ရခဲ့တဲ့ ဆု စူးခဲ့တဲ့ စိတ္ ဒဏ္ရာ

က်ေနာ္(၇)တန္းစတက္ရတဲ့ႏွစ္… ေက်ာင္းေတြစဖြင့္ေတာ့မယ့္ ကာလမွာပဲ ေမေမက သားအိမ္မွာ ကင္ဆာၿဖစ္တယ္ဆိုၿပီး ရန္ကုန္ကို ေဖေဖနဲ႔ ေဆးကုဖို႔သြားရတယ္… (ရ)တန္းေတြ ေက်ာင္းအပ္လက္ခံေတာ့ အေမက ရန္ကုန္မွာ ေဆးကုေနၿပီး… အေဖကေတာ့ ေမာ္လၿမိဳင္ ၿပန္လာ… က်ေနာ္တို႔ေမာင္ႏွမကို ေက်ာင္းအပ္ေပးတယ္… ၿဖစ္ခ်င္ေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ အတန္းပိုင္ဆရာမက အေဖ့ရဲ႕ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္း ၿဖစ္ေနၿပန္တယ္… မထင္မွတ္ပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၿပန္ဆံုေတာ့ အေဖက က်ေနာ့္ကို က်ဳရွင္ၿပေပးဖို႔ပါ တစ္လက္စတည္း အကူအညီေတာင္းခဲ့တယ္… အေဖေရာ အေမေရာ ရန္ကုန္မွာေနၿပီးေဆးကုေနတဲ့ အခ်ိန္ က်ေနာ္တို႔က အေမ့ရဲ႕ အဖိုးအဘြားေတြနဲ႔က်န္ခဲ့မွာဆိုေတာ့ က်ေနာ့္တို႔ကို စိတ္ခ်လက္ခ် ထားခဲ့ခ်င္တဲ့ အေနနဲ႔ အေဖက ဆရာမ လက္ထဲအပ္ခဲ့တယ္…

က်ေနာ့္ကို အေဖကစိုးရိမ္လို႔ “သူငယ္ခ်င္းေရ ငါ့သားက အိမ္မွာ ထမင္းစား လက္မွတ္ရထားတယ္… ဆိုးတယ္… အဲဒီေတာ့ႀကည့္ထိန္းေပး… မင္းကိုဝကြက္အပ္တယ္ ငါကမိန္းမ ေနမေကာင္းဘူးဆိုေတာ့ ၿပန္လာႏိုင္မွာမဟုတ္သလို ထိန္းႏိုင္းမွာမဟုတ္ဘူး မင္းပဲႀကည့္ေပးပါ” တဲ့ ဆရာမကေတာ့က်ေနာ့္ကိုတခ်က္စူးစိုက္ႀကည့္ၿပီး “စိတ္ခ်ပါ… ကိုယ္လက္ထဲ ေရာက္ရင္ ဝပ္သြားေစရမယ္… မင္းတို႔ေပးထားတဲ့ ထမင္းစား လက္မွတ္ပါ ၿပန္အမ္းေပးလိုက္မယ္” ဆိုၿပီး အေဖ့ကို ေၿပာခဲ့တယ္…

က်ေနာ္သူငယ္တန္းကေန (၆)တန္းေအာင္တဲ့အထိ အၿပင္မွာ က်ဴရွင္မယူဖူးဘူး… အေမပဲက်ေနာ့္ရဲ့ က်ဴရွင္ဆရာမ… အေမလုပ္သူက က်ဴရွင္မွာက်ေနာ့္နဲ႔ တၿခားသူ အဆင္မေၿပမွာ ေႀကာက္တာရယ္… အေမကိုယ္တိုင္က သင္ေပးခ်င္တာရယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ကအေမ့ရဲ႕ ထာဝရတပည့္ ၿဖစ္ခဲ့ရတယ္… အေမကိုယ္တိုင္က မသိတဲ့ စာေတြကို ေက်ာင္းလိုက္တက္ ၿပီး က်ေနာ့္ကို ၿပန္ၿပေပးတယ္… အေမ့နဲ႔စာသင္ရတာပဲေပ်ာ္တယ္… တစ္ႏွစ္တစ္တန္းကို ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ေအာင္သလို ပညာေရးမွာလဲ အညံ့ႀကီးမဟုတ္ခဲ့ဘူး

အခုေတာ့ အေမမဟုတ္တဲ့ ဆရာမနဲ႔ အိမ္မွာေရာ ေက်ာင္းခ်ိန္မွာ ပါေတြ႔ရေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ စိတ္ထဲေတာ့ကသိကေအာက္ၿဖစ္မိတာအမွန္… ဆရာမက က်ေနာ္ကို အေႀကာတင္းတယ္ဆိုၿပီး ေက်ာင္းမွာေရာ က်ဴရွင္မွာ ပါမ်က္ႏွာသာမေပးခဲ့ဘူး… ေက်ာင္းမွာဆို က်ေနာ့္ကို ႏွိပ္ကြပ္ထားတယ္… တစ္ခုခုဆို အေႀကာင္းရွာၿပီး က်ေနာ္ကိုရိုက္ဖို႔လုပ္တယ္… တစ္ခုဆိုးတာက က်ေနာ္ ဘယ္ေတာ့မွ အရိုက္မခံဘူး… အေႀကာက္အကန္ ၿငင္းေလ့ရွိတယ္… ဆရာမကိုေၿပာတယ္ “သားကိုႀကိဳက္တဲ့ အၿပစ္ေပးပါ မရိုက္ပါနဲ႔ သား မိဘေတြလဲမရိုက္ဘူး တကယ္လို႔ ဆရာမကရိုက္ရင္ ဆရာမလဲ တစ္ခုခုၿဖစ္မယ္”ဆိုေတာ့ ဆရာမက ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ဒဏ္ခတ္တယ္… က်ေနာ္ကို တၿခားတစ္ေယာက္နဲ႔ ႏိွဳင္းၿပီး အၿမဲႏွိမ္ခ်ေၿပာေလ့ရွိတယ္…

က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္က အေႀကာတင္းေပမယ့္ ေက်ာင္းသားဆိုး တစ္ေယာက္ မၿဖစ္ခဲ့ပါဘူး… ဒါေပမယ့္ ဆရာမလုပ္သူက တၿခားတစ္ေယာက္ေယာက္ကို ဆံုးမခ်င္ရင္ “မင္းတို႔ဖိုးစိန္လို ၿဖစ္သြားခ်င္လား” တဲ့… ေၿပာခ်င္တာက အဲလို အဖိႏိွပ္ခံခ်င္လားေပါ့… အဲလိုဆံုးမတိုင္း အားလံုးရဲ႕ မ်က္စိက က်ေနာ့္ကို ပံုက်လာတတ္တယ္… က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္ေလး ခံၿပင္းမိခဲ့တယ္….

ေနာက္တစ္ခုက ၿမန္မာစာဆရာမ လဲၿဖစ္ေတာ့ စာေမးပြဲေၿဖတိုင္းမွာ က်ေနာ့္ကို ၿမန္မာစာ အမွတ္ ေလွ်ာ့ေပးေလ့ရွိတယ္… သူေပးတဲ့ မွတ္စုကို က်က္ၿပီး ေၿဖတယ္ဆိုေပမယ့္ သူမ်ားထက္ အနည္းဆံုး တစ္မွတ္ ႏွစ္မွတ္ေလွ်ာ့ေပးတယ္… သူ႔ကို မေက်နပ္လို႔ သြားေၿပာရင္ “မင္းက ၿဖစ္ႀကပါသည္ ေနရာမွာ ၿဖစ္ပါသည္လို႔ ေရးထားလို႔… အဲဒါအဓိပါယ္ အမ်ားႀကီးေၿပာင္းတယ္… ဒါေႀကာင့္ အမွတ္ေလွ်ာ့တယ္ ”ဆိုၿပီး အေႀကာင္းၿပတယ္ေလ… က်ေနာ္လဲ အဲဒီကတည္းက မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ စာက်က္ရင္ “၏ သည္ ၍” မလြဲက်က္ရမယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္ေရာဂါတစ္ခု ဝင္လာတယ္… စာတစ္ပုစ္ကို က်က္တိုင္း စာၿပန္အံတိုင္း တစ္လံုးလိုေနရင္ ပိုေနရင္ စာမရဘူးလို႔ စိတ္ထဲ အစြဲဝင္လာခဲ့တယ္… စာက်က္တိုင္း ေတာ္ေတာ္ေလး ဒုကၡေရာက္ခဲ့ရတယ္… (ဆယ္တန္းႏွစ္ ေရာက္မွ ဒီစိတ္စြဲတာ ေတာ္ေတာ္ေလး ေပ်ာက္သြားေပမယ့္ ခုထိစာဖတ္ရင္ စြဲေနတုန္းပဲ)

တေန႔ က်ဳရွင္မွာ ဆရာမက က်ေနာ့္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြကို လကၡဏာ ဖတ္ေပးတယ္… တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို ႀကည့္ပီး “မင္းကေတာ့ ေရွ႕ေနၿဖစ္မယ့္လက္ေလး…. မင္းကေတာ့ ဆရာဝန္ၿဖစ္မွာ… ” စသၿဖင့္ေပါ့… က်ေနာ္လဲ ဘာၿဖစ္မလဲဆိုတာ သိခ်င္ေတာ့ ဆရာမကို သြားၿပီး “သားေရာ ဘာၿဖစ္ႏိုင္လဲ” ေမးေတာ့… ဆရာမက “မင္းလိုလက္ကေတာ့ ေဘာပင္ကိုင္ ဖို႔ မေၿပာနဲ႔ေလ… ဆယ္တန္းေတာင္ ေအာင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး… အင္း… ေဆးထိုးအပ္ေတာ့ ကိုင္ရမယ္… ဒါေပမယ့္ ဘိန္းစားသံုးတဲ့အပ္” လို႔ေၿပာေတာ့ အားလံုးရဲ႕ ဝိုင္းရယ္ၿခင္းကို ခံခဲ့ရတယ္…

က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္ရွက္မိတယ္… ဝမ္းနည္းမိတယ္… အဲဒီကတည္းက ဆရာမကို မုန္းတယ္… သူေၿပာတဲ့ စကားေတြကို နာက်င္တယ္… က်ဳရွင္ကိုမုန္းခဲ့တယ္… စိတ္ထဲမွာလဲ ဒဏ္ရာ တစ္ခုလို မွတ္ထားခဲ့တယ္… သူေၿပာခဲ့တဲ့စကားအတိုင္း မၿဖစ္ေစရဘူးလို႔ စိတ္ထဲမွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ေတး မွတ္ထားတယ္… (၇)တန္း ေၿဖၿပီးတဲ့အထိ အေဖထားခ့ဲတဲ့ က်ဴရွင္မွာ ႀကိတ္မွိတ္ေနခဲ့ေပမယ့္ ဆရာမလုပ္သူရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ၿမင္တိုင္း အံကိုႀကိတ္ရင္း ဒီစကားကို နားထဲ အၿမဲႀကားေယာင္ေနခဲ့ပါတယ္…
(၇)တန္းေအာင္ ၿပီးေတာ့(၈)တန္း (၉)တန္း ႏွစ္ႏွစ္လံုး အိမ္ကက်ဳရွင္ထားေပးမယ့္ အတင္းၿငင္းဆန္ၿပီး အိမ္မွာပဲ ကုတ္ကုတ္ၿခစ္ၿခစ္ စာလုပ္ခဲ့တယ္… (၁၀)တန္း ႏွစ္ေရာက္ေတာ့ က်ဳရွင္ကို ဘယ္ေလာက္ေခ်ာ့ေမာ့ ၿပီးထားထား က်ဳရွင္ဆိုတဲ့ အသံႀကားတိုင္း အိမ္မွာ စကားမ်ားရတယ္… မိဘေတြက က်ဳရွင္မယူေတာ့ (၁၀)တန္းကို မေအာင္မွာ ေႀကာက္တယ္… အေဖက စိတ္ပ်က္တယ္… အေမက ငိုတယ္.. က်ေနာ္ကလဲ အတင္းၿငင္းတယ္… ေနာက္ဆံုး စာေမးပြဲ မေၿဖခင္ (၅)လ အလိုမွာ အေမ့ရဲ႕တူမဝမ္းကြဲ တကၠသိုလ္ ဆရာမက က်ေနာ့္ကို တာဝန္ယူၿပီး စာၿပေပးခဲ့တယ္… (၁၉၉၇)ႏွစ္မွာ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ဂုဏ္ထူး ႏွစ္ခုပါခဲ့တယ္… ၿမန္မာစာ နဲ႔ သိပံၸဘာသာတြဲ

ေအာင္စာရင္းထြက္ၿပီး ရက္ေတာ္ေတာ္ႀကာ မထင္မွတ္တဲ့ တေန႔မွာ အိမ္ကို ပထမဆံုး စာတစ္ေစာင္ ေရာက္လာခဲ့တယ္… အေဖလုပ္သူက ဖြင့္ဖတ္ေတာ့ ၿမန္မာတႏိုင္ငံလံုးမွာ ၿမန္မာစာကို (၈၂)မွတ္နဲ႔ ဒုတိယဆု ရတဲ့ က်ေနာ့္ကို ဆုတက္ယူဖို႔ အေႀကာင္းႀကားစာၿဖစ္ေနတယ္… (အဲဒီအခ်ိန္က တစ္ဘာသာခ်င္း ထူးခၽြန္ဆုေတြ ေပးေနၿပီး) တအိမ္သားလံုးက အံ့ႀသတယ္… ဝမ္းသာသလို ေပ်ာ္လဲေပ်ာ္ႀကတယ္… က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ဂုဏ္ထူးမွန္းေပမယ့္ ဆုရဖို႔ထိ မမွန္းခဲ့ပါဘူး… ေနာက္ရက္ေတြမွာလဲ ဆုယူဖို႔ ဝိုင္အမ္ဘီေအအသင္း၊ ဂ်ီအီစီ.၊ ဂုဏ္ထူးဦးသိန္းႏိုင္၊ ၿမန္မာစာဂ်ာနယ္ အသင္းစသၿဖင့္ သူတို႔ဆီကေန ဆုတက္ယူဖို႔ အေႀကာင္းႀကားစာေတြ… မြန္ၿပည္နယ္မွာ ၿမန္မာစာ ပထမဆုယူဖို႔စာေတြ အိမ္ကို တစ္ေစာင္ၿပီး တစ္ေစာင္ေရာက္လာခဲ့တယ္… အေဖနဲ႔ အေမက ႀကြားမဆံုး တၿပံဳးၿပံဳးေပါ့… က်ေနာ္တို႔ မိသားစု ရန္ကုန္တက္ၿပီး ဆုတက္ယူခဲ့တယ္… တကယ့္ကို ဘဝမွာ အမွတ္တရေပါ့… အေဖနဲ႔ အေမမ်က္ႏွာဆိုတာ ဝင္းပေနလိုက္တာ… ၿပံဳးေန ေပ်ာ္ေန ဂုဏ္ယူေနလိုက္တာ… ခုထိၿမင္ေယာင္မိေသးတယ္…

ဆုေတြယူၿပီးလို႔ ေမာ္လၿမိဳင္ၿပန္ေရာက္တဲ့ မနက္မွာ ဆုလက္မွတ္ကိုကိုင္ၿပီး က်ေနာ္အရင္ဆံုး အေရာက္သြားခဲ့တဲ့ အိမ္က က်ေနာ့္ တစ္သက္လံုး ေမ့မရတဲ့ ဆရာမအိမ္… ဆရာမအိမ္ေရာက္ေတာ့ ဆရာမကို ၿပံဳးၿပၿပီး လကၡဏာကို ထပ္ႀကည့္ခိုင္းတယ္… “တီခ်ယ္ရယ္ သား လကၡဏာေလး မေၿပာင္းေသးဘူးလားလို႔ ႀကည့္ေပးပါအံုး… ဆရာမ ေဟာခဲ့သလို ဘိန္းထိုးတဲ့အပ္ ကိုင္မကိုင္ေတာ့ မသိဘူး ခုေတာ့ က်ေနာ္ကိုင္ထားရတဲ့ ဆုလက္မွတ္ေတြကို လာၿပတာပါ… တီခ်ယ္ေဟာခဲ့တဲ့ ေဗဒင္ တက္တက္စင္ လြဲခဲ့တဲ့ အေႀကာင္းကို လာေၿပာတာပါ… တစ္ခ်ိန္က တီခ်ယ့္ စကားက သားရဲ႕ အသည္းထဲမွာ နာက်င္စြာ စြဲေနလို႔ ခုရခဲ့တဲ့ ဆုနဲ႔ ဒီဒဏ္ရာကို ဒီေန႔လာေခ်တာပါ… ခုေက်းဇူးတင္ေႀကာင္း လာေၿပာတာ… ဒီလိုစိတ္သြင္းေပးခဲ့တဲ့ အတြက္ ဒီလိုဆုမ်ိဳးရခဲ့တာ ကိုေပါ့.. သားဘဝ တစ္ခုလံုးအတြက္ အမွတ္တရေပါ့” လို႔ ေၿပာခ်င္တဲ့စကားကို ေၿပာလိုက္ေတာ့ ဆရာမခမ်ာ က်ေနာ့္ကို ေႀကာင္ၿပီးႀကည့္ေနတာ ဘာမွေတာင္ၿပန္မေၿပာႏိုင္ခဲ့ဘူး…

ၿပီးမွ ဆရာမက မ်က္ရည္က်ၿပီး “မင္းစိတ္ထဲမွာ ဒီေလာက္ထိ နာက်င္ခံစားမွတ္မိ ေနမယ္မထင္ဘူး… မင္းကို မခံခ်င္စိတ္ၿဖစ္ေအာင္ ေၿပာလိုက္တဲ့ စကားတစ္ခြန္းက မင္းရင္ကိုနာက်င္ေစလိမ့္မယ္ မထင္မိခဲ့ဘူး” တဲ့ေလ… မနာက်င္ေစဖို႔ မရည္ရြယ္ခဲ့ေပမယ့္ ေၿပာခဲ့တဲ့ စကားလံုးေတြက ရြယ္တူေတြေရွ႕မွာ အရြယ္နဲ႔မလိုက္ေအာင္ နစ္နစ္နဲနဲ ခံစားနာက်င္ခဲ့ရတဲ့ သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ကိုေတာ့ ဆရာမလုပ္သူက သတိထား သိသင့္ပါတယ္… မထင္မွတ္တဲ့ စကားတစ္ခြန္းနဲ႔တင္ ေကာင္းေသာေၿပာင္းလဲၿခင္းၿဖစ္ၿဖစ္ မေကာင္းေသာ ေၿပာင္းလဲၿခင္း ၿဖစ္ၿဖစ္ ဘဝ တစ္ခု ေၿပာင္းလဲသြားႏိုင္တာေတြ ရွိတတ္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့…

ဘာၿဖစ္ၿဖစ္ က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္ေလး ေက်နပ္သြားတယ္… အႏွစ္ႏွစ္ အလလ က်ေနာ္ေၿပာခ်င္တဲ့ ရင္ထဲမွာ မထင္မွတ္ပဲ မွတ္မိေနတာကို စကားတစ္ခြန္းနဲ႔ က်ေနာ္နာက်င္ ခံစားခဲ့ရတာကို ၿပန္လည္ေခ်ပ လိုက္ရတဲ့အတြက္… ဒီလိုစကားေတြ ေၿပာလိုက္ ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ အရင္က ဆရာမကို မုန္းတီးနာက်င္ေနတဲ့ စိတ္ေတြ ခ်က္ၿခင္း ေပ်ာက္သြားတယ္…

အိမ္အၿပန္မွာ က်ေနာ္ပီတိေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ရြႊင္စြာၿပန္လာခဲ့တယ္… အဲဒီနာက်င္မွဳက ေပ်ာက္သြားခဲ့ေပမယ့္ သတိတရေတာ့ ရွိေနဆဲပါ… ဘဝမွာ ရခဲ့တဲ့ဆုအတြက္ စူးခဲ့တဲ့ဒဏ္ရာတစ္ခုကို ဖ်က္ၿပစ္လိုက္ႏိုင္တာလို႔မွတ္ယူမိတယ္…

သယ္ရင္းရီႏိုေရ…. ေက်နပ္ေတာ့….


ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာၿဖင့္

ဖိုးစိန္