ဖိုးစိန္ငႀကြား
ဖိုးစိန္ဆိုတာ ….
ကိုယ့္ကို ကိုယ္တင္စားတာေနာ္..
ေမြးတုန္းက သၾကားလံုးေလးလို…..
နည္းနည္းႀကီးလာေတာ့ သံပုရာသီးသာသာ….
အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ေရွာက္သီးႀကီးႀကီး
အခုေတာ့ၿပည္သူ ့ခ်ဥ္ဖတ္…. ေရာင္းစားရင္ေတာင္ အၿမတ္မထြက္တဲ့ လက္လုပ္ခ်ဥ္ဖတ္လို႔ အေဖနဲ႔ အေမကို စိတ္ဆိုးတဲ့အခါ က်ေနာ္က ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဟာသလုပ္ၿပီး ေၿပာတယ္ေလ… အဲဒီလို ေၿပာရင္ေတာ့ သူတို႔ ရယ္ၿပီးစိတ္ဆိုးေၿပေလ့ရွိတယ္…
ငယ္ငယ္ကေပါ့... က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းစဖြင့္တဲ့ အခ်ိန္တိုင္းမွာ အေမက ဖိနပ္အသစ္ဝယ္ေပးတယ္… ေက်ာင္းေရာက္လို႔ ေက်ာင္းမွာ အတန္းေဖာ္ေတြက ကၽြန္ေတာ္ဖိနပ္ထက္ ပိုမိုက္တယ္… ပိုသားနားတယ္ဆိုရင္ အိမ္ၿပန္ေရာက္တိုင္း အေမကို အသစ္ၿပန္ဝယ္ခိုင္းတယ္..အေမက “သားစိန္ရယ္… ဒါေလးကို စီးလိုက္ပါ… ဒါေလးပ်က္သြားရင္ေတာ့ အသစ္ထပ္ဝယ္ေပးမယ္” ဆိုေတာ့ ဖိနပ္အသစ္လိုခ်င္တဲ့ က်ေနာ္ အႀကံထုတ္ရတာေပါ့… ေက်ာင္းဆင္းတဲ့ ညေနတိုင္းမွာ အိမ္မၿပန္ခင္ ဖိနပ္ၾကိဳးကို တစ္ေန႔ နည္းနည္းဘရိတ္ဓားနဲ႔လွီး မသိသာေအာင္ ေၿမႀကီးနဲ႔တိုက္ ဖိနပ္ကို တမင္တကာ ရွပ္တိုက္စီးေပးေတာ့ မႀကာပါဘူး… ဖိနပ္ အသစ္က အေဟာင္း ခ်က္ၿခင္းၿဖစ္သြားတဲ့အထိ စီးမရေအာင္ၿပတ္သြားတဲ့အထိ ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္မ်ားစြာသံုးတယ္ေလ…
အမိ်ဳးနီးစပ္ေတြက အေဖတို႔ အလိုလိုက္လြန္းလို႔ ဆိုးေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို မခံခ်င္ေအာင္ “ဆိုးရြားလိုက္တဲ့ကေလး… မႏိုင္ဘူး… မိမဆံုးမ ဖမဆံုးမ” လို႔ေခၚရင္ က်ေနာ္က ေထာ္ေနတဲ့ ႏွဳတ္ခမ္းကုိ ခၽြန္ေအာင္စူၿပီး “ဟုတ္တယ္..င့ါမိဘေတြက ခ်စ္လို႔ မဆံုးမတာ.. နင္တို႔က နင္တို႔ သားသမီးေတြကို ဆံုးမ ေပမယ့္ဆိုး တယ္ဆိုေတာ့ နင္တို႔သားသမီးေတြကသာ မိမႏိုင္ ဖမႏိုင္”လို႔ ၿပန္ေၿပာတတ္တယ္လို႔ အေမက ေတာ့အၿမဲေၿပာတယ္…
မိဘလုပ္သူ ကေတာ့ႀကားက အားနာရတာေပါ့… အဆိုးဆံုးက အၾကြားသန္တာ… မိဘေတြက ဘယ္ေလာက္ ဖံုးဖံုးဖိဖိ အိမ္တြင္းကိစၥေတြက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေတြ႔ရင္ အကုန္ေပၚတာပဲ.. . မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ကို ၾကြားတာ… လာမၿပိဳင္နဲ႔ ၿပန္ၾကြားဖို႔ စကားက အဆင္သင့္..
က်ေနာ္ ႏွစ္တန္းတုန္းက ေက်ာင္းမွာ က်ေနာ္လို အၾကြားသန္တဲ့ သူတစ္ေယာက္နဲ႔ဆံုဖူးတယ္ .. သူက လဲ အၾကြားသန္... ကၽြန္ေတာ္ကလဲမခံေလ… ေက်ာင္းမွာ ဆရာမက အလွဴေငြေကာက္ရင္ “ခ်မ္းသာတဲ့ သားသမီးေတြ လက္ညိဳွးေထာင္စမ္း” ေၿပာရင္ သူ႔ထက္ဦးေအာင္ ေထာင္ရတာအေမာပဲေလ…
တစ္ေန႔ အခန္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အၾကြားၿပိဳင္ၾကတယ္… သူ႔ အိမ္မွာရွိတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မွာရွိတာ… ေမးခြန္းက ငါးခု ... စေမးတဲ့ ေမးခြန္းတိုင္း သူေမးတာ က်ေနာ္အိမ္မွာရွိသလို ကၽြန္ေတာ္ေမးတာလဲ သူအိမ္မွာရွိတယ္.. ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးေမးတဲ့ေမးခြန္းမွာသူတို႔ အိမ္က က်ေနာ့္အိမ္မွာ မရွိတဲ့ မီးေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းပိုတယ္ဆို ေတာ့ သူက ေအာင္ႏိုင္သူအေနနဲ႔ နင္တို႔အိမ္က ငါတို႔ အိမ္ေလာက္ မခ်မ္းသာပါဘူးလို႔လဲဆိုေရာ… ကၽြန္ေတာ္လဲအားနာနာနဲ႔ ေကၽြးလိုက္တယ္… မုန္႔ေတာ့မဟုတ္ဘူး… အိမ္အၿပန္ ႏွာေခါင္းေရာင္ၿပီး ၿပန္သြားေတာ့ သူ႔အေမက ကက္ကက္လန္ ရန္လာေတြ႔လို႔ အေမ့ခမ်ာ ေဆးဖိုးေရာ္ၿပီး ေတာင္းပန္လိုက္ရတယ္… အဲဒီေလာက္ထိ ၾကြားတာ..
(အခုေတာ့သူ႔နဲ႔ မၿပိဳင္ရဲေတာ့ပါဘူး.. သူ႔မွာအခုမိန္းမနဲ႔ ကေလးနဲ႔ဆိုေတာ့.. အခုၿပိဳင္ရင္ရွံဳးမွာ)
တစ္ခါ ငါးတန္းႏွစ္မွာေတာ့ အေဖက အိမ္အတြက္ (၂၄) လက္မ ေရာင္စံု တီဗီြ အေပၚစက္ ေအာက္စက္ နဲ႔အတူ ကက္ဆက္ ေဆာင္းေဘာက္ တစ္ဆင္စာဝယ္လာတာ… အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အိမ္တိုင္းမွာ အေပၚစက္ေအာက္စက္ မေၿပာနဲ႔ ရိုးရိုးေရာင္စံုတီဗီြေတာင္ အိမ္တိုင္းမရွိဖူးေလ… ခုေတာ့အေဖဝယ္လာတာ အာ ပါးပါး… အႀကီးႀကီး ... အသစ္ႀကီး... တစ္ညလံုးအိပ္မေပ်ာ္ဘူး… အိပ္မေပ်ာ္ၿဖစ္တာက ေနာက္ေန႔ ေက်ာင္းမွာဘယ္လို ၾကြားလံုးထုတ္ရင္ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားေနတာ… ၾကြားတယ္ဆိုတာလဲ လူမသိေစခ်င္ဘူး… ဒါေပမယ့္သူတို႔ အားလံုးကိုလဲ အေဖဝယ္ခဲ့တဲ့ တီဗီြကို ၿမင္ေစခ်င္တယ္…
ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့
“ဆရာမ တနဂၤေႏြက်ရင္ သားေမြးေန႔… အေမက အိမ္မွာ တစ္ခုခု ေကၽြးခ်င္လို႔ ဆရာမနဲ႔အတူတကြ အတန္းထဲက သူ အားလံုး အိမ္ကိုလာဖို႔ အေမက ဖိတ္လိုက္တယ္.. ”
“ဟုတ္ရဲ ့လားေမာင္ဖိုးစိန္ရယ္… လူက အမ်ားႀကီးကို”
“ဘာလဲ ဆရာမက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္က အေမတို႔က မေကၽြးႏိုင္ဘူးထင္လို႔လား”
“မဟုတ္ပါဘူး…ေအး..ေအး… ဆရာမတို႔ လာခဲ့မယ္..အားလံုးၾကားတယ္ေနာ္ ေမာင္ဖိုးစိန္ေမြးေန႔ တနဂၤေႏြ… အားလံုးသြားရမယ္..ၾကားလား..”
အိမ္ၿပန္ေရာက္ေတာ့ အေမကို “အေမရယ္ ေၿပာကို မေၿပာခ်င္ဘူး…သားတို႔ အတန္းပိုင္က ေတာ္ေတာ္ရွဳတ္တယ္သိလား… ဒီလာမယ့္တနဂၤေႏြေန႔ ကို အခန္းထဲ က သူ အားလံုးကို သားတို႔ အိမ္က စတုဒီသာေကၽြးရမယ္တဲ့ဗ်… သူ က အေမကို..ေသခ်ာေအာင္ေၿပာလိုက္ပါတဲ့..”
”ဘုရားေရ..ဘယ္ႏွေယာက္ေတာင္လာမွာလဲ”
”မမ်ားပါဘူးအေမရာ (၂၄)ေယာက္တည္းပါ.. ”
”စိန္… သားလုပ္ႀကံေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္”
”ေပါက္ေပါက္ရွာရွာအေမရာ အေဖကို လဲေၿပာထားဦး… အဲဒီေန႔က်ရင္ ဗီြဒီယိုေခြဌားထားပါလို႔ အေမေနာ္..ဒါနဲ႔ ဘာေကၽြးမွာလဲ..ထမင္းေကၽြးေနာ္..”
”မလုပ္ႏိုင္ဘူး..သာကူၿပဳတ္ပဲရမယ္.”
”အင္းပါ..ဘာရရ ..ၾကြားရဖို ့က အဓိက” (စိတ္ထဲကေၿပာၿခင္းၿဖစ္)
ေနာက္ေန ့ဆရာမကို
“ဆရာမေရ..အေမကအိမ္မွာ သာကူၿပဳတ္ေကၽြးမွာတဲ့… (၂၄)ေယာက္စာကို အုန္းသီးအလံုးႏွစ္ဆယ္… သၾကားဆယ္ပိႆာတဲ့ဗ်… အဝလာစားေပေတာ့ ဆရာမေရ” လို႔ေၿပာေတာ့ ဆရာမက “ဘုရား..ဘုုရား… အကုန္ၾကြမယ့္အေပါက္”ဆိုၿပီးဘုရားတေနေလရဲ ့..
တနဂၤေႏြ က်ေတာ့ ဆရာမနဲ႔ အခန္းထဲကသူငယ္ခ်င္းေတြလာက်တာေပါ့..
ဟား..ဟား..ငါကြ… ေတြ ့လား..ငါတို႔အိမ္က အကုန္ရွိတယ္ဆိုတဲ့မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ဆက္ဆံတာေပါ့..
ၿပန္သြားက်ေတာ့ ဆရာမေႀကာင့္ အေၾကာင္းစံုသိလိုက္ရတဲ့အေမ နဲ႔ အေဖက ရယ္ၾကတာအူကိုတက္လို႔.. ေၿပာလို႔ ဆိုလို႔ မရတဲ့သားဆိုေတာ့ စိတ္ကုန္သြားတယ္ထင္ပါတယ္.. ၾကာေတာ့လဲ မေၿပာေတာ့ဘူး..
တကၠသိုလ္တက္ေတာ့လဲ မြန္ၿပည္နယ္သားဆိုေတာ့ ေရႊေတြ ရြဲေအာင္ ဝတ္လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကစက်တယ္… ေနာက္ပိုင္းေတာ့ မဝတ္ၿဖစ္ေတာ့ဘူး ... စတာမ်ားလာေတာ့ ရွက္ရွက္နဲ႔ ခၽြတ္ထားတယ္ အိမ္မွာလဲ ထားလို႔က ေပ်ာက္မွာစိုးတာနဲ႔ စိတ္ခ်ရေအာင္ အေပါင္ဆုိင္မွာသြားသိမ္းထားတယ္ေလ.. အေမလာရင္ သြားယူရလြယ္ေအာင္ ေဘာင္ခ်ာကိုေတာ့ ဘုရားစင္မွာသိမ္းထားေပးတယ္… အဲဒီေလာက္ပါပဲ… မေရာင္းစားပါဘူး... ေနာက္ထပ္မရေတာ့ မွာေၾကာက္လို႔ ... ဒါဆိုးတယ္မေခၚဘူးေနာ္...
ေနာက္ဆံုး ဒီမလာခင္ေလးမွာလဲ အမွတ္တရတစ္ခု
မခံခ်င္စိတ္နဲ ့ၾကြားခဲ့ေသးတယ္..
ၿဖစ္ပံု က ဒီိကုိ ထြက္လာခါ နီးဆိုေတာ့ အဝတ္အစားေတြက မလာခင္ ေၿခာက္လေလာက္ကတည္းက ထည့္ၿပီးေနၿပီး.. (အပိုင္တြက္ထားတာ.. ပတ္စပိုစ့္ေတာင္မရေသးဘူး) အၿပင္ထြက္ရင္ေတာင္ ရွိ္တာေလးဘဲ ေကာက္ဝတ္သြားတယ္..
တစ္ေန ့သူငယ္ခ်င္းေနတဲ့ ေၿမာက္ဒဂုံကိုညအိပ္သြားမယ္ဆိုေတာ့ ေန ့လည္ ေလာက္မွာ လုိင္းကားစီးမိတယ္.. သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာလဲ ဝတ္စရာကၽြန္ေတာ့္အကၤ်ီက အဆင္သင့္ရွိၿပီးသား ဆိုေတာ့ ဝတ္သြားေတာ့လဲ ေဘာင္းဘီတုိတို နဲ ့စြပ္က်ယ္အစုတ္ေလး… ရာသီဥတုကပူတယ္ ရုပ္က ေကာ္ဖီမေသာက္ရေသးလို႔ ငုိင္ေနတဲ့ရုပ္ ဆိုေတာ့ေန႔ခင္း အခ်ိန္ ေခၽြတာေရးအေနနဲ႔ လိုင္းကားစီးဖို႔ ဆံုးၿဖတ္လိုက္တယ္
လိုင္းကားက ေခ်ာင္ေပမယ့္ေနရာမရဘူး… ဒါနဲ႔ ရပ္မိရပ္ရာ ရပ္လိုက္တာ ေစ်းသိမ္းလို႔ ၿပန္လာတဲ့ ငါးေရာင္းတဲ့ အေဒၚႀကီး တစ္ေယာက္နား ရပ္မိတယ္… ငါးေရာင္းတယ္တာဆိုတယ္.. အေဒၚႀကီး ဝတ္ထားတာ ေရႊဆိုင္တစ္ဆိုင္ အသာေလး ဖြင့္လို႔ရတယ္… အတုအစစ္ေတာ့ မသိ… ဝတ္ထားတာကလဲ မဂၤလာေဆာင္သြားဖို႔ ေလာက္ထင္ရတယ္... ဒါေပမယ့္ ငါးအနံ႔က နံေနတယ္.. ငါးေရာင္းတာ ေန႔တိုင္းဆိုေတာ့လဲ နံတဲ့အနံ႔ကေတာ့ မေပ်ာက္ဘူးေလ… ေခါင္းကုိက္တတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အနံ႔ ရရင္ ေခါင္းကိုက္မွာ ေၾကာက္လို႔ ေနရာေၿပာင္းေတာ့... အေဒၚႀကီးက “ေအာင္မေလးရုပ္ၾကည့္ေတာ့ စုတ္စုတ္ၿပတ္ၿပတ္… ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္လုပ္ေနတာ… ငါးကိုမ်ား နံသေလ ဘာေလးမ်က္ႏွာနဲ႔ လူေနၿခံဳၾကား စိတ္ေနဘံုဖ်ားဆိုတာဒါမိ်ဳးထင္ပ..”
ဒီစကားႀကားမိတဲ့ က်ေနာ္လဲ “အေဒၚႀကီး..ခင္ဗ်ားဘယ္သူ႔ကို ေၿပာတာလဲ..တည့္ေၿပာ”
“ေအးဟဲ့ နင့္ကိုေၿပာတာ… နင္က ငါ့အနားမကပ္ခ်င္ရေအာင္ နင္ကႀကီးက်ယ္တာကိုး အဆင့္ၿမင့္ခ်င္မေနနဲ႔ တန္ရာတန္ရာေပါ့ေအ… ကိုယ္ေနတဲ့ရပ္ကြက္ ကုိယ့္အဝတ္အစားကိုလဲ ကိုယ္ၿပန္ႀကည့္အံုး”
“ခင္ဗ်ားေနာ္ က်ဳပ္အေၾကာင္းမသိဘဲ ရမ္းမေၿပာနဲ႔...ကၽြန္ေတာ္က ပုိက္ဆံရွိတယ္ ခ်မ္းသာတယ္ဆိုတာ မၾကြားခ်င္လို႔… က်ေနာ့္ အဝတ္အစားကအိမ္မွာဗီဒိုနဲ႔ အၿပည့္… ေနတာက တာေမြမွာ ခင္ဗ်ား အခုၿပန္မယ့္ အႏုတ္စုတ္ ဂုတ္စုတ္ ရပ္ကြက္မဟုတ္ဘူး… မယံုရင္ ခုကားေပၚကဆင္း… တကၠစီဌားပီးအိမ္လိုက္ႀကည့္… အားမရရင္ ေမာ္လၿမိဳင္လိုက္လို႔ ရတယ္..ခင္ဗ်ားရွိတာေလာက္ကေတာ့ အသာေလးသိလားေဒၚစြာက်ယ္”
ကဲမွတ္ပလား.. ငါကြ…. လို႔ စိတ္ထဲမွာ ေဒါသၿဖစ္ရက္နဲ႔ ေၿပာလိုက္တာကို ေက်နပ္သြားတယ္…
တစ္လမ္းလံုးပါးစပ္ပိတ္လာတဲ့ အေဒၚႀကီးက ကားေပၚကဆင္းခါနီးက်ေတာ့ “ေအာင္မေလးးေလးးရပ္ကြက္ထဲမွာ ငါ့ကို အၾကြားနံပတ္တစ္လို႔ ေၿပာတာ အခုေတာ့ ဘာမဟုတ္တဲ့ ကေလကေခ် က ၿပန္ၾကြားသြားတယ္.. ရင္နာလိုက္တာေအး..အခုမွ ရာထူးက က်ေတာ့တယ္” ဆိုၿပီးခနဲ႔ေတာ့ ကားေပၚက လူေတြ က်ေနာ္ေၿပာတုန္းကေတာ့ ၿပံဳးစိစိဆိုေပမယ့္ ငါးစိမ္းသည္အေဒၚႀကီးလဲ ေၿပာေရာ… ဝါးကနဲ ေပါ့….
ကၽြန္ေတာ္လဲ ၿပန္ေခ်ပခိ်န္မရလိုက္ဘူး.. သူမက ကားေပၚကေနဆင္းသြားေရာ…
အိမ္ၿပန္ေရာက္လို႔ အေမတို႔အေဖတို႔ကို ၿပန္ေၿပာေတာ့ ခြက္ထိုးခြက္လွံရယ္ႀကတာေပါ့…
အမွတ္တရေလးပါဗ်ာ..
ခင္မင္ေလးစားစြာၿဖင့္
ဖိုးစိန္
ကိုယ့္ကို ကိုယ္တင္စားတာေနာ္..
ေမြးတုန္းက သၾကားလံုးေလးလို…..
နည္းနည္းႀကီးလာေတာ့ သံပုရာသီးသာသာ….
အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ေရွာက္သီးႀကီးႀကီး
အခုေတာ့ၿပည္သူ ့ခ်ဥ္ဖတ္…. ေရာင္းစားရင္ေတာင္ အၿမတ္မထြက္တဲ့ လက္လုပ္ခ်ဥ္ဖတ္လို႔ အေဖနဲ႔ အေမကို စိတ္ဆိုးတဲ့အခါ က်ေနာ္က ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဟာသလုပ္ၿပီး ေၿပာတယ္ေလ… အဲဒီလို ေၿပာရင္ေတာ့ သူတို႔ ရယ္ၿပီးစိတ္ဆိုးေၿပေလ့ရွိတယ္…
ငယ္ငယ္ကေပါ့... က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းစဖြင့္တဲ့ အခ်ိန္တိုင္းမွာ အေမက ဖိနပ္အသစ္ဝယ္ေပးတယ္… ေက်ာင္းေရာက္လို႔ ေက်ာင္းမွာ အတန္းေဖာ္ေတြက ကၽြန္ေတာ္ဖိနပ္ထက္ ပိုမိုက္တယ္… ပိုသားနားတယ္ဆိုရင္ အိမ္ၿပန္ေရာက္တိုင္း အေမကို အသစ္ၿပန္ဝယ္ခိုင္းတယ္..အေမက “သားစိန္ရယ္… ဒါေလးကို စီးလိုက္ပါ… ဒါေလးပ်က္သြားရင္ေတာ့ အသစ္ထပ္ဝယ္ေပးမယ္” ဆိုေတာ့ ဖိနပ္အသစ္လိုခ်င္တဲ့ က်ေနာ္ အႀကံထုတ္ရတာေပါ့… ေက်ာင္းဆင္းတဲ့ ညေနတိုင္းမွာ အိမ္မၿပန္ခင္ ဖိနပ္ၾကိဳးကို တစ္ေန႔ နည္းနည္းဘရိတ္ဓားနဲ႔လွီး မသိသာေအာင္ ေၿမႀကီးနဲ႔တိုက္ ဖိနပ္ကို တမင္တကာ ရွပ္တိုက္စီးေပးေတာ့ မႀကာပါဘူး… ဖိနပ္ အသစ္က အေဟာင္း ခ်က္ၿခင္းၿဖစ္သြားတဲ့အထိ စီးမရေအာင္ၿပတ္သြားတဲ့အထိ ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္မ်ားစြာသံုးတယ္ေလ…
အမိ်ဳးနီးစပ္ေတြက အေဖတို႔ အလိုလိုက္လြန္းလို႔ ဆိုးေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို မခံခ်င္ေအာင္ “ဆိုးရြားလိုက္တဲ့ကေလး… မႏိုင္ဘူး… မိမဆံုးမ ဖမဆံုးမ” လို႔ေခၚရင္ က်ေနာ္က ေထာ္ေနတဲ့ ႏွဳတ္ခမ္းကုိ ခၽြန္ေအာင္စူၿပီး “ဟုတ္တယ္..င့ါမိဘေတြက ခ်စ္လို႔ မဆံုးမတာ.. နင္တို႔က နင္တို႔ သားသမီးေတြကို ဆံုးမ ေပမယ့္ဆိုး တယ္ဆိုေတာ့ နင္တို႔သားသမီးေတြကသာ မိမႏိုင္ ဖမႏိုင္”လို႔ ၿပန္ေၿပာတတ္တယ္လို႔ အေမက ေတာ့အၿမဲေၿပာတယ္…
မိဘလုပ္သူ ကေတာ့ႀကားက အားနာရတာေပါ့… အဆိုးဆံုးက အၾကြားသန္တာ… မိဘေတြက ဘယ္ေလာက္ ဖံုးဖံုးဖိဖိ အိမ္တြင္းကိစၥေတြက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေတြ႔ရင္ အကုန္ေပၚတာပဲ.. . မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ကို ၾကြားတာ… လာမၿပိဳင္နဲ႔ ၿပန္ၾကြားဖို႔ စကားက အဆင္သင့္..
က်ေနာ္ ႏွစ္တန္းတုန္းက ေက်ာင္းမွာ က်ေနာ္လို အၾကြားသန္တဲ့ သူတစ္ေယာက္နဲ႔ဆံုဖူးတယ္ .. သူက လဲ အၾကြားသန္... ကၽြန္ေတာ္ကလဲမခံေလ… ေက်ာင္းမွာ ဆရာမက အလွဴေငြေကာက္ရင္ “ခ်မ္းသာတဲ့ သားသမီးေတြ လက္ညိဳွးေထာင္စမ္း” ေၿပာရင္ သူ႔ထက္ဦးေအာင္ ေထာင္ရတာအေမာပဲေလ…
တစ္ေန႔ အခန္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အၾကြားၿပိဳင္ၾကတယ္… သူ႔ အိမ္မွာရွိတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မွာရွိတာ… ေမးခြန္းက ငါးခု ... စေမးတဲ့ ေမးခြန္းတိုင္း သူေမးတာ က်ေနာ္အိမ္မွာရွိသလို ကၽြန္ေတာ္ေမးတာလဲ သူအိမ္မွာရွိတယ္.. ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးေမးတဲ့ေမးခြန္းမွာသူတို႔ အိမ္က က်ေနာ့္အိမ္မွာ မရွိတဲ့ မီးေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းပိုတယ္ဆို ေတာ့ သူက ေအာင္ႏိုင္သူအေနနဲ႔ နင္တို႔အိမ္က ငါတို႔ အိမ္ေလာက္ မခ်မ္းသာပါဘူးလို႔လဲဆိုေရာ… ကၽြန္ေတာ္လဲအားနာနာနဲ႔ ေကၽြးလိုက္တယ္… မုန္႔ေတာ့မဟုတ္ဘူး… အိမ္အၿပန္ ႏွာေခါင္းေရာင္ၿပီး ၿပန္သြားေတာ့ သူ႔အေမက ကက္ကက္လန္ ရန္လာေတြ႔လို႔ အေမ့ခမ်ာ ေဆးဖိုးေရာ္ၿပီး ေတာင္းပန္လိုက္ရတယ္… အဲဒီေလာက္ထိ ၾကြားတာ..
(အခုေတာ့သူ႔နဲ႔ မၿပိဳင္ရဲေတာ့ပါဘူး.. သူ႔မွာအခုမိန္းမနဲ႔ ကေလးနဲ႔ဆိုေတာ့.. အခုၿပိဳင္ရင္ရွံဳးမွာ)
တစ္ခါ ငါးတန္းႏွစ္မွာေတာ့ အေဖက အိမ္အတြက္ (၂၄) လက္မ ေရာင္စံု တီဗီြ အေပၚစက္ ေအာက္စက္ နဲ႔အတူ ကက္ဆက္ ေဆာင္းေဘာက္ တစ္ဆင္စာဝယ္လာတာ… အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အိမ္တိုင္းမွာ အေပၚစက္ေအာက္စက္ မေၿပာနဲ႔ ရိုးရိုးေရာင္စံုတီဗီြေတာင္ အိမ္တိုင္းမရွိဖူးေလ… ခုေတာ့အေဖဝယ္လာတာ အာ ပါးပါး… အႀကီးႀကီး ... အသစ္ႀကီး... တစ္ညလံုးအိပ္မေပ်ာ္ဘူး… အိပ္မေပ်ာ္ၿဖစ္တာက ေနာက္ေန႔ ေက်ာင္းမွာဘယ္လို ၾကြားလံုးထုတ္ရင္ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားေနတာ… ၾကြားတယ္ဆိုတာလဲ လူမသိေစခ်င္ဘူး… ဒါေပမယ့္သူတို႔ အားလံုးကိုလဲ အေဖဝယ္ခဲ့တဲ့ တီဗီြကို ၿမင္ေစခ်င္တယ္…
ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့
“ဆရာမ တနဂၤေႏြက်ရင္ သားေမြးေန႔… အေမက အိမ္မွာ တစ္ခုခု ေကၽြးခ်င္လို႔ ဆရာမနဲ႔အတူတကြ အတန္းထဲက သူ အားလံုး အိမ္ကိုလာဖို႔ အေမက ဖိတ္လိုက္တယ္.. ”
“ဟုတ္ရဲ ့လားေမာင္ဖိုးစိန္ရယ္… လူက အမ်ားႀကီးကို”
“ဘာလဲ ဆရာမက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္က အေမတို႔က မေကၽြးႏိုင္ဘူးထင္လို႔လား”
“မဟုတ္ပါဘူး…ေအး..ေအး… ဆရာမတို႔ လာခဲ့မယ္..အားလံုးၾကားတယ္ေနာ္ ေမာင္ဖိုးစိန္ေမြးေန႔ တနဂၤေႏြ… အားလံုးသြားရမယ္..ၾကားလား..”
အိမ္ၿပန္ေရာက္ေတာ့ အေမကို “အေမရယ္ ေၿပာကို မေၿပာခ်င္ဘူး…သားတို႔ အတန္းပိုင္က ေတာ္ေတာ္ရွဳတ္တယ္သိလား… ဒီလာမယ့္တနဂၤေႏြေန႔ ကို အခန္းထဲ က သူ အားလံုးကို သားတို႔ အိမ္က စတုဒီသာေကၽြးရမယ္တဲ့ဗ်… သူ က အေမကို..ေသခ်ာေအာင္ေၿပာလိုက္ပါတဲ့..”
”ဘုရားေရ..ဘယ္ႏွေယာက္ေတာင္လာမွာလဲ”
”မမ်ားပါဘူးအေမရာ (၂၄)ေယာက္တည္းပါ.. ”
”စိန္… သားလုပ္ႀကံေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္”
”ေပါက္ေပါက္ရွာရွာအေမရာ အေဖကို လဲေၿပာထားဦး… အဲဒီေန႔က်ရင္ ဗီြဒီယိုေခြဌားထားပါလို႔ အေမေနာ္..ဒါနဲ႔ ဘာေကၽြးမွာလဲ..ထမင္းေကၽြးေနာ္..”
”မလုပ္ႏိုင္ဘူး..သာကူၿပဳတ္ပဲရမယ္.”
”အင္းပါ..ဘာရရ ..ၾကြားရဖို ့က အဓိက” (စိတ္ထဲကေၿပာၿခင္းၿဖစ္)
ေနာက္ေန ့ဆရာမကို
“ဆရာမေရ..အေမကအိမ္မွာ သာကူၿပဳတ္ေကၽြးမွာတဲ့… (၂၄)ေယာက္စာကို အုန္းသီးအလံုးႏွစ္ဆယ္… သၾကားဆယ္ပိႆာတဲ့ဗ်… အဝလာစားေပေတာ့ ဆရာမေရ” လို႔ေၿပာေတာ့ ဆရာမက “ဘုရား..ဘုုရား… အကုန္ၾကြမယ့္အေပါက္”ဆိုၿပီးဘုရားတေနေလရဲ ့..
တနဂၤေႏြ က်ေတာ့ ဆရာမနဲ႔ အခန္းထဲကသူငယ္ခ်င္းေတြလာက်တာေပါ့..
ဟား..ဟား..ငါကြ… ေတြ ့လား..ငါတို႔အိမ္က အကုန္ရွိတယ္ဆိုတဲ့မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ဆက္ဆံတာေပါ့..
ၿပန္သြားက်ေတာ့ ဆရာမေႀကာင့္ အေၾကာင္းစံုသိလိုက္ရတဲ့အေမ နဲ႔ အေဖက ရယ္ၾကတာအူကိုတက္လို႔.. ေၿပာလို႔ ဆိုလို႔ မရတဲ့သားဆိုေတာ့ စိတ္ကုန္သြားတယ္ထင္ပါတယ္.. ၾကာေတာ့လဲ မေၿပာေတာ့ဘူး..
တကၠသိုလ္တက္ေတာ့လဲ မြန္ၿပည္နယ္သားဆိုေတာ့ ေရႊေတြ ရြဲေအာင္ ဝတ္လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကစက်တယ္… ေနာက္ပိုင္းေတာ့ မဝတ္ၿဖစ္ေတာ့ဘူး ... စတာမ်ားလာေတာ့ ရွက္ရွက္နဲ႔ ခၽြတ္ထားတယ္ အိမ္မွာလဲ ထားလို႔က ေပ်ာက္မွာစိုးတာနဲ႔ စိတ္ခ်ရေအာင္ အေပါင္ဆုိင္မွာသြားသိမ္းထားတယ္ေလ.. အေမလာရင္ သြားယူရလြယ္ေအာင္ ေဘာင္ခ်ာကိုေတာ့ ဘုရားစင္မွာသိမ္းထားေပးတယ္… အဲဒီေလာက္ပါပဲ… မေရာင္းစားပါဘူး... ေနာက္ထပ္မရေတာ့ မွာေၾကာက္လို႔ ... ဒါဆိုးတယ္မေခၚဘူးေနာ္...
ေနာက္ဆံုး ဒီမလာခင္ေလးမွာလဲ အမွတ္တရတစ္ခု
မခံခ်င္စိတ္နဲ ့ၾကြားခဲ့ေသးတယ္..
ၿဖစ္ပံု က ဒီိကုိ ထြက္လာခါ နီးဆိုေတာ့ အဝတ္အစားေတြက မလာခင္ ေၿခာက္လေလာက္ကတည္းက ထည့္ၿပီးေနၿပီး.. (အပိုင္တြက္ထားတာ.. ပတ္စပိုစ့္ေတာင္မရေသးဘူး) အၿပင္ထြက္ရင္ေတာင္ ရွိ္တာေလးဘဲ ေကာက္ဝတ္သြားတယ္..
တစ္ေန ့သူငယ္ခ်င္းေနတဲ့ ေၿမာက္ဒဂုံကိုညအိပ္သြားမယ္ဆိုေတာ့ ေန ့လည္ ေလာက္မွာ လုိင္းကားစီးမိတယ္.. သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာလဲ ဝတ္စရာကၽြန္ေတာ့္အကၤ်ီက အဆင္သင့္ရွိၿပီးသား ဆိုေတာ့ ဝတ္သြားေတာ့လဲ ေဘာင္းဘီတုိတို နဲ ့စြပ္က်ယ္အစုတ္ေလး… ရာသီဥတုကပူတယ္ ရုပ္က ေကာ္ဖီမေသာက္ရေသးလို႔ ငုိင္ေနတဲ့ရုပ္ ဆိုေတာ့ေန႔ခင္း အခ်ိန္ ေခၽြတာေရးအေနနဲ႔ လိုင္းကားစီးဖို႔ ဆံုးၿဖတ္လိုက္တယ္
လိုင္းကားက ေခ်ာင္ေပမယ့္ေနရာမရဘူး… ဒါနဲ႔ ရပ္မိရပ္ရာ ရပ္လိုက္တာ ေစ်းသိမ္းလို႔ ၿပန္လာတဲ့ ငါးေရာင္းတဲ့ အေဒၚႀကီး တစ္ေယာက္နား ရပ္မိတယ္… ငါးေရာင္းတယ္တာဆိုတယ္.. အေဒၚႀကီး ဝတ္ထားတာ ေရႊဆိုင္တစ္ဆိုင္ အသာေလး ဖြင့္လို႔ရတယ္… အတုအစစ္ေတာ့ မသိ… ဝတ္ထားတာကလဲ မဂၤလာေဆာင္သြားဖို႔ ေလာက္ထင္ရတယ္... ဒါေပမယ့္ ငါးအနံ႔က နံေနတယ္.. ငါးေရာင္းတာ ေန႔တိုင္းဆိုေတာ့လဲ နံတဲ့အနံ႔ကေတာ့ မေပ်ာက္ဘူးေလ… ေခါင္းကုိက္တတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အနံ႔ ရရင္ ေခါင္းကိုက္မွာ ေၾကာက္လို႔ ေနရာေၿပာင္းေတာ့... အေဒၚႀကီးက “ေအာင္မေလးရုပ္ၾကည့္ေတာ့ စုတ္စုတ္ၿပတ္ၿပတ္… ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္လုပ္ေနတာ… ငါးကိုမ်ား နံသေလ ဘာေလးမ်က္ႏွာနဲ႔ လူေနၿခံဳၾကား စိတ္ေနဘံုဖ်ားဆိုတာဒါမိ်ဳးထင္ပ..”
ဒီစကားႀကားမိတဲ့ က်ေနာ္လဲ “အေဒၚႀကီး..ခင္ဗ်ားဘယ္သူ႔ကို ေၿပာတာလဲ..တည့္ေၿပာ”
“ေအးဟဲ့ နင့္ကိုေၿပာတာ… နင္က ငါ့အနားမကပ္ခ်င္ရေအာင္ နင္ကႀကီးက်ယ္တာကိုး အဆင့္ၿမင့္ခ်င္မေနနဲ႔ တန္ရာတန္ရာေပါ့ေအ… ကိုယ္ေနတဲ့ရပ္ကြက္ ကုိယ့္အဝတ္အစားကိုလဲ ကိုယ္ၿပန္ႀကည့္အံုး”
“ခင္ဗ်ားေနာ္ က်ဳပ္အေၾကာင္းမသိဘဲ ရမ္းမေၿပာနဲ႔...ကၽြန္ေတာ္က ပုိက္ဆံရွိတယ္ ခ်မ္းသာတယ္ဆိုတာ မၾကြားခ်င္လို႔… က်ေနာ့္ အဝတ္အစားကအိမ္မွာဗီဒိုနဲ႔ အၿပည့္… ေနတာက တာေမြမွာ ခင္ဗ်ား အခုၿပန္မယ့္ အႏုတ္စုတ္ ဂုတ္စုတ္ ရပ္ကြက္မဟုတ္ဘူး… မယံုရင္ ခုကားေပၚကဆင္း… တကၠစီဌားပီးအိမ္လိုက္ႀကည့္… အားမရရင္ ေမာ္လၿမိဳင္လိုက္လို႔ ရတယ္..ခင္ဗ်ားရွိတာေလာက္ကေတာ့ အသာေလးသိလားေဒၚစြာက်ယ္”
ကဲမွတ္ပလား.. ငါကြ…. လို႔ စိတ္ထဲမွာ ေဒါသၿဖစ္ရက္နဲ႔ ေၿပာလိုက္တာကို ေက်နပ္သြားတယ္…
တစ္လမ္းလံုးပါးစပ္ပိတ္လာတဲ့ အေဒၚႀကီးက ကားေပၚကဆင္းခါနီးက်ေတာ့ “ေအာင္မေလးးေလးးရပ္ကြက္ထဲမွာ ငါ့ကို အၾကြားနံပတ္တစ္လို႔ ေၿပာတာ အခုေတာ့ ဘာမဟုတ္တဲ့ ကေလကေခ် က ၿပန္ၾကြားသြားတယ္.. ရင္နာလိုက္တာေအး..အခုမွ ရာထူးက က်ေတာ့တယ္” ဆိုၿပီးခနဲ႔ေတာ့ ကားေပၚက လူေတြ က်ေနာ္ေၿပာတုန္းကေတာ့ ၿပံဳးစိစိဆိုေပမယ့္ ငါးစိမ္းသည္အေဒၚႀကီးလဲ ေၿပာေရာ… ဝါးကနဲ ေပါ့….
ကၽြန္ေတာ္လဲ ၿပန္ေခ်ပခိ်န္မရလိုက္ဘူး.. သူမက ကားေပၚကေနဆင္းသြားေရာ…
အိမ္ၿပန္ေရာက္လို႔ အေမတို႔အေဖတို႔ကို ၿပန္ေၿပာေတာ့ ခြက္ထိုးခြက္လွံရယ္ႀကတာေပါ့…
အမွတ္တရေလးပါဗ်ာ..
ခင္မင္ေလးစားစြာၿဖင့္
ဖိုးစိန္
Comments
ဒီေမြးေန ့ကစျပီးနာမည္ေျပာင္းလိုက္
ၾကြားစိန္ေပါ့ေနာ္
း)
ခင္တဲ့
ျမဴးေလး
ခင္မင္ၿခင္းႏွင့္
တူရီးေတာ္
း)
ဒါေတြပရင့္ေအာက္ထုတ္ၿပီး
ေမာ္လၿမိဳင္ပို႕ရမယ
း)
လုပ္ရက္ပါေပ႔။ေနာက္မွာသူေဌးကေတာ္ ရိွတာေမ႔ၿပီး အက်ယ္ၾကီး ရယ္မိၿပီ။ေလွ်ာ္ေပးေတာ႔။ သူေဌးကေတာ္က ဘာၿဖစ္တာလဲတဲ႔။ ရူးသြားၿပီးထင္ေနမွာ။တစ္ေယာက္ထဲရယ္လို႔။
ဒါနဲ႔စကားမစပ္ ကိုၾကြား အဲေလ ကုိၾကီးစိန္ ခုေရာ ေရႊေတြ ပါလာေသးလား။ ပါလာရင္ နည္းနည္းေလာက္ မွ်ပါလို႔။ ဟိဟိ
သၾကားလံုးနဲ႔ ခ်ဥ္ဖတ္ဆို..လက္လုပ္ခ်ဥ္ကို ပိုၾကိဳက္သရွင့္..
ပါရမီထူးပါေပ့... း)
ေကာင္ေလး ေကာင္ေလး...
ေၾသာ္...
ေမ်ာက္ေမ်ာက္ရယ္ ၾကြားခ်က္... :P
ခုလက္ရွိ အၾကြားခ်င္ဆံုး တစ္ခု ထပ္ၾကြားျပပါ။
ဒါဘဲ...
:D :P
ဒီနွစ္ ေမြးေန ့ေရာ..
သာကူ ေျကြးပါလားးးးးး
ခင္တဲ ့
မျကီး ကိ
ေမာ္လျမို္္င္ ကို လိုက္လည္မွ ပုန္းမေနနဲ ့ေနာ္.. း))
သူငယ္ခ်င္းေကာင္မေလး တဲ့။
ေၿပာ ဘယ္သူလဲ။
စာလဲ မေရးဘူး.. မအားဘူး မအားဘူး နဲ႔ အသစ္လဲ မထြက္ဘူး.. မီးအိမ္ျပင္ေနတာလား? ဟြန္း
ခ်စ္မ
ဒါနဲ႔စားမစပ္ ကိုဖိုးစိန္ေရ
ေရႊဆိုင္အေသးစားဖြင့္ထားတဲ့အေဒၚႀကီးက
ဝဝ တုတ္တုတ္ႀကီးလား...
ျပန္မွ ေတြ႔အံုးမယ္
ခင္မင္စြာျဖင့္
........စည္သူ။
ပံုေလးၾကိဳက္ပါ့ဗ်ာ...။ၾကြားလည္းၾကြား အဘြားၾကီးကို
တကၠစီနဲ႔ 'မ' ဘို႔ ပါဂြင္ဆင္လိုက္ေသးတယ္..ဟဲဟဲ
:p
:P
မၾကီး
ေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး။
တခါၾကြား တခါ ရီရတယ္။ေတာ္ေသးရဲ့ အိမ္မွာမို႔ အသံထြက္ ရယ္ႏိုင္တာ။
အၾကြားသန္ပီး ပိုက္ဆံအိတ္ ၾကီး ထုတ္ထုတ္ မျပနဲ႔။ ရိုက္ လု ခံေနရမယ္။
သတိထား။
ခ်စ္ညီေလး
ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ႔ပါေစဗ်ာ။
ဒါေပမယ့္ ၾကြားစရာ တစ္ခုလိုေနေသးတယ္...
ေသခ်ာစဥ္းစားထား...
ခုေကာဘာၿကြားစရာရွိလဲဗိ်ဳ ့
ခင္တဲ့
ညီငယ္၀သန္
ကိုၾကီးလူေထြးတို႕အိမ္ကို ထမင္းလာစားပါလား...
ကိုလူေထြးလဲ ဖိုးစိန္လို အက်င့္ရွိလို႕ေလ... ေဗဒင္ေဟာလို႕ ရသမွ်ေတြကို ထုတ္ျပတာ ေတြ႕တယ္ မဟုတ္လား...
ဖိုးစိတ္ကေတာ့ အမ်ားၾကီး သာတာေပါ့.... ငါးစိမ္းသည္ အေဒၚၾကီးကေတာင္ ဆရာတင္ရတယ္ ဆိုေတာ့ ဆလံတိုက္ပါတယ္...
ဆာလုပါ ဖိုးစိန္ေရ...
းဝ)
ဒီေန႔ ေမြးေန႔မွာ သာကူေကၽြးျပီး ၾကြားမယ္ထင္တယ္။ :)) ေရႊေတြကို အေပါင္ဆိုင္ပို႔မဲ႔အစား ခဏငွားပါလား။ အလွူမွာ ၾကြားခ်င္ အဲ ၀တ္ခ်င္လို႔။
Happy birthday ေနာ္
ေရးတတ္လိုက္တာ။ ဖတ္လို႔လဲ ေကာင္းတယ္။ ရယ္လဲ ရယ္ရတယ္။ :)
ၾကြားတာကိုေတာင္ ကမၻာနဲ႔ခ်ီသိေအာင္ ဘေလာဂ္မွာ
ေရးနိုင္တဲ႔ ဖိုးစိန္ကို အၾကြားဘြဲ႔ေပးမယ္
မဂ်ဴ
ကိုႀကြားစိန္ေရ...
ဟက္ပီးဘတ္ေဒးလို ့ေနာ္။
အခုလိုပဲ ထာ၀ရေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ.။။။
အရူးေလး
ခုေကာၾကြားေသးလား သယ္ရင္း
ခ်စ္တဲ့
သယ္င္းရင္း
ဟီး
ေတြ႕ရင္ေရာ
ၾကြားဦးမွာလား :P