အခ်စ္ပါရမီ

မ်က္စိကိုမွိတ္ အသက္ကိုေအာက္ၿပီး ေနရာတစ္ရပ္စာရဖို႔ ပါရမီကားေပၚကို အတင္းတိုးတက္ရတဲ့ အေလ့အက်င့္ကို ကၽြန္မအေနနဲ႔ အခုဆို ေတာ္ေတာ္က်င့္သားရေနပါၿပီး. တကၠသိုလ္ စတက္ကတည္းကပင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ပါရမီကားကို တိုးေဝွ႔ေစာင့္စီးရတာကို ေပ်ာ္ခဲ့သည္မွာ အခုတကၠသိုလ္မွာ ဆရာမၿပန္လုပ္ေနခ်ိန္အထိပင္... အခုလည္း ကားေပၚကို တြန္းရင္း... တိုက္ရင္းနဲ႔ အလိုလို ကားေနာက္ပိုင္းကို ေရာက္ခဲ့ရသည္

ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ ရုံးဆင္းခ်ိန္ ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိုင္ခံုရဖို႔ မေမွ်ာ္လင့္ပါ... ရုတ္တရက္ ကၽြန္မရင္ႏွီးေနတဲ့ အနံ့အသက္တစ္ခုကို ရလိုက္ေတာ့ ကၽြန္မ ေၿပာမၿပ တတ္ေလာက္ေအာင္ ရင္ေတြ ခုန္သြားတာ အမွန္ပင္.. ဟိုဟိုဒီဒီ ရွာေပမယ့္ လူေတြ ပိတ္က်ပ္ေနတဲ့အတြက္ ဘာမွမၿမင္...

ေသခ်ာတယ္.. ဒါသူ႔ရဲ႔ေရေမႊးအနံ႔.. ကၽြန္မေတာ္ေတာ္ ခုန္မင္စြဲလမ္းရတဲ့ သူ႔ရဲ့ပင္ကိုအနံ႔... ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ သံုးႏွစ္နီးပါး ကၽြန္မအနားမွ ေပ်ာက္သြားေသာ သူ႔အေငြ႔ကို ကၽြန္မသိတယ္.. သူအခုဒီကားမွာ ပါလာတာ က်ိန္းေသတယ္.. သူနဲ႔ကၽြန္မ စေတြ႔တာလဲ ဒီပါရမီကားေပၚမွာ...

အဲဒီေန႔က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ စိတ္ေကာက္ၿပီး အေဖာ္မပါဘဲ ကားစီးတာ အနံ႔အသက္တစ္ခုေၾကာင့္ သူကို သတိထားမိတာေလ သူက ထိုင္ခံုရလို႔ အၿငိမ့္သားနဲ႔.. သူ႔အေရွ့မွာ ရပ္မိတ့ဲ ကၽြန္မကို ၿပံဳးေတာင္မၿပံဳးသူ႔က ရွပ္လက္ရွည္အၿဖဴ ကခ်င္ပုဆိုးနဲ႔ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းသားေတာ့မၿဖစ္ႏုိင္..ဆရာလို႔ေၿပာရေအာင္လဲ ရုပ္ရည္က တကၠသိုလ္ဆရာပံုမေပါက္ သူကိုင္ထားတဲ့ဖိုင္တြဲမွာသူ႔နာမည္လို႔ထင္ရတဲ့ နာမည္အတိုေကာက္ (N A) သူကိုယ္ လွမ္းၾကည့္ေတာ႔ ဘယ္သူမ်က္ႏွာမွ မၾကည့္ခ်င္ မၿမင္ခ်င္တဲ့ ခပ္တည္တည္မ်က္ႏွာ. ဘယ္လိုဘဲၿဖစ္ၿဖစ္ သူကိုဒီပံုစံေလးနဲ႔ စြဲလမ္းခဲ့တာပါ....ေနာက္ေန႔ေတြမွာလဲ ကၽြန္မစီးတဲ့ ကားေပၚပါပါလာတယ္....

ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ မ်က္လံုးခ်င္း ရင္ႏွီး.. ၿပီးေတာ့ ခ်စ္သူေတြ ၿဖစ္ခဲ့ၾကတယ္...နာမည္နဲ႔ လိုက္ေအာင္ တည္ၿငိမ ္ေအးေဆးလြန္းတဲ့ ကိုၿငိမ္းေအးနဲ႔ ကၽြန္မက တၿခားစီ... ကၽြန္မက ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဂရုမစိုက္သေလာက္ “ကို”က ပတ္ဝန္းက်င္ကို သူ႔မိဘလို ေလးစားသူ အရာရာကို ေဒါသေရွ႕ထားၿပီး လုပ္တတ္တဲ့ ကၽြန္မကို ပညာတတ္နည္းနဲ႔ ဥေပကၡာၿပဳတတ္သူ... ကၽြန္မ“ကို႔”ကိုအရမ္းခ်စ္ေသာ္လည္း သူကၽြန္မကိုခ်စ္မခ်စ္ကၽြန္မ မသိရေလာက္ေအာင္ ေနတတ္သူ... အလိုလိုက္ဖို႔ ေခ်ာ့ဖို႔ မဆိုထားနဲ႔ ကၽြန္မလုပ္မိခဲ့ေသာ အမွားတစ္ခုခုကို အၿမဲ ေထာက္ၿပတတ္သူ. ယုတ္စြအဆံုး ပါရမီကားေပၚမွာ သူကေနရာရထားရင္ ပတ္ဝန္းက်င္က ေၿပာမွာေၾကာက္ၿပီး ခ်စ္သူၿဖစ္တဲ့ ကၽြန္မကို ေနရာမဖယ္ေပးတတ္သူ အၿဖဴနဲ႔အမဲ လိုၿဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္.. တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္မကို ႏွဳတ္မဆက္ဘဲ ကၽြန္မဘဝကခြဲခြာခဲ့တဲ့ “ကို” .....

ကၽြန္မ”ကို႔”ကိုအရမ္းခ်စ္တယ္...
”ကို႔”အတြက္ ေန႔ေန႔ညညအရူးတစ္ေယာက္လိုခံစားခဲ့ရတယ္...
ညတိုင္းလိုလိုငိုၿဖစ္တဲ့ကၽြန္မ...ငုိတိုင္း”ကို႔“အတြက္စာေတြေရးၿဇစ္တယ္...
”ကို႔”အတြက္ေသာကခံစားရလို႔မုန္းမိေပမယ့္...”ကို႔”အတြက္အခ်စ္က ပိုေနတယ္.....


”အမ ဆရာမ” .... ”အမဆရာမ”

ေခၚသံေၾကာင့္ ကၽြန္မအသိတို႔ ရုတ္တရက္ ၿပန္ဝင္လာတယ္...

“အမဆရာမကို ဟိုက အကိုဆရာေလး ေခၚေနတာၾကာၿပီး.. အမဆရာမ စိတ္ကူးယဥ္ ေနတာလား.... ဟီးဟီး.....”ကားစပယ္ရာ ေကာင္ေလး စကားေၾကာင့္ ၿပံဳးေနၾကတဲ့ သူေတြကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မရွက္သြားတယ္.. လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ၿပံဳးစိစိနဲ႔ ကၽြန္မကို မ်က္စနဲ႔လွမ္းေခၚတဲ့ အၾကည့္နဲ႔“ကို” က်မေၿပာမၿပ တတ္ေလာက္ေအာင္ ရင္ထဲကို ခ်င္သြားေလာက္ေအာင္ အရမ္းဝမ္းသာသြားမိတယ္.. ဒီလိုဟုိေရြ႔ဒီတိုက္နဲ႔ ကို႔အနားကို တိုးသြားမိတဲ့က်မ ”ကို႔” အနားေရာက္ေတာ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း ေနရာကထေပးတယ္ေလ အံ့ႀသမင္သက္စြာေႀကာင္ ႀကည့္ေနတဲ့က်မကို ”ကို”က အားမလုိအားမရစြာ ႀကည့္ရင္း ထိုင္ဖို႔ေၿပာၿပန္တယ္ ၿပီးေတာ့လဲ “ကို”က ကၽြန္မနား တိုးတိုးေလး ကပ္ေၿပာေတာ့ ကၽြန္မအားရပါးရ ရယ္ေမာမိေတာ့တယ္...
“ကို”ေၿပာလိုက္တာက ”ငါကိုေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေပးတဲ့အခ်စ္ပါရမီ.... အခုထိ ဒုကၡကၿပီးတယ္လို႔ကိုမရွိဘူး”

က်မပီတိမ်ားစြာနဲ႔ “ကို႔”မ်က္ႏွာေလးကို မ်က္ရည္ဝဲသြားေလာက္တဲ့ထိ ေငးေမာရင္း....

ဖိုးစိန္