ပြဲႀကိဳက္ေမာင္
က်ေနာ္ ငယ္ငယ္ကဆို သီတင္းကၽြတ္ေတာ့ မယ္ဆိုရင္ ေပ်ာ္တယ္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဇာတ္စင္ေတြ ၿမင္ရေတာ့မယ္။ ဇာတ္ပြဲေတြ တပြဲၿပီးတပြဲ ရံုသြင္းၿပတာနဲ႔ ဘုရားပြဲအတြက္ ဗလာပြဲ ၿပတာနဲ႔ တေပါင္းလ ေက်ာ္သြားတဲ့ အထိ ပြဲစဥ္ေတြက မၿပတ္ဘူး။ က်ေနာ့္တို႔ အပိုင္ ဒိုင္းဝန္ကြင္းမွာ အၿပိဳင္အဆိုင္ ဇာတ္ပြဲေတြကို ငွားႀကၿပီး ဆီမီးထြန္းပြဲေတြ၊ ႏွစ္က်ိပ္ရွစ္ဆူ ဘုရားပြဲေတြ လုပ္က်ေတာ့ လတိုင္းလိုလို ဇာတ္သံ၊ ဗံုသံေတြက ႀကားေနရတယ္။
က်ေနာ္က ဇာတ္သံ၊ ဗံုသံ မေၿပာနဲ႔ ဇာတ္စင္ၿမင္ေနရင္ေတာင္ ေပ်ာ္ေနတာ။ ထမင္းစားမဝင္ေတာ့ဘူး။ အားအားရွိ ဇာတ္စင္ကို ေၿပးေၿပးႀကည့္ ၿပီး ဒီႏွစ္ကမယ့္ ဇာတ္အဖြဲ႔ပိုစတာကို အလြတ္ရမတတ္ သြားဖတ္ရတာ အေမာ။ ၿပန္လာရင္ အငယ္ႏွစ္ေယာက္ကို ဇာတ္စင္ေဆာက္တာ ဘယ္ေလာက္ထိ ၿပီးသြားၿပီ ၊ ဒီႏွစ္ ဘယ္လူရႊင္ေတာ္က ဘယ္သူ ၊ၿပဇာတ္မင္းသားက ဘယ္သူ ဆိုၿပီး ၿပန္ေၿပာရတာ နဲ႔က်ေနာ့္ တစ္ေယာက္တည္း အလုပ္ကို ရွဳပ္လို႔။ အခ်ိန္တန္လို႔ ဇာတ္ကတဲ့ အဖြဲ႕ပါတဲ့ ကားႀကီး ဝင္လာၿပီးဆုိရင္ သူတို႔ ပစၥည္းတင္ခ် တာကို တေမာ့ တေမာ သြားေငးတတ္တာပဲ။ ၿပီးရင္ ပိုစတာမွာ ၿမင္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုထဲကလူေတြနဲ႔ အၿပင္မွာ ရွိတဲ့လူေတြကို ဘယ္သူက မင္းသား၊ ဘယ္သူက မင္းသမီး ဆိုၿပီး လိုက္ရွာ ရတာအေမာ။
ေဖေဖကဆို ေမေမ့ကို ေၿပာေလ့ရွိတယ္။”ညီမသားကို ဒီလိုပဲ လႊတ္ထား။ေတာ္ႀကာ ဇာတ္ေနာက္ပါသြားမယ္တဲ့” ။ ေဖေဖေၿပာလဲ ေၿပာစရာပါ။ ဖိုးစိန္တို႔ မဟုတ္တဲ့ေနရာမွာ ဆို မွတ္ဥာဏ္က ဘာေကာင္းသလဲ မေမးနဲ႔။ ပြဲတည ႀကည့္ၿပီးရင္ ေနာက္ေန႔ လူပ်က္ေတြ ေပါက္ကရေၿပာတာ၊ မင္းသား ဘယ္လိုေၿပာၿပီး မူးတာ၊ မင္းသမီးဘယ္လို ပါးရိုက္လိုက္တာက အစ တလံုးမက်န္ၿပန္ေၿပာႏိုင္တာ။ (စာကိုသာ အဲလို မွတ္မိေနရင္ ခုေလာက္ဆို ဆရာဝန္ခ်ီးတို႔ အင္ခ်င္နီယာခ်ီးတို႔ ၿဖစ္ေနေလာက္ပါတယ္)။ ဇာတ္ပြဲႀကည့္ရင္လဲ ညလံုးေပါက္ မိုးစင္စင္လင္းတဲ့အထိ ႀကည့္တာပဲ။တခါတေလ ကိုယ့္ေဘးနားမွာ အဖြားႀကီးေတြ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ ပဲ က်န္တာလဲ က်ေနာ္ကေတာ့ အၿပံဳးမပ်က္ ဆက္ႀကည့္တာပဲ။ အဲလို ဆိုရင္ ေနာက္ေန႔ေတြမွာ လူပ်က္ေတြက က်ေနာ့္ကို အေပ်ာ္သေဘာနဲ႔ ပ်က္ေလ့ရွိတယ္။” တို႔ပြဲကို ငွားတဲ့ ရပ္ကြက္လူႀကီးက သူငွားထားတာ တန္ေအာင္လို႔ သူ႔သားကိုေတာင္ မိုးလင္းထိ အေစာင့္ခ် ႀကည့္ခိုင္းတယ္။” လို႔ ပ်က္ရင္ တဝါးဝါးနဲ႔ ပြဲက်။ အဲဒီတုန္းက ရွက္ရေကာင္းမွန္းလဲ မသိဘူး။ သူတို႔ ပ်က္တာကို တဟားဟားနဲ႔ ရယ္လို႔ ေမာလို႔။ ရက္ဆက္လို႔ အိပ္ငိုက္တယ္မထင္နဲ႔။ တခါတခါ ႀကည့္ၿပီးသား ဇာတ္ကိုေတာင္ အားပါးတရ ႀကည့္တာပဲ။ ငယ္ငယ္တုန္းက ရုပ္ရွင္ထက္ မ်က္ၿမင္ကိုယ္ေတြ႕ ၿမင္ရ၊ေတြ႕ရတဲ့ ဇာတ္ပြဲကို ပိုသေဘာက်တယ္။
ဇာတ္ပြဲစရင္ အပ်ိဳေတာ္နတ္ယိမ္းနဲ႔စထြက္ၿပီး ေရွးေဟာင္သံစဥ္ သီခ်င္း၊ ၿပီးရင္ ေခတ္ေပၚေတးဂီတေတြကို မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြက အလွည့္က်ဆိုတယ္။ ၿပီးရင္ က်ေနာ္ႀကိဳက္တဲ့ အၿငိမ့္က႑ လာၿပီ။ အၿငိမ့္ၿပီးရင္ ေအာ္ပရာဆိုတဲ့ ေရွးဇာတ္ထုပ္အတုိေလးေတြ။(ပံုဂံေခတ္ အေၿခခံ) ဇာတ္လမ္္းတိုေတြပါ။ ၿပီးရင္ ၿပဇာတ္ရွည္။ ေနာက္ႏွစ္ပါးသြား။ ေနာက္ဆံုးက ေနာက္ပိုင္းလို႔ ေခၚတဲ့ ငိုခ်င္း၊ ညည္းခ်င္း(၃၇) မင္းနတ္ ဇာတ္ထုပ္ေတြ ကတယ္။ က်ေနာ္က အၿငိမ့္ရယ္၊ ေအာ္ပရာရယ္၊ ေနာက္ပိုင္းရယ္ကိုႀကိဳက္တယ္။ အၿငိမ့္က ရယ္ရတယ္။ ေအာ္ပရာနဲ႔ ေနာက္ပိုင္းက ကိုယ္မသိတဲ့ နတ္ဇာတ္ထုပ္ေတြ ရာဇဝင္ေတြကို သိရလို႔ သေဘာက်တယ္။ ၿပဇာတ္မႀကိဳက္ဘူးလား ဆိုေတာ့ အလြတ္မေပးပါဘူး။ ႀကည့္ပါတယ္။
အခုေတာ့ မသိဘူး။ ငယ္ငယ္တုန္းကဆို ဇာတ္ပြဲမွာ နာမည္ႀကီးတဲ့ ႏွစ္ပါးသြား မင္းသားေတြက အုန္းညြန္စိန္၊ အုန္းလက္စိန္၊ ပုဂံၿပားစိန္ တို႔ေပါ့။ က်ေနာ့္နာမည္ စိန္ပါတာကိုေတာင္ က်ေနာ္က ဂုဏ္ယူေနတာ။ သူတို႔လိုေတာ့ မင္းသားၿဖစ္မလာပါဘူး။ ေမ်ာက္ရွံဳးေအာင္ ေသာင္းက်န္းတဲ့ ေမ်ာက္မူးလဲစိန္ပဲ ၿဖစ္လာတာပါ။ ၿပဇာတ္မင္းသားဆိုရင္ ဒို႔တင္ေငွး ကို ေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္တယ္။ ေကာလိပ္ဂ်င္ေနဝင္းနဲ႔တူတယ္။ ေကာင္မေလးနဲ႔ အသည္းကြဲလို႔ အရက္မူးၿပီး လြမ္းတဲ့အခန္းဆို ခုထိ မွတ္မိေနတုန္း။ “ႏွလံုးသား အိမ္မွာ ပူတယ္…… အခါးဆံုးအရက္ကို မိတ္ေဆြ လုပ္မယ္ … ခ်ိဳပါတယ္..ဒါဟာ ကိုယ့္အတြက္ သိပ္ခ်ိဳတယ္” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို သူဆိုၿပီးမူးတာ… “အရည္ေတြ ေပ်ာ္ကုန္ၿပီး.. ဦးေႏွာက္အပိုင္းအစေတြ…(မွတ္မိေတာ့ဘူး)” အဲဒီသီခ်င္းဆိုၿပီး အသည္းကြဲတာေတြကို ခုထိ ၿမင္ေယာင္ေနတုန္း။( ဖိုးစိန္ လုပ္ၿပဆိုရင္ ဘီယာေလး အရက္ေလးဝယ္ခဲ့မွ ေကာင္းမယ္။ အဲဒါမွ ဒို႔တင္ေဌးလို မူးၿပီးလြမ္းၿပလို႔ ေကာင္းမွာ။ ) ဒို႔တင္ေဌးကေတာ့ အရက္သမားဘဝနဲ့ အသည္းကၽြမ္းၿပီး ေသသြားတာပဲ။ သူေသၿပီးေနာက္ပိုင္းလဲ ဇာတ္မႀကည့္ၿဖစ္ေတာ့ဘူး။ မင္းသမီးထဲမွာေတာ့ ႏွင္းဆီလို႔ ေခၚတဲ့ ဆံပင္ရွည္ရွည္ အသားညိဳညိဳနဲ႔ မင္းသမီး၊ ၿပီးေတာ့ မင္းသားလုပ္တဲ့ ခ်စ္ဖြယ္ရဲ႕မိန္းမ ေအးေအးမူကို ႀကိဳက္တယ္။ သရုပ္ေဆာင္ အရမ္းေကာင္းတယ္။ ငိုတာ၊ ရယ္တာ၊ အရမ္းေတာ္တယ္။ သူတို႔ကတဲ့ ဇာတ္ေတြကလဲ ငွားရတာပဲ။ ဒီဘက္လမ္းမွာ ကၿပီးလို႔ ဟိုဘက္ လမ္းမွာသြား ကလဲ လူက စည္တာပဲ။(က်ေနာ္က အထက္ၿမန္မာၿပည္က ေရႊမန္းတင္ေမာင္တို႔၊ မိုးဝင္း၊ခ်မ္းသာတို႔ လိုဇာတ္ပြဲေတြကို ႀကည့္ခြင့္မႀကံဳခဲ့ပါဘူး) ေအာက္ၿပည္မွာ နာမည္ႀကီးတဲ့ ဇာတ္ေတြကိုေတာ့ အကုန္သိတယ္။
ဇာတ္ထဲမွာ က်ေနာ့္ရဲ႕ အသည္းေက်ာ္ေတြက လူရြင္ေတာ္ေတြပါပဲ။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဇာတ္တဖြဲ႔ကို ႀကိဳက္လို႔ ေနာက္ရက္ေတြ ဆက္ငွားမယ္ ဆိုရင္ အဲဒီရပ္ကြက္က အိမ္ရွင္ေတြက ဇာတ္အဖြဲ႔ကို ထမင္းဖိတ္ေကၽြးတယ္။ ေဖေဖက ရပ္ကြက္လူႀကီးဆိုေတာ့ သူ႔အစား က်ေနာ့္တို႔ ႀကီးငယ္ကို ေကၽြးခိုင္းတယ္။ က်ေနာ္က မင္းသားလဲ မေခၚဘူး။ မင္းသမီးလဲ မေခၚဘူး။ လူရႊြင္ေတာ္ေတြကိုပဲ ေခၚတယ္။ သူတို႔က ထမင္းလာစားရင္လဲ အေၿပာင္အပ်က္ေၿပာတာပဲ။ အဲဒါကို က်ေနာ္က သေဘာက်ေနတာ။ အခု ရုပ္ရွင္ေတြ ဝင္ရိုက္ေနတဲ့ ဝက္မ ဆိုတာ က်ေနာ္ငယ္ငယ္တုန္းက အသည္းေက်ာ္ေတြပါပဲ။ ဝက္မ၊ ေခြးမ၊ စံပု၊ ခ်စ္လံုး စတဲ့ လူရႊြင္ေတာ္ ေတြရဲ႔ ပ်က္လံုးေတြကို အလြတ္ရေနတတ္တယ္။ သူတို႔ ပ်က္တာေတြက တကယ္ရယ္ရတယ္။ တခါတေလ ေအာက္ပိုင္းစကားလံုးေတြ ပါေပမယ့္ ႀကိဳက္ပါတယ္။ တကယ္လက္ေတြ႕ သူတို႔ရဲ႔ အၿပင္ဘဝက မရယ္ရပါဘူး။ ပိုက္ဆံမေလာက္လို႔ ညဘက္ပြဲက ေန႔ဘက္ကူလီထမ္းတဲ့ လူရႊင္ေတာ္ေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ သူတို႔ကို သနားတာေရာ ၊ သူတို႔ ပ်က္လံုးေတြ ရယ္ရတာေရာ ေႀကာင့္ သူတို႔ကိုႀကိဳက္ပါတယ္။
အခုေခတ္ မွိဳလိုေပါတဲ့ ၿမန္မာရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းေတြကို ႀကည့္ပါ။ ေအာ္ေန၊ ဟစ္ေနၿပီး ကလိထိုးရယ္ေနရတာမ်ားပါတယ္။ အႏွစ္သာရ မရွိဘူး။ ဇာတ္လမ္း၊ဇာတ္ကြက္ေတြ မရွိဘူး။ အရင့္အရင္ မဖြံ႕ၿဖိဳးေသးတဲ့ေခတ္က ရုပ္ရွင္ပိတ္ကားေတြေပၚမွာ သရုပ္ေဆာင္တဲ့ မင္းသားႀကီး၊ မင္းသမီးႀကီးေတြနဲ႔ မယွဥ္နဲ႔ဦး။ ေၿမဝိုင္းေပၚမွာ စင္ထိုးၿပီး ဗလာက်င္း ကၿပခဲ့တဲ့ ၿပဇာတ္ကေနတဲ့ ၿပဇာတ္မင္းသား မင္းသမီးေတြ၊ လူပ်က္ေတြေလာက္ေတာင္ မေကာင္းေတာ့တာ အမွန္ပဲ။ ခုခတ္ ၿမန္မာဗီဒီယို ကိုႀကည့္လိုက္ရင္ ေအာ္ဟစ္ေနၿပီး ကလိထိုးရယ္ေနရတာမ်ားပါတယ္။
အဲလိုဆိုရင္ စိတ္ပ်က္ၿပီး ကိုယ့္အရပ္၊ ကိုယ့္ေဒသက ေၿမဝိုင္းထဲမွာ ဗလာကၿပတဲ့ ၿပဇာတ္တို႔ ေအာ္ပရာ၊ႏွစ္ပါးသြားေတြ နတ္ဇာတ္ထုပ္ေတြကိုသာ ေၿပးႀကည့္ခ်င္စိတ္ေတြ မ်ားလာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ပြဲႀကည့္ရတာကို ေပ်ာ္သလို အဲဒီလို ႀကည့္ရတဲ့ အရသာကိုလဲ ႀကိဳက္ပါတယ္။
ဇာတ္ပြဲၿပီးလို႔ သူတို႔ေတြ ပစၥည္းသိမ္းၿပီး ၿပန္သြားတဲ့ အခါက်ရင္ သူတို႔ကခဲ့တဲ့ ဇာတ္စင္ကို ႀကည့္ၿပီး ရင္ထဲမွာ ဟာတာတာနဲ႔ ေနာင္ႏွစ္သီတင္းကၽြတ္ဖို႔ကိုသာ ဆုေတာင္းေနမိတာ အမွန္ပါပဲ။
အခုခ်ိန္မွာ အဲလို ဇာတ္စင္ေရွ႕ထိုင္ၿပီး စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ အားရပါးရ ရယ္ခ်င္ေနတာ….။
အေပၚက ပိုစတာက က်ေနာ္ စကာၤပူ မလာခင္ မင္းသားေခ်ာေလး ကိုကိုေဆာင္းက ဒီဇိုင္းလုပ္ ပိုစတာထုတ္ၿပီး က်ေနာ့္ကို ႀကိဳဆိုထားတာပါ။ ပိုစ့္နဲ႔ကိုက္လို႔ အမွတ္တရ ၿပန္တင္ပါတယ္။က်ေနာ္က ဇာတ္သံ၊ ဗံုသံ မေၿပာနဲ႔ ဇာတ္စင္ၿမင္ေနရင္ေတာင္ ေပ်ာ္ေနတာ။ ထမင္းစားမဝင္ေတာ့ဘူး။ အားအားရွိ ဇာတ္စင္ကို ေၿပးေၿပးႀကည့္ ၿပီး ဒီႏွစ္ကမယ့္ ဇာတ္အဖြဲ႔ပိုစတာကို အလြတ္ရမတတ္ သြားဖတ္ရတာ အေမာ။ ၿပန္လာရင္ အငယ္ႏွစ္ေယာက္ကို ဇာတ္စင္ေဆာက္တာ ဘယ္ေလာက္ထိ ၿပီးသြားၿပီ ၊ ဒီႏွစ္ ဘယ္လူရႊင္ေတာ္က ဘယ္သူ ၊ၿပဇာတ္မင္းသားက ဘယ္သူ ဆိုၿပီး ၿပန္ေၿပာရတာ နဲ႔က်ေနာ့္ တစ္ေယာက္တည္း အလုပ္ကို ရွဳပ္လို႔။ အခ်ိန္တန္လို႔ ဇာတ္ကတဲ့ အဖြဲ႕ပါတဲ့ ကားႀကီး ဝင္လာၿပီးဆုိရင္ သူတို႔ ပစၥည္းတင္ခ် တာကို တေမာ့ တေမာ သြားေငးတတ္တာပဲ။ ၿပီးရင္ ပိုစတာမွာ ၿမင္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုထဲကလူေတြနဲ႔ အၿပင္မွာ ရွိတဲ့လူေတြကို ဘယ္သူက မင္းသား၊ ဘယ္သူက မင္းသမီး ဆိုၿပီး လိုက္ရွာ ရတာအေမာ။
ေဖေဖကဆို ေမေမ့ကို ေၿပာေလ့ရွိတယ္။”ညီမသားကို ဒီလိုပဲ လႊတ္ထား။ေတာ္ႀကာ ဇာတ္ေနာက္ပါသြားမယ္တဲ့” ။ ေဖေဖေၿပာလဲ ေၿပာစရာပါ။ ဖိုးစိန္တို႔ မဟုတ္တဲ့ေနရာမွာ ဆို မွတ္ဥာဏ္က ဘာေကာင္းသလဲ မေမးနဲ႔။ ပြဲတည ႀကည့္ၿပီးရင္ ေနာက္ေန႔ လူပ်က္ေတြ ေပါက္ကရေၿပာတာ၊ မင္းသား ဘယ္လိုေၿပာၿပီး မူးတာ၊ မင္းသမီးဘယ္လို ပါးရိုက္လိုက္တာက အစ တလံုးမက်န္ၿပန္ေၿပာႏိုင္တာ။ (စာကိုသာ အဲလို မွတ္မိေနရင္ ခုေလာက္ဆို ဆရာဝန္ခ်ီးတို႔ အင္ခ်င္နီယာခ်ီးတို႔ ၿဖစ္ေနေလာက္ပါတယ္)။ ဇာတ္ပြဲႀကည့္ရင္လဲ ညလံုးေပါက္ မိုးစင္စင္လင္းတဲ့အထိ ႀကည့္တာပဲ။တခါတေလ ကိုယ့္ေဘးနားမွာ အဖြားႀကီးေတြ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ ပဲ က်န္တာလဲ က်ေနာ္ကေတာ့ အၿပံဳးမပ်က္ ဆက္ႀကည့္တာပဲ။ အဲလို ဆိုရင္ ေနာက္ေန႔ေတြမွာ လူပ်က္ေတြက က်ေနာ့္ကို အေပ်ာ္သေဘာနဲ႔ ပ်က္ေလ့ရွိတယ္။” တို႔ပြဲကို ငွားတဲ့ ရပ္ကြက္လူႀကီးက သူငွားထားတာ တန္ေအာင္လို႔ သူ႔သားကိုေတာင္ မိုးလင္းထိ အေစာင့္ခ် ႀကည့္ခိုင္းတယ္။” လို႔ ပ်က္ရင္ တဝါးဝါးနဲ႔ ပြဲက်။ အဲဒီတုန္းက ရွက္ရေကာင္းမွန္းလဲ မသိဘူး။ သူတို႔ ပ်က္တာကို တဟားဟားနဲ႔ ရယ္လို႔ ေမာလို႔။ ရက္ဆက္လို႔ အိပ္ငိုက္တယ္မထင္နဲ႔။ တခါတခါ ႀကည့္ၿပီးသား ဇာတ္ကိုေတာင္ အားပါးတရ ႀကည့္တာပဲ။ ငယ္ငယ္တုန္းက ရုပ္ရွင္ထက္ မ်က္ၿမင္ကိုယ္ေတြ႕ ၿမင္ရ၊ေတြ႕ရတဲ့ ဇာတ္ပြဲကို ပိုသေဘာက်တယ္။
ဇာတ္ပြဲစရင္ အပ်ိဳေတာ္နတ္ယိမ္းနဲ႔စထြက္ၿပီး ေရွးေဟာင္သံစဥ္ သီခ်င္း၊ ၿပီးရင္ ေခတ္ေပၚေတးဂီတေတြကို မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြက အလွည့္က်ဆိုတယ္။ ၿပီးရင္ က်ေနာ္ႀကိဳက္တဲ့ အၿငိမ့္က႑ လာၿပီ။ အၿငိမ့္ၿပီးရင္ ေအာ္ပရာဆိုတဲ့ ေရွးဇာတ္ထုပ္အတုိေလးေတြ။(ပံုဂံေခတ္ အေၿခခံ) ဇာတ္လမ္္းတိုေတြပါ။ ၿပီးရင္ ၿပဇာတ္ရွည္။ ေနာက္ႏွစ္ပါးသြား။ ေနာက္ဆံုးက ေနာက္ပိုင္းလို႔ ေခၚတဲ့ ငိုခ်င္း၊ ညည္းခ်င္း(၃၇) မင္းနတ္ ဇာတ္ထုပ္ေတြ ကတယ္။ က်ေနာ္က အၿငိမ့္ရယ္၊ ေအာ္ပရာရယ္၊ ေနာက္ပိုင္းရယ္ကိုႀကိဳက္တယ္။ အၿငိမ့္က ရယ္ရတယ္။ ေအာ္ပရာနဲ႔ ေနာက္ပိုင္းက ကိုယ္မသိတဲ့ နတ္ဇာတ္ထုပ္ေတြ ရာဇဝင္ေတြကို သိရလို႔ သေဘာက်တယ္။ ၿပဇာတ္မႀကိဳက္ဘူးလား ဆိုေတာ့ အလြတ္မေပးပါဘူး။ ႀကည့္ပါတယ္။
အခုေတာ့ မသိဘူး။ ငယ္ငယ္တုန္းကဆို ဇာတ္ပြဲမွာ နာမည္ႀကီးတဲ့ ႏွစ္ပါးသြား မင္းသားေတြက အုန္းညြန္စိန္၊ အုန္းလက္စိန္၊ ပုဂံၿပားစိန္ တို႔ေပါ့။ က်ေနာ့္နာမည္ စိန္ပါတာကိုေတာင္ က်ေနာ္က ဂုဏ္ယူေနတာ။ သူတို႔လိုေတာ့ မင္းသားၿဖစ္မလာပါဘူး။ ေမ်ာက္ရွံဳးေအာင္ ေသာင္းက်န္းတဲ့ ေမ်ာက္မူးလဲစိန္ပဲ ၿဖစ္လာတာပါ။ ၿပဇာတ္မင္းသားဆိုရင္ ဒို႔တင္ေငွး ကို ေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္တယ္။ ေကာလိပ္ဂ်င္ေနဝင္းနဲ႔တူတယ္။ ေကာင္မေလးနဲ႔ အသည္းကြဲလို႔ အရက္မူးၿပီး လြမ္းတဲ့အခန္းဆို ခုထိ မွတ္မိေနတုန္း။ “ႏွလံုးသား အိမ္မွာ ပူတယ္…… အခါးဆံုးအရက္ကို မိတ္ေဆြ လုပ္မယ္ … ခ်ိဳပါတယ္..ဒါဟာ ကိုယ့္အတြက္ သိပ္ခ်ိဳတယ္” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို သူဆိုၿပီးမူးတာ… “အရည္ေတြ ေပ်ာ္ကုန္ၿပီး.. ဦးေႏွာက္အပိုင္းအစေတြ…(မွတ္မိေတာ့ဘူး)” အဲဒီသီခ်င္းဆိုၿပီး အသည္းကြဲတာေတြကို ခုထိ ၿမင္ေယာင္ေနတုန္း။( ဖိုးစိန္ လုပ္ၿပဆိုရင္ ဘီယာေလး အရက္ေလးဝယ္ခဲ့မွ ေကာင္းမယ္။ အဲဒါမွ ဒို႔တင္ေဌးလို မူးၿပီးလြမ္းၿပလို႔ ေကာင္းမွာ။ ) ဒို႔တင္ေဌးကေတာ့ အရက္သမားဘဝနဲ့ အသည္းကၽြမ္းၿပီး ေသသြားတာပဲ။ သူေသၿပီးေနာက္ပိုင္းလဲ ဇာတ္မႀကည့္ၿဖစ္ေတာ့ဘူး။ မင္းသမီးထဲမွာေတာ့ ႏွင္းဆီလို႔ ေခၚတဲ့ ဆံပင္ရွည္ရွည္ အသားညိဳညိဳနဲ႔ မင္းသမီး၊ ၿပီးေတာ့ မင္းသားလုပ္တဲ့ ခ်စ္ဖြယ္ရဲ႕မိန္းမ ေအးေအးမူကို ႀကိဳက္တယ္။ သရုပ္ေဆာင္ အရမ္းေကာင္းတယ္။ ငိုတာ၊ ရယ္တာ၊ အရမ္းေတာ္တယ္။ သူတို႔ကတဲ့ ဇာတ္ေတြကလဲ ငွားရတာပဲ။ ဒီဘက္လမ္းမွာ ကၿပီးလို႔ ဟိုဘက္ လမ္းမွာသြား ကလဲ လူက စည္တာပဲ။(က်ေနာ္က အထက္ၿမန္မာၿပည္က ေရႊမန္းတင္ေမာင္တို႔၊ မိုးဝင္း၊ခ်မ္းသာတို႔ လိုဇာတ္ပြဲေတြကို ႀကည့္ခြင့္မႀကံဳခဲ့ပါဘူး) ေအာက္ၿပည္မွာ နာမည္ႀကီးတဲ့ ဇာတ္ေတြကိုေတာ့ အကုန္သိတယ္။
ဇာတ္ထဲမွာ က်ေနာ့္ရဲ႕ အသည္းေက်ာ္ေတြက လူရြင္ေတာ္ေတြပါပဲ။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဇာတ္တဖြဲ႔ကို ႀကိဳက္လို႔ ေနာက္ရက္ေတြ ဆက္ငွားမယ္ ဆိုရင္ အဲဒီရပ္ကြက္က အိမ္ရွင္ေတြက ဇာတ္အဖြဲ႔ကို ထမင္းဖိတ္ေကၽြးတယ္။ ေဖေဖက ရပ္ကြက္လူႀကီးဆိုေတာ့ သူ႔အစား က်ေနာ့္တို႔ ႀကီးငယ္ကို ေကၽြးခိုင္းတယ္။ က်ေနာ္က မင္းသားလဲ မေခၚဘူး။ မင္းသမီးလဲ မေခၚဘူး။ လူရႊြင္ေတာ္ေတြကိုပဲ ေခၚတယ္။ သူတို႔က ထမင္းလာစားရင္လဲ အေၿပာင္အပ်က္ေၿပာတာပဲ။ အဲဒါကို က်ေနာ္က သေဘာက်ေနတာ။ အခု ရုပ္ရွင္ေတြ ဝင္ရိုက္ေနတဲ့ ဝက္မ ဆိုတာ က်ေနာ္ငယ္ငယ္တုန္းက အသည္းေက်ာ္ေတြပါပဲ။ ဝက္မ၊ ေခြးမ၊ စံပု၊ ခ်စ္လံုး စတဲ့ လူရႊြင္ေတာ္ ေတြရဲ႔ ပ်က္လံုးေတြကို အလြတ္ရေနတတ္တယ္။ သူတို႔ ပ်က္တာေတြက တကယ္ရယ္ရတယ္။ တခါတေလ ေအာက္ပိုင္းစကားလံုးေတြ ပါေပမယ့္ ႀကိဳက္ပါတယ္။ တကယ္လက္ေတြ႕ သူတို႔ရဲ႔ အၿပင္ဘဝက မရယ္ရပါဘူး။ ပိုက္ဆံမေလာက္လို႔ ညဘက္ပြဲက ေန႔ဘက္ကူလီထမ္းတဲ့ လူရႊင္ေတာ္ေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ သူတို႔ကို သနားတာေရာ ၊ သူတို႔ ပ်က္လံုးေတြ ရယ္ရတာေရာ ေႀကာင့္ သူတို႔ကိုႀကိဳက္ပါတယ္။
အခုေခတ္ မွိဳလိုေပါတဲ့ ၿမန္မာရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းေတြကို ႀကည့္ပါ။ ေအာ္ေန၊ ဟစ္ေနၿပီး ကလိထိုးရယ္ေနရတာမ်ားပါတယ္။ အႏွစ္သာရ မရွိဘူး။ ဇာတ္လမ္း၊ဇာတ္ကြက္ေတြ မရွိဘူး။ အရင့္အရင္ မဖြံ႕ၿဖိဳးေသးတဲ့ေခတ္က ရုပ္ရွင္ပိတ္ကားေတြေပၚမွာ သရုပ္ေဆာင္တဲ့ မင္းသားႀကီး၊ မင္းသမီးႀကီးေတြနဲ႔ မယွဥ္နဲ႔ဦး။ ေၿမဝိုင္းေပၚမွာ စင္ထိုးၿပီး ဗလာက်င္း ကၿပခဲ့တဲ့ ၿပဇာတ္ကေနတဲ့ ၿပဇာတ္မင္းသား မင္းသမီးေတြ၊ လူပ်က္ေတြေလာက္ေတာင္ မေကာင္းေတာ့တာ အမွန္ပဲ။ ခုခတ္ ၿမန္မာဗီဒီယို ကိုႀကည့္လိုက္ရင္ ေအာ္ဟစ္ေနၿပီး ကလိထိုးရယ္ေနရတာမ်ားပါတယ္။
အဲလိုဆိုရင္ စိတ္ပ်က္ၿပီး ကိုယ့္အရပ္၊ ကိုယ့္ေဒသက ေၿမဝိုင္းထဲမွာ ဗလာကၿပတဲ့ ၿပဇာတ္တို႔ ေအာ္ပရာ၊ႏွစ္ပါးသြားေတြ နတ္ဇာတ္ထုပ္ေတြကိုသာ ေၿပးႀကည့္ခ်င္စိတ္ေတြ မ်ားလာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ပြဲႀကည့္ရတာကို ေပ်ာ္သလို အဲဒီလို ႀကည့္ရတဲ့ အရသာကိုလဲ ႀကိဳက္ပါတယ္။
ဇာတ္ပြဲၿပီးလို႔ သူတို႔ေတြ ပစၥည္းသိမ္းၿပီး ၿပန္သြားတဲ့ အခါက်ရင္ သူတို႔ကခဲ့တဲ့ ဇာတ္စင္ကို ႀကည့္ၿပီး ရင္ထဲမွာ ဟာတာတာနဲ႔ ေနာင္ႏွစ္သီတင္းကၽြတ္ဖို႔ကိုသာ ဆုေတာင္းေနမိတာ အမွန္ပါပဲ။
အခုခ်ိန္မွာ အဲလို ဇာတ္စင္ေရွ႕ထိုင္ၿပီး စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ အားရပါးရ ရယ္ခ်င္ေနတာ….။
ပြဲႀကိဳက္သူ
ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာၿဖင့္
ဖိုးစိန္
Comments
ေအာင္တုိင္းေက်ာ္
လူရႊင္ေတာ္ေတြအျဖစ္က ဇာတ္စင္ေပၚမွာ ပရိတ္သတ္ကိုသာ ရယ္ေအာင္လုပ္ေနရတာ .. အဲဒါေတြၾကားရင္ ျမင္ရင္ သိရင္ စိတ္ထဲမေကာင္းဘူး .. ညီမေတာ့ တခါမွ မၾကည့္ဘူးဘူး .. ေခြငွားၾကည့္ရင္ေတာင္ မင္းသမီးကတာ ရစ္ၾကည့္တာ .. :P
အစျပန္ေဖာ္ေနပီဆိုေတာ့..
လက္မွတ္စေရာင္းရင္လက္တို႕လိုက္ေနာ္
ခုေရာ အဲလုိေျမ၀ုိင္းဇာတ္ေတြ အရင္ကလုိ ၾကည့္ေကာင္းေနဆဲပဲလား။ ရွိေတာ့ ရွိဦးမွာေပါ့ေနာ္။
ျမန္မာဗြီဒီယုိဟာသကားေတြ အစ္မလည္း မႀကိဳက္ဘူး။ တမင္မရယ္ရယ္ရေအာင္ လုပ္ေနတာ သိသာလုိ႔။