္ေသာ အနာဂတ္ ေန႔ရက္မ်ားကို

ရွဴရွိဳက္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရင္း…

သကၠရာဇ္ေတြ ၿဖိဳခဲ့ေနတာေတာ့ ေသခ်ာေနခဲ့တယ္…။


ငါ… ေႀကကြဲမွဳေတြကို မုန္းတတ္ပါတယ္…။


အတိတ္၊ ပစၥဳပန္ ၊ အနာဂတ္

ကာလသံုးပါးကုိ မဖတ္ရွဳတတ္တဲ့…

မစိၦယ မ်ားရဲ႕ ၿခံဳခိုတိုက္ခိုက္ၿခင္း ကင္းေဝးတဲ့

ေကာသလမင္းႀကီး အိမ္မက္ မမက္ခင္ည

ေလထဲမွာ ေၿမာက္တက္ ႀကန္႔ႀကာေနတဲ့

အံစာတုန္း ေၿမေပၚမက်ခင္

အရွံဳးနဲ႔ မပတ္သက္ေသာ အလံၿဖဴကိုလႊင့္

မစိုက္ထူ ခ်င္ခဲ့ေသာ မ်က္ရည္ႏွင္းၿဖဴေတြႀကားကေန

(၁၄) ဒီဇင္ဘာ အတြက္ ၿပင္ဆင္ခ်က္ တစ္ခုခု ေတာ့ေပးခဲ့ပါ…။

(မႀကီးရဲ႕ကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္ကို ခံစားေရးဖြဲ႔သည္။)

“မေနာ္ဟရီ”…


ဒီနာမည္ႀကားေတာ့ U.F.L ကို ခ်က္ၿခင္းေၿပးၿမင္ၿပီး ဌာနက က်ေနာ္ ခ်စ္တဲ့ဆရာမ ႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာကို တန္းခနဲ ၿမင္မိတယ္… က်ေနာ္ တက္ခဲ့တဲ့ ၿပင္သစ္ဘာသာသင္ ဆရာမေတြက မေနာ္ဟရီ နဲ႔ ညီအမေတာ္သူေတြ လို႔ ႀကားခဲ့ဖူးတာပဲ ရွိတယ္….

တကၠသိုလ္စတက္ကတည္းက “မေနာ္ဟရီ” ဆိုတဲ့ နာမည္ကို မစိမ္းခဲ့ေပမယ့္ သူမေရးတဲ့ စာေတြနဲ႔ေတာ့ စိမ္းေနခဲ့တယ္… စိမ္းတယ္ဆုိရေလာက္ေအာင္ မရင္းႏွီးတာ မဟုတ္ၿပန္ဘူး… ကဗ်ာပိုး ၊စာပိုးေတြရွိတဲ့ က်ေနာ္တို႔ကို ကဗ်ာေတြ၊ စာေတြ ခ်စ္တဲ့ ဆရာမက “မေနာ္ဟရီ” ရဲ႕ကဗ်ာေတြ ရြတ္ၿပတာကုိ တေမ့တေမာ နားေထာင္ခဲ့ဖူးတယ္… “မေနာ္ဟရီ” ရဲ႕အေႀကာင္း တစ္စိတ္တစ္ေဒသကို သိခြင့္ရခဲ့တယ္..။ ဒီေလာက္ပါပဲ… မပိုခဲ့ပါဘူး။…

တကယ္သိခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္က..

“မေနာ္ဟရီ ” ဆုိတဲ့ သူမဟာ လူတစ္မ်ိဳးတဲ့။။ကိုယ္ေပါင္းခ်င္တဲ့သူမွေပါင္းတတ္တာ…ကိုယ္စိတ္
မပါတဲ့ေနရာမ်ားဆိုေၿခဦးေတာင္မလွည့္ဘူး…ကိုယ္တိုင္ကစကားသိပ္မေၿပာေပမယ့္ ရင္ဘတ္ခ်င္း
တူတဲ့သူေတြနဲ႔က်..ဆူလို႔ညံလို႔..တေမ့တေမာ ေၿပာတတ္တာ…။ကိုယ့္စိတ္နဲ႔မေတြ႕လို႔ကေတာ့ ဟန္
ေဆာင္ပန္ေဆာင္ၿပံဳးၿပလိုက္ဖို႔ေတာင္ ၀န္ေလးတတ္သူေလ..။
လူေတြမ်ားတဲ့ေနရာေတြကိုေ႐ွာင္တတ္ၿပီး ..ထိုင္ေနတဲ့၀ိုင္းက လူငါးေယာက္ေလာက္ထက္ပိုလာရင္
ထထြက္သြားခ်င္တတ္ေသးတယ္။ သူတင္ကိုယ္တင္ေၿပာၾကေၾကးဆို ေ၀ါဟာရေတြမ်ားသေလာက္
ၿပန္ေၿပာဖို႔ တံု႔ဆိုင္းေနတတ္တဲ့ အတြက္… ေသခ်ာေပါက္ ခံခဲ့ရၿပီးသားဆိုတဲ့ထဲက…။

အဲလိုလူက ခုက်ေတာ့…ခပ္တည္တည္နဲ႔ လူေတြကိုအသက္ပါပါမပါပါ ရယ္ၿပတတ္ေနၿပီ..ခၽြင္းခ်က္က
ေတာ ့ကိုယ္ေတာ္ေတာ္ၾကည့္မရေလာက္ေအာင္ေထာ္ေလာ္ကန္႔လန္႔ေတာ့မၿဖစ္ဖို႔လိုတာေပါ့…။
စိတ္ထဲကပါပါမပါပါ..စကားေတြ ေၿပာတတ္ေနၿပီ… ဘယ္လိုလူဆို ဘယ္လိုစကားေလာက္ပဲေၿပာ..
ဆိုတာေတြလည္း အေတာ္နားလည္လာၿပီ..အရင္ကဆို ဘာသာေဗဒမတူလို႔ကေတာ့ တာ့တာ ပဲ.။
ခုဆို..ဒီလူကၿဖင့္ ရာသီဥတုအေၾကာင္းေလာက္ပဲ ေၿပာလို႔ရတဲ့သူ..ဒီလူကၿဖင့္စာအေၾကာင္းေပအ
ေၾကာင္းဆိုရင္…ဘယ္နားေလာက္ထိပဲ ေၿပာလို႔ရတယ္..ဒီလူကဆိုဘယ္ထိေၿပာလို႔ရတယ္..ဆိုတဲ့
ေဒတာေတြလည္း သိုမွီးေလ့လာထားၿပီးသား…..။အဲဒီအခ်ိန္မွာ..ကိုယ့္ကိုယ္ကိုၿပန္ၿမင္ေနရတာက
ကိုငွက္သီခ်င္းထဲကလို..ငါဟာငါမဟုတ္ဘူး..ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့…။ တဲ့...။


ဒီလိုစကားလံုးေတြ အသံေတြႀကားက မေနာ္ဟရီဆိုသူနဲ႔ စတင္သိကၽြမ္းခဲ့ရတယ္… ၿပီးေတာ့….. ၿပီးေတာ့…..
“မေနာ္ဟရီ” အစစ္နဲ႔ အတု ဆိုတာ ရွိေသးတယ္တဲ့..။

မေနာ္ဟရီအတု

ဇာတ္လမ္းကေန႔လည္ကစ တာပါ။

အဲဒါက ထင္တာလည္းၿဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ တကယ္တမ္းက ဘယ္တုန္းကတည္းက စေနမွန္းဘယ္သူမွ ေသခ်ာသိမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္….ဘာတတ္ႏိုင္လို႔လဲ…။ေလာကၾကီး ကဒီတိုင္းပဲ႐ွိေနခဲ့တာ ၾကာပဲၾကာလွၿပီ။
ၿပႆနာစခ်ိန္မွာ ALLY ကCity FM ရဲ႕ creator တစ္ေယာက္ၿဖစ္တဲ့ စာေရးဆရာ၊
ကဗ်ာဆရာ၊ သီခ်င္းေရးဆရာ (လက္ေတာင္ေညာင္းတယ္ း( ) ဆရာကေလး ဧထက္ က outdoor ထြက္ၿပီးၿပန္လာတယ္။ ကားက သူ႔ကိုလမ္းထိပ္မွာပဲရပ္ေပးခဲ့ပံုပဲ။ ၃၆ လမ္းထဲကို လမ္းေလွ်ာက္၀င္လာတယ္။ အဲဒီမွာတင္..လမ္းထိပ္ လၻက္ရည္ဆိုင္မွာ၊
ဆရာဦးဟိန္းလတ္တို႔၊ကိုရန္မ်ိဳးသိန္းတို႔နဲ႕ထိုင္စကားေၿပာေနတဲ့ မေနာ္ဟရီ ကိုေတြ႕
တာပဲ..။ ဧထက္ နဲ႔ မေနာ္ဟရီက ေက်ာင္းမွာတည္းက သူငယ္ခ်င္း။ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ
အတူထုတ္ခဲ့ၾကဖူးတယ္။ မေနာ္ဟရီ ရဲ႕ “ပန္းေလွလမ္းခြဲ” ကဗ်ာစာအုပ္ကိုလည္း
ဧထက္ ပဲလုပ္ေပးခဲ့တာ..။

“ မေနာ္..မေတြ႕တာၾကာၿပီ”

“ ေအး…ဟုတ္တယ္..မအားတာနဲ႔မေရာက္ၿဖစ္တာ…လာေလ..လၻက္ရည္ေသာက္ဦး”

“ ဟင့္အင္း..ကၽြန္ေတာ္ ခုမွ Outdoor ကၿပန္လာတာ..ေနာက္မွေတြ႕မယ္..”

“ ေအး..ေအး..သြား..သြား..”

ဧထက္ ဆက္ေလွ်ာက္လာတယ္။ ေပၚၿပဴလာေရွ႕ကအၿဖတ္မွာ..အထဲက ကိုသွ်ီသူ
ေအာင္ ကလွမ္းေခၚတယ္။

“ကိုဧထက္..လာပါဦး”

ဧထက္ အထဲကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့ မ်က္လံုးၿပဴးသြားတယ္။

“ မေနာ္”

“ ေအး..မေနာ္ေရာက္ေနတာနဲ႕ လၻက္ရည္ဆိုင္သြားမလားလို႔လွမ္းေခၚတာ”

ဧထက္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သြားတယ္။ လမ္းထိပ္ကိုဖ်တ္ကနဲ ၿပန္ကနဲ ၿပန္လွည့္ၾကည့္မိ
ေတာ့မလို႔။

“ဟို..ခုနက..လမ္းထိပ္မွာေတြ႕ခဲ့တာေရာ..”

“ဆရာ ဟိန္းလတ္လား ”

ကိုသွ်ီကေမးတယ္။ ဧထက္ေခါင္းကိုလိုတာထက္ပိုခါၿပတယ္။

“မဟုတ္ဘူး..မေနာ္ ..”

“ မေနာ္က..ဒီမွာေလ..”

“ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာ္ေလွ်ာက္သြားတာလား..ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ကသြားတာလား… ဟာ ..ဒါလည္းမဟုတ္ေသးပါဘူး..”

ဧထက္ စိတ္အေတာ္ညစ္သြားတာ ကိုၾကည့္ၿပီး ကိုသွ်ီက ဘာမွနားမလည္ဘူး။ ႐ုံးခန္း
ထဲမွာ ကိုသွ်ီဆီေရာက္ေနတဲ့ ကုိသွ်ီ အမိ်ဳးသမီး မနီလာနဲ႔ ထိုင္စကားေၿပာေနတဲ့
မေနာ္ဟရီ ကေတာ့ ေအးေအး ေဆးေဆးပဲ။သူမဟုတ္သလိုပဲ..။

ပင္ပမ္းရတဲ့အထဲ… ဧထက္ ဘာမွမေၿပာႏိုင္ေတာ့ဘူး..။ေခါင္းကို မသိမသာကုတ္ၿပီး
ၿပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ALLY ထဲ၀င္မလို႔လုပ္ေတာ့ ေဘးကကပ္လ်က္ လၻက္ရည္ဆိုင္
ဖက္က လက္ခုပ္သံၾကားလို႔လွည့္ၾကည့္မိတယ္..။ၿမတ္စြာဘုရား..။ဒီမွာလည္း မေနာ္
ဟရီ တစ္ေယာက္..။ကိုလြမ္းေ၀ႏုိင္နဲ႔စကားေတြေၿပာေနၾကတာ..။ထံုးစံအတိုင္းရန္
ေတြၿဖစ္လို႔..။

“ လာဦးေလ..ဒီမွာ အဖြားၾကီးေရာက္ေနတယ္”

ကိုလြမ္းေ၀ႏုိင္ကိုေခါင္းပဲခါၿပခဲ့သလား၊ခ်ာကနဲပဲလွည့္ထြက္ခဲ့သလားေတာင္မသိဘူး။
အင္း…ဧထက္လိုပါရမီထူးတဲ့လူမို႔ေပါ့..။ မဟုတ္ရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႐ူးသြားၿပီလို႔ေတာင္
ထင္မိမွာ။ ၾကည့္စမ္း…….မေနာ္ဟရီေတြနည္းနည္းေနာေနာလား..။သံုးေယာက္ေတာင္
ဘယ္ဟာအစစ္လဲ….။ေတြးရင္းေက်ာထဲကေတာင္စိမ့္ခ်င္လာတယ္။

စိတ္႐ႈပ္႐ႈပ္နဲ႔ ဖုန္းကိုေကာက္ကိုင္ၿပီး Idea တိုက္ကို ဖုန္းဆက္လိုက္တယ္။

“ မေနာ္႐ွိလား ”

“႐ွိပါတယ္..ဘယ္သူလို႔ေၿပာေပးရမလဲ..”

ၿမတ္စြာဘုရား…။႐ွိတယ္တဲ့…။ စိတ္ထဲကဘုရားတ ေနတုန္းဖုန္းလာကိုင္တယ္။

“ ဧထက္ဆို…ေၿပာ..၊ဘာစာအုပ္႐ွာေပးရမလဲ၊ဘာလုပ္ေပးရမလဲ..” တဲ့။

ေလသံကေတာ့ မေနာ္ဟရီ႕ေလသံပါပဲ။ထံုးစံအတိုင္းေငါ့ေတာ့ေတာ့နဲ႔ ။အခိ်ဳးမေၿပဘူး။
ခက္တာကဘယ္ဟာ မေနာ္ဟရီ အစစ္မွန္းမသိတဲ့အတြက္ ေၿပာစရာစကားမ႐ွိေတာ့
တာပါပဲ။ ဖုန္းကို“ဂြပ္”ကနဲေနေအာင္ခ်ပစ္လိုက္တယ္။

မၾကာပါဘူး ။

တဆင့္စကားတဆင့္နားနဲ႔ၾကားရေတာ့တာပါပဲ..။

မေနာ္ဟရီေတြ…..မေနာ္ဟရီေတြ..။ပြစာတက္ေနတဲ့အေၾကာင္း….။

Ginzapan မွာလည္းမေနာ္ဟရီ တစ္ေယာက္..။ ေမေဇာ္တို႔ စံုတြဲရယ္၊ ဆရာမာေဂ် ရယ္နဲ႔
စကားေၿပာေနတယ္တဲ့…။ ၄၉လမ္းက Lucky Seven မွာလည္း မေနာ္ဟရီတစ္
ေယာက္..။ ခင္လိမၼာ တို႔ သီတာစိုးတို႔နဲ႔…။(ဘယ္လိုတြဲမိၾကမွန္းမသိဘူး၊ဘာမွမဆိုင္တဲ့
သံုးေယာက္လို႔ လူေတြကေၿပာၾကတယ္တဲ့..)။ ေ႐ႊခရားၾကီးမွာလည္းတစ္ေယာက္….
ေ၀မွဴးသြင္၊အၾကည္ေတာ္၊လူပန္႔ငယ္တို႔နဲ႔….။

“ဘုရား…ဘုရား ”ဆိုတဲ့အသံေတြပိုဆူလာတယ္။

“ေခတ္ေနေလးေတာ့ဒုကၡပဲ..”

“ အင္းေလ..သူ႔အေမအစစ္ကိုသူခြဲတတ္ပါေတာ့မလား”

“ေအးေနာ္..”

“ေခတ္ေနကေတာ့..အေမပဲ..ခြဲတတ္မွာပါ..”

“ သူက ကေလးပဲ..”

ေ၀ဖန္သံေတြကပိုဆူလာတယ္။ ေ၀ဖန္တာက ပိုက္ဆံေပးၿပီး မွတ္ပံုတင္ရတာမွမဟုတ္
တာ..။တခ်ိဳ႕ကေတာ့ဒီေလာက္ပြစာတက္ေနတဲ့မေနာ္ဟရီေတြထဲမွာ..တစ္ေယာက္က
ေတာ့ အစစ္ၿဖစ္မွာပဲလို႔ယံုၾကည္ၾကတယ္။တစ္ေယာက္မွ အစစ္မၿဖစ္ႏုိင္ဘူး..အစစ္က
ေပ်ာက္ေနေလာက္ၿပီလို႔ ယူဆတဲ့သူကယူဆတယ္။

“မေနာ္..ေတာ့ဒုကၡေရာက္ေနၿပီလားမသိဘူး” လို႔ ပါးစပ္ဖ်ားေလးနဲ႔ ပူပင္ဟန္ၿပၿပီး၀မ္း
သာတဲ့သူက ၾကိတ္၀မ္းသာတယ္။သူထြက္ေၿပးသြားတာေနမွာပါလို႔ မ စ တဲ့သူက မ စ
တယ္။တၿခားတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ႐ွိခ်င္႐ွိေနမွာေပါ့လို႔ အမနာပ ေၿပာတဲ့သူေတြက
ေၿပာတယ္။ ဇာတ္လမ္းေလးဆင္ၿပီး သူမ်ားကိုမေကာင္း ေၿပာတတ္တဲ့သူေတြဆို ပိုဆိုး
ေသး..။ထြက္လာလိုက္တဲ့ဇာတ္လမ္းမီးက်ိဳးေမာင္းပ်က္ေတြ..။ သူတို႔အရပ္နဲ႕သူတို႔
ဇာတ္ဟာ ဒီလိုပါလားဆိုတာကို ေက်ာခ်မိမွပဲသိရေတာ့တယ္။

အဲဒီမွာတင္…စာနယ္ဇင္းထဲက တခ်ိဳ႕က..ငါတို႔စာနယ္ဇင္းေတြ အေရးၾကီးရင္ ဘယ္
ေလာက္ေသြးနီးတယ္ဆိုတာသိရေအာင္တဲ့…။ Manorhary Operation ကိုစတင္ဖို႔
လုပ္ၾကေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာ ဘေလာ့ဂါ ဆိုသူေတြလဲ ပါဝင္ေတာ့မွာေပါ့… သူမက ဘေလာ့ကို ဟိုစမ္းစမ္း ဒီစမ္းစမ္း ေရးေနၿပီးေလ….

“ငါတို႔စာနယ္ဇင္းေတြခ်ည္းပဲလား…..တၿခားေရာ”

“သူ႔မိဘေတြ ေဆြမ်ိဳးေတြလည္းေခၚမွေပါ့”

“ သူ႔မိသားစုက ဒီမွာမွမ႐ွိတာ..”

“ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ..”

“ Idea တိုက္ကလူေတြလည္းေခၚရမယ္..”

“ ကိုမ်ိဳးလာမွာပဲ..”

“ သူနဲ႔သိသမွ်လူေတြေခၚရမွာပဲ ”

“ဘေလာဂါေတြ က်န္ေသးတယ္… သူနဲ႔ နီးစပ္ရာ အေပါင္းအပါေတြ”

“ အင္း…ဟုတ္တယ္..”

Operation အတြက္..Meeting လုပ္ဖို႔လူစုတာတင္အေတာ္ၾကာတယ္။

ေနရာအကူအညီေပးတဲ့ကိုေနမ်ိဳးေဆးကေတာ့ “ သိပ္ၾကာလို႔မၿဖစ္ဘူးေနာ္”လို႔သတိ
ေပးတယ္။ဟုတ္တယ္ေလ…သူ႔ Customer ေတြ႐ွိေသးတာကိုး..။

ဒီလိုလူစုေနတုန္းမွာတင္..မေနာ္ဟရီေတြက ဟိုတစ္ေယာက္ဒီတစ္ေယာက္…။ အိမ္မွာ
မ႐ွိတတ္တဲ့ သူကအိမ္မွာလည္း Stand By ..။ ႐ံုးမွာလည္းမမိတတ္တဲ့သူက ႐ုံးမွာ
Stand By ။ ပြဲေတြတက္ေလ့မ႐ွိပဲနဲ႔ ခုက်ကာမွ ပြဲတိုင္းမွာေတြ႕ေနရေသးတယ္။ (FB) မွာ လယ္လုပ္ေနတဲ့ သူကလဲ လယ္စိုက္ရင္း Stand by…။ အခ်ိန္
တိုက္ေနေတာင္ ႏွစ္ေနရာလံုးမွာ ႐ွိေနတတ္တယ္တဲ့..။

သူတို႔ meeting စၾကတယ္။

သဘာပတိကဆရာ ဦး၀င္းၿငိမ္း နဲ႔ ဦးၿမတ္ခိုင္..။ အခမ္းမနားမွဴးက ကိုမ်ိဳး(ေၾကာင္ႏွစ္
ေကာင္)…သူကအခမ္းအနားမွဴးလုပ္ေနက်ဆိုေတာ့…။

ဆရာဦး၀င္းၿငိမ္းကေတာ့ေၿပာ႐ွာတယ္။
“ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကိုသိပ္မသိဘူး…ဟိုတစ္ခါ..စာနယ္ဇင္းကာရာအိုေကပြဲမွာ ကိစၥတစ္
ခုလာတိုင္မွ ေသခ်ာေတြ႕ဖူးတာ….ေၿပာၾက..ေၿပာၾက..သိတဲ့သူေတြေၿပာၾက..”

…..ဆိုၿပီးက်န္လူေတြေၿပာဖို႔လမ္းဖြင့္ေပးတယ္။

ပထမဆံုးစေၿပာတာက ကိုေက်ာ္သီဟ (ဟသၤာတ)…

“ ကၽြန္ေတာ္သိတဲ့မေနာ္ဟရီက လူမႈဆက္ဆံေရးညံ့တယ္..” တဲ့။

ကိုလြမ္းေ၀ႏိုင္ကေခါင္းခါတယ္။

“ဘယ္ကလာ…စြာတာ..စြာတာ..” ……လို႔၀င္ေၿပာတယ္။

ကိုသွ်ီကေတာ့မွတ္ခ်က္တစ္ခုကိုအားမနာပါးမနားခ်ေလရဲ႕။

“ အူတူတူနဲ႕ပါ..” တဲ့။
ဇာတ္ညႊန္းဆရာကေတာ့ ကိုလြမ္းေ၀ႏုိင္ကိုေထာက္ခံတယ္။

“ ဟုတ္တယ္…မေနာ္ အစစ္က စြာတယ္..”

သူတို႔ေၿပာတာေတြက လိုရင္းမေရာက္ဘူး။လူတစ္ေယာက္ကို႐ွာေဖြဖို႔ လံုေလာက္တဲ့
Character ေတြမဟုတ္ဘူး..။ အဲဒါနဲ႔ ဆရာေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ က စံုနံ႔သာၿမတ္သစ္ ကို
႐ွာတယ္။ စံုန႔ံသာၿမတ္သစ္ ကဒီ၀ိုင္းထဲကိုမလာဘူး။ လာခြင့္မရဘူးထင္ပါရဲ႕။ အဲဒါနဲ႕
သူ႔ mobile phone ကိုပဲလွမ္းဆက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဆင္မေၿပပါဘူး။ သူ…လံုး၀
(လံုး၀) မအားလို႔ ဒီအမႈကိုလက္မခံႏိုင္ပါဘူးလို႔ၿငင္းတယ္။
ဒါ့အၿပင္ ….

“ မေနာ္ နဲ႔မေတြ႕တာၾကာလို႔ …ၿမင္ရင္ေတာင္ မွတ္မိပါ့မလားမသိဘူး ” လို႔ေၿပာလို႔
ဆရာေဇာ္ေတာင္ စိတ္ေတြတိုလို႔…။

တခ်ိဳ႕ကေတာ့ idea မွာလုပ္တာမို႔ ကိုမ်ိဳး(ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္)ကိုအဓိကထားၿပီးေမးၾက
တယ္။ ကိုမ်ိဳးကလည္းသိသေလာက္ေၿဖ႐ွာပါတယ္။ ( မေၿဖႏိုင္လို႔မေကာင္းဘူးေလ..
သူက အခမ္းအနားမွဴးကိုး… း) )

“ မေနာ္ဟရီ အစစ္က ေခါင္းမာတယ္..လုပ္ခ်င္ရာလုပ္တယ္..တဇြတ္ထိုး..ေက်းဇူးမသိ
တတ္ဘူး…သိခ်င္တဲ့ေနရာက်သိၿပီး..မသိခ်င္ရင္လညး္တံုးေနၿပန္ေရာ…” တဲ့။

ဒါလည္း သိပ္ၿပီးထိထိေရာက္ေရာက္မွမ႐ွိတာ…။တခိ်ဳ႕ကေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ႕စာ
နယ္ဇင္းေတြထဲေရာက္လာၿပီးထိုင္နားေထာင္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ကိုေၿပာခိုင္းတယ္.
မသႏၱာကလည္းသူ႔သူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္းကိုေကာင္းေကာင္းသိထားသူပီပီ..ကိုမ်ိဳးေလ
သံအတိုင္း….
“ဟုတ္တယ္..သူက..တဇြတ္ထိုး..တေဇာက္ကန္း..ေပတယ္..”….လို႔မညွာမတာေၿပာတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ညာဘက္ အၿခမ္းမွာ ထိုင္ေနတဲ့ က်ီးနဲ႔ဘုတ္ လို႔ နာမည္ႀကီးတဲ့ လက္တဆုပ္စာ ဘေလာဂါအုပ္စု… အဲဒီအထဲမွာမွ စပ္စပ္စုစု ႏိုင္တဲ့ ဖိုးစိန္ ကို အႀကည့္ေတြ ဆံုလာၿပန္ေရာ…

“ေမ်ာက္ငို… မေနာ္ဟရီက ဘေလာ့ေတြေရးေန… ကဗ်ာေတြ ေရးေနေတာ့ သူနဲ႔ သိေနတဲ့ မင္းက ဘာႀကားသလဲ”….

မေမးခင္ကတည္းက အတင္းေၿဖခ်င္ေနတဲ့သူ ဆိုေတာ့ ေမးခြန္းေတာင္ မဆံုးႏိုင္ဘူး …

… “အင္း… မႀကီးေနာ္လား… သူလား… သူက ေခါင္းမာတယ္ေလ… မဟုတ္တာေၿပာရင္ ခ်က္ၿခင္းတုံ႕ၿပန္တာပဲ… လူမုန္းေဆးကလဲ က်ဲလိုက္တာ လြန္ပါေရာ… မ်က္ႏွာကလဲ မာေသးတယ္… အႏုပညာ ကုိေတာ့ မထိနဲ႔… သူဖန္တီးေနတဲ့ အႏုပညာ မာနက တစ္ၿပားမွ မခ်ဘူး” လို႔ မဆီမဆိုင္ မဲ့ကာ ရြဲ႕ကာ ေၿပာေတာ့ စပ္စုစိန္ ကို အကုန္လံုးက ၿပံဳးစိစိ…

“တကယ့္ မေနာ္ဟရီ အစစ္ဆုိရင္ ခုေနမ်ား ေအးခ်မ္းတဲ့ တေနရာမွာ ကဗ်ာေတြ ထိုင္ေရးေနဦးမွာ… မမကို ကဗ်ာေလးေရးၿပီး ရွာရမယ္”လို႔ ကဗ်ာဆန္ဆန္ေၿပာလိုက္ပံုက ကဗ်ာဆရာမအိၿႏၵာ…

“God Son” ၿဖစ္တဲ့ သားေတာင္ေမာင္ ဇက္ကို ေမးေတာ့ “အေမလား… အေမအစစ္ ေရးတဲ့ကဗ်ာေတြက လူလိုပဲမာတယ္… အသံုးအႏွဳန္းေတြကသာ ႏုေနတာ… လူေတြနားမလည္ေအာင္ ေရးတယ္ေပါ့… မေနာ္ဟရီ ေတြကို ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ခ်ေရးခိုင္းရင္ေကာင္းမယ္… အစစ္ဆိုရင္ ကဗ်ာက မာမယ္… ထင္တာပဲ… သိခ်င္ သူ႔ သြားေမးမွပဲရမယ္”

ေၿပာသမွ်လူေတြကို ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ ေထာက္ခံေနတာ ကိုရင္ေနာ္…

မိုးကုတ္သား ကိုေမးေတာ့ ငိုက္ေနရာက ဆတ္ကနဲ ေခါင္းေထာင္လာၿပီး ငိုက္ငုိက္နဲ႔ေၿဖေနပံုက …

“အဲ… မႀကီးေနာ္လား… အေနာ္မသိဘူးေလ… အေနာ္က အိပ္ေနတာဆိုေတာ့ သူကုိ ညည ေစာေစာအိပ္ဖို႔ မွာေနတာပဲ… သူကေခါင္းမာတယ္ေလ… လူသာ မက်န္းမာသာ ေခါင္းကေတာ့ မာသလား မေမးနဲ႔… အေနာ္ ေမတၱာပို႔မ်ားလို႔ပဲ… တေနရာရာမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနလားး…. ဘာလား… ”

က်န္တဲ့ဘေလာဂါေတြ ၿဖစ္တဲ့ ပန္ဒိုရာ၊ သစ္ေကာင္းအိမ္၊ ညီလင္းဆက္ စသၿဖင့္ ဆက္ေမးေနရင္ ဘာမွ မဟုတ္ပဲ မာန တခြဲသားနဲ႔ လူမုန္းေဆးအက်ဲေတာ္တာ မေနာ္ဟရီပါလို႔ တေလသံထဲ ေၿဖႀကမွာ ဆိုေတာ့…ေနာက္လူေတြ အလွည့္…

သူ႔ေမာင္ရဲေက်ာ္စြာကေတာ့..သူ႔ထံုးစံအတိုင္းမ်က္ႏွာေသေလးနဲ႔…

“ သူ႔ကို အာဖရိက ကလူ႐ိုင္းမ်ိဳးႏြယ္စုတစ္စုက ..လူ၀ါနတ္ဘုရားမအၿဖစ္ကုိးကြယ္ၾက
တယ္။ အဲဒီမ်ား ထြက္သြားသလားမသိပါဘူး..”

လို႔ေၿပာေတာ့ အားလံုးအံု႕အံု႕က်က္က်က္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ေတြၿဖစ္ကုန္ၾကရတယ္။

ၿပီးရင္ ..ထံုးစံအတိုင္းရဲေက်ာ္စြာတို႔က တဖက္လွည့္ၿပီးရယ္ေနဦးမွာ။ ရဲေက်ာ္စြာနားကို
ကက္ဆက္ေသးေသးေလးေတြ အံုက်လာတယ္ဆိုရင္ပဲ အေၾကာင္းသိေနတဲ့ step ကဒီဇုိင္နာ မ်က္မွန္ထူထူနဲ႔ေမာင္္မ်ိဳးေက်ာ္က သူ႔သူငယ္ခ်င္း ရဲေက်ာ္စြာကိုဆြဲထုတ္
သြားေလရဲ႕။

မႏၱေလးေဆးတကၠသိုလ္က လက္ေထာက္ကထိက ေဒၚခင္သီတာ၀င္း ကေတာ့ ႐ႈံ႕မဲ့
ၿပီးေၿပာတယ္။

“ ဒီမိန္းမကေဒါသလည္းသိပ္ၾကီးတာ၊စိတ္ကလည္းၿမန္တယ္…ခုလည္းဘာေတြလုပ္ေန
တယ္မေၿပာတတ္ဘူး” တဲ့။ အဲဒီစကားကိုခပ္တည္တည္နဲ႔၀င္ေထာက္ခံလိုက္တာက…
အၾကည္ေတာ္ ပါ။

“ ဟုတ္တယ္၊သူကစိတ္သိပ္ၿမန္တာ..ေဒါသကလည္းၾကီးေသး..ေရာဂါကလည္းထူ
တယ္…စိတ္တိုရင္ေအာ္ၿပီးဖုန္းကိုပစ္ခ်တတ္တယ္..။ႏွလံုးေရာဂါနဲ႔ေသၿပီထင္တာပဲ..
ဒါေတြကသူ႔၀ိညာဥ္ကိုယ္ပြားေတြသရဲေၿခာက္တယ္ထင္တာပဲ..ခက္တာကတစ္ခုပဲ႐ွိ
တယ္..”

“ ဘာလဲ ”

“ သူေသလို႔ကၽြန္ေတာ္ကရယ္ေနမိရင္ဘယ္ေကာင္းမလဲ”

အၾကည္ေတာ့္စကားမို႔ရယ္ဖို႔ပဲၿပင္ေနၾကတဲ့သူေတြကရယ္ၾကပါတယ္။

“ ေ၀မွဴးသြင္” ကေတာ့မွတ္ခ်က္တစ္ခုကိုၾကြေစာင္းေစာင္း၊ေဆာင့္ၾကြားၾကြားနဲ႔၀င္
ေပးတယ္။

“ မေနာ္ကမွတ္ဥာဏ္လည္းမေကာင္ဘူး..ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလးေတြကိုမွတ္မထား
ဘူး..မွားႏႈတ္ဆက္မိရင္တာ၀န္မယူဘူးေနာ္လို႔ေၿပာတတ္တယ္..” တဲ့။

“ ဘလိုင္းၾကီး”

“ အင္းေလ..ငၾကြား ”

အဲလိုၾကိတ္ၿပီး ၾသဘာေပးသံေတြေတာင္ထြက္လာတယ္။

“လူပန္႔ငယ္”ကေတာ့သူ႔ေဘးမွာထိုင္ေနတဲ့ “လင္းဆက္”ကိုလွည့္ေၿပာတယ္။

“ မေနာ္အစစ္က ေတာ့ စကားနည္းတယ္၊အခ်စ္၀တၳဳလည္းေကာင္းေကာင္းမေရး
တတ္ဘူး…လူမႈေရးလည္းသိပ္မသိဘူး…”

လင္းဆက္က ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိမ့္ရင္းေထာက္ခံတယ္။

ကိုရဲ(သစၥာနီ)ကေတာ့..

“ သူကေမ့တတ္တယ္…စာမူေပးမယ္ဆိုတဲ့ရက္မွာေတာင္ေမ့ၿပီးလာမယူတတ္ဘူး ” ..တဲ့။
ေက်ာင္းဆရာ (ဒီဇိုင္းမ်ိဳးေဆြသန္း)က၀င္ေၿပာတယ္။

“ လူနဲ႔အပူနဲ႔မမွ်တာပါကိုရဲ ရာ…” တဲ့။

တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ အသံေတြကလည္းလိုရင္းသာမေရာက္တာ..ထြက္ေနတုန္းပဲ။

“ မေနာ္ဟရီ က..ေပ်ာ့ညံံ့တယ္..စိတ္ႏုတယ္..”

“ ဘယ္ကလာ..စိတ္မာတာ..ၿပတ္သားတာ..”

“ သူ႔ကိုအားေပးႏွစ္သိမ့္တာမ်ိဳး မၾကိဳက္တတ္ဘူး”

“ ေ၀ဖန္တာလည္းမခံခ်င္တတ္ဘူး”

“ ဒါကလူတိုင္းပါပဲ”

“ ေကာ္ဖီၾကိဳက္တယ္”

“ ေခါင္းကိုက္တတ္တဲ့ေရာဂါ႐ွိတယ္”

ဒါက တင္မိုးေ၀ရဲ႕ အဆိုတင္သြင္းမႈပါ…။ ဒါေပမယ့္..အေထာက္အကူမရတဲ့အတြက္
သဘာပတိေတြကပယ္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ေထာင့္တစ္ေထာင့္မွာ ငူငူငိုင္ငိုင္နဲ႔ထုိင္ေနတဲ့
ေမာင္သစၥာ (သစၥာပိုင္စိုး) ကေတာ့ သူ႔ေဘးကမ်က္ေမွာင္ၾကီးၾကဳတ္ၿပီး ထိုင္ေနတဲ့
မ်ိဳးကိုမ်ိဳး ကိုေၿပာသလိုလိုနဲ႔ခပ္တုိးတိုးေရ႐ြတ္တယ္။
“ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ကမေတြ႔တာၾကာလွၿပီ”

ပဥၥမံဒီ႐ုိင္းကေတာ့လက္ေၿမာက္အ႐ႈံးေပးတဲ့ေလသံနဲ႔…

“ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေက်ာင္းတုန္းကတည္းကသိတာ။ ဒါေပမယ့္သူ႔ကိုပံုမေဖာ္တတ္ဘူး”
…တဲ့။ ေအးေရာ..။

ခုမွ Mr Guitarထဲကိုပ်ာယိပ်ာယာနဲ႔ ၀င္လာတဲ့ကိုၾကြက္နီ (သိမ္းတင္သား)ကေတာ့
အစမ႐ွိအဆံုးမ႐ွိနဲ႔ေၿပာေလရဲ႕။

“ သူကကၽြန္ေတာ့္ဆရာသမီးပါ..ကၽြန္ေတာ့္ဆရာသမီးပါ..”တဲ့။

ဒီ Information ကလည္းဘာမွသံုးလို႔မရၿပန္ပါဘူး။

ေနာက္ဆံုးၾကံရာမရရင္တစ္နည္းနည္းနဲ႔အားကိုးဖို႔ေခၚထားတဲ့ကိုဇာဏီ(ဆရာစံ
ဇာဏီဘို)ကို၀ိုင္းေမးၾကရေတာ့တယ္။

“ ေဒၚမေနာ္က ၁၄ဂဏန္းသမားဆိုေတာ့ temperance ပဲ..ဘယ္ပံုမဆိုခ်က္ခ်င္း
ေၿပာင္းလဲပစ္ႏုိင္တာမို႔..သူ႔မွာပံုေသ characterမ႐ွိဘူး..႐ွာရခက္လိမ့္မယ္..”

အဲလိုေၿပာၿပီးတားေရာ့ကတ္တစ္ကတ္ဆြဲေတာ့..Magician ကတ္ထြက္လာတယ္။
ေဗဒင္က၀ိၾကီးကေခါင္းခါတယ္။ဘာမွမေၿပာဘူး။ Tarot card ၿမင္ေတာ့ တခ်ိဳ႕က
ဆရာဟိန္းလတ္ဆီခ်ဥ္းကပ္သြားၾကၿပန္တယ္။

“ ဒီကိစၥၾကီးက..”

“ဘယ္လိုၾကီးလဲ…”

ဆရာဟိန္းလတ္ကဒ္ေတြလည္းအလုပ္ေတြ႐ႈပ္ကုန္တယ္။အသံေတြကလည္းကၽြက္စိ
ကၽြက္စိနဲ႔ပိုထူထပ္လာတယ္။ အေၿဖကေတာ့ဟုတၱိပတၱိထြက္မလာဘူး။ကိုေနမ်ိဳးေဆး
ကနာရီတၾကည့္ၾကည့္လုပ္ေနၿပီ။ စာနယ္ဇင္းသမားေတြကလည္း သူတို႔သိကၡာက်မခံႏုိင္
တဲ့အတြက္..အ႐ႈံးေပးဘို႔အစီအစဥ္႐ွိပံုမေပၚဘူး။တစ္ခုခုေတာ့ၿဖစ္ေအာင္လုပ္မွလို႔တစ္
ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္အၾကည့္ေတြနဲ႕လွမ္းေၿပာေနတယ္။
မေန႔တေန႔ကမွ ဒီေလာကထဲေရာက္လာၿပီး ေမးခြန္းတစ္ခြန္းေမးလို႔မွ ကိုယ္ေမးတဲ့သူ
ဘယ္သူမွန္းေရေရရာရာမသိ၊သိတဲ့တိုင္ ဘာ ၀မ္းစာမွမပိုင္ဆိုင္ထားၾကတဲ့ so called သတင္းသမားေတြ၊ အယ္ဒီတာေတြကလည္း ကက္ဆက္တကိုင္ကိုင္နဲ႔ လူးလာေခါက္တံု႔
ေၿပးလို႔ေကာင္းတုန္း။ တခုခုဆို ဘေလာ့ေပၚ တင္ဖဲ့ဖို႔ ၊ စီပံုးမွာ မဟုတ္တရုတ္ ေရးဖို႔ သူေတြက ဟိုလူ႔နားကပ္သြားလိုက္၊ ဒီလူ႔နားကပ္သြားလိုက္ ။ေပ်ာက္ေနတဲ့
မေနာ္ဟရီ ေတြဆိုတာ..လူလား ဆန္လား ကိႏၷရီလားေတာင္ ကြဲပံုမေပၚဘူး။

“ ကဲ..ကဲ..ကဲ”

ေအာင္ၿမင္ခန္႔ညားတဲ့အခမ္းအနာမွဴးရဲ႕အသံေၾကာင့္ အသံေတြၿငိမ္က်သြားတယ္။
အေၿဖတစ္ခုရၿပီလားဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ လွည့္ၾကည့္ၾကတာလည္းပါမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္
အဲဒီၿငိမ္သက္သြားတဲ့အခိုက္အတန္႔မွာ စကား၀င္ေၿပာလုိက္သူက အခမ္းအနားမွဴး
မဟုတ္ဘူး။ သူဘယ္သူလဲဆိုတာကိုတစ္ေယာက္ေယာက္ကေတာ့သိခ်င္သိမွာေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ..ေလာေလာဆယ္အေၿခအေနမွာက သူဘယ္သူလဲဆိုတာက အေရးမၾကီး
ဘူး..။ သူ..ဘာေၿပာမလဲဆိုတာကအေရးၾကီးတာေလ..။

“ ၿပင္ပလကၡဏာေတြ၊သိပၸံနည္းက်အခ်က္မလက္ေတြအရ..ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘာမွမလုပ္
ႏိုင္ၾကေတာ့ပါဘူး..”

” ဒါမ်ား”

“ သူေၿပာမွလား”

ထံုးစံအတိုင္းေ၀ဖန္သံတခ်ိဳ႕ကၾကိတ္ထြက္လာတယ္။ သဘာပတိၾကီးႏွစ္ေယာက္က
မ်က္ႏွာထားနဲ႔လွမ္းၾကည့္ၿပီး အခမ္းအနားမွဴးကခံုကိုေခါက္လိုက္ေတာ့မွ..ၿပန္ၿငိမ္သြား
တယ္။

“ သူေၿပာတာေက်းဇူးၿပဳၿပီးနားေထာင္လုိက္ပါဦး”

အခမ္းအနားမွဴးရဲ႕စကားအဆံုးမွာ ..အဲဒီလူကစကားကုိဆက္တယ္။

“ အဲလိုနည္းေတြနဲ႔မရေတာ့ဘူးဆိုရင္..တစ္ခုပဲက်န္ပါေတာ့တယ္”

“ ကဲ..ေၿပာပါဦး”

ဆရာဦးဟိန္းလတ္ကစကားကို၀င္ေထာက္ေပးတယ္။

“ႏွလံုးသားနဲ႔႐ွာဖို႔ပါ”

အံုးကနဲအသံေတြၿပန္လွ်ံထြက္လာတယ္။

“ ငေပါ”

“ေအးေလ..ဘာလဲဟ..ႏွလံုးသားနဲ႔တဲ့”

“အေရးထဲမွ..”

“ဘာ၀င္႐ႈပ္တာလဲမသိဘူး…..”

“ဒါ႐ုပ္႐ွင္႐ုိက္ေနတာမဟုတ္ဘူး”

ဒီတစ္ခါခံုထုရသူက သဘာပတိၾကီးေတြပါ။

“ ကဲ..႐ွင္းေအာင္ေၿပာပါေစဦး..”

အဲဒီလူကေတာ့ေအးေအးေဆးေဆးပဲ..။သူေၿပာခ်င္တာကိုဆက္ေၿပာတယ္။

“အဲဒီမေနာ္ဟရီဆိုတာ..ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး…ဒီေတာ့ကၽြန္ေတာ္ေတာ့႐ွာလို႔မရ
ႏိုင္ဘူး..ႏွလံုးသားနဲ႔႐ွာဖို႔ဆိုတာထက္..မေနာ္ဟရီကို ႏွလံုးသားနဲ႔သိဖို႔လိုပါလိမ့္မယ္”

“ မၿဖစ္ႏိုင္တာ”

“ဟုတ္ပ”

အသံတခ်ိဳ႕ထြက္လာေပမယ့္..သူကဆက္ေၿပာပါတယ္။
“ အဲဒီအတြက္..အသိႏိုင္ဆံုးလူက..ခုေလာေလာဆယ္မွာ တစ္ေယာက္႐ွိပါတယ္..
အဲဒါ..သူ႔သား..ေခတ္ေန..ပါပဲ”

ဒီေတာ့မွ..အသံတိတ္သြားေတာ့တယ္။

ဆိတ္ဆိတ္ေနၿခင္းဟာဘာဆိုလား..။

“ ဒီေလာက္အမ်ားၾကီးၿဖစ္ေနတဲ့ မေနာ္ဟရီ အတုေတြထဲမွာ..အစစ္ကိုႏွလံုးသားနဲ႔
ေ႐ြးႏုိင္မွာသူပဲ႐ွိႏိုင္မယ္ေလ..က်န္တဲ့မိတ္ေဆြေတြေတာ့ေနာက္စာရင္းထဲ တို႔ထားရ
မွာေပါ့..။ကဲကဲ..ဒီေန႔အစည္းအေ၀းကိုဒီေလာက္နဲ႔ရပ္ၿပီး ေနာက္ေန႔မွ ေခတ္ေနေလး
ကိုေခၚရေအာင္..ဟိုမွာ ဆိုင္႐ွင္ကနာရီတၾကည့္ၾကည့္ၿဖစ္ေနၿပီ..”

အခမ္းအနားမွဴးကအဲဒီလိုေၿပာၿပီး ဘယ္သူ႔ေထာက္ခံခ်က္မွမယူပဲ..ကိုေနမ်ိဳးေဆးမ်က္
ႏွာတစ္ခုတည္းနဲ႔ အခမ္းအနားကို႐ုပ္သိမ္းပစ္လိုက္တယ္။

ေနာက္ေန႔က်ရင္ေတာ့သူတို႔ကေလးကိုေခၚၿပီး ပြစာတက္ေနတဲ့ မေနာ္ဟရီေတြကို လိုက္
ၿပမွာလား၊ အဲဒီ မေနာ္ဟရီအတုေတြကို စုစည္းခိုင္းထားၿပီး ေခတ္ေနကိုေ႐ြးခိုင္းမွာလား။
ဘယ္သူမွေသခ်ာမသိေသးဘူး။ သူတို႔ေခၚတိုင္းေရာ..ေခါင္းေၾကာမာတဲ့ မေနာ္ဟရီ
ေတြကလာမွာတဲ့လား..။ ဇာတ္ကေတာ့အေတာ္ၾကည့္လို႔ေကာင္းဦးမွာပါ။
အေကာင္းဆံုးအပိုင္းကေတာ့..ႏွလံုးသားနဲ႔ေ႐ြးခ်ယ္မယ့္အပိုင္းေပါ့။

အကယ္၍မ်ား..လြဲခဲ့သည္႐ွိေသာ္..။

မလြဲခဲ့သည့္တိုင္…မေ႐ြးႏိုင္ခဲ့သည္႐ွိေသာ္…
……………………….
ဇာတ္ကဘယ္လိုသိမ္းမယ္မသိေသးဘူး..။ ၾကည့္ၾကေသးတာေပါ့…။

အမွန္က..အစစ္ကိုမေတြ႕လို႔လည္းးဘာမွမၿဖစ္ပါဘူး။
သူမ႐ွိလို႔စာေပေလာကၾကီးဘာမွၿဖစ္သြားမွာမွမဟုတ္တာ..။
(စာေရးသူ)

(ဒီစာမူက..ၿပီးခဲ့တဲ့ေအာက္တိုဘာ..၂၀၀၈ ရတီ မဂၢဇင္းမွာ အင္တာဗ်ဴးနဲ႔အတူ
ပါသြားခဲ့တဲ့စာမူပါ…။ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္းေၿပာခံလိုက္ရတဲ့ အင္တာဗ်ဴးၿဖစ္
ပါတယ္။ (ပါရမီကထူးတာကိုး ) ေၿဖတာေတြကိုၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္..ေဆာင့္
ၾကြားၾကြားတဲ့ေလ… း)

မေနာ္ဟရီ


ဘာၿဖစ္ၿဖစ္ က်ေနာ္ကေတာ့ ခုလက္ရွိ မေနာ္ဟရီကို ရင္ဘတ္နဲ႔ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ပါတယ္… ေခါင္းေႀကာမာတဲ့ မေနာ္ဟရီကို ေခါင္းေႀကာတင္းတဲ့ သူေတြက ရင္ဘတ္နဲ႔ ေရြးမွာပါ… ႏွလံုးသားက လက္ခံမွ ဘယ္သူက မေနာ္ဟရီ အစစ္ဆိုတာ အေၿဖထြက္လိမ့္မယ္…

ဒါေပမယ့္… ကိုယ္တိုင္ခင္မင္ခြင့္ ရေတာ့ ခုခ်စ္ခင္ ေလးစားရတဲ့ “မေနာ္ဟရီ” ကို အစစ္အတု ခြဲရေတာ့ မလိုလို…
အတုလဲ ၿဖစ္ႏိုင္တယ္… အစစ္လဲ ၿဖစ္ႏိုင္တယ္… ဒါေပမယ့္ ခုလက္ရွိ က်ေနာ္ မႀကီးလို႔ တရုိေသ ေခၚၿပီး ေလးစားရတဲ့ မႀကီး(မေနာ္ဟရီ) က အတုၿဖစ္ေစ အစစ္ၿဖစ္ေနေစဦးေတာ့… တစ္ဘဝလံုးစာ ေက်နပ္မိတယ္… အတုၿဖစ္ေနရင္ေတာင္မွ မေနာ္ဟရီ အစစ္ကို မရွာေတာ့ပါဘူး… း)






မႀကီးေရ….

ဒီမေနာ္ဟရီ အတု ဆိုတဲ့ ပိုစ့္ေလးကို သား အရမ္းသေဘာက်ခဲ့တယ္… ဒါေႀကာင့္ မႀကီးရဲ႔ေမြးေန႔မွာ မႀကီးကို အမွတ္တရ ၿပန္ေပးခဲ့တယ္ေနာ္… မႀကီးပိုစ့္ ကို သား ထပ္ၿပီးထည့္ထားတယ္… ေမြးေန႔ အမွတ္တရေပါ့…
မႀကီးေရ… ေမြးေန႔မွာ ေပ်ာ္ရြင္ေစဖို႔ ဒီပိုစ့္ေလးနဲ႔ (၁၄) ဒီဇင္ဘာ ဆုေတာင္း ကဗ်ာေလး ေပးၿပီး ေမြးေန႔ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းေပးပါတယ္..

ခ်စ္ခင္ေလးစား ရေသာ မႀကီး တစ္ေယာက္ ခ်စ္သား ကိုကို နဲ႔ ေပ်ာ္ရႊြင္ခ်မ္းေၿမ့ေသာ ဘဝေလးကို ယခုေမြးေန႔မွ စၿပီး ထာဝရ ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ပါေစလို႔။။။


GOD BLESS YOU!

ခ်စ္ခင္ေလးစားၿခင္းမ်ားစြာၿဖင့္

ဖိုးစိန္