အသင္ေရာ... ဘယ္လိုၿပံဳးလဲ
က်ေနာ္တို႔ မိသားစုမွာ အေမဘက္ ကေဆြမ်ိဳးေတြမ်ားတယ္… အေမအမ်ိဳးေတြက တရုတ္စစ္စစ္ေတြ… ေဆြႀကီးမ်ိဳးႀကီးဆိုၿပီး မာနက တစ္ေထာင္ေထာင္…. ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ မိသားစုက ေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႔ ေဝးတယ္… အသြားအလာ က်ဲတယ္… အထူးသၿဖင့္ က်ေနာ္… သိပ္ၿပီး ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မေနၿဖစ္ဘူး… မိသားစုေလာက္နဲ႔ အရမ္းနီးႀကတဲ့ အေဖ၊ အေမ ဘက္က အကိုအမဝမ္းကြဲ ေတြေလာက္ပဲ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ရွိၿပီး က်န္တဲ့ အမ်ိဳးေတြနဲ႔ ေတာ့ ေဝးတယ္… အိမ္လာလည္တဲ့ စကားႀကီးတဲ့ ေမ့ေမ့ အမ်ိဳးေတြကို အၿမင္ကတ္ပုဒ္မနဲ႔ စကားေၿပာခ်င္စိတ္ရွိမွေၿပာတယ္… ႏွဳတ္ဆက္ခ်င္မွ ႏွဳတ္ဆက္တယ္… အေမနဲ႔ အေဖက ဘယ္ေလာက္ေၿပာေၿပာ စိတ္ပါမွၿပံဳးၿပတယ္… ေဆြမ်ိဳးေတြက“ မဘံုး သားက မိုက္ရိုင္းတယ္ လူႀကီးမွန္း မသိဘူး”လို႔ ဝိုင္းေၿပာရင္လဲ ခပ္တည္တည္ပဲ…
စိတ္ထဲမွာ အၿမဲေတြးတယ္… သူတို႔ ကိုယ္တိုင္ေရာ စိတ္ပါရဲ႕လား… ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ မရွိတဲ့ အၿပံဳးကို ၿပံဳးၿပီး ရွိေနတဲ့ အမုန္းကို မၿမင္ေအာင္ ဖံုးကာထားတယ္… ေနာက္ကြယ္မွာ က်ေတာ့ အတင္းက တဖ်င္း ႏွစ္ဖ်င္း တင္းနဲ႔ ခ်ီေၿပာေနက်တာ ၿပန္ႀကားေနရတယ္… ေမေမတို႔လဲ သိတယ္… အိမ္လာလည္ရင္ ေမေမတို႔က ဟန္ေဆာင္ၿပံဳးေနရတယ္… ႀကည့္ရတာ သူတို႔ အစားပင္ပန္းတယ္… ေမေမက “ထားလိုက္ပါ… ေဆြမ်ိဳး ဆိုတာက ကင္းလို႔မရပါဘူး” ေၿပာေပမယ့္ ဒါေတြကို မႀကိဳက္…. အရွိကို အရွိတိုင္းပဲ… မုန္းရင္ မေၿပာနဲ႔… မဆက္ဆံနဲ႔ … ဒါေပမယ့္ ၿပံဳးရင္ေတာ့ ရင္ထဲက ႏွစ္ႏွစ္ကာကာၿပံဳးေစခ်င္တယ္… က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ကလဲ တကယ့္စိတ္ပါမွ အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္တယ္… စိတ္မပါရင္ေတာ့ ေခြေခါက္ေနတာပဲ… ဟန္ေဆာင္ၿပီးေတာ့ မလုပ္ခဲ့ဘူး…
ေၿပာခ်င္တာက … က်ေနာ္တို႔ အေမဘက္က အမ်ိဳးထဲမွာ က်ေနာ္နဲ႔ ႏွစ္ဝမ္းကြဲ ၊အေမ့ညီမဝမ္းကြဲ သားတစ္ေယာက္ရွိတယ္… သူက ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ဘဝင္ရူး စာရူး ေရာဂါရွိတယ္ထင္ပါတယ္… အေနအထိုင္ အေၿပာအဆို အၿပဳ အမူက အစ အထက္စီးက ေၿပာရမွ သာရမွ ေက်နပ္တတ္တယ္… ေၿပာလိုက္တဲ့ စကားေတြကို လိုက္မမွီဘူး… က်ေနာ္တံုးတာ အတာလဲ ပါမွာပါ… ဒါေပမယ့္ စာရူးဆိုတဲ့ အတိုင္း သူ ၿဖစ္ခ်င္ခဲ့တဲ့ ဆရာဝန္ ကို ၿဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားခဲ့တယ္… ဆရာဝန္ၿဖစ္ေတာ့ ပိုၿပီး ဘဝင္ နထင္ေလဟပ္ပါတယ္..
သူဆရာဝန္မၿဖစ္ခင္ ေဆးေက်ာင္းတက္ေနတုန္းက သူ႔အိမ္ကို အေမနဲ႔ အလည္တစ္ေခါက္ေရာက္ဖူးတယ္… ေမေမက မသြားခ်င္ေပမယ့္ ေဆြမ်ိဳးေတြ သာေရး နာေရး ဆိုေတာ့ သြားရတယ္… ဟန္ေဆာင္ၿပံဳးေတြ ၿပံဳးၿပီး ခ်ိဳသာတဲ့စကားေတြနဲ႔ ရင္ထဲက အႏွစ္မပါတဲ့ စကားေတြကို ႀကားရတယ္… စိတ္ထဲမွာလဲ စိတ္ပ်က္မိတယ္.. ဒီႀကားထဲ စေရာက္ကတည္းက ဧည့္ခန္းထဲမွာ ထို္င္ၿပီး က်ေနာ့္ကို စူးစမ္း အထင္ေသးတဲ့ မ်က္လံုး တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ ႀကည့္ေနတဲ့ ဆရာဝန္ေပါက္စ ေဆးေက်ာင္းသားရုပ္ကို ထည္ဝါ ခန္႔ညား အၿမင္ကတ္စြာ ၿမင္ရပါတယ္… ခုမွ ကိုးတန္းတက္ခါစရွိတဲ့ က်ေနာ့္ကို သူ႔ရဲ႔ တတ္ေၿမာက္ထားတဲ့ ပညာေတြနဲ႔ ၿပံဳးၿပံဳးေလး ေမးၿမန္းစိတ္စမ္းေတာ့ က်ေနာ့္လို ဘုဆတ္ဆတ္ဆီက သိသိ မသိသိ ဘူးတစ္လံုးပဲ ရပါတယ္… တကယ္လဲ မသိပါဘူး… မသိတာေတြ ေၿပာတာကိုး…
သူမွတ္ခ်က္ေပးပါတယ္… က်ေနာ့္ေရွ႕ေရးရင္ေလးတယ္… ေခါင္းထဲမွာ ဘာမွ မရွိဘူး… အူေႀကာင္ေႀကာင္နဲ႔… သားအႀကီးဆံုးလုပ္ၿပီး နည္းနည္းမွ အသံုးမက်ဘူး… နည္းနည္းအသက္ရင့္လာရင္ ဒီပံုစံနဲ႔ ရူးသြပ္လိမ့္မယ္... ဆိုၿပီး အေမ့ကိုေၿပာပါတယ္… အေမက သားကို ေၿပာတဲ့စကားကုိ မႀကိဳက္ခဲ့ေပမယ့္ “အန္တီေလးဆံုးမ ပါမယ္”ဆိုၿပီး ၿပံဳးၿပံဳးေလး ၿပန္ေၿပာခဲ့ေပမယ့္ က်ေနာ္ကေတာ့ လံုးဝ မၿပံဳးဘဲ ဘုႀကည့္ႀကည့္ခဲ့ပါတယ္… အဲဒီေန႔ကစၿပီး ဘဝင္ရူး ၿပီး က်ေနာ့္ကို အထင္ေသးလြန္း ဟန္ေဆာင္ၿပံဳးၿပီး စကားႏိုင္ယူတတ္တဲ့ သူ႔အိမ္ကို ထပ္သြားလည္ဖို႔ မေၿပာနဲ႔ အိမ္ရိပ္ေတာင္ မနင္းဖို႔ ဆံုးၿဖတ္ခဲ့တယ္… အေမက ဘယ္ေလာက္ေၿဖာင္းဖ်ေပမယ့္ စိတ္ထဲက လံုးဝ လက္ခံနားလည္ေပးလို႔ မရခဲ့ဘူး…
အကိုက ေတာ္ပါတယ္… သူ႔ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္အတိုင္း ဆရာဝန္ ၿဖစ္ပါတယ္… အထူးကု ၿဖစ္ခဲ့တယ္… ႏိုင္ငံၿခားပညာေတာ္သင္ သြားရတယ္… ႏိုင္ငံၿခားေရာဂါရူးၿပီး ႏိုင္ငံၿခားမွာ ေနပါတယ္… ဒါေပမယ့္ စကားေၿပာပံုဆိုပံုက အစ ဘဝင္ ရူးသြပ္မွဳ စိတ္အေၿခခံနဲ႔ အရာရာကို သူက လြဲၿပီးလူမထင္ေတာ့ပါဘူး… တေခါက္ ၿပန္လာတိုင္း သူေတာ္တယ္… တတ္တယ္… သူလုပ္ရင္ မွန္ေနပါတယ္ဆိုတဲ့ နထင္ေသြးေတြ စြန္းပါလာတတ္ပါတယ္...
သူ႕ရဲ႔ အိမ္သူအိမ္သားေတြကလဲ တားခ်င္ရက္နဲ႔ မၿပစ္မေၿပာခဲ့ႀကပါဘူး… မိဘဆိုတာ ေစတနာထားၿပီး မေၿပာရဲေတာ့ သားသမီးေတြက ပညာတတ္လာရင္ ငါတို႔လုပ္တာ မွန္ေနတာပဲ ဆိုတဲ့ အေတြးမွားတစ္ခု စြဲကပ္သြားတယ္ထင္ပါတယ္…
တစ္ေခါက္ ၿမန္မာၿပည္ အလည္ၿပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ကို ထမင္းလာစားတယ္… အေမတို႔က အမ်ိဳးဆိုေတာ့ ထမင္းစားက လူမွဳေရးအရ ဖိတ္တယ္… က်ေနာ္ကရွင္းတယ္… အိမ္ေပၚတက္လာကတည္းက က်ေနာ္ ဟန္ေဆာင္ၿပီး ၿပံဳးလို႔ မရလို႔ လံုးဝ ၿပံဳးၿပ မႏွဳတ္ဆက္ဘူး… ေဖေဖက “မိဘမ်က္ႏွာ မဖ်က္နဲ႔… လူႀကီးနဲ႔ကေလး မွာ လူႀကီးက ေကာင္းေစခ်င္လို႔ ေၿပာခဲ့တာ… ခုလာရင္ ၿပံဳးၿပႏွဳတ္ဆက္”လို႔ ေၿပာထားခဲ့ေပမယ့္ က်ေနာ္လံုးဝ မလုပ္ခဲ့ဘူး… ၿပန္ေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ စကားလက္ေဆာင္ပါးသြားပါတယ္… “ဦးတို႔ သားက ဒီတစ္သက္ ႀကီးပြားတိုးတက္ဖို႔ လမ္းမၿမင္ဘူး… ဒီလိုပံုမ်ိဳးနဲ႔ ဘယ္လို လူေတာတိုးမွာလဲ… ႀကည့္ရတာ စိတ္ပ်က္တယ္… သူလိုသားရွိတာ ဦးတို႔ အိမ္နာတယ္... ဦးတို႔ အတြက္ေၿပာတာပါ... ဆံုးမတတ္ဖို႔ပါ ”တဲ့… ၿပံဳးၿပံဳးေလးပဲ ေၿဖးေၿဖးေလး ေၿပာသြားတယ္... ပညာတတ္တို႔ရဲ႕ စကားေလ...
က်ေနာ္ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးပဲ လက္ခံခဲ့တယ္… သူမေက်နပ္လို႔ ေၿပာသြားတဲ့စကား… သူေက်နပ္ေအာင္ က်ေနာ္က ေအာက္ႀကိဳ႕ၿပီး ဟန္ေဆာင္မၿပံဳးၿပခဲ့တဲ့အတြက္ က်ေနာ္ၿပန္ရတာတန္ပါတယ္… ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္သူဆီက ရလာတဲ့စကားကို မယူခဲ့ပါဘူး…
ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ငါေတာ္တယ္ ငါတတ္တယ္နဲ႕ အထင္အရမ္းႀကီးေနတဲ့ အကိုကဘယ္ေကာင္မေလးက မွ သူနဲ႔ မတူဘူး မတန္ဘူး အဆင့္မရွိဘူး လို႔လဲ ၿဖစ္လာတယ္… ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေယာက္တည္း တကုိယ္ေကာင္းဆန္ဆန္ အထီးက်န္ေနလာရေတာ့ အဲဒီ မသိစိတ္ရဲ ့ရိုက္ႏွက္ၿခင္းေတြကိုလဲ ခံလာရပါတယ္…
တေန႔မွာ သူ ့သူငယ္ခ်င္း အမတစ္ေယာက္ကေန ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကို စတင္သိခဲ့တယ္.. ေကာင္မေလးက အေနေအးတဲ့ အၿပင္ သူဘာႀကီးၿဖစ္ၿဖစ္ စိတ္မဝင္စားတဲ့ အထာနဲ႔ေနေတာ့ အရင္က မိန္းခေလးေတြ သဲသဲလွဳပ္အၿဖစ္ခံရတဲ့ သူက ေနရခက္ပါတယ္… ဒီလိုနဲ႔ အဲဒီေကာင္မေလးကို စၿပီး စိတ္ဝင္စားပါတယ္…
ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ေကာင္မေလးမွာ အရမ္းခ်စ္ရမယ့္သူရွိေနခဲ့တယ္… လက္ထပ္ဖို႔ ခြင့္ေတာင္းတဲ့ အခ်ိန္မွ အဲဒီေကာင္မေလးက ခ်စ္သူရွိေႀကာင္း ေပၚေပၚထင္ထင္ ၿပလိုက္တာ ဆရာဝန္ႀကီး အရွက္ကြဲပါတယ္… ဘဝၿမင့္ေနတဲ့သူ… လိုတာရႏိုင္တဲ့သူလို႔ အထင္ႀကီးခဲ့သမွ် မိန္းခေလးတစ္ေယာက္က်မွ မိသားစု အသိုင္းအဝိုင္းႀကားမွာ အရွက္ခြဲခံလိုက္ရသလို ၿဖစ္သြားတဲ့အတြက္ ရွက္ရမ္းရမ္းပါတယ္…
အရင္ကတည္းက ေကာင္မေလးကို ခ်စ္ခ်င္မွခ်စ္မယ္… ဒါေပမယ့္ ေကာင္မေလးက သူ႔လို ဆရာဝန္ကို စိတ္မဝင္စားရေကာင္းလားဆိုၿပီး ေကာင္မေလးကို စိတ္ဝင္စားေအာင္ ႀကံဖန္ခဲ့တာ… အရွက္ကြဲၿပီးတဲ့ အခါက်ေတာ့ ေကာင္မေလးကို အေသရ အရွင္ရရဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ မသိစိတ္က ေဖာက္ၿပန္ၿပီး ေကာင္မေလးကို အေသအလဲ ပိုးပန္းခဲ့သလို လူမဆန္တဲ့ နည္းေတြသံုး စကားေတြ သံုးၿပီး ဖ်က္လိုဖ်က္စီးလုပ္ခဲ့တယ္..
တကယ္တမ္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အထင္ႀကီး ေအာင္ၿမင္ေနတယ္လို႔ ထင္တဲ့သူေတြက ဘာမွ မဟုတ္တဲ့ အေသးအဖြား တစ္ခုကို မရလိုက္ေတာ့ က်ဆံုးမွဳ တစ္ခု နဲ႔အတူ လိုအပ္ခ်က္ စိတ္ေတြ ေဖာက္ၿပန္လာတတ္ပါတယ္… စိတ္ကို စိတ္နဲ႔ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘူး… မၿဖစ္ႏိုင္တာ မရွိေစရဘူးဆိုတဲ့ ၿပင္းထန္တဲ့စိတ္ေတြက တလြဲလမ္းမွားကို လိုက္ၿပီး ဘယ္လိုၿဖစ္ၿဖစ္ ငါ ရေစရမယ္… ငါႏိုင္ရမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးေတြ ဝင္လာတယ္…
စိတ္က စိတ္ကို ၿပန္သတ္တယ္… စိတ္က စိတ္ကို ၿပန္လွည့္စားတယ္… အဲဒီလွည့္စားမွဳ က ကိုယ့္တိုင္ဆိုတာ သတိမထားမိတာပဲ… အဲဒီစိတ္ေႀကာင့္ ရူးသြပ္မွဳေတြ ၿဖစ္ၿပီး မထိန္းႏိုင္ မသိမ္းႏိုင္ ၿဖစ္ၿပီး ကိုယ္ကၽြံခဲ့တဲ့စကားေတြက ကိုယ္ကိုယ့္ကိုယ္ ၿပန္သတ္ခံရတာပဲ…
အသာေလး လႊတ္ထားေပးတဲ့ မိဘ ေမာင္ႏွမေတြ ႀကားမွာ မွန္တယ္ ထင္ရင္း တၿဖည္းၿဖည္းနဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ အတြက္ ရူးသြားခဲ့တယ္… သူ႔ ေဆးလက္မွတ္ အသိမ္းခံရၿပီး ၿမန္မာၿပည္ကို ရူးေႀကာင္ေႀကာင္ ၿပန္ေရာက္လာတဲ့ေန႕က သူ႔ကုိ သတင္းသြားေမးတဲ့ လူေတြဆီက … “စိတ္ေရာဂါ အထူးက ဆရာဝန္ႀကီး ကိုယ္တိုင္ ေဆးမွားေသာက္ၿပီး စိတ္ေရာဂါ ရသြားတာ အံ့ႀသလိုက္တာ” ဆိုတဲ့ ေလသံေတြကို ႀကားရပါတယ္… ဒီေလသံက တကယ္သနားလို႔လား… စိတ္မေကာင္းတာလား… ဝမ္းသာတာလားဆိုတာ ေၿပာတဲ့သူေတြ ကိုယ္တိုင္ပဲ သိမွာပါ… အၿပံဳးတုေတြနဲ႔ အားေပးစကားေၿပာသူေတြ လဲရွိမွာေပါ့…
ခုေတာ့ စိတ္က်န္းမာေရး ၿပန္ေကာင္းေနၿပီးလို႔ ေမေမက ေၿပာပါတယ္… ေတာ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ဆရာဝန္ ေဆးကုလက္မွတ္ သိမ္းခံရတာက ဝမ္းနည္းစရာပါ… စိတ္ေနာက္သာမလိုက္ ဘဝမရူးရင္ ဘယ္ေလာက္ေတာ္မယ့္ ဆရာဝန္ႀကီးၿဖစ္မလဲတို႔ ေတြးရင္း စိတ္မေကာင္းၿဖစ္မိပါတယ္… သူေၿပာခဲ့တဲ့စကားေတြကို မေမ့ခဲ့ေပမယ့္ ဒီပံုစံနဲ႔ ၿမင္ရတာ ဝမ္းနည္းမိတယ္… ကိုယ္တိုင္ေတာ့ ႀကိတ္ၿပံဳးမၿပံဳးႏိုင္ခဲ့ပါဘူး...
စကားဆိုတာက ပစၥည္းတစ္ခုကို တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေပးလိုက္သလိုပဲ… သူတို႔ မယူရင္ ကိုယ္ပဲၿပန္ရတယ္မဟုတ္လား… က်ေနာ့္ကို ေၿပာလို႔ရယ္ မဟုတ္ပါဘူး…ကိုယ့္နဲ႔ထိုက္တန္တဲ့ တန္ၿပန္မွဳကို ဒီနည္းမဟုတ္ တၿခားနည္းနဲ႔ ရတတ္တယ္… အတိတ္ကံ အက်ိဳးေပးနဲ႔ ဆိုင္သလို ဝစီကံ ကလဲ ထိုက္တယ္မဟုတ္လား… တခါတေလ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လဲ မထင္မွတ္ပဲ ေၿပာမိတဲ့ စကားေတြရွိပါတယ္… အဲဒီစကားေတြကို ၿပန္ေပးဆပ္ရတဲ့ အခါလည္းရွိပါတယ္…
ခုထိ ၿပဳၿပင္ေနဆဲ… ႀကိဳးစားေနဆဲ… အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစားေနဆဲ… ခုထိ ႀကိဳးစားလို႔ မၿဖစ္ႏိုင္ေသးတာကေတာ့ ဟန္ေဆာင္ၿပီး ၿပံဳးၿပလို႔မရ… စိတ္ထဲႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ရွိမွ ၿပံဳးခ်င္တယ္… စိတ္ထဲပါမွ ၿပံဳးတယ္.. တဝႀကီးကုိ ၿပံဳးခ်င္တယ္…
အားလံုးကုိလဲ ရင္ထဲက စိတ္ပါလက္ပါ တဝႀကီး ၿပံဳးတာကုိ ၿမင္ခ်င္ပါတယ္..
ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာၿဖင့္
ဖိုးစိန္
(ေမ်ာက္ေမ်ာက္)
စိတ္ထဲမွာ အၿမဲေတြးတယ္… သူတို႔ ကိုယ္တိုင္ေရာ စိတ္ပါရဲ႕လား… ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ မရွိတဲ့ အၿပံဳးကို ၿပံဳးၿပီး ရွိေနတဲ့ အမုန္းကို မၿမင္ေအာင္ ဖံုးကာထားတယ္… ေနာက္ကြယ္မွာ က်ေတာ့ အတင္းက တဖ်င္း ႏွစ္ဖ်င္း တင္းနဲ႔ ခ်ီေၿပာေနက်တာ ၿပန္ႀကားေနရတယ္… ေမေမတို႔လဲ သိတယ္… အိမ္လာလည္ရင္ ေမေမတို႔က ဟန္ေဆာင္ၿပံဳးေနရတယ္… ႀကည့္ရတာ သူတို႔ အစားပင္ပန္းတယ္… ေမေမက “ထားလိုက္ပါ… ေဆြမ်ိဳး ဆိုတာက ကင္းလို႔မရပါဘူး” ေၿပာေပမယ့္ ဒါေတြကို မႀကိဳက္…. အရွိကို အရွိတိုင္းပဲ… မုန္းရင္ မေၿပာနဲ႔… မဆက္ဆံနဲ႔ … ဒါေပမယ့္ ၿပံဳးရင္ေတာ့ ရင္ထဲက ႏွစ္ႏွစ္ကာကာၿပံဳးေစခ်င္တယ္… က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ကလဲ တကယ့္စိတ္ပါမွ အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္တယ္… စိတ္မပါရင္ေတာ့ ေခြေခါက္ေနတာပဲ… ဟန္ေဆာင္ၿပီးေတာ့ မလုပ္ခဲ့ဘူး…
ေၿပာခ်င္တာက … က်ေနာ္တို႔ အေမဘက္က အမ်ိဳးထဲမွာ က်ေနာ္နဲ႔ ႏွစ္ဝမ္းကြဲ ၊အေမ့ညီမဝမ္းကြဲ သားတစ္ေယာက္ရွိတယ္… သူက ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ဘဝင္ရူး စာရူး ေရာဂါရွိတယ္ထင္ပါတယ္… အေနအထိုင္ အေၿပာအဆို အၿပဳ အမူက အစ အထက္စီးက ေၿပာရမွ သာရမွ ေက်နပ္တတ္တယ္… ေၿပာလိုက္တဲ့ စကားေတြကို လိုက္မမွီဘူး… က်ေနာ္တံုးတာ အတာလဲ ပါမွာပါ… ဒါေပမယ့္ စာရူးဆိုတဲ့ အတိုင္း သူ ၿဖစ္ခ်င္ခဲ့တဲ့ ဆရာဝန္ ကို ၿဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားခဲ့တယ္… ဆရာဝန္ၿဖစ္ေတာ့ ပိုၿပီး ဘဝင္ နထင္ေလဟပ္ပါတယ္..
သူဆရာဝန္မၿဖစ္ခင္ ေဆးေက်ာင္းတက္ေနတုန္းက သူ႔အိမ္ကို အေမနဲ႔ အလည္တစ္ေခါက္ေရာက္ဖူးတယ္… ေမေမက မသြားခ်င္ေပမယ့္ ေဆြမ်ိဳးေတြ သာေရး နာေရး ဆိုေတာ့ သြားရတယ္… ဟန္ေဆာင္ၿပံဳးေတြ ၿပံဳးၿပီး ခ်ိဳသာတဲ့စကားေတြနဲ႔ ရင္ထဲက အႏွစ္မပါတဲ့ စကားေတြကို ႀကားရတယ္… စိတ္ထဲမွာလဲ စိတ္ပ်က္မိတယ္.. ဒီႀကားထဲ စေရာက္ကတည္းက ဧည့္ခန္းထဲမွာ ထို္င္ၿပီး က်ေနာ့္ကို စူးစမ္း အထင္ေသးတဲ့ မ်က္လံုး တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ ႀကည့္ေနတဲ့ ဆရာဝန္ေပါက္စ ေဆးေက်ာင္းသားရုပ္ကို ထည္ဝါ ခန္႔ညား အၿမင္ကတ္စြာ ၿမင္ရပါတယ္… ခုမွ ကိုးတန္းတက္ခါစရွိတဲ့ က်ေနာ့္ကို သူ႔ရဲ႔ တတ္ေၿမာက္ထားတဲ့ ပညာေတြနဲ႔ ၿပံဳးၿပံဳးေလး ေမးၿမန္းစိတ္စမ္းေတာ့ က်ေနာ့္လို ဘုဆတ္ဆတ္ဆီက သိသိ မသိသိ ဘူးတစ္လံုးပဲ ရပါတယ္… တကယ္လဲ မသိပါဘူး… မသိတာေတြ ေၿပာတာကိုး…
သူမွတ္ခ်က္ေပးပါတယ္… က်ေနာ့္ေရွ႕ေရးရင္ေလးတယ္… ေခါင္းထဲမွာ ဘာမွ မရွိဘူး… အူေႀကာင္ေႀကာင္နဲ႔… သားအႀကီးဆံုးလုပ္ၿပီး နည္းနည္းမွ အသံုးမက်ဘူး… နည္းနည္းအသက္ရင့္လာရင္ ဒီပံုစံနဲ႔ ရူးသြပ္လိမ့္မယ္... ဆိုၿပီး အေမ့ကိုေၿပာပါတယ္… အေမက သားကို ေၿပာတဲ့စကားကုိ မႀကိဳက္ခဲ့ေပမယ့္ “အန္တီေလးဆံုးမ ပါမယ္”ဆိုၿပီး ၿပံဳးၿပံဳးေလး ၿပန္ေၿပာခဲ့ေပမယ့္ က်ေနာ္ကေတာ့ လံုးဝ မၿပံဳးဘဲ ဘုႀကည့္ႀကည့္ခဲ့ပါတယ္… အဲဒီေန႔ကစၿပီး ဘဝင္ရူး ၿပီး က်ေနာ့္ကို အထင္ေသးလြန္း ဟန္ေဆာင္ၿပံဳးၿပီး စကားႏိုင္ယူတတ္တဲ့ သူ႔အိမ္ကို ထပ္သြားလည္ဖို႔ မေၿပာနဲ႔ အိမ္ရိပ္ေတာင္ မနင္းဖို႔ ဆံုးၿဖတ္ခဲ့တယ္… အေမက ဘယ္ေလာက္ေၿဖာင္းဖ်ေပမယ့္ စိတ္ထဲက လံုးဝ လက္ခံနားလည္ေပးလို႔ မရခဲ့ဘူး…
အကိုက ေတာ္ပါတယ္… သူ႔ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္အတိုင္း ဆရာဝန္ ၿဖစ္ပါတယ္… အထူးကု ၿဖစ္ခဲ့တယ္… ႏိုင္ငံၿခားပညာေတာ္သင္ သြားရတယ္… ႏိုင္ငံၿခားေရာဂါရူးၿပီး ႏိုင္ငံၿခားမွာ ေနပါတယ္… ဒါေပမယ့္ စကားေၿပာပံုဆိုပံုက အစ ဘဝင္ ရူးသြပ္မွဳ စိတ္အေၿခခံနဲ႔ အရာရာကို သူက လြဲၿပီးလူမထင္ေတာ့ပါဘူး… တေခါက္ ၿပန္လာတိုင္း သူေတာ္တယ္… တတ္တယ္… သူလုပ္ရင္ မွန္ေနပါတယ္ဆိုတဲ့ နထင္ေသြးေတြ စြန္းပါလာတတ္ပါတယ္...
သူ႕ရဲ႔ အိမ္သူအိမ္သားေတြကလဲ တားခ်င္ရက္နဲ႔ မၿပစ္မေၿပာခဲ့ႀကပါဘူး… မိဘဆိုတာ ေစတနာထားၿပီး မေၿပာရဲေတာ့ သားသမီးေတြက ပညာတတ္လာရင္ ငါတို႔လုပ္တာ မွန္ေနတာပဲ ဆိုတဲ့ အေတြးမွားတစ္ခု စြဲကပ္သြားတယ္ထင္ပါတယ္…
တစ္ေခါက္ ၿမန္မာၿပည္ အလည္ၿပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ကို ထမင္းလာစားတယ္… အေမတို႔က အမ်ိဳးဆိုေတာ့ ထမင္းစားက လူမွဳေရးအရ ဖိတ္တယ္… က်ေနာ္ကရွင္းတယ္… အိမ္ေပၚတက္လာကတည္းက က်ေနာ္ ဟန္ေဆာင္ၿပီး ၿပံဳးလို႔ မရလို႔ လံုးဝ ၿပံဳးၿပ မႏွဳတ္ဆက္ဘူး… ေဖေဖက “မိဘမ်က္ႏွာ မဖ်က္နဲ႔… လူႀကီးနဲ႔ကေလး မွာ လူႀကီးက ေကာင္းေစခ်င္လို႔ ေၿပာခဲ့တာ… ခုလာရင္ ၿပံဳးၿပႏွဳတ္ဆက္”လို႔ ေၿပာထားခဲ့ေပမယ့္ က်ေနာ္လံုးဝ မလုပ္ခဲ့ဘူး… ၿပန္ေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ စကားလက္ေဆာင္ပါးသြားပါတယ္… “ဦးတို႔ သားက ဒီတစ္သက္ ႀကီးပြားတိုးတက္ဖို႔ လမ္းမၿမင္ဘူး… ဒီလိုပံုမ်ိဳးနဲ႔ ဘယ္လို လူေတာတိုးမွာလဲ… ႀကည့္ရတာ စိတ္ပ်က္တယ္… သူလိုသားရွိတာ ဦးတို႔ အိမ္နာတယ္... ဦးတို႔ အတြက္ေၿပာတာပါ... ဆံုးမတတ္ဖို႔ပါ ”တဲ့… ၿပံဳးၿပံဳးေလးပဲ ေၿဖးေၿဖးေလး ေၿပာသြားတယ္... ပညာတတ္တို႔ရဲ႕ စကားေလ...
က်ေနာ္ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးပဲ လက္ခံခဲ့တယ္… သူမေက်နပ္လို႔ ေၿပာသြားတဲ့စကား… သူေက်နပ္ေအာင္ က်ေနာ္က ေအာက္ႀကိဳ႕ၿပီး ဟန္ေဆာင္မၿပံဳးၿပခဲ့တဲ့အတြက္ က်ေနာ္ၿပန္ရတာတန္ပါတယ္… ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္သူဆီက ရလာတဲ့စကားကို မယူခဲ့ပါဘူး…
ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ငါေတာ္တယ္ ငါတတ္တယ္နဲ႕ အထင္အရမ္းႀကီးေနတဲ့ အကိုကဘယ္ေကာင္မေလးက မွ သူနဲ႔ မတူဘူး မတန္ဘူး အဆင့္မရွိဘူး လို႔လဲ ၿဖစ္လာတယ္… ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေယာက္တည္း တကုိယ္ေကာင္းဆန္ဆန္ အထီးက်န္ေနလာရေတာ့ အဲဒီ မသိစိတ္ရဲ ့ရိုက္ႏွက္ၿခင္းေတြကိုလဲ ခံလာရပါတယ္…
တေန႔မွာ သူ ့သူငယ္ခ်င္း အမတစ္ေယာက္ကေန ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကို စတင္သိခဲ့တယ္.. ေကာင္မေလးက အေနေအးတဲ့ အၿပင္ သူဘာႀကီးၿဖစ္ၿဖစ္ စိတ္မဝင္စားတဲ့ အထာနဲ႔ေနေတာ့ အရင္က မိန္းခေလးေတြ သဲသဲလွဳပ္အၿဖစ္ခံရတဲ့ သူက ေနရခက္ပါတယ္… ဒီလိုနဲ႔ အဲဒီေကာင္မေလးကို စၿပီး စိတ္ဝင္စားပါတယ္…
ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ေကာင္မေလးမွာ အရမ္းခ်စ္ရမယ့္သူရွိေနခဲ့တယ္… လက္ထပ္ဖို႔ ခြင့္ေတာင္းတဲ့ အခ်ိန္မွ အဲဒီေကာင္မေလးက ခ်စ္သူရွိေႀကာင္း ေပၚေပၚထင္ထင္ ၿပလိုက္တာ ဆရာဝန္ႀကီး အရွက္ကြဲပါတယ္… ဘဝၿမင့္ေနတဲ့သူ… လိုတာရႏိုင္တဲ့သူလို႔ အထင္ႀကီးခဲ့သမွ် မိန္းခေလးတစ္ေယာက္က်မွ မိသားစု အသိုင္းအဝိုင္းႀကားမွာ အရွက္ခြဲခံလိုက္ရသလို ၿဖစ္သြားတဲ့အတြက္ ရွက္ရမ္းရမ္းပါတယ္…
အရင္ကတည္းက ေကာင္မေလးကို ခ်စ္ခ်င္မွခ်စ္မယ္… ဒါေပမယ့္ ေကာင္မေလးက သူ႔လို ဆရာဝန္ကို စိတ္မဝင္စားရေကာင္းလားဆိုၿပီး ေကာင္မေလးကို စိတ္ဝင္စားေအာင္ ႀကံဖန္ခဲ့တာ… အရွက္ကြဲၿပီးတဲ့ အခါက်ေတာ့ ေကာင္မေလးကို အေသရ အရွင္ရရဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ မသိစိတ္က ေဖာက္ၿပန္ၿပီး ေကာင္မေလးကို အေသအလဲ ပိုးပန္းခဲ့သလို လူမဆန္တဲ့ နည္းေတြသံုး စကားေတြ သံုးၿပီး ဖ်က္လိုဖ်က္စီးလုပ္ခဲ့တယ္..
တကယ္တမ္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အထင္ႀကီး ေအာင္ၿမင္ေနတယ္လို႔ ထင္တဲ့သူေတြက ဘာမွ မဟုတ္တဲ့ အေသးအဖြား တစ္ခုကို မရလိုက္ေတာ့ က်ဆံုးမွဳ တစ္ခု နဲ႔အတူ လိုအပ္ခ်က္ စိတ္ေတြ ေဖာက္ၿပန္လာတတ္ပါတယ္… စိတ္ကို စိတ္နဲ႔ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘူး… မၿဖစ္ႏိုင္တာ မရွိေစရဘူးဆိုတဲ့ ၿပင္းထန္တဲ့စိတ္ေတြက တလြဲလမ္းမွားကို လိုက္ၿပီး ဘယ္လိုၿဖစ္ၿဖစ္ ငါ ရေစရမယ္… ငါႏိုင္ရမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးေတြ ဝင္လာတယ္…
စိတ္က စိတ္ကို ၿပန္သတ္တယ္… စိတ္က စိတ္ကို ၿပန္လွည့္စားတယ္… အဲဒီလွည့္စားမွဳ က ကိုယ့္တိုင္ဆိုတာ သတိမထားမိတာပဲ… အဲဒီစိတ္ေႀကာင့္ ရူးသြပ္မွဳေတြ ၿဖစ္ၿပီး မထိန္းႏိုင္ မသိမ္းႏိုင္ ၿဖစ္ၿပီး ကိုယ္ကၽြံခဲ့တဲ့စကားေတြက ကိုယ္ကိုယ့္ကိုယ္ ၿပန္သတ္ခံရတာပဲ…
အသာေလး လႊတ္ထားေပးတဲ့ မိဘ ေမာင္ႏွမေတြ ႀကားမွာ မွန္တယ္ ထင္ရင္း တၿဖည္းၿဖည္းနဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ အတြက္ ရူးသြားခဲ့တယ္… သူ႔ ေဆးလက္မွတ္ အသိမ္းခံရၿပီး ၿမန္မာၿပည္ကို ရူးေႀကာင္ေႀကာင္ ၿပန္ေရာက္လာတဲ့ေန႕က သူ႔ကုိ သတင္းသြားေမးတဲ့ လူေတြဆီက … “စိတ္ေရာဂါ အထူးက ဆရာဝန္ႀကီး ကိုယ္တိုင္ ေဆးမွားေသာက္ၿပီး စိတ္ေရာဂါ ရသြားတာ အံ့ႀသလိုက္တာ” ဆိုတဲ့ ေလသံေတြကို ႀကားရပါတယ္… ဒီေလသံက တကယ္သနားလို႔လား… စိတ္မေကာင္းတာလား… ဝမ္းသာတာလားဆိုတာ ေၿပာတဲ့သူေတြ ကိုယ္တိုင္ပဲ သိမွာပါ… အၿပံဳးတုေတြနဲ႔ အားေပးစကားေၿပာသူေတြ လဲရွိမွာေပါ့…
ခုေတာ့ စိတ္က်န္းမာေရး ၿပန္ေကာင္းေနၿပီးလို႔ ေမေမက ေၿပာပါတယ္… ေတာ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ဆရာဝန္ ေဆးကုလက္မွတ္ သိမ္းခံရတာက ဝမ္းနည္းစရာပါ… စိတ္ေနာက္သာမလိုက္ ဘဝမရူးရင္ ဘယ္ေလာက္ေတာ္မယ့္ ဆရာဝန္ႀကီးၿဖစ္မလဲတို႔ ေတြးရင္း စိတ္မေကာင္းၿဖစ္မိပါတယ္… သူေၿပာခဲ့တဲ့စကားေတြကို မေမ့ခဲ့ေပမယ့္ ဒီပံုစံနဲ႔ ၿမင္ရတာ ဝမ္းနည္းမိတယ္… ကိုယ္တိုင္ေတာ့ ႀကိတ္ၿပံဳးမၿပံဳးႏိုင္ခဲ့ပါဘူး...
စကားဆိုတာက ပစၥည္းတစ္ခုကို တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေပးလိုက္သလိုပဲ… သူတို႔ မယူရင္ ကိုယ္ပဲၿပန္ရတယ္မဟုတ္လား… က်ေနာ့္ကို ေၿပာလို႔ရယ္ မဟုတ္ပါဘူး…ကိုယ့္နဲ႔ထိုက္တန္တဲ့ တန္ၿပန္မွဳကို ဒီနည္းမဟုတ္ တၿခားနည္းနဲ႔ ရတတ္တယ္… အတိတ္ကံ အက်ိဳးေပးနဲ႔ ဆိုင္သလို ဝစီကံ ကလဲ ထိုက္တယ္မဟုတ္လား… တခါတေလ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လဲ မထင္မွတ္ပဲ ေၿပာမိတဲ့ စကားေတြရွိပါတယ္… အဲဒီစကားေတြကို ၿပန္ေပးဆပ္ရတဲ့ အခါလည္းရွိပါတယ္…
ခုထိ ၿပဳၿပင္ေနဆဲ… ႀကိဳးစားေနဆဲ… အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစားေနဆဲ… ခုထိ ႀကိဳးစားလို႔ မၿဖစ္ႏိုင္ေသးတာကေတာ့ ဟန္ေဆာင္ၿပီး ၿပံဳးၿပလို႔မရ… စိတ္ထဲႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ရွိမွ ၿပံဳးခ်င္တယ္… စိတ္ထဲပါမွ ၿပံဳးတယ္.. တဝႀကီးကုိ ၿပံဳးခ်င္တယ္…
အားလံုးကုိလဲ ရင္ထဲက စိတ္ပါလက္ပါ တဝႀကီး ၿပံဳးတာကုိ ၿမင္ခ်င္ပါတယ္..
ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာၿဖင့္
ဖိုးစိန္
(ေမ်ာက္ေမ်ာက္)
Comments
အဲလိုၿပံဳးသြားတယ္။
just kidding !
ကိုယ္လည္းအဲလိုလူထဲပါတယ္။
စိတ္ထဲမပါလုိ႔ကေတာ့ ဟန္လည္းမေဆာင္တတ္ ...
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထူးခြၽန္တဲ့သူ တစ္ ေယာက္
႐ူးသြားတာႏွေျမာစရာၾကီး။
လိႈက္လိႈက္ လဲလဲျပဳံးျပီးျပန္သြားပါတယ္။
ေလးစားလ်က္
ေတာင္ေပၚသား
"စကားဆိုတာက ပစၥည္းတစ္ခုကို တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေပးလိုက္သလိုပဲ… သူတို႔ မယူရင္ ကိုယ္ပဲၿပန္ရတယ္မဟုတ္လား…" agreed!
It's my first time to give a comment on your blog though I visit ur blog often.
Please keep up with your good work. :)
ေနာက္ၿပီး ဟန္ေဆာင္ၿခင္းမရွိပဲ ၿပဳံးၿပလုိက္တဲ့အၿပဳံးက တၿခားသူတစ္ဦးအေပၚ ကူးစက္ေပ်ာ္ရြင္ ေစတတ္ပါတယ္။ :D
ခင္မင္ၿခင္းမ်ားႏွင့္
တူရီးေတာ္
တခါတေလလဲ တစ္ေယာက္တည္း မဲ့ၿပံဳးၿပံဳးမိပါတယ္
စာအုပ္တစ္အုပ္ကုိ သြားသတိရတယ္
http://www.amazon.com/Geography-Bliss-Grumps-Search-Happiest/dp/0446580260
ယိုးဒယားမွာ အၿပံဳးေတြက နာမည္စုံပဲတဲ့.. ျမန္မာလုိ မဲ့ၿပံဳး မခ်ိၿပံဳး စသျဖင့္ ရွိသလိုေပါ့
.. လူဆုိတာ ထားသင့္တဲ့ မာနေတာ့ ရွိရမယ္လုိ႔ ျမင္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေမာက္မာလြန္းရင္လဲ အက်နာတတ္တယ္၊ ေနျပန္ေကာင္းသြားတယ္ဆုိ ေတာ္ေသးတာေပါ့
မွန္တယ္...
အဲလုိမ်ိဳးေတြကိုေတြ႔ရင္ သနားတာပဲသိတယ္...
ခ်စ္ညီ ဖိုးစိန္ က ကိုယ့္အကို အတင္းကို ေျပာေနတဲ့ ပံုစံ ျမင္ျပီး ျပံဳးမိရတယ္။
“လူ႔ အဖိုးတန္ေတြမွာလဲ အားနည္းခ်က္ေတြ ၇ွိတတ္ၾကတာပါပဲေလ။”
“ဟန္ေဆာင္မႈ” ဆိုတာကို ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခု အေနနဲ႔ သံုးစြဲေနၾကတာ ကမၻာနဲ႔ တ၀ွမ္းေပါ့။
စိတ္ရွိတဲ့အတိုင္းေနတဲ့အခါ ကိုယ္တို႔ေတြက မယဥ္ေက်းေသာသူေတြ ျဖစ္လာၾကရတာလဲ သဘာ၀ပဲေလ။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီ စိတ္ရွိတဲ့အတိုင္းေနတဲ့အခါ “လူေတြဟာ သူ႔သေဘာသူ ေဆာင္ေနၾကတယ္” ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ စိတ္တစ္ခ်ိဳ႕ကို ဥေပကၡာေလး ထားေပးလိုက္ရင္ ဟန္ေဆာင္စရာမလိုပဲ ျပံဳးျပလို႔ ရသြားမွာပါ။ ေနာက္ျပီး ဖိုးစိန္ရဲ႕ အကို၀မ္းကြဲလို ဘ၀င္စိတ္ၾကီး ၀င္ေနတဲ့ သူေတြကို ေဘးကေန သတိမေပးပဲ ေျမွာက္ပင့္ေပးေနၾက၊ လႊတ္ထားေပးေနၾကတဲ့ သူေတြဟာလည္း တစ္နည္းအားျဖင့္ အျပစ္ရွိသူေတြထဲ ပါတယ္လို႔ အကိုေတာ့ ယူဆတယ္။ ေရွ႕မွာေတာ့ ျပံဳးျပံဳး၊ ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ အမုန္းကို ဟန္လုပ္ပီး ေနာက္ကြယ္မွာ မွ စကားတင္း ဆိုၾက၊ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ ေျပာၾကတာထက္ သူ႔ကို အမုန္းခံေျပာေပးၾကရင္ေတာ့ အဲဒီ ဆရာ၀န္အျဖစ္က ဒီေလာက္ ဆိုး၀ါးသြားမယ္ မထင္ဘူးေလ။ ဒါက အကို႔ အျမင္ပါ။ ဆရာ၀န္ေလး ကိုယ္တိုင္က ကုမရတဲ့ ဘ၀င္ရူး ျဖစ္ေနရင္ေတာ့ အကို႔ အျမင္က မွားသြားမွာေပါ့။
ဟန္ေဆာင္လို႔ မရသူေတြထဲမွာ အကိုလဲ ပါတယ္။ ဟန္ေဆာင္ျပီး ျပံဳးရတဲ့ အခါတိုင္း အဲဒီအျပံဳးဟာ ဟန္ေဆာင္ျပံဳးေနတာမွန္းလဲ လူတိုင္းက အကို႔ အျပံဳးကို ဖတ္တတ္ၾကပါတယ္။
အကိုလည္း ရင္ထဲက လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ၊ ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း၊ ေအးေအးျမျမ ပဲ ျပံဳးျပခ်င္ပါတယ္။
ခ်စ္သူ၊ မုန္းသူ လူအားလံုးကို အဲဒီလို ျပံဳးျပႏိုင္ဖို႔ကေတာ့ ၾကိဳးစားဆဲပဲ ခ်စ္ညီ ဖိုးစိန္ေရ....
;-)
ခ်စ္ညီ ေမ်ာက္ငို ကို
ခ်စ္ခင္လွ်က္
လူဆိုတာ ဗီဇ နဲ႔လာတာဆိုေပမယ့္ မိဘနဲ႔ ပါတ္၀န္းက်င္ က အတတ္နိင္ဆံုး ျပဳျပင္ေပးရတာပါပဲ။
ဒီေနရာမွာ သံုးသင့္တဲ့စကားလံုးက အိုးထိန္းသည္ ဆိုတာပါပဲ။ဒီဥပမာက အသံုးမ်ားလို႔ ဘာကိုဆိုခ်င္မွန္း သိေနမယ္ထင္ပါတယ္..။
ေသသပ္လွပတဲ့ အိုးေကာင္းေကာင္းေလးထြက္လာဘို႔
လုပ္သင့္တာေတြ လုပ္ၾကရတယ္ေလ။
ကိုယ္စီ ကိုယ္စီ ေတြးသင့္တာေတြ လုပ္သင့္တာေတြ လုပ္လာတဲ့အခါ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ျပံဳးျဖစ္ၾကမွာပါ။
ပင္စည္ေတြေျဖာင့္တဲ့ေတာမွာ ေအာက္ေျခရွင္းေနသလို မ်ဳိးေပါ့....။
:)
အဲဒါအမွန္ပဲ ဖိုးစိန္ေရ။
လူေတြက အေပၚယံဟန္ေဆာင္တာကိုသိပ္သေဘာက် တတ္ၾကတယ္။ အၿပံဳးတုေလးေဆာင္ထား၊ ေျပာသာေျပာ
တာပါ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း စိတ္မပါရင္ မျပံဳးခ်င္ဘူး။
အင္းေလ စိတ္ေတာ့မေကာင္းစရာပဲ ကိုယ္လိုခ်င္တာ အၿမဲရတတ္တဲ့သူေတြဟာ အဆံုးသတ္မေကာင္းၾကဘူး ဆိုတာသတိထားဆင္ျခင္သင့္တယ္။ ဆရာ၀န္တစ္ ေယာက္ ဆံုးရွဴံးရတာေတာ့ ၀မ္းနည္းစရာေပါ့။ သူ ့ဘ၀လည္း သနားဖို ့ေကာင္းသြားတယ္။
တုန္းကေတာ့ ညီေလးလုိပဲကိုယ္မွန္မယ္ထင္တာပဲလုပ္တယ္.ထင္ခ်င္သလိုထင္ ခင္တြယ္စရာလူ သိပ္မ်ားမ်ားစားစား မလိုပါဘူး.လြမ္းေလာက္တဲ့သူ သိပ္မ်ားမ်ား မလိုပါဘူး ေပါ့..ခုေတာ့
ကိုယ္ဘ၀င္ျမင့္ရင္လည္း ရယ္ခ်င္တယ္ သူမ်ားဘ၀င္ျမင့္ရင္လည္း ရယ္ခ်င္လာတယ္..
ခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ စိတ္သိပ္မပါလဲ လုပ္သင့္တယ္ဆိုျပီး လုပ္ရတာေတြရွိပါတယ္ .. တခ်ိဳ႕ေပါ့ .. း))
ခ်စ္ရင္စကားေတြေပါက္ေပါက္ေဖာက္ေနသေလာက္
မေက်နပ္ရင္ ဟန္ေဆာင္မၿပံဳးႏိုင္တဲ့မင္းကိုလူေတြ
ႀကားထဲအၿမဲၿမင္ရတဲ့မင္းရဲ႔ခပ္ဆပ္ဆပ္မ်က္ႏွာကိုၿမင္လို႔
ၿပံဳးသြားတယ္
ငါဘယ္လိုၿပံဳးလဲဆုိတာမင္းသိမွာေပါ့
လိုင္းကားစီးတိုင္းမင္းမ်က္ႏွာေႀကာင့္ေဘးလူေတြကိုအား
နာရတာအၿမဲအမွတ္ရတယ္
မင္းမ်က္ႏွာပုပ္သိုးသိုး တေလာကလံုးမင္းလုပ္စာ
ထိုင္စားေနတယ္ထင္ေနလာကြ..
ဟားဟားး
မင္းေသာက္ေဖာ္
ၿပည့္ၿဖိဳး
း) း) း)
မမ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ျပံဳးျပသြားတယ္ေနာ္
သူမ်ားကိုေျပာေပမယ့္ ေျပာသူကိုယ္တိုင္အတြက္သာျဖစ္တယ္လို႕
ကိုယ္ေတာ့သိထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူမ်ားကိုေျပာခ်င္ရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။
မေျပာျဖစ္ေတာ့ဘူေပါ့။
ခ်စ္တဲ့ ရီနို
ရွိတတ္ပါတယ္ ကိုဖိုးစိန္ေရ..
လူေတြက သူမ်ားသာျမင္တာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုက်ေတာ့ မျပင္ဘူးဗ်..
တစ္ပါးသူကို ဆံုးမတတ္တယ္..
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုက်ေတာ့ မဆံုးမတတ္ဘူး..
ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုခ်င္တာက ကိုယ့္ကိုယ္ကို အရင္ဆံုးမပါ.. ေအာင္ျမင္ၿပီလား.. ဆက္လက္ လက္ဆင့္ကမ္းၿပီး တစ္ပါးသူကို ဆံုးမဖို႔ပါ..
စိတ္ေတာ့မေကင္းပါဘူး..
မုသားမပါ လကၤာမေခ်ာ ဆိုသလိုပါပဲ
တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာလည္း ဟန္ေဆာင္ၿပံဳးေတာ့ ၿပံဳးေပးရတာရွိပါတယ္..
ဒါေပမယ့္ အဲဒီ တစ္ခ်ိဳ႕ တစ္ခ်ိဳ႕ ေတြက မ်ားေနေတာ့ ေလာကႀကီးက မခက္ေပဘူးလား..
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ
စည္သူ။
စိတ္ထဲကမပါပဲနဲ့ ဟန္ေဆာင္မျပံဳးတတ္လုိ့ ႀကည္ႀကည္လင္လင္ပဲျပံဳးသြားပါတယ္ေနာ္။