ေရာက္ခဲ့ေသာ ၿမိဳ႕ေတာ္

က်ေနာ္ မေန႔က မိုးကုတ္ ေၿမရဲ ့ေတာင္ေပၚ ၿမိဳ႕ေလး တၿမိဳ႔ကို အလည္ေရာက္ခဲ့တယ္... ဒီၿမိဳ႕ေလးကို အေဝးက ေန လွမ္းေမွ်ာ္ႀကည့္လိုက္ ကတည္းက ရင္ထဲကို ေႏြးေထြးမွဳ တစ္ခု စီးဝင္သြားတယ္... ကဗ်ာဆန္လိုက္တာဗ်ာ... ေကာင္းကင္ ၿပာ ၿပာ ေအာက္ ေႏြးေထြးတဲ့ ေနၿခည္ နဲ႔ အတူ စီစီရီရီၤနဲ ႔ လွလွပပ ရွိလွတဲ့ ေရတမာ တန္းေလး နဲ႔ ခေရ ပင္ ညိဳညိဳ ႀကီးေတြကို အေဝးက ေငးေမားရတာဟာ ဘာနဲ႔မွ မလဲႏိုင္တဲ့ သဘာဝ ရွဳခင္းႀကီး တစ္ခုေပါ့... ေကြ႔ပတ္စီးဆင္းေနတဲ့ သံလြင္ ၿမစ္ႀကီးကို ဒီၿမိဳ႕ရဲ႔ ဟီးရိုး ႀကီးလို႔ တင္စားႀကေသးတယ္တဲ့ေလ... ၿမိဳ႕ အဝင္အဝကို ဝင္လိုက္တာနဲ႔ မားမားစြင့္စြင့္ႀကီး သီဟ ၿခေသၤ့ က သစ္လြင္ခန္းနားစြာ သပါယ္လွတဲ့ ေစတီပုထိုး ေၿခရင္းမွာ ဝပ္တြားခယ ရွိေနေလရဲ႕.... ညရဲ႕ ေကာင္းကင္ လမင္းႀကီးေအာက္ မွာ တင့္တယ္ခမ္းနားလွပါတယ္..

ဒီၿမိဳ႕နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ေရွးတုန္းက ဒ႑ာရီ ဆန္ဆန္ ေၿပာ ေနက်တဲ့ ပံုၿပင္ေလး တစ္ပုစ္ေတာင္ ရွိခဲ့တယ္… ဂ်ဴ ႏိုင္ငံကေန လြမ္းဆြတ္ေႀကကြဲနာမက်န္း ေနတဲ့ မေနာ္ဟရီ ေမွာ္ငွက္က ေခတ္ေနလို႔ အမည္တြင္ခဲ့တဲ့ ဒီၿမိဳ႕ကို ပ်ံသန္းေရာက္ ရွိခ်ိန္မွာ ဥယ်ာဥ္မွဴး ဇက္ရဲ႕ ဥယ်ာဥ္သာထဲက ခ်ိဳၿမိန္တဲ့ ပီအိုနီ ပန္းေတြရဲ႕ ဝတ္ရည္ကို ေသာက္သံုးၿပီး က်မ္းမာေပ်ာ္ရြင္လာခဲ့တယ္… ေခတ္ေန ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကိုလဲ က်န္းမာေရးၿပန္ေကာင္းလို႔ ေရြမိုး ေငြမိုးေတြ ခ်ိမ့္ခ်ိမ့္သဲ ရြာသြန္းေစခဲ့တဲ့အတြက္ ေရွးေရွးက လူေတြက နတ္ဖန္ဆင္းတဲ့ မယ္ေတာ္ တပါးလိုကိုးကြယ္ခဲ့ ႀကတယ္ဆိုပါတယ္.. ေနာက္ေတာ့ ေခတ္ေနၿပည္ေတာ္ႀကီးထဲမွာပဲ အိေၿႏၵ အိၿႏၵာ ရစြာ တစ္သက္လံုး ေနသြားေတာ့တယ္… အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဇြန္လ မိုးစက္ေတြနဲ႔ အတူ ေခတ္ေနဆိုတဲ့ ေနၿပည္ေတာ္ႀကီးမွာ မင္းတရား စိုင္းရွင္ႀကီး က ညီေတာ္ ႏိုင္စည္သူကို ထီးနန္းအရိုက္အရာ လြဲ အပ္ခ်ိန္ေပါ့… တိုင္းၿပည္ႀကီး တစ္ခုလံုး ညီညီ ညာညာ စည္ကားေပ်ာ္ရြင္ေနခဲ့တယ္ေလ… အသက္ေတြ ကိုေတာင္ ဘုရင့္ထံပါး အ ပိုင္ ပံုေပးဖို႔ မေႏွာေၿမာတဲ့ ၿပည္သူ ၿပည္သားေတြပါ... ဒ႑ာရီ ဆန္တဲ့ သံစဥ္ခ်ိဳ ပံုၿပင္တစ္ပုဒ္လို.....

ဒီၿမိဳ႕ေလးက တၿခားၿမိဳ႕ေတြနဲ႔ မတူဘူးတဲ့... ေဆာင္းမွာ ခ်မ္းသလို မိုးလဲ ရြာတတ္တယ္... ရြာတဲ့မိုးက မိုးခါးတဲ့ေလ... အဲလို ေဆာင္းမွာ ႏွင္းေတြ ပက္ဖ်န္းလို႔ ရြက္ေတြ ေႀကြက် ေလလြင့္ေနတဲ့ အခ်ိန္က ဘယ္ေလာက္မ်ား ကဗ်ာ ဆန္လိုက္သလဲ... ပန္းပြင့္ ေတြ ေလမွာ ၿမဴးလို႔ ဇင္ေယာ္ လို ပ်ံဝဲေနလိုက္တာမ်ား... ႀကည္ႏူးစရာ... ၿပီးေတာ့ ဒီၿမိဳ႕မွာ ဗီ ပံုစံ လိန္ ေကာက္ေနတဲ့ တလႏြန္ အမည္ရတဲ့ ေတာင္ေတြႀကားမွာ ဖိုး တန္တဲ့ ၿမိဳ႕ပိုင္ ၿမ ေက်ာက္ေတြ အမ်ားဆံုးထြက္တဲ့အတြက္ ကမၻာက မ်က္စိက်ရတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးပါတဲ့...

ဒီၿမိဳ႔ေလးမွာ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ မ်က္စိေမွးေမွး အနီေရာင္ ကင္းေကာင္ေတြ၊ ပူးေတ ေကာင္ေတြ ၊ ပိုးဟပ္ေလး လဲ ရွိေသးတယ္.. ဒီကင္းေကာင္ေတြ၊ ပူးေတြက က လူေတြကို ဒုကၡမေပးပဲ လူေတြအတြက္ အက်ိဳးၿပဳတယ္ဆိုတာ ဒီၿမိဳ႔မွာပဲရွိတာပါ... တီအမ္တီ ကိုယ္ပိုင္ေရအားလွ်ပ္စစ္ စက္ရံုေႀကာင့္ ဒီၿမိဳ႕ေလး လွ်ပ္စစ္ မီး မၿပတ္ရွိသလို ပီအမ္ ဝန္ေဆာင္မွဳ လုပ္ငန္းေႀကာင္းလဲ ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ ကမၻာလွည့္ ခရီးသည္ေတြ မၿပတ္ဘူးေပါ့... ခရီးသြားဧည့္သည္ေတြ တည္းတဲ့ ရီႏိုမာန္ ဟုိတယ္ႀကီးက ဒီၿမိဳ႔ရဲ႔အခန္းနား အႀကီးက်ယ္ဆံုးပါ...ႏိုဗယ္မိုး ဆိုတဲ့စူပါမာကတ္ႀကီးမွာလည္း ေစ်းသက္သက္သာသာ ဝယ္လုိ႔ရေလရဲ႔... ဒီၿမိဳ႕ေလး တၿမိဳ႕လံုးကို ၿမင္ဖို႔ ကားေလးနဲ႔ ၿမိဳ႕ပတ္စီးရင္ ကိုေဂ်းရဲ႕ မင္းကို ခ်စ္တဲ့သူ သီခ်င္းကို နားဆင္ရတာလဲ အရသာ တစ္မ်ိဳးပါ...

ဒီလို ဖိုးတန္ၿမိဳ႕ေလးမွာ သႀကၤန္ ပြဲေတာ္ကို ေနာင့္ေပ ေနာင့္ သီခ်င္းေလးနဲ႔ ၿမိဳ႕မ်က္ႏွာဖံုး ငခ်မ္းေကာင္ နဲ႔ အတူ လွပ်ိဳၿဖဴ အမႊာ ႏွစ္ေယာက္ ၿဖစ္တဲ့ ေမေလး နဲ႔ ေမသူ တို႔ ကတဲ့ “အိုး... ဘာတဲ့” ဆိုတဲ့ ရာခ်ိဳ အကဟာ ကမၻာလွည့္ ခရီးသည္ေတြ စိတ္ဝင္တစား ဓာတ္ပံုအမိအရေၿပးရိုက္ႀကတာက အေမာပါ... ငခ်မ္းေကာင္ တို႔ဆိုတာ ၿမိဳ႕မွာ နာမည္ႀကီးတဲ့ အမ်ိဳးေကာင္းသား ထက္ၿမက္ၿပီး ေဇာ္ ႀကတဲ့ေကာင္ေတြပါ...အဲလိုအခ်ိန္ေတြမွာ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ၿမိဳ႕ခံ ရြာသားတို႔က ရြာထြက္ ပစၥည္းေတြနဲ႔ စတုဒီသာ အလွဳကို ၿခိမ့္ ၿခိမ့္သဲက်င္းပတာဟာ ေက်နပ္ပီတိၿဖစ္ စရာပါ...

အရင္တုန္းကေတာ့ ဒီလိုၿမိဳ႕ေလးကို အိပ္မက္ လွလွ မွာပဲ ရူးသြပ္စြာ ၿမင္ဖူးေပမယ့္ ခုက်ေနာ္ ဖိုးစိန္ လက္ေတြက်က် ၿမင္ရေတာ့... ဒီၿမိဳ႕ေလးဟာ ညီ ညီ ညာညာ နဲ႔ ေမာင္ႏွမေတြ အားလံုး စုေပါင္းတည္ေဆာက္ထားတဲ့ ေမတၱာေတြ အၿခင္းၿခင္းေယာင္ၿပန္ ဟပ္တဲ့ ေမတၱာေရာင္ၿပန္ ၿမိဳ႔ေလးေပါ့... ဒီၿမိဳ႕ေလးကို လာရတဲ့အတြက္ ေက်နပ္ပီတိၿဖစ္ခဲ့ရတာဆိုရင္ အတိုင္း မသိပါပဲ..

ေတြ႕ခဲ့ရသူမ်ားကို အမွတ္တရ ေရးဖြဲ႕သည္။

ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာၿဖင့္

ဖိုးစိန္