ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ဘူး..

ငါးႏွစ္ရွိေနၿပီး..ငါးႏွစ္ၿပည့္သြားၿပီး..
ဒါေပမယ့္
အၿမဲတမ္းလြမ္းဆြတ္ေနရတတ္တာ က
အဲဒီတုန္းကအခ်ိန္….

ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဆို တစ္သက္တာေမ့မရမဲ့ အမွတ္တရ ေလးေတြ…
(၂၀၀၄) ေဖေဖာ္ဝါရီလက
ကၽြန္ေတာ္တုိ ့သူငယ္ခ်င္းေတြ အမိေၿမပင္မတကၠသိုလ္္မွာ
ဘြဲ ့ဝတ္စံုေလးေတြ ကိုယ္စီဝတ္လို ့ မိဘေမာင္ႏွမေတြ နဲ ့ေပ်ာ္ရြင္စြာ
ဘြဲ ့ႏွင္းသဘင္
ခမ္းမကိုတက္ခဲ့တဲ့ေန ့ၿဖစ္သလို …
သူငယ္ခ်င္းေတြစုၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးစားေသာက္ႏွဳတ္ဆက္ပြဲလုပ္ရင္း ကေန
ငါတို ့ဒီလို ဘဝမ်ိဳးကိုေနာက္ရက္ေတြ..လေတြ..ႏွစ္ေတြမွာထပ္မရႏိုင္ေတာ့ပါလား
ဆိုတဲ့ အေတြးေတြ.. အသိေတြက ..ဦးေႏွာက္ထဲဝင္လာေတာ့..မ်က္ရည္စေတြစိုလို ့..
အငိုၿပိဳင္ပြဲ အလားထင္ရေအာင္ မ်က္ရည္မိုးေတြရြာ ဝမ္းနည္း ခဲ့တဲ့ ေန ့ရက္ေတြလဲၿဖစ္ပါတယ္..
အခုေတာ့…
ကန္ေရၿပင္ေၿမနီလမ္းလဲေဝး…
အင္းယားကန္ေစာင္း ကို သတိရမိတယ္…
ပေဒသာ ကိုလဲလြမ္းတယ္…
အသည္းပန္းလဲ မေမ့ဘူး..
ဦးတင္ေအာင္တုတ္ထိုး လဲ စားခ်င္ေသးတယ္..
ရန္ကုန္ႏိုင္ငံၿခားဘာသာတကၠသိုလ္တက္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့အဖို ့ေတာ့
ရန္ကုန္ပင္မတကၠသိုလ္ က ကၽြန္ေတာ့္တို ့အတြက္လံုးဝမစိမ္းပါဘူး…
ႏိုင္ငံၿခားဘာသာတကၠသိုလ္စဖြင့္တုန္းက လူသိပ္မသိဘူး..
ကၽြန္ေတာ္တို ့က (၉၇) ဆယ္တန္းေအာင္
ဆိုေတာ့ဒုတိယအသုတ္ၿဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေရွ ့က
(၉၆)ေအာင္ကိုကိုမမေတြပဲေက်ာင္းမွာရွိတယ္..
ကိုကိုမမေတြ နဲ ့တစ္ႏွစ္သာကြာတယ္..
သူတို ့ကအရမ္းေအးေတာ့
ကၽြန္ေတာ္တို ့(၉၇) ေအာင္ေတြ စေရာက္တဲ့ ႏွစ္မွာ
(YUFL) ကေတာ္ေတာ္ေလးကိုစည္လာတယ္…
လူလဲညီတယ္…ေမဂ်ာေတြကြဲေပမယ့္..
အပိုဘာသာရပ္ ေတြကို ေပါင္းယူရတဲ့အတြက္..
တစ္ေမဂ်ာနဲ ့တစ္ေမဂ်ာ ရင္းႏွီးၿပီး
အကုန္လံုးကစည္းလံုးႀကတယ္…
ကေလးလဲ မက လူႀကီးလဲမက်တဲ့
(၉၇)ေအာင္ တဲ့အသုတ္ ကို
ဆရာဆရာမေတြ က ပိုခ်စ္ႀကတယ္..
ဆိုးတယ္…ဒါေပမယ့္မမိုက္ဘူးေပါ့…
အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို ့က
ကိုယ္သင္ခ်င္တဲ့ ဘာသာစကားကိုသင္ရတဲ့အၿပင္
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ရဲ ့အရိပ္အာဝါသေအာက္မွာေနရတယ္ဆိုေတာ့
ကိုယ့္ကို ကိုယ္ဂုဏ္ယူလို ့မဆံုးေပါ့…
အရင္က ကိုကိုမမေတြေၿပာသလို မင္းတို ့အခုတက္ေနတာေပ်ာ္ေနတာ
ငါတို ့အရင္တုန္းက စည္ကားေပ်ာ္ရြင္တာရဲ ့တစ္ဝက္ေတာင္မမွီဘူးဆိုေပမယ့္
ကၽြန္ေတာ့္တို ့အတြက္ေတာ့
ကိုယ့္အတိုင္းတာနဲ ့ကိုယ္
အရမ္းကိုေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့ပါတယ္..
တကၠသိုလ္ဆိုတဲ့အရသာကိုအၿပည့္အဝ မရမက ႀကားထဲကေန
မရ..ရေအာင္ယူၿပီးေပ်ာ္ခဲ့ႀကတယ္….
ႏိုင္ငံၿခားသာဘာတကၠသိုလ္ က ေက်ာင္းဝင္းေသးတယ္ဆိုေပမယ့္..
တကၠသိုလ္ရဲ ့အရည္အခ်င္းေတြနဲ ့အားလံုးၿပည့္စံုတယ္…(ကၽြန္ေတာ္တို ့အတြက္ေပါ့)
အဝင္အဝက ေနၿပီး…ငုဝါပန္းေတြ က ဝါထိန္ေနေအာင္ ပြင့္တတ္ႀကသလို..
ေက်ာင္းဝင္းတစ္ခုလံုးလဲ ကံံံ့ေကာ္ပန္းရနံ ့ေတြနဲ ့ထုန္မႊန္ေနတတ္ပါတယ္..
ကန္တင္းေသးေသးေလး သံုးဆိုင္တြဲ မွာ ဒီပလိုမာတန္းက အကိုအမေတြ..နဲ ့..
ေကာ္ဖီလုေသာက္ရတဲ့အရသာကလည္း ဘာနဲ ့မွလဲလို ့မရဘူး..
ေက်ာင္းၿမက္ခင္းၿပင္ႏွစ္ခုကလည္း ကၽြန္ေတာ့္တို ့အနားေၿဖလွဲစက္ရာ
အိပ္ယာႀကီးႏွစ္ခုလို ၿဖစ္ခဲ ့သလို မန္က်ည္းပင္ ကိုခဲနဲ ့ေပါက္ လို ့
ဗံဒါသီးထုစားခဲ့တာေတြ ကလည္းအႀကိမ္ႀကိမ္ပါ…
ဘာသာရပ္ေတြ အမိ်ဳးမ်ိဳးကြဲေပမယ့္..
အကုန္လံုးက စည္းစည္းလံုးလံုးရိွႀကတာကေပ်ာ္စရာတစ္ခုပါ….
ပိုၿပီးေကာင္းတဲ့ဓေလ့တစ္ခုက ေတာ့
ကန္းတင္းမွာအေႀကြးစားလို ့ရတဲ့အၿပင္
ဆရာဆရာမေတြက ေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္တို ့ေကာ္ဖီဖိုးေတြ ရွင္းေပးတာပါ…
ၿပတ္တုန္းလပ္တုန္းတစ္ခ်ိန္လံုးဆိုတဲ့ကၽြန္ေတာ္တို ့အတြက္
အားတက္စရာေပါ့..
ရန္ကုန္ပင္မတကၠသိုလ္နဲ ့နီးတဲ့အတြက္လည္း
တကၠသိုလ္အႏံွ ့ေနရာမထပ္ေအာင္ေၿခဆန္ ့ခဲ့ႀကတယ္…
ကဗ်ာေတြကို ေမဂ်ာ အလုိက္ ရႊန္းရႊန္းေဝေအာင္ေရးခဲ့ႀကၿပီး..
ခ်စ္သူကိုလက္ေဆာင္ေပးလို ့လက္ဖက္ရည္ဖိုးၿပန္ေတာင္းခဲ့ႀကတယ္…
စာေမးပြဲနားနီးရင္..ဆရာမ်ားေဆာင္မွာ အိပ္လို ့
ဂစ္တာတစ္လံုးကိုင္ၿပီး..ဘယ္နားသြားတီးရမွန္းမသိလို ့ရြာလည္ခဲ့တဲ့ရက္ေတြ…
စာေမးပြဲရက္ေတြမွာ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာစုၿပီး..
စား ေသာက္ အိပ္ ေၿဖ ကိုသာလုပ္ခဲ့တာကို အရမ္းေပ်ာ္ခဲ့ႀကတယ္…
ေက်ာင္းကိုအလာ မိုးေတြရြာလို ့ ထီးမပါပဲနဲ ့မိုးေရထဲမွာ ေဆာ့ႀကတာေတြ...
မိုးေရေတြစိုလို ့ အကုန္လံုးခၽြတ္ပီး မိုးကာေလးနဲ ့လံုေအာင္
တေနကုန္ေနရတဲ့အရသာေလးေတြ
မိုးေရထဲမွာ ထြက္ကစားရင္း
စိတ္ပါလို ့ဟိုတစ္ေယာက္ဒီတစ္ေယာက္နဲ ့ ေဘာလံုးပြဲၿဖစ္သြားလို ့
ေမာ္ကြန္းထိန္းေခၚဆူခံရတာေတြ..

ေက်ာင္းေပါင္းစံုေလွၿပိဳင္ပြဲကို ယူအက္ဖ္အယ္ က အႏိုင္မခံဘဲနဲ ့အရွံဳးေပးခဲ့ တာကို
တစ္ေက်ာင္းလံုးက အားေပးခဲ့ႀကတာေတြ..က ၿပန္စဥ္းစာရင္ရယ္ခ်င္စရာေကာင္းပါတယ္
မိုးလင္းလို ့ေက်ာင္းကိုေၿခလွမ္းစတာနဲ ့
(UFL)ကန္တင္း မွာ ေကာ္ဖီကိုေသာက္
ေန ့လည္စာကို ပေဒသာ(ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ စာႀကည့္တိုက္နား) မွာစား
ညေနေက်ာင္းလစ္ရင္ ဦးခ်စ္ဆိုင္ထိုင္
အသည္းပန္းမွာထိုင္…
ၿပန္ခါနီးပင္းယေဆာင္နား က ဦးတင္ေအာင္ဆီမွာတုတ္ထိုး စား (တုတ္ခိုးစား)…
အေၾကာင္းမရွိအေႀကာင္းရွာၿပီး ပါရမီကားစီးၿပန္…
တေန ့တာေန ့ရက္ေတြကိုမရိုးေအာင္ အိမ္ၿပန္စဥ္းစား
အရွဳပ္မလုပ္ပဲနဲ ့အလုပ္ေတြ ရွဳပ္ေနခဲ့တာကိုက
ကၽြန္ေတာ္တို ့အတြက္ေပ်ာ္စရာပါ…

အခုေတာ့ (OB)ေလးလဲကၽြန္ေတာ္တို ့နဲ ့ေဝးခဲ့ပါၿပီး…
(LRC)မွာ ခိုးအိပ္ခဲ့တာကိုလဲသတိရမိပါသည္…
ၿမဝတီေဆာင္မွာ အတန္းလစ္ပီးခိုးပုန္းတာကိုလဲ မေမ့ပါဘူး…
(၂၀၀၀) ကေနစလို ့ (၂၀၀၄)ခုႏွစ္ထိက
ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆံုးေန ့ရက္ေတြပါ..
ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ပါဘူး….
ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ဘူး….

ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က
ဒါရိုက္တာခ်ိဳတူးေဇာ္ရဲ ့လက္ရာ.. ရံြ ့ ့ကိုႀကည့္ၿပီး ေတာ့
အလြမ္းဓာတ္ခံရွိတဲ ့ကၽြန္ေတာ္က အရမ္းကိုေနမထိထိုင္မသာၿဖစ္ေနတယ္..
တေန ့က မေနာ္ ရဲ ့တကၠသိုလ္ပံုရိပ္တစ္ခ်ိဳ ့ကိုေတြ ့လိုက္ရေတာ့
ဒီပို ့စ္ေလးကိုေရးခ်င္တာနဲ ့ မွတ္မွတ္ရရေရးလိုက္တာပါ….
ကၽြန္ေတာ့္နဲ ့အတူ ၿပင္သစ္စာကိုေလ့လာသင္ယူခဲ့တဲ့
သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ ့႒ာနကဆရာမမ်ားအေႀကာင္း
(၉၇)ေအာင္ေမဂ်ာေပါင္းစံုက
ယူအက္ဖ္အယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားအေႀကာင္းကိုလဲ
ဆက္ေရးပါမယ္....
ဖိုးစိန္