ေနမင္းႀကီး လင္းပစဥ္က

“အေရွ႕ကုိေလွ်ာက္ပါလို႔… အေနာက္ကိုတဲ့ ေမွ်ာ္လိုက္ရင္း… ေမွ်ာ္လိုက္ရင္း….........”

ဆိုတဲ့ေဗ်ာသံကို အိမ္ေရွ႔က ႀကားေနရသလို အိမ္ထဲမွာ အေမနဲ႔ မိန္းမက သားရွင္ေလာင္းေလးကို ၿပင္ဆင္ေပးေနတာ ေတြ႔ေတာ့အရမ္းပီတိ ၿဖစ္မိတယ္… အေဖဆံုးၿပီး တစ္ႏွစ္အႀကာ အေမရွိရာ “သာယာကုန္း” ကို ၿပန္လာၿပီးသားေလးကို ရွင္ၿပဳ ရဟန္းခံပြဲ ၿပဳလုပ္ေတာ့ ဇာတိေၿမလဲၿဖစ္ၿပန္ ေမာင္ႏွမ မ်ားတဲ့ က်ေနာ္တို႔ မိသားစုေႀကာင့္ တရြာလံုးအုန္းအုန္းကၽြက္ကၽြက္ တက္တက္ႀကြႀကြ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာ အမွန္ပင္

ေမြးသမိခင္ကို ႀကည့္လိုက္ေတာ့ ဇရာဖံုးေပမယ့္ ခါးမကုန္းပဲ မွဳန္ဝါးဝါး ၿမင္ကြင္းမ်ားကို အေဝးႀကည့္ မ်က္မွန္ တဝင္းဝင္းနဲ႔ ႀကည့္ၿပီး ေယာဂီသဘက္ေလးကို ပခံုးမွာ တင္လို႔ ေၿမးၿဖစ္သူအတြက္ မ်က္ႏွာပြင့္ လန္းဆန္းတက္ႀကြ ေနတဲ့ ပီတိဖံုးၿပံဳးေပ်ာ္ေနတာ ကို ၿမင္ရတယ္… အေမ့ကို ႀကည့္ေနရင္းနဲ႔ က်ေနာ့္မ်က္လံုးအိမ္ကေန မ်က္ရည္ေတြက မထင္မွတ္ပဲ တသြင္သြင္က်ဆင္းလို႔… ဝမ္းသာလြန္းလို႔ က်တဲ့ပီတိမ်က္ရည္ေတာ့ မဟုတ္ အေဖရွိရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ ဟု ဖခင္ကိုတမ္းတကာ က်လာသည့္လြမ္းမ်က္ရည္၊ ဖခင္အေပၚ ၿပစ္မွားမိခဲ့သည့္ ေနာင္တ မ်က္ရည္မ်ားသာ ၿဖစ္ေနေလသည္။ (ပီတိေႀကာင့္ က်တဲ့မ်က္ရည္ထက္ ပိုက်လြယ္တယ္ မဟုတ္ပါလား) ... ထိုမ်က္ရည္မ်ားက လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ဆီသို႔ ….
…………………………


အေဖက်ေနာ္တာဝန္က်ရာ ေမာ္လၿမိဳင္သို႔ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္က နတ္ေတာ္ ဦးအစ၊ ပန္းနာရင္က်ပ္ ရွိတဲ့အေဖ အညာက အေအးဒဏ္ကို ေခတၱခဏ ေရွာင္ဖို႔နဲ႔ သားလုပ္သူ က်ေနာ္ရွိေနတုန္း ေမာ္လၿမိဳင္ဘုရားဖူး ေရာက္ဖူးခ်င္လို႔ အေမ့ထက္ ႀကိဳတင္ေရာက္လာခဲ့ ၿခင္းၿဖစ္သည္။ ေနာက္ႏွစ္ ႀကလွ်င္ အေဖတို႔နဲ႔ တူတူ သာယာကုန္းရြာကို ၿပန္ၿပီး က်ေနာ့္သားကို ရွင္ၿပဳ အလွဴ မဂၤလာၿပဳလုပ္ဖို႔ အေဖနဲ႔ အေမ့ကို တိုင္ပင္ထားၿပီးၿဖစ္သည္။ အေဖေမာ္လၿမိဳင္မွာ ေနသြားသည္မွာ လခ်ီႀကာၿပီးမွ မထင္မွတ္ပဲ ၿပန္သြားခဲ့သည္။ ေရာက္ခါစက မသိသာေသာ္လည္း နီးတက်က္က်က္ ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္း အတူေနေတာ့ ၿပႆနာေတြ အၿမင္ေတြ ေစာင္းလာခဲ့၍ အေမ ေမာ္လၿမိဳင္ မေရာက္ခင္ပင္ ၿပန္သြားၿခင္း ၿဖစ္သည္။

အေဖရွိစဥ္က ညေနတိုင္း မဟာၿမတ္မုနိ ဘုရားကုန္းကို တစ္ေယာက္တည္း သြားသြားတတ္ေတာ့ ပန္းနာရွိတဲ့ အေဖ့ကို “အေဖကလဲဗ်ာ… ဒီအသက္အရြယ္က်မွ ဟိုသြားခ်င္ ဒီသြားခ်င္နဲ႔… ေရာဂါကလဲ ေပ်ာက္ေသးတာမဟုတ္ဘူး… သြားရင္လဲ ေမာလို႔နားတာနဲ႔ တင္အခ်ိန္ကုန္တယ္… ေနာက္ဆို ဘယ္မွ သြားဖို႔ စိတ္မကူးနဲ႔ အိမ္မွာပဲေန” ဟု ဂရုဏာေဒါေသာ နဲ႔ ဆူေငါက္လွ်င္ အေဖ့မ်က္ႏွာ ညိွဳးသြားတတ္သည္။ အေဖရွင္းၿပတာကို နားဆက္မေထာင္ပဲ ၿပန္လွန္ေၿပာမိတဲ့ အခါတိုင္း ဝမ္းနည္းစြာ က်ေနာ့္ကို ေငးႀကည့္ေနတတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ေလ သားအဖႏွစ္ေယာက္ စိတ္ေကာက္ၿပီးဆိုလွ်င္ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ စကားမေၿပာၿဖစ္ႀက၊ မိန္းမလုပ္သူကသာ အေဖ့ကို ထမင္းခူးခပ္ေကၽြးေမြးၿပီး က်ေနာ္က အေဖ့ကိုေရွာင္ေလ့ရွိသည္။

အဲဒီလိုရက္မ်ိဳးမွာ အေဖတစ္ေယာက္ အခန္းေအာင္းေနတတ္ၿပီး အိမ္ကကက္ဆက္ အစုတ္ေလးကို ခလုပ္ေဆာက္ေဆာက္ႏိွပ္ၿပီး ေရဒီယို နားေထာင္လိုက္၊ ေရြႊမန္းတင္ေမာင္ရဲ႕ ဗုဒၵဝင္ ဇာတ္ထုပ္ကို နားေထာင္လိုက္နဲ႔ အလုပ္ရွဳပ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတတ္၏။ တစ္ခါတေလ ေရႊမန္းတင္ေမာင္ အသံမႀကားရလို႔မ်ား မိန္းမကိုေမးႀကည့္ရင္ အေဖက အသံမထြက္ေတာ့တဲ့ ကက္ဆက္ေလးကို ဆြဲၿပီး လမ္းထိပ္က ကက္ဆက္ၿပင္ဆိုင္ကို ခါးေလးကိုင္ကာ စိုက္စိုက္ စိုက္စိုက္နဲ႔ ေၿဖးေၿဖးခ်င္းထြက္သြားတာ ၿမင္ရေတာ့ အေဖ့အတြက္ စိတ္မေကာင္း ၿဖစ္ရၿပန္သည္။

အေဖေမာ္လၿမိဳင္မွာ ေနတဲ့ရက္အတြင္း တစ္ပတ္ တစ္ခါ အေဖသံုးဖို႔ ေငြေပးေသာ္လည္း အေဖသံုးစြဲသည္ကို မေတြ႔၊ “အေဖ့မွာ ေငြမလိုပါဘူး သားရယ္” လို႔သာေၿပာတတ္ၿပီး ေငြေပးတိုင္း အေဖက လက္ခံယူထားလိုက္သည္ပင္။ ေငြမလိုတဲ့အေဖ ဒီေငြေတြကို ဘာလုပ္ပါလိမ့္ဟု စဥ္းစားတိုင္း ငရဲႀကီးရမည္မွာ အမွန္ပင္။

အေဖနဲ႔က်ေနာ္ စကားမ်ားတိုင္း အေဖအၿမဲေၿပာတာက “ဌက္ေပ်ာသီးေပ်ာ့ေပ်ာ့ကိုေတာင္ မလွီးႏိုင္တဲ့ ဓားတံုးတံုးဘဝ၊ မွိဳကိုေတာင္ မခ်ိဳးႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္မစီးတဲ့ အဖိုးႀကီး ၿဖစ္ေနလို႔ ၿပန္ေၿပာေနတာလား၊ သားလည္းတေန႔ အေဖ့လို အိုရဦးမွာပါ၊ ေတာ္ၿပီး ေနာက္ဆို သားနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေနေတာ့ဘူး၊ ဒီတစ္ခါ ေနာက္ဆံုးပဲ” လို႔ အေဖက ေၿပာတတ္သည္။ အတူေနခါမွ အေဖနဲ႔သား ပဋိပကခ ၿဖစ္ႀကရသည္။ “နီးတက်က္က်က္ ေဝးတသက္သက္” ဆိုသည့္ စကားသည္ ေသြးထြက္ေအာင္ မွန္ေနေပ၏

က်ေနာ့္ အလုပ္တာဝန္အရ က်ရာေနရာ ေရြ႔ေၿပာင္းတာဝန္ ထမ္းေဆာင္ေနရတာမို႔ ဘယ္တုန္းကမွ အမိအဖနဲ႔ အတူ အိုးမကြာ အိမ္မကြာ ေနဖို႔ မေၿပာႏွင့္ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ပံုမွန္ေတြ႔ရန္ပင္ မလြယ္ကူလွ။ မိဘမ်ားနဲ႔ အတူေနခြင့္ရသည့္ ညီမၿဖစ္သူကို “အကို႔ညီမက မိဘနဲ႔တူတူေနရတာ ကံေကာင္းလိုက္တာ… ကုသိုလ္လဲ ပိုရတာေပါ့” ဟု ေၿပာခဲ့တုန္းက ညီမလုပ္သူက “ၿပဳစုလို႔ ကုသိုလ္ရသလို ၿပန္ေၿပာမိေတာ့ ငရဲပိုႀကီးေနလို႔ တစ္ခါတစ္ေလ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္ရပါတယ္ အကိုရယ္” ဟု ၿပန္ေၿပာခဲ့တဲ့စကားကို ခုမွၿပန္သတိရမိသည္။

က်ေနာ့္ခမ်ာ ခုေတာ့ ကံဇာတ္ဆရာရဲ႕ မ်က္ႏွာသာ ေပးမွဳေႀကာင့္ အႏွစ္ႏွစ္ အလလက ေဝးကြာေနတဲ့ အေဖလုပ္သူနဲ႔ အတူေနရလို႔ ကံေကာင္းေနၿပီးဟု ပီတိၿဖစ္ရံု ရွိေသး အေဖလုပ္သူေႀကာင့္ ကံဆိုးသူ တစ္ေယာက္ ၿဖစ္ခဲ့ရၿပန္သည္။ မိမိထံ အနားယူရန္ ေရာက္လာေသာ္လည္း စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္မွဳကို မရခဲ့၊ ကေတာက္ကဆ ၿဖစ္တိုင္း မ်က္ရည္ဝိုင္းေနတတ္သည့္ အေဖတစ္ေယာက္ အခန္းေအာင္းေနကာ အေမေရးေရးပို႔ၿပီး က်န္းမာေရးသတင္းေမးတဲ့ စာကိုဖတ္ရင္း “တေပါင္းလ အၿမန္ေရာက္ပါေတာ့” ဟုဆုမ်ားေတာင္းေနမလားဟုလဲ ႀကိတ္ၿပီး စိတ္မေကာင္း ၿဖစ္ရၿပန္သည္။

တေန႔ အေမပို႔လာသည့္ စာကို အေဖထက္ အရင္ဦးေအာင္ ေဖာက္ဖတ္မိေတာ့
“အဖိုးႀကီး- အညာမွာ ေအးေနတယ္။ ၿပန္လာဖို႔ စိတ္မကူးနဲ႔ ခုၿပန္လာရင္ အဖိုးႀကီး ပန္းနာေရာဂါနဲ႔ အေမာေဖာက္ၿပီးေသမွာပဲ၊ ၿပန္ခ်င္ရင္ေတာ့ က်မ မွာတဲ့အတိုင္း သားအလုပ္ကေန ခြင့္ရမွ သားနဲ႔ တူတူၿပန္လာခဲ့” ဟုေရးခဲ့တဲ့စာ။ ၿပီးေတာ့ ညီမလုပ္သူက အကိုအတြက္ဆိုၿပီး ႀကိဳႀကိဳတင္တင္သတိေပးသည့္စာက “အကိုႀကီး- ေနဝင္ခ်ိန္ေရာက္ေနတဲ့ အေဖ့ကို ဂရုစိုက္ပါ၊ အေဖ့ကိုစိတ္ခ်မ္းသာ ေအာင္ထားပါေနာ္၊ ေနာင္တမရမိေစနဲ႔” လို႔သတိေပးထားခဲ့ေလသည္။

ဒီစာေတြကို ဖတ္ၿခင္းအားၿဖင့္ အေဖရြာသို႔ ၿပန္လိုေႀကာင္း အေမ့ကို စာေရးခဲ့ပံုရသည္။ ဘာေႀကာင့္ၿပန္ခ်င္သလဲ မေၿပာၿပခဲ့သၿဖင့္ က်ေနာ္ အေဖ့ကို ဆူေငါက္မိတာကို အေမသိဟန္မတူေပမယ့္ ညီမလုပ္သူက သေဘာေပါက္ဟန္တူ၍ သည္စာကိုေရးခဲ့ၿခင္း ၿဖစ္ေႀကာင္း ခန္႔မွန္းမိသည္။ ဘာၿဖစ္ၿဖစ္ အေဖ့ခမ်ာ ရြာကိုၿပန္ခ်င္ေသာ္လည္း မိန္းမလုပ္သူ အေမ့၏ စကားကို မလြန္ဆန္လိုေသာေႀကာင့္ တေပါင္းလ ေႏြရာသီအထိ ေအာင့္အည္းသည္းခံကာ ေနခဲ့ေလသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ က်ေနာ္လည္း အေၿပာအဆို ဆင္ၿခင္မိသလို အေနနီးရက္ အေဖ့နဲ႔ ေဝးသလိုလဲ ခံစားမိၿပန္သည္။

တေပါင္းလေရာက္ေတာ့ အလုပ္တာဝန္ႏွင့္ ခရီးထြက္ရမည္မို႔ အေဖ့ကို တစ္ခါတည္း ရြာၿပန္ပို႔ဖို႔ ေၿပာေတာ့ အေဖ့မ်က္ႏွာ ဝင္းပလာခဲ့သည္။ ရြာအထိ မပို႔ႏိုင္ပဲ ဘူတာအထိ အေရာက္ပို႔ေပးတဲ့ အေဖ့ကို အေမနဲ႔ ညီမကလာႀကိဳသည္။ အေမလုပ္သူက “အဖိုးႀကီး- ေတာ္ေတာ္ပိန္သြားတယ္” ေၿပာေတာ့ ညီမလုပ္သူက “ အေမကလဲေလ… အရင္ကေရာ အေဖက ေတာ္ေတာ္ဝတာကိုး” ဟုၿပန္ေၿပာေတာ့ ရယ္ေမာႀက၏။ အေဖလုပ္သူက “ဒီတစ္ခါ ခရီးထြက္တာေနာက္ဆံုးပဲ ေနာက္တစ္ခါ ဘယ္မွမသြားခိုင္းနဲ႔ေတာ့” ဟုေၿပာေတာ့ အေမက စိတ္ဆိုးၿပီး “အဖိုးႀကီး- နမိတ္မရွိေနာ္ ဘာေနာက္ဆံုးလဲ”ဆိုေတာ့ အေဖက “ေမာ္လၿမိဳင္က ကုန္းတစ္တန္ ေရတစ္တန္နဲ႔ ခရီးေဝးလြန္းေတာ့ ပင္ပနး္လို႔ပါ” ဟုေၿပာမွ က်ေနာ္သက္ၿပင္းခ်ႏိုင္ခဲ့သည္။

ေမာ္လၿမိဳင္မွ ၿပန္သြားၿပီး သံုးလအႀကာ အေဖဆံုးၿပီးဆိုသည့္ သတင္းကို ႀကားလိုက္ရေတာ့ မ်က္စိစံုမွတ္ၿပီး ငိုက်သြားရံုမွ်မက ကိုင္ထားသည့္ ေဘာပင္သည္ပင္ ဘုတ္ခနဲ ၿပဳတ္က်ခဲ့ရသည္။ အေဖေၿပာခဲ့တဲ့ ေနာက္ဆံုးခရီး ဆိုတာ မွန္ေနခဲ့သည္။ ႀကိဳတင္သိႏွင့္ေနေသာ္လည္း ယခုႀကားရသည့္ စကားက ရင္ထဲမွာ ဝမ္းနည္းေႀကကြဲမိတာ အမွန္ပင္။ ညတြင္းခ်င္း အေဖ့ဆံုးရာ ရြာသို႔ ခရီးႏွင္ေတာ့ ေနာက္ေန႔ ညေနေစာင္းတြင္ ရြာသို႔ ေရာက္ခဲ့ေလသည္။

အိမ္ေပၚတက္တက္ၿခင္း အေဖ့အေလာင္းကို ၿမင္ရေတာ့ မ်က္ရည္က်မလာပဲ ရင္ထဲမွာ မြန္းႀကပ္ပိတ္ဆို႔သလို ခံစားေနခဲ့ရ၏။ အေဖ့အေလာင္းကို သတိေမ့ေလွ်ာ့စြာ အႀကာႀကီး ေငးႀကည့္ေေတာ့ ညီမလုပ္သူက “အေဖက ေသရမွာကို သိေနတယ္၊ အေဖေဇာေခၽြးၿပန္ ၿပီးသတိရေတာ့ အကိုအတြက္ ပစၥည္းတစ္ခု ေပးသြားခဲ့တယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူဆံုးသြားၿပီးရင္လည္း အကိုမလာမခ်င္း သူ႔အေလာင္းကို ေၿမမခ်ဖို႔ အတန္တန္ မွာသြားခဲ့တယ္၊ အကိုေရာက္ၿပီးရင္ေတာ့ ဘယ္သားသမီးေရာက္ေရာက္ မေရာက္ေရာက္ မေစာင့္ရဘူး၊ သားအႀကီးဆံုး ၿဖစ္တဲ့ အကို႔ကိုပဲေစာင့္ရမယ္” လို႔ ေၿပာေနတာကို က်ေနာ္နားထဲ ႀကားတစ္ခ်က္ မႀကားတစ္ခ်က္…

“ေႀသာ္… အေဖရယ္… အေဖ့အေလာင္းကို သားႀကီးကိုယ္တိုင္ ေၿမခ်မွ က်ရမတဲ့လား… အေဖေၿပာသြားခဲ့တဲ့ သားလဲ တေန႔ အေဖ့လိုအိုရဦးမွာပါ ဆိုတဲ့စကားအတိုင္း အခုလဲ ေဟာဒီလို အပုပ္ေကာင္ဘဝ ေရာက္ဦးမွာ မေမ့နဲ႔လို႔ မွာခဲ့ ခ်င္တာလား” ဟုေတြးရင္းမွ မ်က္ရည္မ်ားက က်ဆင္းလာခဲ့ရသည္။

အေဖ့ စကားအတိုင္း အေဖ့အေလာင္းကို မီးသၿဂိဳလ္ၿပီး ရက္လည္ၿပီးသည္အထိ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ တာဝန္ယူ ဦးေဆာင္ၿပီး စိတ္တိုင္းက် ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ အလွဴလဲ ၿပီးစီးၿပီး ေနာက္ေန႔လို ခြင့္ေစ့လို႔ မၿပန္ခင္ညေနမွာ အေမလုပ္သူက က်ေနာ့္ထံသို႔ ပစၥည္းထုပ္ေလး တစ္ခုေပးခဲ့သည္။ အေမက “မင္းအေဖက ဒီပစၥည္းကို ဘယ္သူမွ အထိခံတာ မဟုတ္ဘူး အေမ့ကိုေတာင္ မကိုင္ဖို႔ ေၿပာတယ္” ဆိုေတာ့ အေဖေပးခဲ့သည့္ အထုပ္ကို “ဘာမ်ားပါလိမ့္” ဟုေတြးကာ ကဗ်ာကယာေၿဖႀကည့္လိုက္သည္။

အၿပင္ဘက္ကို ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ႏွင့္ထုပ္ၿပီးတိပ္ကပ္ ထားေလသည္။ အတြင္းဘက္တြင္ စကၠဴတစ္ထပ္ ၿပီးတစ္ထပ္၊ ေနာက္ဆံုးအထပ္တြင္ အေဖ့လက္ေရးမ်ားၿဖင့္ မညီမညာေရးထားသည့္ (ေၿမးရွင္ၿပဳပြဲတြင္ သံုးရန္) ဟူေသာ စာေႀကာင္းေလးကို ေသြးပ်က္မတတ္ ႀကည့္ေနမိသည္။ ထိုစကၠဴကို ခြာခ်လိုက္ေတာ့မွ ထြက္က်လာသည့္ ေငြစကၠဴမ်ားက က်ေနာ့္အား မိုးႀကိဳး အစင္းရာေထာင္ေသာင္း မကၿပစ္ခြင္းလိုက္သည္ႏွယ္ အရုပ္ႀကိဳးၿပတ္လို႔ အနားမွာပင္ ဘိုင္းခနဲ မူးလဲသြားရသည္။ ဘယ္တုန္းကမွ ဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့သည့္အၿဖစ္ အေဖေမာ္လၿမိဳင္လာတုန္းက အေဖ့အတြက္ စားခ်င္တာစား ဝယ္ခ်င္တာဝယ္လို႔ရေအာင္ တစ္ပတ္တစ္ခါ ေပးထားခဲ့သည့္ ေငြစကၠဴမ်ားကို အႀကီးအေသး ေၿခရာလက္ရာပင္ မပ်က္ေအာင္ ထပ္ထားသည့္ ေငြကို အတင္းဖိညွစ္ၿပစ္မိၿပီး ရင္တြင္းမွာေတာ့ စကားလံုးမ်ားက ခန္းေၿခာက္ၿပီး အၿပင္ကိုထြက္မလာခဲ့ပါ။

“ဒီေငြေတြက အေဖေမာ္လၿမိဳင္မွာ ရွိေနစဥ္တုန္းက ေပးခဲ့တဲ့ေငြေတြ၊ က်ေနာ္ဘာလုပ္ရမွာလဲ အေဖရယ္၊ အေဖသံုးဖို႔ေပးခဲ့တာပါ၊ ႀကည့္ပါအံုးအေမရယ္၊ သံုးေသာင္း ေလးေထာင္ ရွစ္ရာ ႏွစ္ဆယ့္ငါးက်ပ္တိတိတဲ့ဗ်ာ” ဟု ငိုေႀကြးရင္း အေမ့ရင္ထဲ ေခါင္းတိုးမိသည္။ နားထဲတြင္ အေဖေၿပာခဲ့တဲ့ “အေဖ့မွာ ေငြမလိုပါဘူး” ဆိုသည့္ စကားက ပဲ့တင္ထပ္ေနသလို က်ေနာ္မွားယြင္းစြာ စိတ္ထဲစြဲထင္မွဳမ်ားက ယခုအခါ ေနဆယ္စင္းမက ရင္ထဲမွာ ပူေလာင္ၿပီး ၿငိမ္းသတ္၍ မရႏိုင္ေသာ ကမၻာ့ မီးေတြလို တဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေလာင္ခဲ့ရပါသည္။
………………..

“သား ငုိေနတာလား…. မင္းအေဖကို သတိရသြားၿပီးလားးး... လာ... အေမတို႔ ရွင္ေလာင္းလွည့္ေတာ့မယ္ေလ… လူစံုေနၿပီး” ဆိုသည့္ အေမ့စကားသံႀကားမွ က်ေနာ္ မ်က္ရည္မ်ားကို သုတ္ၿပီး အသိစိတ္တို႔ ၿပန္ဝင္လာခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္နားမွာ က်ေနာ္ႏွင့္ တစ္ႏွစ္လံုးလံုး အတူရွိေနခဲ့သည့္ အေဖေပးသည့္ အထုပ္ေလးကို ကိုင္ရင္း ရြာဦးေက်ာင္းေရာက္လွ်င္ အေဖ့အတြက္ လွဴဒါန္းရင္ အေဖတစ္ေယာက္ ေရာက္ရာဘံုဘဝမွာ ႀကည္ႏူးစြာ သာဓုေခၚႏိုင္မွာဟု စိတ္ထဲတြင္ ေတြးရင္း ပီတိၿဖစ္ကာ မ်က္ရည္က်ၿဖစ္ၿပန္သည္။

“အေနာက္ဖက္ဝင္သြားသည့္ ေနမင္းကိုႀကည့္၍ ဝမ္းနည္းပူေဆြးေနလွ်င္ အေရွ႕အရပ္က ထြက္လာမည့္လမင္းကို ၿမင္လိုက္ရမည္မဟုတ္” ဟု ဆိုသည့္အတိုင္း အေဖဆိုသည့္ ေန တစ္စင္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားေပမယ့္ အေမ ဆိုသည့္ လ က်န္ရွိေနေသးသည့္အတြက္ လရဲ႔ ေအးၿမတဲ့ အရိပ္ကို ခိုလွဳံရင္း ႀကယ္အၿဖစ္နဲ႔ အနားမွာ ၿပဳစုဖို႔ ေနာက္ထပ္ေနာင္တ မ်က္ရည္မက်မိဖို႔ အားတင္းရင္း ……

ေနမဝင္ခင္ႏွင့္ ေနဝင္မသြားခင္ ေနမင္းႀကီးရဲ႔ ပူေလာင္မွဳကို မႀကည့္ပဲ… ေနမင္းႀကီးရဲ႕ တာဝန္ယူမွဳ ေႏြးေထြးမွဳ မ်ားကို ခံစားႏိုင္ႀကပါေစ


သီတာေရစင္ပမာ မိဘေမတၱာကို ခံစားေရးဖြဲ႔ထားၿခင္းသာၿဖစ္သည္။


ခင္မင္ေလးစားစြာၿဖင့္

ဖိုးစိန္