ရခဲ့တဲ့ ဆု စူးခဲ့တဲ့ စိတ္ ဒဏ္ရာ

က်ေနာ္(၇)တန္းစတက္ရတဲ့ႏွစ္… ေက်ာင္းေတြစဖြင့္ေတာ့မယ့္ ကာလမွာပဲ ေမေမက သားအိမ္မွာ ကင္ဆာၿဖစ္တယ္ဆိုၿပီး ရန္ကုန္ကို ေဖေဖနဲ႔ ေဆးကုဖို႔သြားရတယ္… (ရ)တန္းေတြ ေက်ာင္းအပ္လက္ခံေတာ့ အေမက ရန္ကုန္မွာ ေဆးကုေနၿပီး… အေဖကေတာ့ ေမာ္လၿမိဳင္ ၿပန္လာ… က်ေနာ္တို႔ေမာင္ႏွမကို ေက်ာင္းအပ္ေပးတယ္… ၿဖစ္ခ်င္ေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ အတန္းပိုင္ဆရာမက အေဖ့ရဲ႕ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္း ၿဖစ္ေနၿပန္တယ္… မထင္မွတ္ပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၿပန္ဆံုေတာ့ အေဖက က်ေနာ့္ကို က်ဳရွင္ၿပေပးဖို႔ပါ တစ္လက္စတည္း အကူအညီေတာင္းခဲ့တယ္… အေဖေရာ အေမေရာ ရန္ကုန္မွာေနၿပီးေဆးကုေနတဲ့ အခ်ိန္ က်ေနာ္တို႔က အေမ့ရဲ႕ အဖိုးအဘြားေတြနဲ႔က်န္ခဲ့မွာဆိုေတာ့ က်ေနာ့္တို႔ကို စိတ္ခ်လက္ခ် ထားခဲ့ခ်င္တဲ့ အေနနဲ႔ အေဖက ဆရာမ လက္ထဲအပ္ခဲ့တယ္…

က်ေနာ့္ကို အေဖကစိုးရိမ္လို႔ “သူငယ္ခ်င္းေရ ငါ့သားက အိမ္မွာ ထမင္းစား လက္မွတ္ရထားတယ္… ဆိုးတယ္… အဲဒီေတာ့ႀကည့္ထိန္းေပး… မင္းကိုဝကြက္အပ္တယ္ ငါကမိန္းမ ေနမေကာင္းဘူးဆိုေတာ့ ၿပန္လာႏိုင္မွာမဟုတ္သလို ထိန္းႏိုင္းမွာမဟုတ္ဘူး မင္းပဲႀကည့္ေပးပါ” တဲ့ ဆရာမကေတာ့က်ေနာ့္ကိုတခ်က္စူးစိုက္ႀကည့္ၿပီး “စိတ္ခ်ပါ… ကိုယ္လက္ထဲ ေရာက္ရင္ ဝပ္သြားေစရမယ္… မင္းတို႔ေပးထားတဲ့ ထမင္းစား လက္မွတ္ပါ ၿပန္အမ္းေပးလိုက္မယ္” ဆိုၿပီး အေဖ့ကို ေၿပာခဲ့တယ္…

က်ေနာ္သူငယ္တန္းကေန (၆)တန္းေအာင္တဲ့အထိ အၿပင္မွာ က်ဴရွင္မယူဖူးဘူး… အေမပဲက်ေနာ့္ရဲ့ က်ဴရွင္ဆရာမ… အေမလုပ္သူက က်ဴရွင္မွာက်ေနာ့္နဲ႔ တၿခားသူ အဆင္မေၿပမွာ ေႀကာက္တာရယ္… အေမကိုယ္တိုင္က သင္ေပးခ်င္တာရယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ကအေမ့ရဲ႕ ထာဝရတပည့္ ၿဖစ္ခဲ့ရတယ္… အေမကိုယ္တိုင္က မသိတဲ့ စာေတြကို ေက်ာင္းလိုက္တက္ ၿပီး က်ေနာ့္ကို ၿပန္ၿပေပးတယ္… အေမ့နဲ႔စာသင္ရတာပဲေပ်ာ္တယ္… တစ္ႏွစ္တစ္တန္းကို ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ေအာင္သလို ပညာေရးမွာလဲ အညံ့ႀကီးမဟုတ္ခဲ့ဘူး

အခုေတာ့ အေမမဟုတ္တဲ့ ဆရာမနဲ႔ အိမ္မွာေရာ ေက်ာင္းခ်ိန္မွာ ပါေတြ႔ရေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ စိတ္ထဲေတာ့ကသိကေအာက္ၿဖစ္မိတာအမွန္… ဆရာမက က်ေနာ္ကို အေႀကာတင္းတယ္ဆိုၿပီး ေက်ာင္းမွာေရာ က်ဴရွင္မွာ ပါမ်က္ႏွာသာမေပးခဲ့ဘူး… ေက်ာင္းမွာဆို က်ေနာ့္ကို ႏွိပ္ကြပ္ထားတယ္… တစ္ခုခုဆို အေႀကာင္းရွာၿပီး က်ေနာ္ကိုရိုက္ဖို႔လုပ္တယ္… တစ္ခုဆိုးတာက က်ေနာ္ ဘယ္ေတာ့မွ အရိုက္မခံဘူး… အေႀကာက္အကန္ ၿငင္းေလ့ရွိတယ္… ဆရာမကိုေၿပာတယ္ “သားကိုႀကိဳက္တဲ့ အၿပစ္ေပးပါ မရိုက္ပါနဲ႔ သား မိဘေတြလဲမရိုက္ဘူး တကယ္လို႔ ဆရာမကရိုက္ရင္ ဆရာမလဲ တစ္ခုခုၿဖစ္မယ္”ဆိုေတာ့ ဆရာမက ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ဒဏ္ခတ္တယ္… က်ေနာ္ကို တၿခားတစ္ေယာက္နဲ႔ ႏိွဳင္းၿပီး အၿမဲႏွိမ္ခ်ေၿပာေလ့ရွိတယ္…

က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္က အေႀကာတင္းေပမယ့္ ေက်ာင္းသားဆိုး တစ္ေယာက္ မၿဖစ္ခဲ့ပါဘူး… ဒါေပမယ့္ ဆရာမလုပ္သူက တၿခားတစ္ေယာက္ေယာက္ကို ဆံုးမခ်င္ရင္ “မင္းတို႔ဖိုးစိန္လို ၿဖစ္သြားခ်င္လား” တဲ့… ေၿပာခ်င္တာက အဲလို အဖိႏိွပ္ခံခ်င္လားေပါ့… အဲလိုဆံုးမတိုင္း အားလံုးရဲ႕ မ်က္စိက က်ေနာ့္ကို ပံုက်လာတတ္တယ္… က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္ေလး ခံၿပင္းမိခဲ့တယ္….

ေနာက္တစ္ခုက ၿမန္မာစာဆရာမ လဲၿဖစ္ေတာ့ စာေမးပြဲေၿဖတိုင္းမွာ က်ေနာ့္ကို ၿမန္မာစာ အမွတ္ ေလွ်ာ့ေပးေလ့ရွိတယ္… သူေပးတဲ့ မွတ္စုကို က်က္ၿပီး ေၿဖတယ္ဆိုေပမယ့္ သူမ်ားထက္ အနည္းဆံုး တစ္မွတ္ ႏွစ္မွတ္ေလွ်ာ့ေပးတယ္… သူ႔ကို မေက်နပ္လို႔ သြားေၿပာရင္ “မင္းက ၿဖစ္ႀကပါသည္ ေနရာမွာ ၿဖစ္ပါသည္လို႔ ေရးထားလို႔… အဲဒါအဓိပါယ္ အမ်ားႀကီးေၿပာင္းတယ္… ဒါေႀကာင့္ အမွတ္ေလွ်ာ့တယ္ ”ဆိုၿပီး အေႀကာင္းၿပတယ္ေလ… က်ေနာ္လဲ အဲဒီကတည္းက မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ စာက်က္ရင္ “၏ သည္ ၍” မလြဲက်က္ရမယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္ေရာဂါတစ္ခု ဝင္လာတယ္… စာတစ္ပုစ္ကို က်က္တိုင္း စာၿပန္အံတိုင္း တစ္လံုးလိုေနရင္ ပိုေနရင္ စာမရဘူးလို႔ စိတ္ထဲ အစြဲဝင္လာခဲ့တယ္… စာက်က္တိုင္း ေတာ္ေတာ္ေလး ဒုကၡေရာက္ခဲ့ရတယ္… (ဆယ္တန္းႏွစ္ ေရာက္မွ ဒီစိတ္စြဲတာ ေတာ္ေတာ္ေလး ေပ်ာက္သြားေပမယ့္ ခုထိစာဖတ္ရင္ စြဲေနတုန္းပဲ)

တေန႔ က်ဳရွင္မွာ ဆရာမက က်ေနာ့္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြကို လကၡဏာ ဖတ္ေပးတယ္… တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို ႀကည့္ပီး “မင္းကေတာ့ ေရွ႕ေနၿဖစ္မယ့္လက္ေလး…. မင္းကေတာ့ ဆရာဝန္ၿဖစ္မွာ… ” စသၿဖင့္ေပါ့… က်ေနာ္လဲ ဘာၿဖစ္မလဲဆိုတာ သိခ်င္ေတာ့ ဆရာမကို သြားၿပီး “သားေရာ ဘာၿဖစ္ႏိုင္လဲ” ေမးေတာ့… ဆရာမက “မင္းလိုလက္ကေတာ့ ေဘာပင္ကိုင္ ဖို႔ မေၿပာနဲ႔ေလ… ဆယ္တန္းေတာင္ ေအာင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး… အင္း… ေဆးထိုးအပ္ေတာ့ ကိုင္ရမယ္… ဒါေပမယ့္ ဘိန္းစားသံုးတဲ့အပ္” လို႔ေၿပာေတာ့ အားလံုးရဲ႕ ဝိုင္းရယ္ၿခင္းကို ခံခဲ့ရတယ္…

က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္ရွက္မိတယ္… ဝမ္းနည္းမိတယ္… အဲဒီကတည္းက ဆရာမကို မုန္းတယ္… သူေၿပာတဲ့ စကားေတြကို နာက်င္တယ္… က်ဳရွင္ကိုမုန္းခဲ့တယ္… စိတ္ထဲမွာလဲ ဒဏ္ရာ တစ္ခုလို မွတ္ထားခဲ့တယ္… သူေၿပာခဲ့တဲ့စကားအတိုင္း မၿဖစ္ေစရဘူးလို႔ စိတ္ထဲမွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ေတး မွတ္ထားတယ္… (၇)တန္း ေၿဖၿပီးတဲ့အထိ အေဖထားခ့ဲတဲ့ က်ဴရွင္မွာ ႀကိတ္မွိတ္ေနခဲ့ေပမယ့္ ဆရာမလုပ္သူရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ၿမင္တိုင္း အံကိုႀကိတ္ရင္း ဒီစကားကို နားထဲ အၿမဲႀကားေယာင္ေနခဲ့ပါတယ္…
(၇)တန္းေအာင္ ၿပီးေတာ့(၈)တန္း (၉)တန္း ႏွစ္ႏွစ္လံုး အိမ္ကက်ဳရွင္ထားေပးမယ့္ အတင္းၿငင္းဆန္ၿပီး အိမ္မွာပဲ ကုတ္ကုတ္ၿခစ္ၿခစ္ စာလုပ္ခဲ့တယ္… (၁၀)တန္း ႏွစ္ေရာက္ေတာ့ က်ဳရွင္ကို ဘယ္ေလာက္ေခ်ာ့ေမာ့ ၿပီးထားထား က်ဳရွင္ဆိုတဲ့ အသံႀကားတိုင္း အိမ္မွာ စကားမ်ားရတယ္… မိဘေတြက က်ဳရွင္မယူေတာ့ (၁၀)တန္းကို မေအာင္မွာ ေႀကာက္တယ္… အေဖက စိတ္ပ်က္တယ္… အေမက ငိုတယ္.. က်ေနာ္ကလဲ အတင္းၿငင္းတယ္… ေနာက္ဆံုး စာေမးပြဲ မေၿဖခင္ (၅)လ အလိုမွာ အေမ့ရဲ႕တူမဝမ္းကြဲ တကၠသိုလ္ ဆရာမက က်ေနာ့္ကို တာဝန္ယူၿပီး စာၿပေပးခဲ့တယ္… (၁၉၉၇)ႏွစ္မွာ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ဂုဏ္ထူး ႏွစ္ခုပါခဲ့တယ္… ၿမန္မာစာ နဲ႔ သိပံၸဘာသာတြဲ

ေအာင္စာရင္းထြက္ၿပီး ရက္ေတာ္ေတာ္ႀကာ မထင္မွတ္တဲ့ တေန႔မွာ အိမ္ကို ပထမဆံုး စာတစ္ေစာင္ ေရာက္လာခဲ့တယ္… အေဖလုပ္သူက ဖြင့္ဖတ္ေတာ့ ၿမန္မာတႏိုင္ငံလံုးမွာ ၿမန္မာစာကို (၈၂)မွတ္နဲ႔ ဒုတိယဆု ရတဲ့ က်ေနာ့္ကို ဆုတက္ယူဖို႔ အေႀကာင္းႀကားစာၿဖစ္ေနတယ္… (အဲဒီအခ်ိန္က တစ္ဘာသာခ်င္း ထူးခၽြန္ဆုေတြ ေပးေနၿပီး) တအိမ္သားလံုးက အံ့ႀသတယ္… ဝမ္းသာသလို ေပ်ာ္လဲေပ်ာ္ႀကတယ္… က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ဂုဏ္ထူးမွန္းေပမယ့္ ဆုရဖို႔ထိ မမွန္းခဲ့ပါဘူး… ေနာက္ရက္ေတြမွာလဲ ဆုယူဖို႔ ဝိုင္အမ္ဘီေအအသင္း၊ ဂ်ီအီစီ.၊ ဂုဏ္ထူးဦးသိန္းႏိုင္၊ ၿမန္မာစာဂ်ာနယ္ အသင္းစသၿဖင့္ သူတို႔ဆီကေန ဆုတက္ယူဖို႔ အေႀကာင္းႀကားစာေတြ… မြန္ၿပည္နယ္မွာ ၿမန္မာစာ ပထမဆုယူဖို႔စာေတြ အိမ္ကို တစ္ေစာင္ၿပီး တစ္ေစာင္ေရာက္လာခဲ့တယ္… အေဖနဲ႔ အေမက ႀကြားမဆံုး တၿပံဳးၿပံဳးေပါ့… က်ေနာ္တို႔ မိသားစု ရန္ကုန္တက္ၿပီး ဆုတက္ယူခဲ့တယ္… တကယ့္ကို ဘဝမွာ အမွတ္တရေပါ့… အေဖနဲ႔ အေမမ်က္ႏွာဆိုတာ ဝင္းပေနလိုက္တာ… ၿပံဳးေန ေပ်ာ္ေန ဂုဏ္ယူေနလိုက္တာ… ခုထိၿမင္ေယာင္မိေသးတယ္…

ဆုေတြယူၿပီးလို႔ ေမာ္လၿမိဳင္ၿပန္ေရာက္တဲ့ မနက္မွာ ဆုလက္မွတ္ကိုကိုင္ၿပီး က်ေနာ္အရင္ဆံုး အေရာက္သြားခဲ့တဲ့ အိမ္က က်ေနာ့္ တစ္သက္လံုး ေမ့မရတဲ့ ဆရာမအိမ္… ဆရာမအိမ္ေရာက္ေတာ့ ဆရာမကို ၿပံဳးၿပၿပီး လကၡဏာကို ထပ္ႀကည့္ခိုင္းတယ္… “တီခ်ယ္ရယ္ သား လကၡဏာေလး မေၿပာင္းေသးဘူးလားလို႔ ႀကည့္ေပးပါအံုး… ဆရာမ ေဟာခဲ့သလို ဘိန္းထိုးတဲ့အပ္ ကိုင္မကိုင္ေတာ့ မသိဘူး ခုေတာ့ က်ေနာ္ကိုင္ထားရတဲ့ ဆုလက္မွတ္ေတြကို လာၿပတာပါ… တီခ်ယ္ေဟာခဲ့တဲ့ ေဗဒင္ တက္တက္စင္ လြဲခဲ့တဲ့ အေႀကာင္းကို လာေၿပာတာပါ… တစ္ခ်ိန္က တီခ်ယ့္ စကားက သားရဲ႕ အသည္းထဲမွာ နာက်င္စြာ စြဲေနလို႔ ခုရခဲ့တဲ့ ဆုနဲ႔ ဒီဒဏ္ရာကို ဒီေန႔လာေခ်တာပါ… ခုေက်းဇူးတင္ေႀကာင္း လာေၿပာတာ… ဒီလိုစိတ္သြင္းေပးခဲ့တဲ့ အတြက္ ဒီလိုဆုမ်ိဳးရခဲ့တာ ကိုေပါ့.. သားဘဝ တစ္ခုလံုးအတြက္ အမွတ္တရေပါ့” လို႔ ေၿပာခ်င္တဲ့စကားကို ေၿပာလိုက္ေတာ့ ဆရာမခမ်ာ က်ေနာ့္ကို ေႀကာင္ၿပီးႀကည့္ေနတာ ဘာမွေတာင္ၿပန္မေၿပာႏိုင္ခဲ့ဘူး…

ၿပီးမွ ဆရာမက မ်က္ရည္က်ၿပီး “မင္းစိတ္ထဲမွာ ဒီေလာက္ထိ နာက်င္ခံစားမွတ္မိ ေနမယ္မထင္ဘူး… မင္းကို မခံခ်င္စိတ္ၿဖစ္ေအာင္ ေၿပာလိုက္တဲ့ စကားတစ္ခြန္းက မင္းရင္ကိုနာက်င္ေစလိမ့္မယ္ မထင္မိခဲ့ဘူး” တဲ့ေလ… မနာက်င္ေစဖို႔ မရည္ရြယ္ခဲ့ေပမယ့္ ေၿပာခဲ့တဲ့ စကားလံုးေတြက ရြယ္တူေတြေရွ႕မွာ အရြယ္နဲ႔မလိုက္ေအာင္ နစ္နစ္နဲနဲ ခံစားနာက်င္ခဲ့ရတဲ့ သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ကိုေတာ့ ဆရာမလုပ္သူက သတိထား သိသင့္ပါတယ္… မထင္မွတ္တဲ့ စကားတစ္ခြန္းနဲ႔တင္ ေကာင္းေသာေၿပာင္းလဲၿခင္းၿဖစ္ၿဖစ္ မေကာင္းေသာ ေၿပာင္းလဲၿခင္း ၿဖစ္ၿဖစ္ ဘဝ တစ္ခု ေၿပာင္းလဲသြားႏိုင္တာေတြ ရွိတတ္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့…

ဘာၿဖစ္ၿဖစ္ က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္ေလး ေက်နပ္သြားတယ္… အႏွစ္ႏွစ္ အလလ က်ေနာ္ေၿပာခ်င္တဲ့ ရင္ထဲမွာ မထင္မွတ္ပဲ မွတ္မိေနတာကို စကားတစ္ခြန္းနဲ႔ က်ေနာ္နာက်င္ ခံစားခဲ့ရတာကို ၿပန္လည္ေခ်ပ လိုက္ရတဲ့အတြက္… ဒီလိုစကားေတြ ေၿပာလိုက္ ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ အရင္က ဆရာမကို မုန္းတီးနာက်င္ေနတဲ့ စိတ္ေတြ ခ်က္ၿခင္း ေပ်ာက္သြားတယ္…

အိမ္အၿပန္မွာ က်ေနာ္ပီတိေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ရြႊင္စြာၿပန္လာခဲ့တယ္… အဲဒီနာက်င္မွဳက ေပ်ာက္သြားခဲ့ေပမယ့္ သတိတရေတာ့ ရွိေနဆဲပါ… ဘဝမွာ ရခဲ့တဲ့ဆုအတြက္ စူးခဲ့တဲ့ဒဏ္ရာတစ္ခုကို ဖ်က္ၿပစ္လိုက္ႏိုင္တာလို႔မွတ္ယူမိတယ္…

သယ္ရင္းရီႏိုေရ…. ေက်နပ္ေတာ့….


ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာၿဖင့္

ဖိုးစိန္

Comments

mae said…
တစ္ယူတာ.. အဟတ္
mae said…
ဆရာမကလဲ ေစတနာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ တခ်ိန္လုံး ခ်ိဳးနွိမ္ခံေနရရင္ေတာ့ ကေလးဆုိတာ အစဲြရွိမွာပါပဲ၊ စိတ္ဓာတ္မက်ပဲ ထူးထူးခြ်န္ခြ်န္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ကုိ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္

ျမန္မာစာ ၈၂ မွတ္တဲ့။ ေတာ္လုိက္တာ.. အဲ့ဒီအမွတ္မ်ိဳး ၄တန္းေလာက္ထိပဲ ရဖူးမယ္ထင္တယ္
Anonymous said…
ကိုၾကီးးးးးးးးးးးးးးး
စိတ္ဓာတ္ေလးခ်ီးက်ဴမိတယ္
း)
ခင္တဲ့
ျမဴးေလး
Anonymous said…
ပိတီတုန္းေလးကိုၾကီးေတာ္တယ္

ခ်စ္တဲ့
ပိတီတုန္းေလး
အကုိေရ ေကာမန္႕ေတြ လုိက္မေရးေတာ့ဘူးဆုိေပမဲ့ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့ အကုိ႕ဆီေတာ့ ၀င္ေရးသြားပါတယ္။ ဘ၀မွာ ဒီလုိဆရာမမ်ိဳးေတြလဲ ရွိေသးတယ္ဆုိတာ သိသြားရပါတယ္။ က်ေနာ္အျမင္တခုထဲဆုိရင္ေတာ့ ဒီလုိမ်ိဳး လုပ္ရပ္ကုိ ဆရာမတေယာက္အေနနဲ႕ မလုပ္သင့္ပါဘူး။ တပည့္ကုိ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေကာင္းမြန္ေအာင္ ေျပာေျပာ အျမင္လွတဲ့ စကားလုံးေလးေတြ။ အားတက္ေစမဲ့ စကားလုံးေလးေတြနဲ႕ ေျပာသင့္ပါတယ္။ ခုဟာက အကုိက ၾကိဳးစားလုိ႕ ဒီလုိဘ၀မ်ိဳးကုိ ေရာက္လာတာပါ။ တကယ္၍မ်ား အဲ့လုိ ဆရာမက ေျပာလုိ႕ စိတ္ဓါတ္က်သြားတဲ့ လူတေယာက္အျဖစ္ကုိ ေတြးၾကည့္မိရင္ ရင္ေလးစရာပါပဲ။ က်ေနာ္တုိ႕ေတြ ျပဳျပင္သင့္တာေတြ မ်ားေနတယ္ အကုိေရ

ေလးစားလ်က္
ေတာင္ေပၚသား
ဖတ္သြားတယ္
ဆရာမေတြကလည္း တခါတေလဆိုးပါ့
Mogok Thar said…
ဆူး ဆိုတာကေတာ့ စူးပီးရင္ ဒဏ္ရာ က်န္ခဲ့တတ္တာပါပဲေလ။
ရခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာက ခုလို အနာရြတ္မထင္ပဲ ေျပေပ်ာက္ႏိုင္ခဲ့တာ ေက်နပ္စရာ၊ ေနာက္ပီး မခံခ်င္စိတ္က ေကာင္းေသာ လမ္းကို တြန္းပို႔ခဲ့တာကလဲ ေက်နပ္စရာပဲေပါ့။
ဒဏ္ရာရေစတတ္တဲ့ ဆူးေတြ ညီ့ဘ၀မွာ ထပ္ မၾကံဳရေစဖို႔ ဆုေတာင္းပါတယ္။
ဆူး စူးခဲ့သည္ ရွိအံုးေတာင္ အဆိပ္တက္ေစတဲ့ ဆူး၊ အမာရြတ္ထင္က်န္ေစမဲ့ ဆူးေတြကေန ကင္းေ၀းပါေစဗ်ာ။
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ကိုေမာင္ဟတ္
Mogok Thar said…
အမွား ျပင္ဆင္ခ်က္
"ကိုေမာင္ဟတ္" မဟုတ္။ "ကိုေမာင္ဟန္" ပါ။ မႊားရိုက္မိလို႔ပါ။ အဟီးးးးးးးးးး
ကိုယ့္နာမည္ ကိုယ္ ဖ်က္မိပါဘီ
း))))))))))))))
ဖတ္လို႔အရမ္းေကာင္းတဲ့ ပို႔စ္ေလးပါ ကိုဖိုးစိန္..ေနာက္တစ္ခုက ျမန္မာစာကို အမွတ္မ်ားတဲ့ သူေတြကို အရမ္းေလးစားမိတယ္.. ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ဘယ္လိုလုပ္လုပ္ အမွတ္မမ်ားခဲ့လို႔ေရာ..အမွတ္မ်ားဖို႔ ခက္လြန္းတာရယ္ေၾကာင့္ေရာေပါ့... Congradulation ကိုဖိုးစိန္
khin oo may said…
တစ္ခါတစ္ေလ. ကုိယ္လဲ ခေလးေတြ ကုိေၿပာမိတယ္။ နဲနဲေပါ႕။ ပိုဆင္ၿခင္မိမယ္။ ေက်းဇူး။
khin oo may said…
mae ကုိနာလိုဘူး။
khin oo may said…
ေတာ္လုိက္တဲ႕ခေလး။ ၈၂ မွတ္တဲ႕
khin oo may said…
ဘယ္လုိ မ်ား ရွဳိးထုတ္ၿပီး ဆုသြားယူပါလိမ္႕...လိမ္႕...
ဖစ္ရမယ္.. ဖစ္ရမယ္ :D
တုိ႔ကေတာ့ ၇၂မွတ္ပဲရခဲ့တယ္ကြယ့္ :D
ေမေလး said…
အမ္မေလး ကိုဖိုးစိန္ရယ္။ဘာလို႔ အေစာၾကီးေရးတာလဲ။
နာ႔ေတာ႔ အေၾကြးေတာင္းခံရေတာ႔မယ္။
အေၾကြးထူေတြ မ်ားၾကီးက်န္ေသးဆိုၿပိး ေအးေဆးႏွပ္ေနတာ။

ေတာ္လုိက္တာ
ၿမန္မာစာကုိ ဂုဏ္ထူးထြက္ေအာင္ ေၿဖႏုိင္တယ္ ဆိုတာ နည္းတဲ႔ အရည္အခ်င္းမဟုတ္ဘူး။
MANORHARY said…
ေတာ္တယ္
မခံခ်င္စိတ္ထားၿပီးလုပ္တဲ့စိတ္ဓါတ္ကိုပိုၾကိဳက္တယ္
maymad said…
phoe sein yal.. read yin myat yay tg wae` tal..
a ma lae myanmar sar gon htoo ko a yan lo chin kae tar.. myanmar sar gon htoo ya ter ko lae a yan gon u ter. a yan taw par tal..e` d tone ka.. 1st MM gon htoo su pay pwal ko Sa yar U Thein Ng ka People's Park mhar khan khan nar nae ko lote kae ter. a ma sis ka ya tot tat kae bu tal.. kyain kyay twar ter lar ma thi par wo.. sat sa lu hta p.. ta pote lone ko a may ta char..ans : ta char lote kae tal lay.. !_!. BTW , d mhar UFL .frech ka techer ta yoke yoke nay tal.. teacher be` lote nay tal..
:P said…
ျမန္မာစာ 82 မွတ္ဆိုလို႕ ေတာ္ေတာ္ ေလးစားသြားျပီ...။
sweetpeony said…
စာလာဖတ္တယ္.... း)
အေရးအသားနဲ႔ အေျကာင္းအရာကိုေတာ္ေတာ္ သေဘာက်မိပါတယ္
ျပီးေတာ့ စိတ္ဓါတ္...
း)
ေက်ာင္းသားေတြ အဓိက ထိေတြ႔ေနရတဲ့ ဆရာေတြဟာ ေက်ာင္းသားေတြ အေပၚမွာ သက္ေရာက္မႈေတြ အမ်ားျကီးရွိတယ္ဆိုတာ ဆရာေတြ သိထားသင့္တယ္
ျမန္မာစာ ၈၂ မွတ္တဲ့ ေတာ္လိုက္တာ…ဘယ္အေၾကာင္းအရာေတြကမ်ား သူတပါးအားက်ေလာက္စရာ အမွတ္ကိုရေစခဲ့ပါလိမ့္….
ေအာင္ျမင္သူမ်ားျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ လမ္းသည္ ပန္းခင္းလမ္းျဖစ္မေနတတ္ပါ….
အျပစ္ရွာ အျပစ္ေတြ…အခ်စ္ရွာ အခ်စ္ေတြ႕တတ္ေသာေလာကတြင္…စဥ္းစားဥာဏ္ ႏုနယ္ေသးေသာ လူငယ္မ်ားအား Misleading ျဖစ္ေစေသာေဆာင္းပါမ်ားကို…စာေရးဆရာ ျဖစ္သည့္အခါ ထိန္းသိမ္း၍ေရး နိဳင္လိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္လွ်က္…

ေဇာ္။
kiki said…
ဂုဏ္ထူး ဖိုးစိန္ .... နာမယ္ေနာက္တမ်ိဳး ထပ္တိုးသြားျပီ ။
ျမန္မာစာ ကို ဂုဏ္ထူးထြက္တယ္ ဆို တာ နဲတဲ့ အရည္အခ်င္း မဟုတ္ဖူးေနာ္ ။ ခ်ီးမႊန္းပါ၏ ။။ အဲ ။ ခ်ီးမြမ္းမိပါ၏ ။

ဆရာမ ကလည္း ဆန္ရင္းမို ့ နာနာ ဖြပ္ေပးလိုက္တဲ့သေဘာ ျဖစ္မွာပါ ။ တခုေမးရအံုးမယ္ ။
အဲဒီ ထမင္းစားလက္မွတ္ေရာ ။။ က်န္ေနေသးလား ။
အသံုးက်ေနေသးလား ။
အိပ္စ္ပိုင္ရာ .. မျဖစ္ေသးရင္ ခဏ ငွားခ်င္လို့
ဒီက ထမင္းေတြ စားလို ့ရမလားသိဖူး ။ စမ္းသံုးၾကည့္ခ်င္လို ့ေဟးေဟး ။။
This comment has been removed by the author.
ဂုဏ္ယူပါတယ္ ကိုစိန္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း ၁၀ တန္းတုန္းက ဆရာမက ပညာတတ္ျဖစ္မယ့္ ေကာင္မဟုတ္ဘူး။ နင္ၾကီးလာရင္ဘာလုပ္စား မွာလဲလို႔ေမးေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာ လုပ္မယ္လို႔ ေျပာခဲ့ဘူးတယ္။ ေအးျဖစ္ရင္လာေျပာ ငါျမန္မာ ႏိုင္ငံမွာမေနဘူးလို႔ေျပာတယ္ဗ်ာ။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဆရာမကို သနားလုိ႔သြားမေျပာ ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ဆိုးတာကိုေနာ္ ေျပာမွာေပါ့ေလ။ အခုေတာ့ ဆရာမေတြကို လြမ္းတယ္ဗ်ာ။
အိျႏၵာ said…
ေတြးစရာေလးေတြ.အတုယူခ်င္စရာေတြ ပါတဲ့
တန္ဖိုးရွိတဲ့ Post ေလးပဲ ဖိုးစိန္ေရ...

ခ်ီးက်ဴးပါတယ္...
ေလးလည္းေလးစားသြားတယ္...
Dream said…
မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ စိတ္ဓာတ္ကိုေတာ့ ေလးစားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာမကို မုန္းတီးစိတ္နဲ႔ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္လုိ႔ ျမင္မိတယ္။

ဆရာဆုိတာ ကေလးက ပုိေတာ္ ပုိထူးခၽြန္ေစခ်င္လုိ႔ စိတ္ဓာတ္ေတြပဲရွိပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အမုန္းခံ ၿပီးမွ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ထူးခၽြန္ေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့ရတဲ့ ဆရာမကို ေလးစားတယ္။

သူငယ္ခ်င္းရဲ့ သားကို မႏိုင္ေတာ့တဲ့အေဖ၊ ကိုယ့္သားကို မထိန္းနိုင္ေတာ့မွာ စုိးတဲ့အတြက္
ပူပင္ေနရတဲ့ အေဖကို ကိုယ္ခ်င္းစာ တတ္တဲ့ ဆရာမ၊ သူငယ္ခ်င္းရဲ့ သားမုိ႔လုိ႔ သားဆုိးသားမုိက္ ဘ၀မ်ိဳး
မျဖစ္သြားရေလေအာင္ အမုန္းခံေပးျပီး ရင္ထဲက မပါတဲ့ စကားနဲ႔ ကေလးကို မခံခ်င္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ သြင္းေပးခဲ့တဲ့ ဆရာမ တစ္ေယာက္လို႔ ျမင္မိတယ္။

ဆရာဆိုတာ မိဘနွင့္တဂုိဏ္းထဲပါ။ အဲဒီတုန္းက ေပကပ္ကပ္ ဂ်စ္ကန္ကန္ တစ္ေယာက္ရဲ့ စိတ္ဓာတ္၊ ဆရာရဲ့ ရိုက္ႏွဳက္ဆံုးမႏုိင္တဲ့ အခြင့္အာဏာကိုေတာင္ မရိုက္ဖုိ႔ ေျပာခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားကို အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကသာ ဆရာမက သာဒီလို မထိန္းခ်ဳပ္ ႏိုင္ခဲ့ဘူး မကိုင္တြယ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး ဆုိလွွ်င္.......
----------

ဘာပဲေျပာေျပာေလ...အဲဒီတုန္းက ျမန္မာစာဂုဏ္ထူးရတာ ကိုသိသြားတဲ့ ျမန္မာစာဆရာမတစ္ေယာက္ကို ဆရာ့ဂုဏ္ကို မ်က္စိထဲ လွမ္းျမင္မိတယ္။ စိတ္မေကာင္းလဲ ျဖစ္မိတယ္။

ျမန္မာစာကို ၈၂မွတ္နဲ႔ ဂုဏ္ထူးရသြားတဲ့ ကိုဖုိးစိန္ကိုလဲ ေလးစားပါတယ္။ ျပီးေတာ့ မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ ၾကိဳးစားတတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ေလးရွိတာကိုလဲ ေလးစားပါတယ္။
အေပၚက မက္မက္ေျပာသလို ပါပဲ
ေထာက္ခံပါတယ္
ဆရာဆိုတာ ကေတာ့ အျမဲတမ္း
တပည့္ေတြ ရဲ ့ေကာင္းက်ိဳးကိုပဲ ႀကည့္ႀကတာပါ
ျပီးေတာ့ နာ (၃)နာနဲ ့လည္း တကယ္ကိုျပည့္၀ႀကပါတယ္
ျမန္မာစာ ဂ၂ မွတ္ ရတဲ့ ကိုဖိုးစိန္ကိုလည္း
ခ်ီးက်ဴးမိတယ္
ကိုဖိုးစိန္ ဘေလာ့ဂ္ စဖတ္မိတဲ့ အခိ်န္တည္းကေတာ့
ေတြးမိလိုက္ေသးတယ္
ျမန္မာစာ ရမွတ္ကေတာ့ ဂုဏ္ထူး မွတ္ေတာ့
ျဖစ္ရမယ္လို ့ဆိုျပီးေတာ့
အခုေတာ့ ဂုဏ္ထူးမွတ္ကို ဟုိဘက္ကမ္းေတာင္
လြန္ျပီးေတာ့ ရေနေသးတယ္
ငါ့အကိုက ေတာ္တယ္
မခံခ်င္စိတ္နဲ ့ႀကိဳးစားျပလိုက္တာေပ့ါ
ဟုတ္လား ဆရာမကို
ကြ်န္ေတာ္ ေတာင္ ၁၀တန္း က ျမန္မာစာ အမွတ္ ၇၀
ပဲ၇ခဲ့တာ ဟီးဟီး

ခင္တဲ့
ညီငယ္ ၀သန္မိုး
Julian said…
ျမန္မာစာဂုဏ္ထူးရတာေတာ္ေတာ္႔ကိုေတာ္လို႔ ခ်ီးက်ဴးမိသည္။
အမေတာ႔တစ္ခါမွစာစီစာကုံုးမေရးပါ
ျမန္မာစာမွာေကာ အဂၤလိပ္စာမွာပါမေရးတာ။ ဘယ္ေတာ႔မွ အမွတ္မမ်ားေသာဘာသာမ်ား အမွတ္ ၂၀ဘိုးအျမဲအလကားထားခဲ႔တာ
အခုထိလည္းစာေရးပ်င္း၏ သူမ်ားစာေတြသာဖတ္ခ်င္သည္။
ေက်းဇူးျပဳျပီးဆရာမကို မေက်မနပ္မျဖစ္ပါနဲ႔ဖိုးစိန္
အမကိုယ္တိုင္အလြတ္ဆရာမ လုပ္ခဲ႔ဘူးေတာ႔ ဆရာဆိုတဲ႔ဂုဏ္ပုဒ္နဲ႔ေစတနာကိုနားလည္ခဲ႔လို႔ပါ
ဆရာဂုဏ္နဲ႔ညီတဲ႔ဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ဘို႔ တကယ္ကိုခက္ခဲပါတယ္
ဖိုးစိန္ဆရာမက ဘယ္လိုသေဘာနဲ႔ပဲေျပာခဲ႔ေျပာခဲ႔
အဲဒီရဲ႔ရလဒ္က ဖိုးစိန္ရဲ႔စိတ္ထားတတ္မႈနဲ႔ေပါင္းျပီး
အေကာင္းဆံုးျဖစ္ခဲ႔တာပဲေလေနာ္ ဆရာမကိုတကယ္လို႔မ်ား မေက်နပ္တာေလးက်န္ေသးရင္ေတာင္ ေရာက္တဲ႔ေနရာကေန ေတာင္းပန္လိုက္ေနာ္
ဒါဟာ တက္လမ္းအမ်ားၾကီးရွိေသးတဲ႔ဖိုးစိန္အတြက္
အေကာင္းဆံုးေတြေရာက္လာဖို႔ပါ

မဂ်ဴ
Ree Noe Mann said…
သယ္ရင္းေရ

ဒုတိယေျမာက္ ေၾကြးဆပ္ျခင္းခံရတာပါကြာ။
ေက်းဇူးတင္တယ္။ ခုလို အေရးတယူ ရွိတဲ့ အတြက္ပါ။
ေတာ္လိုက္တာလို႕ေတာ့ မေျပာေတာ့ဘူကြာ။
အမွတ္ကိုၾကည့္တာနဲ႔ သိတယ္။

သယ္ရင္းေရတဲ့ စာကို ဖတ္ျပီး မ်က္ရည္ေတာင္
ဝဲသြားတယ္။ ကိုယ္က ဆရာမေတြကို ေတာ္ေတာ္ သံေယာဇဥ္ၾကီးတာ။

ဆရာမအေၾကာင္းေလးဖတ္ရေတာ့
ကိုယ့္ဆရာမကိုလည္း သတိရသြားတယ္။

ထပ္ေျပာမယ္ ေက်းဇူးသယ္ရင္း
တက္ခ္ထားတဲ့ လူ ၁၈ေယာက္မွာ ၂ ေယာက္
ပဲ ေရးေပးေသးတယ္။

ေကာ္မင့္ မ်ားမ်ားေရးသြားတယ္ေနာ္ သယ္ရင္း စိတ္ဆိုးနဲ႔ အိပ္ေတာ့မယ္။
မနက္က်ရင္ ေစာေစာထရအံုးမွာမို႕ ။

ခ်စ္တဲ့ သယ္ရင္း ရီနိူ
ဂုဏ္ထူးဦးဖိုးစိန္အတြက္ အျပတ္အသတ္ ဂုဏ္ယူပါတယ္...

၈၂ မွတ္ၾကီးမ်ားေတာင္
ျမန္မာတျပည္လံုး ဒုတိယတဲ့...
အားက်ဖို႕ေကာင္းတယ္ေနာ္...

ဆရာမကိုေတာ့ စိတ္မခုပါနဲ႕ ကိုယ့္လူရာ...
သူမွာလဲ ဖိုးစိန္ကို ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ေစတနာရွိပါတယ္...

ဖိုးစိန္ကို အေသအလဲ အရွင္မလဲ ခ်စ္တဲ့ ခ်စ္ကိုၾကီး

ကိုလူေထြး
သြယ္၀ိုက္ျပီးေတာ့ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆရာမက ေက်းဇူးတင္သင့္ တာပါပဲ ေသြးေအးသြားတဲ့အခါေျပာတာပါ
ျမန္မာစာက ဂုဏ္ထူးထြက္ဘို႔ အခက္ဆံုးပါပဲ...။
တကယ္ဂုဏ္ယူပါတယ္ သူငယ္ခ်င္းေရ...။
မငံု said…
ရွိတယ္ေနာ္။ နာၾကင္ေအာင္ေျပာဆိုမွ မခံခ်င္ျဖစ္ ၾကိဳးစားသြားမယ္ထင္ေနတာေလ။ အမွန္ေတာ့ အနညး္နဲ႔အမ်ား ကေလးေတြစိတ္ထဲမွာ ဒီလိုျဖစ္သြားမယ္ဆို သတိမထားလိုက္ၾကဘူးေနာ္။ ကိုဖိုးစိန္ ေတာ္တယ္ဗ်ာ။
Anonymous said…
ျမန္မာတျပည္လံုးဒုတိယတျ့လား
ပီးနဲ ့ျပီးး မေရးတတ္ေသးဘူးေနာ္
ေဇာ္ said…
က်ေနာ္လဲ ၁၀တန္းတုန္းက ဂုဏ္ထူး၂ခုပါတယ္ ကုိဂ်ီးရ။ ရူပေဗဒနဲ႕ ဇီ၀။ ျမန္မာစာကေတာ့ ၆၉မွတ္တဲ့။ အဟီး။
ေမြးေန႕ထပ္တူက်တဲ့သူေတြက အဲ့လုိပဲ တူတတ္ၾကလားဗ်ာ။
ဆရာမ က ေစတနာႏွင့္ ေၿပာတာေနမွာပါ..ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ စိတ္ေတာ့မနာသင့္ဘူးထင္ပါတယ္။
ကုိဖုိးစိန္က ၿမန္မာစာ ၈၂ မွတ္ၾကီးေတာင္ရတယ္။ ေတာ္လုိက္တာ။
Anonymous said…
ေမာင္ေလး ပိုစ့္ေလးကို ဖတ္သြားတယ္ေနာ္။ မိမိေျပာလိုက္တဲ့ စကားလံုးေတြဟာ တစ္ဘက္သားကို ဒီလိုစိတ္ဒဏ္ရာ ရေစႏိုင္တယ္ဆိုတာ သာမန္လူတစ္ေယာက္ထက္ ဆရာ ဆိုတဲ့ သူေတြက ပိုၿပီး သတိထားနားလည္ရမယ္။ ေမာင္ေလးရဲ ဇြဲကိုေတာ့ ခ်ိီးက်ဴးပါတယ္။

မၾကီး
Vista said…
ေတာ္လိုက္တဲ. ကဖိုးစိန္ပါလား vista ေလာက္နီးနီးပဲေနာ္ ဒို.မ်ားလည္းၿမန္မာစာဂုဏ္ထူးပါပါတယ္ကြ ၇၆ မွတ္နဲ. ဟိဟိ ဘုရားစူးဂုဏ္ထူးေလ ..ကားၾကိတ္ထားတဲ. ပဲပင္ေပါက္အထုတ္ ကို လူ၁၀ ေယာက္ေလာက္ထပ္နင္းထားတဲ.လက္ေရးနဲ.ဆိုေတာ.လည္း.........
tune said…
ဘ၀ပါ ေျပာင္းခံလိုက္ရတယ္ဆိုတာေလးကို စိတ္၀င္စားလို႔ ေရာက္လာတာပါ။
ဒီပို႔စ္ကေလးကိုလဲ စိတ္၀င္စားတယ္။
ဆရာ၊ ဆရာမေတြ ကိုယ္တိုင္က ကေလးေတြရဲ႕ စိတ္ပညာကို နားမလည္၊ မရင့္က်က္ေတာ့ သူတို႔လဲ နားလည္သလို ေကာင္းမယ္ ထင္တာေတြ လုပ္ေနၾကရတယ္လို႔ ထင္တာပဲ။
စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတယ္။
ဒီအေတြ႔အႀကံဳေလးကို အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ အေနနဲ႔ ဆိုရင္ ဘယ္လို ေရးမလဲ?
ဘယ္လို အႀကံေပးခ်င္သလဲ။
အဲဒါေလး ဖတ္ခ်င္တယ္။

Popular Posts