ၿပဇာတ္

ကံ ဆိုတဲ့ ခဲတံကို ကိုင္ၿပီး ဘဝ စာရြက္ေပၚမွာ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ အသာေလး ေရးၿခစ္ေနတယ္။ ဒီလို ေရးေနရင္း လိုအပ္တဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြ ေရြးဖို႔စဥ္းစားတယ္။ ကိုယ္တိုင္ ဇာတ္လမ္း ေကာင္းေကာင္း တစ္ပုစ္ ကို ႏွစ္ႏွစ္ ကာကာ စိတ္တိုင္းက် ဖန္တီးခ်င္ခဲ့တာ။

ၿဖစ္ခ်င္တာေတြ မ်ားေနတယ္။

ၿဖစ္ေစခ်င္တာေတြ ရွိေနတယ္။

လုပ္ခ်င္တာေတြက ဒုနဲ႔ေဒး...။

တၿဖည္းၿဖည္းခ်င္းသဲ့ယူ လုပ္ယူေနရေတာ့ အားမရဘူး။ ရလာေလ ပိုလုပ္ခ်င္လာေလပဲ။ ဒါေႀကာင့္ ေလာဘႀကီးတယ္လို႔ ၿဖစ္လာတယ္။ ေလာဘ ဆိုတာ တကယ့္ေတာ့ ဗီလိန္ ဆန္တဲ့ လူႀကမ္းႀကီးေတြ..။

ေလာဘႀကီးတယ္ပဲ ထား..။

ၿဖစ္သင့္တာကို ၿဖစ္လာေအာင္ အေကာင္ထည္ေဖာ္ရင္း ၿဖစ္လာတဲ့ ေနာက္ကို တေကာက္ေကာက္ လိုက္ေနရတယ္။ ေလာဘေနာက္ တေကာက္ေကာက္လိုက္ေနရတဲ့ ေမာဟေတြ။ လူႀကမ္းေတြ ေနာက္ကို တေကာက္ေကာက္ လိုက္ေနရတဲ့ လူရႊင္ေတာ္ေတြ။

ၿဖစ္လာတဲ့ အေပၚ ေပ်ာ္ေနလားလို႔ ေမးႀကမလား။ ၿပံဳးရယ္ေနတာကို ၿမင္ရေပမယ့္ ဝမ္းနည္းမွဳေတြ ရင္မွာၿပည့္က်ပ္ေနတာကို ၿမင္ရင္ၿမင္ႏိုင္မွာပါ။

ကိုယ္က ၿမင္ေစခ်င္ေနရင္ ကိုယ္က အတၱ ေတြ မ်ားေနၿပန္ၿပီး..။ သူကေတာ့ မင္းသားေပါ့။

ေဒါသေတြႀကီးေနတယ္။ ထစ္ခနဲ ဆို ေဒါသထြက္ေနၿပီ။ ေဒါသကထြက္ၿပီး ထိန္းလို႔သိမ္းလို႔ မရ။ မရေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ၿပန္ထုႏွက္။ ရလာဒ္က ကိုယ္ပဲနာတယ္။ နာလဲ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ကိုယ့္ေဒါသကို ကိုယ္ထိန္းဖို႔က ကိုယ့္အသားနာမွပဲ ၿငိမ္းမွာကိုး။

ဘာေႀကာင့္ ေဒါသထြက္လဲ ေမးရင္လဲ ကိုယ့္အတၱ အတြက္ပဲ။ ေဒါသႀကီးတတ္မွန္း သိလို႔ ထိန္းသိမ္းၿပီးေနပါတယ္။ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းစြာ ဆက္ဆံပါတယ္။ အၿမဲတမ္းၿပံဳးေနၿပီး အေပ်ာ္နဲ႔ ဖံုးေနတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဒါသထြက္ရင္ေတာ့ မ်က္စိထဲ ဘာမွ မၿမင္ေတာ့ဘူး။ မ်က္စိထဲရွိတာ လုပ္ခ်င္တာကို ေဒါသေနာက္ လိုက္မိတယ္။ ေနာင္တရလားေမးရင္ မရဘူး။ ေနာင္တ ရေနတဲ့ ေနာက္ေတာ့ ေဒါသ ဘယ္ထြက္ေတာ့မလဲ။ ဒါကလည္း ကိုယ့္အတၱနဲ႔ ကိုယ္ပဲေလ..။ မင္းသားနဲ႔ တြဲရမယ့္ မင္းသမီးဟာ ေဒါသ ပါပဲ။

“တရားေလးထိုင္၊ ဘုရားမ်ားမ်ားရွိခိုး” ေပါ့လုိ႔ ဆိုေတာ့လဲ အတိုင္းအတာ တစ္ခုထိပဲ လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ တကယ္တမ္း နဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ႕ မွာ အတၱ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ ေတြ က ထင္သေလာက္ မထိန္းသိမ္းႏိုင္ေသဘူး။ မာနကေတာ့ မရွိသေလာက္ ၿဖစ္ေနၿပီး။ အဲဒီအတြက္ေတာ့ ဇာတ္က နည္းနည္းနာတယ္။

“ကိေလသာ ကုန္ခမ္းသြားၿပီး” ဆိုေတာ့လည္း က်န္တာက တဏွာ လို႔ပဲ ေၿပာရမလိုလို...။

တကယ္ေတာ့....

အတၱမင္းသားက ေဒါသ မင္းသမီးကို ေမာဟ လူပ်က္ အကူအညီကိုယူ ေလာဘလူႀကမ္းေတြလက္က ကယ္တင္ဖို႔ ကိေလသာ ဆိုင္းတီးၿပီး တဏွာဆန္တဲ့ ေလာက ဇာတ္ႀကမ္းႀကီးကို ဘဝဇာတ္ခံုေပၚမွာ ဆံုးခန္းတိုင္တဲ့ အထိေတာ့ ကႀကရမွာ။


တကယ္ေတာ့...

ဘဝဟာ ၿပဇာတ္ဆန္တယ္။ မင္းသား၊ မင္းသမီး၊ လူႀကမ္း၊ လူရႊင္ေတာ္ ေတြနဲ႔ ဆိုင္းတီးၿပီး ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ ကရတဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္။


တကယ္ေတာ့

ကိုယ္တိုင္က ဇာတ္ညြန္းေရးဆရာ...။ ကိုယ္တိုင္က ဒါရိုက္တာ..။



ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာၿဖင့္

ဖိုးစိန္