ထပ္မရွိေတာ့လို႔

မႏိုးမျဖစ္လို႔ ထလိုက္ရတဲ႔ မနက္ခင္းမ်ားစြာ

တစ္စကၠန္႔….ႏွစ္စကၠန္႔….သံုးစကၠန္႔….

ဒီလိုနဲ႔ပဲ

စကၠန္႔ေတြကိုပဲ ရင္ခုန္သံနဲ႔ အမွ် ေရတြက္ေနရတယ္။

ဇန္န၀ါရီ….ေဖေဖာ္၀ါရီ…….ႏို၀င္ဘာမ်ား

ျဖတ္သန္းခဲ႔တာ အႀကိမ္ေပါင္း မနည္းေတာ့...။

ဘ၀ဆိုတာ ႏွစ္လမ္းေမာင္း မွ မဟုတ္ပဲ။

တလမ္းေမာင္းမွာမွ လမ္းခြဲမ်ားစြာ....။

အူထူေနတဲ့ မီးခိုးေတြႀကား

ဒီလိုပါပဲ...

မနက္ႏိုးတိုင္းအသက္ရွုလို႔ရေနေသးတယ္ ။

အေဖနဲ႔အေမကို ေက်းဇူးတင္ ရမွာပဲ။

မနက္ျဖန္အတြက္ ဘာကိုမွန္းမသိပူပန္ေနရင္း

တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္သာမိုးခ်ဳပ္သြားေနေလေတာ့

တခါတရံ

ေဆးလိပ္မီးခိုးၾကားက မ်က္၀န္းေတြကို သတိရမိတယ္။

တေန႔ထက္တေန႔ေတာ့

မနာလိုမွဳေတြ တဖြားဖြားက်

အတၱေၿပးလမ္းေပၚမွာ တကိုယ္တည္းေၿပး

တေယာက္တည္း ပထမဆု ယူေနသူ ကို သနားမိတယ္။

အုန္းမွဳတ္ခြက္ ႏွဳတ္ခမ္းေပၚ ထိုင္ၿပီး

ခြက္ထဲမဝင္ခ်င္ ေရထဲလဲ မက်ခ်င္တဲ့ သူလို

အားနည္းခ်က္ စိုးရိမ္မွဳေတြနဲ႔

တပါးသူအေပၚ သကာၤမကင္း စိုးရိမ္ေနသူေတြကို

ဂရုဏာ သက္မိတယ္။

ဘာၿဖစ္ၿဖစ္....


ယွဥ္ၿပိဳင္မွွုေတြကေတာ႔ ျပင္းထန္တယ္

အတိတ္ကပစၥဳပၸန္ကိုယွဥ္ၿပိဳင္တယ္

ပစၥဳပၸန္ကအတိတ္ကိုယွဥ္ၿပိဳင္တယ္

ဘာတစ္ခုမွခ်ိန္ခြင္ညီမမွ်ေသးဘူး။

အေျဖထြက္ဖို႔မေသခ်ာတဲ႔ ပုစၦာ တပုဒ္ကို

ထိုင္တြက္ရင္း

က်ေနာ္တို႔ အားလံုးက..

တိမ္ေတြ ခရီးထြက္ေနတာ လိုက္မႀကည့္ႏိုင္ေသးတဲ့

ရုပ္ေသးေတြ ဆိုတာကို ေက်ညက္နားလည္သင့္တယ္။

တခုေတာ့ ရွိတယ္

ကြဲအက္ေနတဲ့ အရိုးေခါင္းကို

ဦးေႏွာက္လာ မစားနဲ႔။

ေသခ်ာခ်င္ရင္

ငါ့နာမည္ထိုးၿပီးသား

မွတ္တိုင္နဲ႔သာ
ိ
ခပ္နက္နက္ ထိုးစိုက္လိုက္ပါ။

ငါ...... လဲ ေၿခကုန္ လက္ ပန္း က် ေန ေရာ ေပါ့....။

ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာၿဖင့္


ဖိုးစိန္