ရွိဳက္သံ

တစ္ခါတစ္ေလ က်ေနာ္ စဥ္းစားမိတယ္.. ကိုယ္တိုင္ကပဲ ခက္ေနေအာင္ လုပ္ေနတာလား.. ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္ကဘဲ ဒီအခက္အခဲေတြနဲ႔ ႀကံဳေနရတာလားလို႔.. ေတြးမိတိုင္းလဲ အေၿဖမထြက္ဘူး တစ္ခါတစ္ေလ မ်က္ရည္က်မိတယ္ တစ္ခါတစ္ေလ ဝမ္းနည္းမိတယ္ တစ္ခါတစ္ေလ အားငယ္မိတယ္.. ဒါေပမယ့္ အားတင္းၿပီးေတာ့ ေလွ်ာက္ေနဆဲေပါ့..


က်ေနာ္ ၿပန္စဥ္းစားမိတယ္.. ဆိုက္ပရပ္စ္ကို ေရာက္ခါစတုန္းက အခက္အခဲေတြက မွအမ်ားႀကီး.. ေက်ာင္းသားဆိုရင္ အလုပ္လုပ္ခြင့္မရွိဘူးတဲ့.. ေရာက္ၿပီးမွသိရတာ (ေအဂ်င့္ေၿပာတုန္းကေတာ့ တစ္နာရီ(၅)ေပါင္ ေၿပးမလြတ္ဘူးတဲ့ေလ)အလုပ္လုပ္ရင္း ပညာလဲသင္ ပိုက္ဆံလဲစုမယ္ေပါ့.. ခဲေလသမွ် စဥ္းစားထားသမွ်က ေၿပာင္းၿပန္ေလ.. အလုပ္ကလဲရွားတယ္ သူတို႔ေၿပာေနတဲ့ ဂရိစကားကလည္းမတတ္ အဂၤလိပ္လိုကလည္း မလည္မဝယ္ဆိုေတာ့ ရံုးေတြကုမၼဏီႀကီးေတြ မေၿပာနဲ႔ စူပါမားကက္လို ေနရာမ်ိဳးမွာေတာင္ က်ေနာ္တို႔အတြက္ အလုပ္မရွိ.. ရွိလဲသူတို႔ကအလုပ္မေပး ဘာေႀကာင့္လဲဆိုေတာ့ အလုပ္ခန္႔ရင္ ရဲလာဖမ္းမယ္ သူေထးေရာက်ေနာ္တို႔ပါ ဖမ္းခံထိမယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္သူမွအလုပ္မေပးခ်င္ဘူး.. ဒါေႀကာင့္ေရာက္ခါစက အလုပ္အတြက္ အရမ္းကိုခက္ခဲတယ္ စိတ္ဓာတ္ေတြလဲ အဖ်န္းဖ်န္း ၿဖတ္ရိုက္ခံရသလိုက်ရတယ္ေလ.. ေနာက္ဆံုးမရေတာ့လဲ မရွိႀကံ ႀကံရေတာ့တာပဲ.. စာရြက္အၿဖဴေလးေပၚမွာ နာမည္နဲ႔ ဖုန္းနံပတ္နဲ႔ေရး ၿခံရွင္း အိမ္ရွင္း ဘာရရ အလုပ္လိုခ်င္ပါတယ္ ဖုန္းေခၚပါဆိုၿပီးေတာ့ေရး.. ၿပီးရင္ရြာရိုးကိုးေပါက္ ေနပူႀကဲႀကဲ ထဲမွာ ေၿခတိုေအာင္ေလွ်ာက္ၿပီး အိမ္ေစ့စာလိုက္ထည့္ရတယ္ ဒီေန႔ဒီရပ္ကြက္ဆိုရင္ ေနာက္ေန႔ တၿခားရပ္ကြက္ ၿမိဳ႔ၿပင္ကလြဲလို႔ က်ေနာ္ေနတဲ့ တၿမိဳ႔လံုး က်ေနာ္စာမထည့္ဖူးတဲ့ အိမ္မရွိဘူး.. ညေနၿပန္လာရင္ လူကဖတ္ဖတ္ကိုေမာလို႔..ဆုေတာင္းလိုက္ရတာလဲ အေမာ ၿပန္စဥ္းစားလိုက္ ဘြဲ႔ရတစ္ေယာက္ ရွာေနတဲ့အလုပ္နဲ႔ ေတာင္းေနတဲ့ဆုက “မနက္ၿဖန္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား ၿခံရွင္းဖို႔ အိမ္ရွင္းဖို႔ေခၚပါေစ”တဲ့ ေသခ်င္ေလာက္ေအာင္ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ စိတ္ပ်က္မိေပမယ့္ ငါသာတစ္ခုခုမွားလို႔ကေတာ့ ယူႀကံဳးမရ ၿဖစ္မယ့္ မိဘႏွစ္ပါးမ်က္ႏွာေလးကို ၿမင္ၿပီးက်ခဲ့ရတဲ့ လူမသိ သူမသိမ်က္ရည္ေတြ..


ဒီလိုနဲ႔ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ႀကာမွ ဖုန္းေခၚၿပီးအိမ္ရွင္းဖို႔ ၿခံရွင္းဖို႔ စိတ္ဝင္စားလို႔ ဖုန္းေခၚတဲ့သူေတြနဲ႔ ေတြ႔႕ရေတာ့ က်ေနာ့္မွာအားတက္လို႔မဆံုး ေပ်ာ္လို႔မဆံုး ကိုယ္မၿမင္ဖူးေသးပဲ အသံေလးႀကားၿပီး အလုပ္ေပးတဲ့သူကို ဖင္ေထာင္ေအာင္ ကန္ေတာ့လိုက္ရတာ.. ဒီလိုၿခံရွင္း ၿမက္ႏွဳတ္မွန္သုတ္ အလုပ္ေပးတဲ့သူ တခ်ိဳ႔ကလည္း ေက်ာင္းသားအလုပ္လုပ္ခြင့္ မရွိတာကို သိထားတဲ့အတြက္ အလုပ္ေတာ့ေပးပါရဲ႔ ေပါေခ်ာင္ေကာင္းေလးလိုခ်င္တယ္ ခိုင္းခ်င္တာခိုင္းမယ္ အပိုခိုင္းမယ္ ေပးေတာ့လဲ လုပ္ခနဲ႔ တန္ရာတန္ေႀကး မေပးခ်င္ၿပန္ဖူး.. ေပးရင္ေတာင္ ေၿပာတဲ့စကားက “မင္းဘဝမွာ ဒီေလာက္ေလးလုပ္လို႔ ဒီေလာက္ပိုက္ဆံမ်ားမ်ား ရဖူးလား”တဲ့.. ရင္ထဲကို ေအာက္သြားတာပဲ ဒါေပမယ့္ မ်က္ရည္ေလးဝဲၿပီးေတာ့ ၿပံဳးၿပခဲ့ပါတယ္.. တစ္ခ်ိဳ႔ႀကေတာ့လဲ ခိုင္းခ်င္တာခိုင္း ခိုင္းၿပီးသြားရင္ စသလိုေနာက္သလို “ငါရဲေခၚလိုက္ရင္ နင္ဘာၿဖစ္သြားမလဲတဲ့ေလ” သနားလို႔ခုိင္းတာ ေပးသေလာက္ယူ ဆိုတဲ့မ်က္ႏွာေပးနဲ႔.. လုပ္ရတဲ့သူက ေနပူထဲမွာ ေပါက္တူးေပါက္လိုက္ အပင္ခုတ္လိုက္ အၿမင့္ႀကီးေတြ ေလွခါးေထာင္တက္ မွန္သုတ္လိုက္ (မေတာ္တဆမ်ား ၿပဳတ္က်ရင္ ရင္က်ိဳးမွာက မိဘေတြ) သူတို႔ကေတာ့ စိတ္ပူေပးပါတယ္.. ႀကည့္တက္ပါ ဂရုစို္က္ပါ ေနာက္ကၿပႆနာေတြက မရွင္းႏိုင္ဘူးတဲ့ေလ.. စဥ္းစားမိရင္ ရင္ထဲမွာဆစ္ခနဲ နာက်င္မိတယ္.. ထားလိုက္ပါ.. တစ္ခါတစ္ေလ ဘဝဆိုတာႀကီးက ကိုယ့္ကို ခံႏိုင္ရည္ရွိ မရွိစမ္းတယ္လို႔ပဲ သတ္မွတ္ထားလိုက္ပါတယ္.. အလုပ္လုပ္ခါစက ဒီေကာင္ဘာေကာင္လဲ ဆိုၿပီး မသကၤာတဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ႀကည့္တာခံရသလို ကိုယ့္ထက္အငယ္လို႔ ထင္ရတဲ့သူေတြက ေၿခေထာက္နဲ႔ေထာက္ၿပ ခိုင္းတာကိုလဲ ရင္နစ္ေအာင္ခံရပါတယ္.. တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ့္နဲ႔ရြယ္တူေတြ ရွိတဲ့အိမ္မ်ိဳးမွာ အလုပ္လုပ္မိတဲ့အခါမ်ိဳး သူတို႔မိသားစုေတြ အေအးခန္းထဲမွာ ထမင္းစုစားေနတဲ့ အခါမ်ိဳး နဲ႔မ်ားဆံုရင္ က်ေနာ္မွာ အၿပင္ဖက္ေလွခါး ေပၚကေန မွန္သုတ္ရင္း သူတို႔ရဲ႔ထမင္းပြဲေလးကိုႀကည့္ၿပီး မငိုပဲ တေတာက္ေတာက္က်တဲ့မ်က္ရည္.. အဲလိုအခါမ်ိဳးမွာ ဝမ္းနည္းစိတ္ အားငယ္စိတ္ သိမ္ငယ္စိတ္ေတြနဲ႔ အိမ္ၿပန္ အခန္းေအာင္းၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ေတြးလိုက္မ်က္ရည္က်လိုက္ ဟိုဘက္လွည့္လိုက္ ဒီဘက္လွည့္လိုက္ မိုးလင္းခဲ့တဲ့ေနရက္ေတြက ႏွစ္ခ်ီခဲ့တယ္ ဒါေပမယ့္ မညံ့မခံ အရွံဳးမေပးခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ ႀက့ံႀကံ့ခံေနရတာေလ.. ကိုယ္တစ္ခုခုၿဖစ္မယ္ ႀကံတိုင္းမိဘမ်က္ႏွာ ကိုၿမင္ေနေတာ့လဲ ခက္တယ္ေလ..


အခုေတာ့လဲ ေနသားက်ေနပါၿပီး.. ဒီအလုပ္ေတြ ဆက္လုပ္ေနေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ေလ ဝမ္းနည္းမိတာက လြဲလို႔ေပါ့.. သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ကေၿပာဖူးတယ္ “မင္းဒီအလုပ္ေတြမွာ ေပ်ာ္ေနၿပီးလား.. ငါတို႔လို တိုးတက္ဖို႔ မႀကိဳးစားဖူးလားတဲ့”.. ကဲ ဘယ္သူကမ်ား ဒီလိုအလုပ္ကို လုပ္ခ်င္မွာလဲ မတိုးတက္ဘဲ ေနခ်င္မလဲ မႀကိဳးစားပဲ အိပ္ေနတာမွ မဟုတ္တာ.. သူ႔စကားက ေစတနာ စကားပါ က်ေနာ္အၿပည့္အဝ နားလည္ပါတယ္.. ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ေလ ဘဝဆိုတာ လက္သိပ္ထုိးေပးသမွ် ကိုေတာ့ယူတတ္ ရမယ္ထင္တာပဲ.. လုပ္ေနတာပဲေလ.. သူေမးတဲ့ ေမးခြန္အတြက္ က်ေနာ့္အေၿဖက ၿပံဳးမိတာတစ္ခုပဲရွိတယ္ အဲဒီအၿပံဳးရဲ႔ေနာက္ကြယ္က သက္ပ်င္းရွည္ရွည္တစ္ခ်က္ ကိုေတာ့ သူေတြ႔မယ္ ႀကားမယ္မထင္ဘူး..

ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး မြန္းႀကပ္ေနလို႔ ခ်ေရးမိတယ္ထင္တာပဲ
အေႀကာင္းတိုက္ဆိုင္တဲ့ ညီအကိုေတြ ညီမ အမေတြရွိရင္လဲ စိတ္မပ်က္ႀကနဲ႔ေပါ့ ဘဝကိုေပးသမွ်ကိုသာ လက္ခံလိုက္ပါ သူဘယ္ေလာက္ က်ီစားႏိုင္မလဲေလ.. အရွံဳးေတာ့ ရွိမယ္မထင္ဘူး မၿမတ္ရင္ေတာင္ အရင္းေတာ့ ၿပန္ရမွာပါ
ဒီလိုစိတ္ညစ္တဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ ေလးၿဖဴရဲ႔ “ခရီးမ်ားဆံုးထိေလွ်ာက္”
ဝုိင္းဝိုင္းရဲ႔ “ေၿဖသိမ့္လိုက္” ဆိုတဲ့သီခ်င္းေတြကို နားေထာင္မိရင္ အားတက္ပါရဲ႔..
ဒါေပမယ့္ ထူးအိမ္သင္ရဲ႔ “ေမေမခ်စ္တဲ့ သားႀကီး”နဲ႔ လႊမ္းမိုးဆုိတဲ့ “ေပ်ာက္ဆုံးသြားေသာ နိဗာန္ဘံု” ကိုနားေထာင္မိရင္ေတာ့
ဝန္ခံပါတယ္ အခုထိ မ်က္ရည္ကေတာက္ေတာက္က်ဆဲပဲ... ရင္ထဲနာက်င္ေအာင္ ရွိဳက္မိေနဆဲပဲ..

ခင္မင္ေလးစားစြာၿဖင့္
ဖိုးစိန္