ရူးသြပ္ခဲ့ေသာေန႔

“DO YOU HEAR ME WHEN I SAY…. AWAYYYY…”

“DO YOU HEAR ME WHEN I SAY…. AWAYYYY…”

ေခါင္းအံုးႀကားထဲမွ အႀကိမ္ေပါင္း ေၿမာက္ၿမားစြာ ညင္သာ တိုးထြက္လာတဲ့ ဒီႏိွဳးစက္သံက က်ေနာ္ မ်က္ႏွာတည့္တည့္ကို လာရိုက္ေနသလို… ဒီႏိွဳးစက္ တီးလံုးကို က်ေနာ္ မုန္းသည္။ မုန္း၍ ဒီတီးလံုးကို က်ေနာ္ ႏွိဳးစက္အၿဖစ္ ထားၿပီး အိပ္ယာမွ ႏိုးထရသည္။ ေခါင္းအံုးႀကားထဲ လက္ႏွိဳက္ၿပီး ဖုန္းကို ထိၿပီး မိရာ ခလုပ္တစ္ခုခုကို ႏွိပ္လိုက္ေတာ့ အသံက ေပ်ာက္သြားသည္။ သက္ၿပင္းရွည္ရွည္ တစ္ခ်က္ကို ခ်… ညာဘက္ေစာင္းၿပီး ေခါင္းအုံုးကို ပိုက္… ႀကိဳးစားၿပန္အိပ္မည္ဟု စိတ္ထဲတင္းေသာ္လည္း “ငါ ရြာထဲကို သြားရမယ္ ကတိေပးထားတယ္ ” ဆိုတဲ့ အသိစိတ္က ဆက္အိပ္၍ မရေတာ့ေအာင့္ သတိေပးေနသည္။ တနဂၤေႏြ ဆုိေပမယ့္ မထခ်င္ဘဲ ထရေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ ထဖို႔ႀကိဳးစား လိုက္ေတာ့ အရင္ဆံုး ဖင္ကကၽြ ၿပီး ေခါင္းနဲ႔ လက္က ေခါင္းအံုးနားက မကြာေသး..။

ညက စားေသာက္ဆိုင္မွာ လူက်၍ မနက္(၁)နာရီေက်ာ္မွ ၿပန္ေရာက္လာသည္။ စေနလူက်တာ မဆန္းေပမယ့္ မထင္မွတ္ထားေလာက္ေအာင္ တခါတရံ လူက်ေတာ့ အိမ္ၿပန္လမ္းမွာ ကိုယ့္ခႏၵာ ကိုယ္ မသယ္ခ်င္ (ဆိုင္ကယ္က သယ္လာတာပါ) ေလာက္ေအာင္ ပင္ပန္းလြန္းလွသည္။ ဗိုက္ဆာေပမယ့္ ခ်က္ေနရင္ ႀကာတယ္ အိပ္ခ်ိန္ကို ပိုေပးမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ တစ္လီတာ ႏို႔ဗူးကို ဝင္သေလာက္ေသာက္ၿပီး ဗိုက္ေမွာက္အိပ္လိုက္တာ ခုႏိွဳးစက္သံ ႀကားမွ လူက ႏိုးေတာ့သည္။

အိပ္မရတဲ့ ညမ်ားစြာကို ၿဖတ္သန္းလာခဲ့ေပမယ့္ တခါတေလပင္ပန္းလွ်င္ လံုးဝ အိပ္မေပ်ာ္တတ္တဲ့အက်င့္ ရွိေသာ္လည္း ဒီညက တေရးမွ မႏိုးသည့္အၿပင္ ဆက္အိပ္ခ်င္ေနခဲ့သည္။ သုိေသာ္ ရြာထဲတြင္ ၿခံရွင္းဖို႔ ကတိေပးထားသၿဖင့္ သြားကိုသြားရမည္ ဟူေသာ အေတြး က်ေနာ့္စိတ္ထဲဝင္ေနခဲ့သည္။ ခုရက္ပိုင္း “အလုပ္လုပ္မွ ရမွာ စကာၤပူသြားလည္ရင္ ဒီအလုပ္ေတြကို နားထားခဲ့ရမွာ ဒါေႀကာင့္ ခုခ်ိန္ဒီအလုပ္ေလးေတြ သူမ်ားဆီမေရာက္သြားေအာင္ ထိန္းသိမ္းထားရမွာ”ဆိုတဲ့စိုးရိမ္စိတ္ကလဲ ႀကီးစိုးေနေတာ့ မသြားခ်င္ မလုပ္ခ်င္ေပမယ့္ သြားဖို႔ ဆံုးၿဖတ္ရသည္။

ၿပတင္းေပါက္ကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ အၿပင္မွာ မိုးေတြကို အံု႕မွိဳင္းလို႔…. ဒီႏိုင္ငံရဲ ့ေဆာင္းတြင္းဆိုရင္ တခါတရံ မနက္ဆယ္နာရီေလာက္ထိ ေနမၿမင္ရေတာ့လဲ ပံုမွန္ မိုးအံု႕ေနတာလို႕ စိတ္ထဲမွာတြက္ထားခဲ့သည္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္ၿပီး မ်က္ႏွာသစ္…. သြားတိုက္ဖို႔လုပ္ေတာ့ သြားတိုက္ေဆးက ကုန္ေနသည္။ စိတ္ညစ္သြားသည္။ ဆားကို ယူတိုက္လိုက္ရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ မစင္သလိုလို… လူက ႏိုးၿပီး စိတ္က မႏိုးေသးသည့္အတြက္ ေကာ္ဖီေသာက္မယ္ ဆိုၿပီး ေကာ္ဖီဗူးကုိ ဖြင့္ေတာ..“အားး… ဟုတ္သားပဲ မေန႔ကတည္းက ေကာ္ဖီက ကုန္ေနတာ ဝယ္ဖို႔ေမ့ေနတာကိုး” ဆိုတဲ့အေတြးက ခ်က္ၿခင္းေခါင္းထဲဝင္လာသည္။ ေခါင္းကိုပြေနေအာင္ကုတ္ၿပီး ေတြးပူေနတာက “ဒီေန ့ငါေသခ်ာေပါက္ ေခါင္းကိုက္ေတာ့မယ္” ဆိုတာပဲ…. ဒီလိုနဲ႔ ၿခံရွင္းမယ့္ဖိနပ္ အဝတ္အစား၊နဲ႕လက္အိပ္ကိုယူၿပီး ဆိုင္ကယ္စီးလာသည္။ လူကေတာ့ မႏိုးခ်င္ေသး… ေကာ္ဖီေသာက္ခ်င္ေနခဲ့သည္။

ဟိုင္းေဝးလမ္းမေပၚ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ အသားကုန္ေမာင္းၿပီးသကာလ အေရွ႕မွ မိုးဖြဲဖြဲေတြက ဆီးႀကိဳေနသည္။ ၿခံရွင္းဖို႕သြားမွာ ဒီလိုမိုးရြာေနရင္ ၿခံရွင္းလို ့ကမၿဖစ္၊ လွည့္ၿပန္ဖို႔ကလဲ ခရီးတစ္ဝက္ေရာက္ေနၿပီး… ေနာက္ေန႔လဲ ဒီခရီးကို ထပ္မလာခ်င္… ရွင္းမယ့္ၿခံ ေရာက္ရင္ မိုးတိတ္သြားမွာပဲဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ေရာက္ေအာင္သြားခဲ့သည္။

မိုးမဖြဲတဖြဲ မသဲတသဲႀကားမွာ လိေမၼာ္ ကိုင္းေတြ ခုတ္ရသည္။ ေႀကြက်ေနတဲ့ လိေမၼာ္ရြက္ေၿခာက္ေတြကို ရွင္းရသည္။ မိုးစြတ္စြတ္ရြာထားေတာ့ လိေမၼာ္ရြက္ေတြက ေရနဲႏူးၿပီး ေၿမႀကီးနဲ႕လူးေနေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး လွည္းက်င္းရခက္ခဲသလို ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ႏွင့္ အန႔ံအသက္က အစ မသတီစရာေကာင္းလွေသာ္လည္း လုပ္ေနက်မို႔ ေနသားက်ေနခဲ့သည္။ အိမ္ၿပန္ေရာက္ရင္ ေရေႏြးနဲ႔ ေရခ်ိဳးလိုက္လွ်င္ စင္သြားမွာပဲဟု ေတြးရင္း မိုးေတြႀကားမွာ အလုပ္ကို ခပ္ၿမန္ၿမန္ လုပ္ခဲ့သည္။ ေန႔လည္ (၂)နာရီ ေလာက္က်ေတာ့ မိုးကလဲ စဲ အလုပ္လဲၿပီးသြားသည္။ အိမ္ရွင္က ထမင္းေကၽြးခ်င္ေသာ္လည္း တကိုယ္လံုးဗြက္လူးေနတဲ့ က်ေနာ္က အိမ္ကိုသာၿပန္ၿပီး ေရခ်ိဳးဖို႔ တာစူေနသည့္အတြက္ ထမင္းစားဖို႔ ၿငင္းခဲ့သည္။

ဒီလိုနဲ႔ အိမ္ၿပန္လာေတာ့ လမ္းတစ္ဝက္တြင္ ဆိုင္ကယ္ထိုးရပ္သြားသည္။ သိလိုက္တာက ဆိုင္ကယ္ကိုမိုးေရ ထဲတြင္ထားထားသည့္အတြက္ ပလပ္ထဲေရဝင္သြားခ်င္ ၿဖစ္မည္။ မည္သို႔မွ ဆက္ႏိွဳး၍ မရေတာ့။ လမ္းတစ္ဝက္တြင္လည္း ဆိုင္ကယ္ကိုထားခဲ့၍မၿဖစ္။ ဆိုင္ကယ္ၿပင္ဆိုင္ကို ဖုန္းဆက္ေခၚဖို႔က ဒီေန ့တနဂၤေႏြ။ ဆိုင္ေတြ အကုန္ပိတ္သည္။ တနည္းသာရွိေတာ့သည္။ ဆိုင္ကယ္ကို တြန္းၿပန္လာဖို႔ သည္ တစ္ခုတည္းေသာ နည္းၿဖစ္ေပသည္။

တစ္နာရီခြဲေက်ာ္ေက်ာ္ ႏွစ္နာရီနီးပါးမွ် ဆိုင္ကယ္က လူကိုၿပန္စီးၿပီးသကာလ အိမ္သို႔ၿပန္ေရာက္သည္။ အိမ္ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း ေရေႏြးႏွင့္ ေရခ်ိဳးမည္ဟု အားခဲထားၿပီးေသာ္လည္း မနက္က ရြာထားေသာ မိုးႏွင့္ေလေႀကာင့္ က်ေနာ့္ေနတဲ့ ဂိုေဒါင္ေလး လွ်ပ္စစ္မီး ၿပတ္ေတာက္ေနခဲ့သည္။ “ဟင္း” ကနဲ သက္ၿပင္းရွည္ရွည္ကို ခ် ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ၿပီး မိုးေအးေအးႀကားမွာ ေရေအးေအးကို သာခ်ိဳးခဲ့ရသည္။

ေရခ်ိဳးခန္းကထြက္လွ်င္ထြက္ခ်င္းပင္ ေခါင္းကိုက္ၿခင္းက အေဖာ္လိုက္လာခဲ့သည္။ အဝတ္လဲၿပီး ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ေနၿပီးခဏအိပ္မယ့္ႀကံတုန္း ဖုန္းဝင္လာသည္။“sein…. I am sorry!! You have to come to the restaurant… full of booking ” ဆိုသည့္ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ မရွိေသာ သေထးရဲ ့အသံကုိ ႀကားေတာ့ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ အဝတ္လဲရေတာ့သည္ …. ဆိုင္ကယ္က စီးမရ၍ စားေသာက္ဆိုင္ကို အခ်ိန္မွီေရာက္ဖို႔ရန္ လမ္းထပ္ေလွ်ာက္ရသည္။

လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေဒါသၿဖစ္မိသည္။ သေထးေၿပာေသာစကား ကို အဓိပါယ္ ဖြင့္မိသည္။ “I am sorry ” ဆိုေသာ ပဏာမ စကားသည္ ဖုန္းဆက္ေခၚရ၍မဟုတ္ ဘြတ္ကင္လူမ်ား၍ မဟုတ္ က်ေနာ္ အရမ္းမုန္းေသာ ငါးမ်ားက က်ေနာ္ကို ဆီးႀကိဳေန၍ က်ေနာ္ငါးမ်ားကို ၿမင္လွ်င္ေဒါသ မၿဖစ္ေစရန္ အရင္ေတာင္းပန္ေသာ စကားဟု ယူဆသည္။ ခုဘြတ္ကင္ကမ်ားသည္။ တနဂၤေႏြ ညသည္ ပင္လယ္စာ အဓိက ေရာင္းရေသာ ညၿဖစ္၍ ယခုလိုမိုးေအးေအးႏွင့္ ဆိုလွ်င္ ငါးကင္ေတြ စားက်ေတာ့မည္။ ငါးကို မလြတ္တမ္း ကိုင္ရေတာ့မည္။ တကုိယ္လံုးငါးညွီၤနံ႕ေတြႏွင့္ ႏွစ္ပါးသြားရေတာ့မည္ ယခုေခါင္းကိုက္ေနသည္ ငါးန႔ံ ရလွ်င္ အန္ေတာ့မည္ ဟူေသာ ႀကိဳတင္အေတြးက စိတ္ထဲမွာ ႀကိတ္ၿပီး ဝမ္းနည္းမိသည္။ ေဒါသၿဖစ္မိသည္။ ဒီဘဝက ဘယ္ေတာ့မ်ားကၽြတ္ရပါ့မလဲ…။

ထင္သည့္အတိုင္းပင္ ငါးၿခင္းေတာင္းတစ္ေတာင္းက က်ေနာ့္ကို ဆီးႀကိဳေနခဲ့သည္။ စိတ္ကိုဒံုးဒံုးခ်… ငါးေတြကို ရွင္းေနခဲ့သည္။ ထင္သည့္အတိုင္းပင္ တနဂၤေႏြည ၿဖစ္သည့္အတြက္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ငါးကင္စားႀကသည္။ ငါးမ်ားမေလာက္၍ ေရခဲေသတၱာထဲ ထည့္ထားေသာ ငါးမ်ားကိုပင္ထုတ္သံုးရသည္။ Microwave ကိုသံုးသည္။ Toaster ကုိသံုးသည္။ လွ်ပ္စစ္ေရေႏြးတည္သည္။ ရွိသမွ် လွ်ပ္စစ္ေတြ သံုးေသာေႀကာင့္ ပါဝါက်ၿပီး စားေသာက္ဆိုင္မီးဖိုေခ်ာင္ တစ္ခုလံုး ေမွာင္မဲသြားသည္။ တစ္ခုခုမွားရြင္းမွဳေႀကာင့္ က်န္မီးမ်ား ၿပန္လင္းေသာ္လည္း မီးဖိုေခ်ာင္မပါ…

ေလစုပ္စက္ အလုပ္မလုပ္ေတာ့၍ ငါးေညွာ္နံနဲ႔အတူ မီးခိုးေငြ႔မ်ား တလူလူႏွင့္အေမွာင္ထဲမွာ ႏွစ္နာရီနီးပါးမွ် စမ္းတဝါးဝါး အလုပ္လုပ္ရသည္။ အသက္ပင္ဝေအာင္မရွဴႏိုင္ခဲ့… ေခါင္းေတြ ကိုက္ခဲေနရာမွ ႏွာေခါင္းေသြး လွ်ံလာတဲ့အထိ…. အၿပင္ထြက္ၿပီး ခဏနားေတာ့မွ အသက္ၿပန္ရွဴ လို႔ရသည္။ “ငါေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ဘဝက ဒီေလာက္ေတာင္ပင္ပန္းရလား… ၿပစ္ထားၿပီး အိမ္ၿပန္နားပါလား … ဒီေလာက္ပင္ပန္းေနတာ” လို႔ ေတြးမိၿပီးခ်က္ခ်င္းထလိုက္ေသာ္လည္း ေကာက္ကိုင္မိတာက ဓား… ငါးေတြ ထပ္ရွင္းရဦးမည္။

လူလဲရွင္း မီးဖိုေခ်ာင္လဲ ပိတ္ေတာ့ ညက တစ္နာရီ…. စားေသာက္ဆိုင္မွ လူတစ္ခ်ိဳ႔ က်န္ေနေသးတဲ့အတြက္ သေထးက လုိက္ပို ့လို႔မၿဖစ္ႏိုင္သလို က်ေနာ္ကလဲ လူကုန္လို႔ ဆိုင္ပိတ္တဲ့ထိ မေစာင့္ႏိုင္… စားဖို႔ ပါမုန္႔ တစ္လံုးနဲ႔ ႏို႔တဗူးကိုဆြဲရင္း အိမ္သုိ႔ လမ္းေလွ်ာက္ၿပန္ခဲ့ရသည္။ ခါတိုင္း မိနစ္ပိုင္း ခရီးသည္ ဒီညအဖို႔ တစ္နာရီနီးပါးမွ်ႀကာၿမင့္သည္ဟု ထင္မိသည္။

အိမ္ေရာက္ေတာ့ တံခါးကိုဖြင့္ မီးခလုတ္ကုိ စမ္းဖြင့္လိုက္မွ သတိရသည္။ လွ်ပ္စစ္မီးႀကိဳးက မနက္ကတည္းက ၿပတ္ေနတာ ဟု အသိဝင္မိသည္။ ေခါင္းေတြက မတရားကုိက္ေနေတာ့ စားေသာက္ဆိုင္က မီးၿခစ္ယူဖို႔လဲ သတိမရ… ဖေယာင္းတိုင္ကလဲ မရွိ… ဟုိစမ္းဒီစမ္း ကတင္ေပၚ လွမ္းတက္… ႏို႔ဗူးနဲ႔ ပါမုန္႕ကို စမ္းလို႔ရတဲ့ေနရာမွာ ခ်ထားၿပီး အားရပါးရ ေခါင္းအခ်..စိုစုိစြတ္စြတ္ အထိအေတြ႕ေႀကာင့္ ေႀကာက္လန္႕တႀကားနဲ႔ အားကနဲေအာ္မိတယ္… မနက္က မိုးေတြရြာထားတာ ေခါင္းမိုးက မိုးေတြ စိမ့္ယိုလို႔ ကုတင္ေပၚတည့္တည့္က်ေနတာ အိပ္ယာတစ္ခုလံုးစြတ္စိုလို႔….

အၿပင္မွာေလေတြ တိုက္ေနၿပီး… မိုးသံေတြ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ႀကားေနရၿပီး… က်ေနာ္လဲ မ်က္ရည္ေတြက်ေနၿပီး ကုထင္ေၿခရင္းေလးမွာ ငုတ္တုတ္ေလးထိုင္…

“ေႀသာ္ … ကံမလိုက္တဲ့ငါ… ဆိုးရြားတဲ့ဘဝ… မ်က္ႏွာသာမေပးတဲ့ကံႀကမၼာနဲ႕ ရူးသြပ္ခဲ့ရေသာ ေန႔ ”ပါလို႔ ပါမုန္႔ တကိုက္ ႏို႔တစ္ငံုနဲ႔ မ်က္ရည္က် ႏွပ္ေလးကတရွဳပ္ရွဳပ္…. တေနကုန္ ကံမေကာင္းခဲ့သမွ်ကို ေတြးမိရင္း….

ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာၿဖင့္

ဖိုးစိန္

ေမ်ာက္ငို

အေပၚက ပံုေလးကေတာ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ဆြဲထားတဲ့ ပန္းခ်ီ၊ ဓာတ္ပံုနဲ႔ ရွိတဲ့ပစၥည္းေတြကို တန္ဆာဆင္ ပံုေဖာ္ထားတာပါ။ (ေတာ္တယ္လို႔ ခ်ီးက်ဴးသြားႀကေနာ္) း)