အဖိုးရယ္ အဖြားရယ္
“ဖိုးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး စိန္………….
ထြက္လာစမ္း…”
အဲဒီလို အသံက်ယ္က်ယ္ စူးရွအက္ကြဲ တဲ့အသံအိမ္ေရွ႔မွာ ႀကားၿပီးဆိုရင္ သိလိုက္ေတာ့… ဖိုးစိန္လဲ ကုတင္ေအာက္ေတြ တံခါးႀကားေတြ ေရာက္ေနၿပီး… အေဖလဲ ၿပံဳးေနၿပီး… အေမလဲ အဆင္ေၿပမယ့္ စကားလံုး ေတြေရြး ေနရၿပီး… အဲဒီ အသံပိုင္ရွင္က ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက က်ေနာ္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြ ဝမ္းကြဲ အကိုေတြ အမေတြ ဖင္တုန္ေအာင္ ေႀကာက္ရတဲ့ အေဖ့ရဲ႔ အေဖ… အဖိုး နာမည္က ဦးခ်စ္ေအာင္… ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ေတာ့ နာမည္ေပးထားတယ္… ဖိုးမုန္းရေအာင္…တဲ့
မ်ားေတာ့အားၿဖင့္ က်ေနာ္က “ငါးပိအဖိုး”လို႔ ေခၚတယ္ (အဖိုးတို႔က ငါးပိလုပ္ ေရာင္းတယ္ေလ) ငယ္ငယ္ကဆို အဖိုးရွိရင္ အဲဒီအိမ္ကိုက်ေနာ္တို ့မသြားဖူး… အိမ္လာလည္ရင္လည္း ငါးပိနံ႔နံလို႔ဆိုၿပီး ႏွာေခါင္းပိတ္ ထားေလ့ ရွိတယ္… ၿပီးေတာ့ အိမ္မွာ အေဖတို ့အလိုလိုက္လို႔ အစြမ္းကုန္ဆိုးတဲ့ က်ေနာ့္ကို အဖိုးက သူ႔လက္ထဲ ဝကြက္အပ္ ၿပီးဆံုးမေစခ်င္တယ္… အေဖက လံုးဝ အထိမခံ အရိုက္မခံေတာ့ အဖိုးက မေက်နပ္ဘူး… ခုလဲ လမ္းမွာ အကိုေတြ စက္ဘီးစီး သင္ေပးေနတာကို အဖိုးလုပ္သူက ေအာ္လို႔ အဖိုးအိမ္ကို ခဲနဲ႔ေပါက္ၿပီး ထြက္ေၿပးလာတာ…
တစ္ခါကလဲ အဖိုးလုပ္သူကို လမ္းမွာ “ငါးပိအဖိုး” လို႔ေခၚၿပီး ထြက္ေၿပးေတာ့… အဖိုးက ေနာက္ကေန ေၿပးလိုက္တယ္… က်ေနာ့္ကို မိေတာ့ ရိုက္မယ္အလုပ္ အဖိုးလံုခ်ည္ ဆြဲခၽြတ္ၿပီး ထြက္ေၿပးတာ… အဖိုးကရွက္ရွက္နဲ႔ လိုက္ဖမ္းေသးတယ္… မမိဘူး… စိတ္ဆိုး ေၿပတဲ့အထိ ေရွာင္ေနရတယ္… အဖိုးကို မေက်နပ္တိုင္းလဲ သူ႔အိမ္ကို မေယာင္မလည္သြားၿပီး သူကုိယ္တိုင္ အေၿခာက္လွန္းထားတဲ့ ငါးေၿခာက္ေတြကိုခိုး ေခြးေကၽြး ၿပစ္ေလ႔ရွိတယ္ေလ… အေဖက အၿမဲေၿပာတယ္ ငါ့ အေဖနဲ႔ ငါ့သားက အရင္ဘဝက ရန္သူေတြ လားမသိဘူးတဲ့…
က်ေနာ့္အထင္ အေဖက ကိုယ္လံုး ႀကီးသေလာက္ စိတ္ထားႏူးညံ့တယ္… အဖိုးနဲ႔ တၿခားစီပဲ က်ေနာ္ အဖိုးကို လံုးဝ မခ်စ္ဘူး… ခ်စ္လို႔လဲ မရဘူး… အဖြားလုပ္သူ အေပၚေတာင္ မညွာတာ… အေဖငယ္ငယ္က အေႀကာင္းေတြ ၿပန္ေၿပာၿပလို႔ နားေထာင္ရင္း အဖိုးကို လံုးဝ မခ်စ္ေတာ့တာ… က်ေနာ္(၉)တန္းတက္တဲ့ ႏွစ္မွာ အဖိုးဆံုးတယ္… ဒါေပမယ့္ အဖိုးေဆးရံုတက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အဖိုးကို ၿပဳစုေပးခဲ့တယ္… မေသခင္ အဖိုးက ဖိုးစိန္ မင္းကငါ့ကို ႀကည့္မရဘူး ထင္ေနတာ ခုေတာ့ငါ့အနားမွာ… ေသေပ်ာ္ပါတယ္တဲ့… ဆံုးေတာ့ အသက္က (၆၇)
အဖိုးရဲ႔ မိန္းမ က်ေနာ့္အဖြား အေဖ့ အခ်စ္ဆံုးအေမ… နာမည္က ေဒၚစန္းေငြ… အေနေအးတယ္… စကားနည္းတယ္… အေဖ့ကို အရမ္းခ်စ္တယ္… ေယာက္်ားလုပ္သူ အဖိုးကို ေႀကာက္ရတယ္… အဖြားမေသခင္ထိ အဖိုးရိုက္တာ ခံရတုန္း… စိတ္မထင္ရင္ အဖြားကို အိမ္ေပၚက ေမာင္းခ်တယ္… ေတြ႔သမွ် ပစၥည္းနဲ႔ ေကာက္ေပါက္တယ္… အေဖေၿပာၿပဖူးတယ္… သူတို႔တစ္ခါကြဲေတာ့ သူတို႔အိပ္တဲ့ ေမြ႔ယာကို အဖိုးက တပိုင္းပိုင္းၿပီး ယူတယ္... အဖြားအိပ္တဲ့ အပိုင္းကိုေတာ့ သယ္သြားခိုင္းတယ္ဆိုပဲ… အဲဒီေလာက္ထိ အဖိုးလုပ္သူကဆိုးတာ…
အဲဒီအခါက်ရင္ အဖြားလုပ္သူက မ်က္ရည္စမ္းစမ္းနဲ႔ အေဖ့ဆီေရာက္ေရာက္ လာတတ္တယ္… သမီးအိမ္ ေတြေတာ့ မသြားဖူး… အဖိုးလုပ္သူကို အေဖက ၿပန္မေၿပာေပမယ့္ အဖြားအတြက္ အေဖစိတ္မေကာင္းဘူး… ထမင္းေတာင္ မစားႏိုင္ဘူး… အငယ္ဆံုးသား ၿဖစ္တဲ့ အေဖ့ကို အဖြားကေတာ္ေတာ္ခ်စ္သလို အေဖ့ရဲ႔သားဦး ၿဖစ္တဲ့က်ေနာ့္ ကိုလဲခ်စ္တယ္… အဖြားအၿမဲေဖ်ာ္တိုက္တဲ့ ႏြားႏို႔နဲ႔ ေဖ်ာ္တဲ့ လက္ဖက္ရည္က အရမ္းေကာင္းတယ္… ခုခ်ိန္ထိ ေသာက္ခ်င္တုန္း… ဒါေပမယ့္ အဖြားကသံေယာဇဥ္ ႀကီးရွာတယ္…
အဖိုးကို မပစ္ႏိုင္ဘူး… ႏွစ္ရက္မႀကာဘူး အိမ္ၿပန္တယ္… ငယ္ငယ္က အလုပ္ႀကမ္း လုပ္ရတဲ့ဒဏ္… ေယာက်ာ္းလုပ္သူ အဖိုးရဲ႔ဒဏ္ေတြေႀကာင့္ထင္တယ္ အဖြားက အသက္ႀကီးေတာ့ ခါးကုန္းသြားတယ္… ဒါေပမယ့္ အၿမဲတမ္း ေအးခ်မ္းေနတယ္ အဖိုးဘာေၿပာေၿပာ တစ္ခြန္းမွ ၿပန္မေၿပာဘူး… အဖြားက အဖိုးမဆံုးခင္ (၃)လမွာ ဆံုးတယ္… အဖြားဆံုးေတာ့ အေဖေၿပာတယ္ “(၃)လ ေလာက္ ကမၻာႀကီးနဲ႔ အဆက္အသြယ္ ၿပတ္သြားတယ္ ဘာလုပ္လုပ္ ဘာကိုင္ကိုင္ အေမကို သတိရေနတာ… ၿပဳစုခြင့္ ရခဲ့ေပမယ့္ အေမမရွိေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့အသိက အရာအားလံုးကို သိမ္းက်ံဳးယူေဆာင္သြား သလိုခံစားရတယ္… က်ေနာ္တို႔ အလွည့္က်ရင္ အဲလို ခံစားမွဳမ်ိဳးေလွ်ာ့ေအာင္ အေမ့ကိုပိုၿပီးဂရုစိုက္ပါ”တဲ့ေလ…
ေက်ာင္းဆရာ ဦးေမာင္ေအး ဆိုရင္ က်ံဳဒိုးရြာ တစ္ရြာလံုး လူတိုင္းသိတယ္ (သူ႔ေခတ္ သူအခါကေပါ့)… က်ေနာ္တို႔ အဘလို႔ ေခၚတဲ့ အေမ့ရဲ့အေဖ… အဖိုးရဲ႔ မိဘေတြက တရုတ္ၿပည္က တရုတ္စစ္စစ္ေတြ… ၿမန္မာစကား မတတ္ဘူးတဲ့… အဖိုးကေတာ့ ၿမန္မာလိုမြတ္ေနတာပဲ… အေနေအးတယ္… အၿမဲၿပံဳးတယ္… အဖိုးဆီက စကားတစ္လံုး ထြက္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္ေစာင့္ရတယ္… ေဗဒင္ဝါသနာပါတယ္… သူေဟာတိုင္းလဲ မွန္တယ္… ဒုတိယသမီး ၿဖစ္တဲ့ အေမနဲ႔ အေမ့ေမာင္ အငယ္ဆံုးကို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္တယ္… အဖိုးအခ်စ္ဆံုးက က်ေနာ့္ညီမအငယ္ဆံုး… သူ႔သမီးအၿဖစ္ ေမြးစားခဲ့တာ… အေမလုပ္သူ ကင္ဆာေရာဂါကုဖို႔ ရန္ကုန္မွာ ေဆးသြားကုေတာ့ အိမ္မွာ အဖိုးနဲ႔ အဖြားရယ္ က်ေနာ္တို႔ေမာင္ႏွမရယ္… တခါတေလၿပန္လာတဲ့ အေဖရယ္… ဆိုေတာ့ အေနနီးတယ္… အခ်ိဳ အရမ္းႀကိဳက္တဲ့ အဖိုးေႀကာင့္ က်ေနာ္ ထမင္းကို သႀကားနဲ့ ဒူးရင္းသီး သရက္သီး ငွက္ေပ်ာသီး တို႔နဲ႔ စားတတ္တဲ့ အက်င့္ရလာတယ္… အဖိုးဆံုးေတာ့ အသက္က(၈၂)…
ေနာက္ဆံုးေၿပာစရာ မကုန္ေလာက္ေအာင္ အေႀကာင္းေတြမ်ား တာက က်ေနာ့္အခ်စ္ဆံုးအဖြား… အေမ့ရဲ႔ အေမ… နာမည္က ေဒၚစိုးတင္… က်ေနာ္တုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြက အေမလို႔ပဲေခၚတယ္… အဖြားက မိသားစုကို ဦးေဆာင္တယ္ သတိၱရွိတယ္… ေၿပာရဲဆိုရဲ ရွိတယ္… စီးပြားရွာေတာ္တယ္… အသက္ငယ္တုန္းက မိသားစု မွာႀသဇာေညာင္းတယ္… ရွိတဲ့သားသမီး ေတြကို လိုေလးေသး မရွိအၿမဲ ၿဖည့္ဆည္းေပးတယ္… ဒါေပမယ့္ မ်ားေသာအားၿဖင့္ ေရာဂါသည္ အေမ့နားမွာ ေနေတာ့ က်န္တဲ့သားသမီးေတြက မေက်နပ္ဖူး… အေမ့ကို အဖြားကၿပဳစုတယ္… က်ေနာ္တို႔ ေမာင္ႏွမကို ထိန္းတယ္… အထူးသၿဖင့္ ႏို႔စို႔အရြယ္ က်ေနာ့္ညီမေလးကို ၿပဳစုရတာဆိုေတာ့ တၿခားသားသမီး ေတြဘက္ကို မလွည့္ႏိုင္ၿဖစ္တာေပါ့…
အဖိုးဆံုးတဲ့ အခါက်ေတာ့ အဖြားက အေမြေတြ အကုန္လံုးကို အေမကလြဲလို ့ က်န္တဲ့သားသမီးေတြကုိ လႊဲေပးတယ္.. အိမ္တစ္လံုးပဲ က်န္တယ္… အဲဒီအိမ္က က်ေနာ့္အေမ ဝယ္ထားေပးတဲ့ အိမ္… သားအငယ္ဆံုးနဲ႔ ေနတာ... ဒီလိုနဲ႔ အဖြားက အသက္ႀကီးမွ သားအိမ္ကင္ဆာ ၿဖစ္တယ္… က်ေနာ္နဲ႔ အေမက ရန္ကုန္ေခၚလာၿပီး အဖြားကို ေဆးကုေပးတယ္… ၿပန္လာေတာ့ အိမ္မွာပဲေနတယ္… သားသမီး လုပ္သူေတြ တစ္ေယာက္မွ မလာႀကဘူး… အေႀကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့…
အဖြားလုပ္သူက အေမ့ကို အားနာလို႔ တၿခားသားသမီး အိမ္လွည့္ေနတယ္… သားသမီးေတြက ေကၽြးႏိုင္ႀကပါတယ္… ဒါေပမယ့္ အသက္ႀကီးလာၿပီး ၿဖစ္တဲ့ အဖြားက ဂ်ီးမ်ားတယ္.. စကားမ်ားတယ္… တခ်ိန္လံုး ညည္းေနတာပဲ… စသၿဖင့္ အေႀကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ အေမ့ဆီ ၿပန္ေရာက္လာတယ္… အဖြားလဲ ဘယ္မွ မသြားေတာ့ဘူး… စိတ္နာသြားပံုလဲ ရတယ္… အဖြားေလာက္ သားသမီးေတြကို ေထာက္ပံ့တာ အဖြားပဲ ရွိတယ္ေလ… အခုေတာ့ သားသမီးေတြက မႀကည္ၿဖဴ ၿငိဳၿငင္ခ်င္ႀကတယ္
ဒီေနရာမွာ အေဖ့ကို ခ်ီးက်ဴးမိတယ္… အဖြားေဆးကုလို႔ ကုန္က်တာကို တခ်က္ကေလးမွ မညည္းဘူး… တစ္ခါတစ္ေလ အေမလုပ္သူက အဖြားကို စိတ္တိုင္းမက်လို ့ ေၿပာမိရင္ေတာင္ အေဖက မႀကိဳက္ဘူး… “မေသခင္ပဲေကၽြးရ ၿပဳစုရမွာ… ေသမွ ေနာင္တရေနမယ္… ခုခ်ိန္မွာ မင္းလို ငါ့မိဘကို ငါေကၽြးေမြးခြင့္ ရခ်င္ေတာင္ မေကၽြးႏိုင္ေတာ့ဘူး”တဲ့…
အဖြားဆံုးတဲ့ အခ်ိန္ထိ သူစားခ်င္တာ သူၿဖစ္ခ်င္တာကို က်ေနာ္တို႔ လုပ္ေပးခဲ့ ရပါေသးတယ္… အဖြားဆံုးေတာ့ သားသမီးလုပ္သူ ေတြက အဖြားရုပ္ အေလာင္းနားမွာ လာၿပီး အေမႊးတိုင္ထြန္းငို… တေန႔ကို အခါတစ္ရာေလာက္ ကန္ေတာ့ႀကတယ္… ေသၿပီးမွ အေမလုပ္သူကို ကန္ေတာ့တာ… သားသမီးသာ မ်ားတယ္… မသိရင္ မေသခင္ကေတာ့ ေမြးထားတာ အေမနဲ႔ အေမ့ေမာင္ ဦးငယ္နဲ႔ပဲ ရွိတယ္လို႔ ထင္ရတယ္… ေသမွာ သားသမီးေတြက အေမ… အေမ…အေမ ခြဲမသြားပါနဲ႔တဲ့… သံေဝဂရစရာပါ…
တကယ္ေတာ့ အသက္ႀကီးလာရင္ မ်ားေသာအားၿဖင့္ အသက္ငယ္သူေတြက အားမရဘူး အလုိမက်ေတာ့ဘူး… စိတ္မရွည္တတ္ႀကေတာ့ဘူးေလ…. သူတို႔ေတြရဲ႔ ဘဝက မီးစာကုန္ ဆီခမ္း ေနတာကိုလဲသိေတာ့ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါ ၿဖစ္ႀကရတယ္… အဲဒီအခါ သားသမီးေတြကို မွီတြယ္လာ တတ္ႀကတယ္ေလ… ဒါေပမယ့္ သားသမီးေတြ စိတ္မရွည္တာမ်ိဳး ဂရုမစိုက္တာ မ်ဳိးနဲ႔ေတြ႔ရင္ ဘဝနိဂံုးကို ဝမ္းနည္းစြာနဲ႔ ခ်ဳပ္ရတဲ့ အဖိုးအဖြားေတြကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႔ဖူးတယ္ေလ…
က်ေနာ့္မိဘေတြ အလွည့္က်လဲ ကိုယ္တိုင္က မၿငိဳၿငင္ေအာင္… ေမြးလာမယ့္ သားသမီးေတြ မၿငိဳၿငင္ေအာင္ ႀကိဳးစား ၿပဳၿပင္ထိန္းသိမ္း တတ္ခ်င္တယ္… က်ေနာ္လဲ အသက္ႀကီးရင္ ဒီအဖိုးအဖြားေတြ ထဲက ဘယ္လိုပံုစံ ၿဖစ္မလဲလို႔ ေတြးမိတယ္… အသံုးမဝင္ေတာ့တဲ့ အသက္အရြယ္ထိလဲ အသက္မရွည္ခ်င္ဘူး... ၿဖစ္လာမွာေတာ့ ကံတရားအတိုင္းေပါ့…(အသက္ရွည္မယ္ဆိုရင္ေပါ့)
တူရီးေတာ္ ကိုကိုႏြန္(တလႏြန္)ေရ…. ေက်နပ္လိမ့္မယ္ လို႔ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္…
ထြက္လာစမ္း…”
အဲဒီလို အသံက်ယ္က်ယ္ စူးရွအက္ကြဲ တဲ့အသံအိမ္ေရွ႔မွာ ႀကားၿပီးဆိုရင္ သိလိုက္ေတာ့… ဖိုးစိန္လဲ ကုတင္ေအာက္ေတြ တံခါးႀကားေတြ ေရာက္ေနၿပီး… အေဖလဲ ၿပံဳးေနၿပီး… အေမလဲ အဆင္ေၿပမယ့္ စကားလံုး ေတြေရြး ေနရၿပီး… အဲဒီ အသံပိုင္ရွင္က ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက က်ေနာ္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြ ဝမ္းကြဲ အကိုေတြ အမေတြ ဖင္တုန္ေအာင္ ေႀကာက္ရတဲ့ အေဖ့ရဲ႔ အေဖ… အဖိုး နာမည္က ဦးခ်စ္ေအာင္… ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ေတာ့ နာမည္ေပးထားတယ္… ဖိုးမုန္းရေအာင္…တဲ့
မ်ားေတာ့အားၿဖင့္ က်ေနာ္က “ငါးပိအဖိုး”လို႔ ေခၚတယ္ (အဖိုးတို႔က ငါးပိလုပ္ ေရာင္းတယ္ေလ) ငယ္ငယ္ကဆို အဖိုးရွိရင္ အဲဒီအိမ္ကိုက်ေနာ္တို ့မသြားဖူး… အိမ္လာလည္ရင္လည္း ငါးပိနံ႔နံလို႔ဆိုၿပီး ႏွာေခါင္းပိတ္ ထားေလ့ ရွိတယ္… ၿပီးေတာ့ အိမ္မွာ အေဖတို ့အလိုလိုက္လို႔ အစြမ္းကုန္ဆိုးတဲ့ က်ေနာ့္ကို အဖိုးက သူ႔လက္ထဲ ဝကြက္အပ္ ၿပီးဆံုးမေစခ်င္တယ္… အေဖက လံုးဝ အထိမခံ အရိုက္မခံေတာ့ အဖိုးက မေက်နပ္ဘူး… ခုလဲ လမ္းမွာ အကိုေတြ စက္ဘီးစီး သင္ေပးေနတာကို အဖိုးလုပ္သူက ေအာ္လို႔ အဖိုးအိမ္ကို ခဲနဲ႔ေပါက္ၿပီး ထြက္ေၿပးလာတာ…
တစ္ခါကလဲ အဖိုးလုပ္သူကို လမ္းမွာ “ငါးပိအဖိုး” လို႔ေခၚၿပီး ထြက္ေၿပးေတာ့… အဖိုးက ေနာက္ကေန ေၿပးလိုက္တယ္… က်ေနာ့္ကို မိေတာ့ ရိုက္မယ္အလုပ္ အဖိုးလံုခ်ည္ ဆြဲခၽြတ္ၿပီး ထြက္ေၿပးတာ… အဖိုးကရွက္ရွက္နဲ႔ လိုက္ဖမ္းေသးတယ္… မမိဘူး… စိတ္ဆိုး ေၿပတဲ့အထိ ေရွာင္ေနရတယ္… အဖိုးကို မေက်နပ္တိုင္းလဲ သူ႔အိမ္ကို မေယာင္မလည္သြားၿပီး သူကုိယ္တိုင္ အေၿခာက္လွန္းထားတဲ့ ငါးေၿခာက္ေတြကိုခိုး ေခြးေကၽြး ၿပစ္ေလ႔ရွိတယ္ေလ… အေဖက အၿမဲေၿပာတယ္ ငါ့ အေဖနဲ႔ ငါ့သားက အရင္ဘဝက ရန္သူေတြ လားမသိဘူးတဲ့…
က်ေနာ့္အထင္ အေဖက ကိုယ္လံုး ႀကီးသေလာက္ စိတ္ထားႏူးညံ့တယ္… အဖိုးနဲ႔ တၿခားစီပဲ က်ေနာ္ အဖိုးကို လံုးဝ မခ်စ္ဘူး… ခ်စ္လို႔လဲ မရဘူး… အဖြားလုပ္သူ အေပၚေတာင္ မညွာတာ… အေဖငယ္ငယ္က အေႀကာင္းေတြ ၿပန္ေၿပာၿပလို႔ နားေထာင္ရင္း အဖိုးကို လံုးဝ မခ်စ္ေတာ့တာ… က်ေနာ္(၉)တန္းတက္တဲ့ ႏွစ္မွာ အဖိုးဆံုးတယ္… ဒါေပမယ့္ အဖိုးေဆးရံုတက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အဖိုးကို ၿပဳစုေပးခဲ့တယ္… မေသခင္ အဖိုးက ဖိုးစိန္ မင္းကငါ့ကို ႀကည့္မရဘူး ထင္ေနတာ ခုေတာ့ငါ့အနားမွာ… ေသေပ်ာ္ပါတယ္တဲ့… ဆံုးေတာ့ အသက္က (၆၇)
အဖိုးရဲ႔ မိန္းမ က်ေနာ့္အဖြား အေဖ့ အခ်စ္ဆံုးအေမ… နာမည္က ေဒၚစန္းေငြ… အေနေအးတယ္… စကားနည္းတယ္… အေဖ့ကို အရမ္းခ်စ္တယ္… ေယာက္်ားလုပ္သူ အဖိုးကို ေႀကာက္ရတယ္… အဖြားမေသခင္ထိ အဖိုးရိုက္တာ ခံရတုန္း… စိတ္မထင္ရင္ အဖြားကို အိမ္ေပၚက ေမာင္းခ်တယ္… ေတြ႔သမွ် ပစၥည္းနဲ႔ ေကာက္ေပါက္တယ္… အေဖေၿပာၿပဖူးတယ္… သူတို႔တစ္ခါကြဲေတာ့ သူတို႔အိပ္တဲ့ ေမြ႔ယာကို အဖိုးက တပိုင္းပိုင္းၿပီး ယူတယ္... အဖြားအိပ္တဲ့ အပိုင္းကိုေတာ့ သယ္သြားခိုင္းတယ္ဆိုပဲ… အဲဒီေလာက္ထိ အဖိုးလုပ္သူကဆိုးတာ…
အဲဒီအခါက်ရင္ အဖြားလုပ္သူက မ်က္ရည္စမ္းစမ္းနဲ႔ အေဖ့ဆီေရာက္ေရာက္ လာတတ္တယ္… သမီးအိမ္ ေတြေတာ့ မသြားဖူး… အဖိုးလုပ္သူကို အေဖက ၿပန္မေၿပာေပမယ့္ အဖြားအတြက္ အေဖစိတ္မေကာင္းဘူး… ထမင္းေတာင္ မစားႏိုင္ဘူး… အငယ္ဆံုးသား ၿဖစ္တဲ့ အေဖ့ကို အဖြားကေတာ္ေတာ္ခ်စ္သလို အေဖ့ရဲ႔သားဦး ၿဖစ္တဲ့က်ေနာ့္ ကိုလဲခ်စ္တယ္… အဖြားအၿမဲေဖ်ာ္တိုက္တဲ့ ႏြားႏို႔နဲ႔ ေဖ်ာ္တဲ့ လက္ဖက္ရည္က အရမ္းေကာင္းတယ္… ခုခ်ိန္ထိ ေသာက္ခ်င္တုန္း… ဒါေပမယ့္ အဖြားကသံေယာဇဥ္ ႀကီးရွာတယ္…
အဖိုးကို မပစ္ႏိုင္ဘူး… ႏွစ္ရက္မႀကာဘူး အိမ္ၿပန္တယ္… ငယ္ငယ္က အလုပ္ႀကမ္း လုပ္ရတဲ့ဒဏ္… ေယာက်ာ္းလုပ္သူ အဖိုးရဲ႔ဒဏ္ေတြေႀကာင့္ထင္တယ္ အဖြားက အသက္ႀကီးေတာ့ ခါးကုန္းသြားတယ္… ဒါေပမယ့္ အၿမဲတမ္း ေအးခ်မ္းေနတယ္ အဖိုးဘာေၿပာေၿပာ တစ္ခြန္းမွ ၿပန္မေၿပာဘူး… အဖြားက အဖိုးမဆံုးခင္ (၃)လမွာ ဆံုးတယ္… အဖြားဆံုးေတာ့ အေဖေၿပာတယ္ “(၃)လ ေလာက္ ကမၻာႀကီးနဲ႔ အဆက္အသြယ္ ၿပတ္သြားတယ္ ဘာလုပ္လုပ္ ဘာကိုင္ကိုင္ အေမကို သတိရေနတာ… ၿပဳစုခြင့္ ရခဲ့ေပမယ့္ အေမမရွိေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့အသိက အရာအားလံုးကို သိမ္းက်ံဳးယူေဆာင္သြား သလိုခံစားရတယ္… က်ေနာ္တို႔ အလွည့္က်ရင္ အဲလို ခံစားမွဳမ်ိဳးေလွ်ာ့ေအာင္ အေမ့ကိုပိုၿပီးဂရုစိုက္ပါ”တဲ့ေလ…
ေက်ာင္းဆရာ ဦးေမာင္ေအး ဆိုရင္ က်ံဳဒိုးရြာ တစ္ရြာလံုး လူတိုင္းသိတယ္ (သူ႔ေခတ္ သူအခါကေပါ့)… က်ေနာ္တို႔ အဘလို႔ ေခၚတဲ့ အေမ့ရဲ့အေဖ… အဖိုးရဲ႔ မိဘေတြက တရုတ္ၿပည္က တရုတ္စစ္စစ္ေတြ… ၿမန္မာစကား မတတ္ဘူးတဲ့… အဖိုးကေတာ့ ၿမန္မာလိုမြတ္ေနတာပဲ… အေနေအးတယ္… အၿမဲၿပံဳးတယ္… အဖိုးဆီက စကားတစ္လံုး ထြက္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္ေစာင့္ရတယ္… ေဗဒင္ဝါသနာပါတယ္… သူေဟာတိုင္းလဲ မွန္တယ္… ဒုတိယသမီး ၿဖစ္တဲ့ အေမနဲ႔ အေမ့ေမာင္ အငယ္ဆံုးကို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္တယ္… အဖိုးအခ်စ္ဆံုးက က်ေနာ့္ညီမအငယ္ဆံုး… သူ႔သမီးအၿဖစ္ ေမြးစားခဲ့တာ… အေမလုပ္သူ ကင္ဆာေရာဂါကုဖို႔ ရန္ကုန္မွာ ေဆးသြားကုေတာ့ အိမ္မွာ အဖိုးနဲ႔ အဖြားရယ္ က်ေနာ္တို႔ေမာင္ႏွမရယ္… တခါတေလၿပန္လာတဲ့ အေဖရယ္… ဆိုေတာ့ အေနနီးတယ္… အခ်ိဳ အရမ္းႀကိဳက္တဲ့ အဖိုးေႀကာင့္ က်ေနာ္ ထမင္းကို သႀကားနဲ့ ဒူးရင္းသီး သရက္သီး ငွက္ေပ်ာသီး တို႔နဲ႔ စားတတ္တဲ့ အက်င့္ရလာတယ္… အဖိုးဆံုးေတာ့ အသက္က(၈၂)…
ေနာက္ဆံုးေၿပာစရာ မကုန္ေလာက္ေအာင္ အေႀကာင္းေတြမ်ား တာက က်ေနာ့္အခ်စ္ဆံုးအဖြား… အေမ့ရဲ႔ အေမ… နာမည္က ေဒၚစိုးတင္… က်ေနာ္တုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြက အေမလို႔ပဲေခၚတယ္… အဖြားက မိသားစုကို ဦးေဆာင္တယ္ သတိၱရွိတယ္… ေၿပာရဲဆိုရဲ ရွိတယ္… စီးပြားရွာေတာ္တယ္… အသက္ငယ္တုန္းက မိသားစု မွာႀသဇာေညာင္းတယ္… ရွိတဲ့သားသမီး ေတြကို လိုေလးေသး မရွိအၿမဲ ၿဖည့္ဆည္းေပးတယ္… ဒါေပမယ့္ မ်ားေသာအားၿဖင့္ ေရာဂါသည္ အေမ့နားမွာ ေနေတာ့ က်န္တဲ့သားသမီးေတြက မေက်နပ္ဖူး… အေမ့ကို အဖြားကၿပဳစုတယ္… က်ေနာ္တို႔ ေမာင္ႏွမကို ထိန္းတယ္… အထူးသၿဖင့္ ႏို႔စို႔အရြယ္ က်ေနာ့္ညီမေလးကို ၿပဳစုရတာဆိုေတာ့ တၿခားသားသမီး ေတြဘက္ကို မလွည့္ႏိုင္ၿဖစ္တာေပါ့…
အဖိုးဆံုးတဲ့ အခါက်ေတာ့ အဖြားက အေမြေတြ အကုန္လံုးကို အေမကလြဲလို ့ က်န္တဲ့သားသမီးေတြကုိ လႊဲေပးတယ္.. အိမ္တစ္လံုးပဲ က်န္တယ္… အဲဒီအိမ္က က်ေနာ့္အေမ ဝယ္ထားေပးတဲ့ အိမ္… သားအငယ္ဆံုးနဲ႔ ေနတာ... ဒီလိုနဲ႔ အဖြားက အသက္ႀကီးမွ သားအိမ္ကင္ဆာ ၿဖစ္တယ္… က်ေနာ္နဲ႔ အေမက ရန္ကုန္ေခၚလာၿပီး အဖြားကို ေဆးကုေပးတယ္… ၿပန္လာေတာ့ အိမ္မွာပဲေနတယ္… သားသမီး လုပ္သူေတြ တစ္ေယာက္မွ မလာႀကဘူး… အေႀကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့…
အဖြားလုပ္သူက အေမ့ကို အားနာလို႔ တၿခားသားသမီး အိမ္လွည့္ေနတယ္… သားသမီးေတြက ေကၽြးႏိုင္ႀကပါတယ္… ဒါေပမယ့္ အသက္ႀကီးလာၿပီး ၿဖစ္တဲ့ အဖြားက ဂ်ီးမ်ားတယ္.. စကားမ်ားတယ္… တခ်ိန္လံုး ညည္းေနတာပဲ… စသၿဖင့္ အေႀကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ အေမ့ဆီ ၿပန္ေရာက္လာတယ္… အဖြားလဲ ဘယ္မွ မသြားေတာ့ဘူး… စိတ္နာသြားပံုလဲ ရတယ္… အဖြားေလာက္ သားသမီးေတြကို ေထာက္ပံ့တာ အဖြားပဲ ရွိတယ္ေလ… အခုေတာ့ သားသမီးေတြက မႀကည္ၿဖဴ ၿငိဳၿငင္ခ်င္ႀကတယ္
ဒီေနရာမွာ အေဖ့ကို ခ်ီးက်ဴးမိတယ္… အဖြားေဆးကုလို႔ ကုန္က်တာကို တခ်က္ကေလးမွ မညည္းဘူး… တစ္ခါတစ္ေလ အေမလုပ္သူက အဖြားကို စိတ္တိုင္းမက်လို ့ ေၿပာမိရင္ေတာင္ အေဖက မႀကိဳက္ဘူး… “မေသခင္ပဲေကၽြးရ ၿပဳစုရမွာ… ေသမွ ေနာင္တရေနမယ္… ခုခ်ိန္မွာ မင္းလို ငါ့မိဘကို ငါေကၽြးေမြးခြင့္ ရခ်င္ေတာင္ မေကၽြးႏိုင္ေတာ့ဘူး”တဲ့…
အဖြားဆံုးတဲ့ အခ်ိန္ထိ သူစားခ်င္တာ သူၿဖစ္ခ်င္တာကို က်ေနာ္တို႔ လုပ္ေပးခဲ့ ရပါေသးတယ္… အဖြားဆံုးေတာ့ သားသမီးလုပ္သူ ေတြက အဖြားရုပ္ အေလာင္းနားမွာ လာၿပီး အေမႊးတိုင္ထြန္းငို… တေန႔ကို အခါတစ္ရာေလာက္ ကန္ေတာ့ႀကတယ္… ေသၿပီးမွ အေမလုပ္သူကို ကန္ေတာ့တာ… သားသမီးသာ မ်ားတယ္… မသိရင္ မေသခင္ကေတာ့ ေမြးထားတာ အေမနဲ႔ အေမ့ေမာင္ ဦးငယ္နဲ႔ပဲ ရွိတယ္လို႔ ထင္ရတယ္… ေသမွာ သားသမီးေတြက အေမ… အေမ…အေမ ခြဲမသြားပါနဲ႔တဲ့… သံေဝဂရစရာပါ…
တကယ္ေတာ့ အသက္ႀကီးလာရင္ မ်ားေသာအားၿဖင့္ အသက္ငယ္သူေတြက အားမရဘူး အလုိမက်ေတာ့ဘူး… စိတ္မရွည္တတ္ႀကေတာ့ဘူးေလ…. သူတို႔ေတြရဲ႔ ဘဝက မီးစာကုန္ ဆီခမ္း ေနတာကိုလဲသိေတာ့ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါ ၿဖစ္ႀကရတယ္… အဲဒီအခါ သားသမီးေတြကို မွီတြယ္လာ တတ္ႀကတယ္ေလ… ဒါေပမယ့္ သားသမီးေတြ စိတ္မရွည္တာမ်ိဳး ဂရုမစိုက္တာ မ်ဳိးနဲ႔ေတြ႔ရင္ ဘဝနိဂံုးကို ဝမ္းနည္းစြာနဲ႔ ခ်ဳပ္ရတဲ့ အဖိုးအဖြားေတြကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႔ဖူးတယ္ေလ…
က်ေနာ့္မိဘေတြ အလွည့္က်လဲ ကိုယ္တိုင္က မၿငိဳၿငင္ေအာင္… ေမြးလာမယ့္ သားသမီးေတြ မၿငိဳၿငင္ေအာင္ ႀကိဳးစား ၿပဳၿပင္ထိန္းသိမ္း တတ္ခ်င္တယ္… က်ေနာ္လဲ အသက္ႀကီးရင္ ဒီအဖိုးအဖြားေတြ ထဲက ဘယ္လိုပံုစံ ၿဖစ္မလဲလို႔ ေတြးမိတယ္… အသံုးမဝင္ေတာ့တဲ့ အသက္အရြယ္ထိလဲ အသက္မရွည္ခ်င္ဘူး... ၿဖစ္လာမွာေတာ့ ကံတရားအတိုင္းေပါ့…(အသက္ရွည္မယ္ဆိုရင္ေပါ့)
တူရီးေတာ္ ကိုကိုႏြန္(တလႏြန္)ေရ…. ေက်နပ္လိမ့္မယ္ လို႔ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္…
ခင္မင္ေလးစားစြာၿဖင့္
ဖိုးစိန္
Comments
လာဖတ္တယ္ေနာ္
အသံုးခ်တတ္ေနာ္
သိတယ္မဟုတ္လား
ဒု...ပဲေလဒီတခါေရာ
အဆင္ေျပပါေစ
ခင္တဲ့ညီမေလး
ျမဴး
ေလးစားလ်က္
ေတာင္ေပၚသား
:-)
အဖိုးအဖြားနာမည္ ဘယ္သူမွန္းေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး
ဖိုးစိန္လည္း အဲလိုေၿမးေတြနဲ႔
(အင္း ..တူေတြတူမေတြကေမြးတာပဲေနမွာပါ း) း) )
ေဒါင္ခ်ာစိုင္းေနေလာက္မယ္ေနာ္ း)
အမ ေတြက ေစတနာနဲ႔ အပူမရွာခိုင္းတာ
မတတ္ႏိုင္ဘူး နားမေထာင္ရင္ေတာ့ ရွာေပးစားေတာ့မယ္ ... ရွာေကၽြးဖို႔ၿပင္ထား ..
ဒါကေတာ့ မၾကီးေအာ္တဲ့ အသံေပါ့ေနာ္။ ဘာလို႔ ေအာ္လည္းသိတယ္ေနာ္။ :)
ခင္မင္လွ်က္
မၾကီး
အဘိုးေတြဆိုမွီကိုမမွီလိုက္တာ။တို႔မေမြးခင္ဆံုးၾကတာ။
တို႔လဲ
အိုဇာတာေကာင္းခ်င္ပါတယ္။
ကုိဖုိးစိန္ ႏွင့္ အဖုိးအဖြားေတြ
သေဘာတက်ဖတ္သြားသလုိ
“ေသမွာ သားသမီးေတြက အေမ… အေမ…အေမ ခြဲမသြားပါနဲ႔တဲ့… သံေဝဂရစရာပါ…”
“သားသမီးေတြ စိတ္မရွည္တာမ်ိဳး ဂရုမစိုက္တာ မ်ဳိးနဲ႔ေတြ႔ရင္ ဘဝနိဂံုးကို ဝမ္းနည္းစြာနဲ႔ ခ်ဳပ္ရတဲ့ အဖိုးအဖြားေတြကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ာေတြ႔ဖူးတယ္ေလ…”
ဒီစကားေတြကုိလည္း မွတ္သြားပါတယ္။
ေရးေပးတဲ့အတြက္ အမ်ားၾကီးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဘၾကီးေတာ္ အုိဇာတာမေကာင္းမွာမပူနဲ ့။ တူရီးေတာ္
တစ္ေယာက္လုံးရွိတယ္ (ဟဲ ဟဲ)
ခင္မင္ၿခင္းမ်ားစြာႏွင့္
တူရီးေတာ္
ေနေဒးသစ္။
ျပန္ လာ စမ္းးးးး
ဘယ္မလဲ .....
လုပ္ခိုင္းထားတာ မလုပ္ဘူး
ရြာရုိးကိုးေပါက္ ေလွ်ာက္လည္ေနတယ္ ။။
က်ေနာ္ေတာ့ ေက်ေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ တူမ်ားကုိေတာ့ အခြ်န္နဲ႕ မတက္တယ္။ အဟီးဟီး။
ကုိဂ်ီးကုိ တက္ဂ္ထားတယ္။ ဂ်စ္လြန္းလုိ႕ ခြိခြိ။
ေကာင္းတယ္လုိ႕ မေျပာေတာ့ဘူးေနာ္။ ေရးထားတာ ေကာင္းလြန္းလုိ႕ အဖုိးအဖြားကုိ သတိရျပီး မ်က္ရည္၀ုိင္းသြားတာ ကုိဂ်ီးေၾကာင့္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေျပာေတာ့ဖူး။ သက္ခ်င္သက္။ ငြင္းငြင္း။ ခြိ ။
အင္းးး ဘာလိုလိုနဲ႔ ေနာင္လာမယ္႔အနွစ္ ၂၀ဆိုရင္ တို႔
လည္းအသက္ရွင္ေသးရင္ ဖြားဖြား၀ါျဖစ္ေတာ႔မွာပဲ.. း(
အစ္မငယ္ငယ္ကေတာ႔ ေမေမဘက္က ဖိုးဖိုးနဲ႔ဖြားဖြား
ကိုအရမ္းခ်စ္ခဲ႔တယ္.. အသက္ ၈၂ နွစ္မွာဆံုးၾကတယ္.အခုအထိအိပ္မက္ မက္ေနဆဲပဲ... ဘိုးဘိုးက အရပ္အ
ရွည္ၾကီးနဲ႔ ရူပါေျဖာင္႔ေျဖာင္႔..အသက္ ၈၂ နွစ္အထိ စ
တိုင္အျပည္႔ပဲေနခဲ႔တာေလ... ဖြားဖြားကို အရမ္းခ်စ္ခဲ႔
တယ္..ေသတဲ႔အထိပဲ.. အစ္မက အဲဒီဖိုးဖိုး နဲ႔ဖြားဖြား ၂
ေယာက္ကို အရမ္းခ်စ္ခဲ႔တယ္..
ေဖေဖဘက္က ဖြားဖြားပဲသိလိုက္တယ္.. အသက္ ၈၁နွစ္မွာ ဆံုးသြားတယ္.. အဲ႔ဖြားဖြားကို မခ်စ္ဖူး။
မခ်စ္ဖူးဆိုတာကလည္း ေျမးေတြခ်စ္ေအာင္မေနတတ္
တာလဲ ပါတာေပါ႔ေလ... ကိုယ္အသက္ၾကီးရင္ ေျမးေတြ
ခ်စ္ေအာင္ေနတတ္ေအာင္ ၾကိဳးစားဦးမွ. း)
ဆက္လက္အားေပးပါဦးမည္။
ျမင္ေတာင္မျမင္ဘူးလုိက္ဘူး။ တစ္ခါတစ္ခါ မွာေတာ့
သူမ်ားေတြလုိ အဖုိးေရ အဖြားေရ လုိ႔ေခၚခ်င္လုိက္တာ.... :(
မအယ္
မနက္က အလုပ္ရွဳပ္ေနတာ နဲ႔ ေသခ်ာ မဖတ္ လုိက္ရဘူး ....ကိုဖိုးစိန္ အဖိုးအေၾကာင္း ဖတ္ၿပီးေတာ႔ ေမေလးကို သိပ္ခ်စ္ရွာတဲ႔ ေမေလးအန္းကုန္းကို သတိရမိတယ္..ခုေတာ႔ မရွိရွာေတာ႔ဘူး ....ေမေလးေက်းဇူးေတာင္ မဆပ္လိုက္ရပါဘူး...
ကိုဖိုးစိန္ေရ
ေမေလးစေရးထဲက လာအားေပးတဲ႔ အတြက္ ေက်းဇူး ပါေနာ္...ကိုဖိုးစိန္တို႔လိုသူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႔ အားေပးမွဳနဲ႔ ေမေလးဆက္ေလွ်ာက္ေနတာပါ
ခင္တဲ႔
ေမေလး
ဖိုးဖိုးစိန္
ဖိုးဖိုးဖိုးစိန္
ေနာက္ျ႔ပီးဘယ္လိုထပ္ေခၚရင္ေကာင္းမလညး္
း)
ပန္ပန္ ေျပာသလို ပဲ
အစအဆုံး ပါေအာင္ ဆြဲေခၚႏိုင္တယ္
ခ်ီးေကြ်းတယ္ဗ်ာ အဲေလ ခ်ီးက်ဴးတယ္ဗ်ာ
ခင္မင္စြာျဖင့္
၀သန္
ကြ်န္ေတာ္အသက္ၾကီးရင္ေတာ႕ဒုကၡ၊ မိန္းမမရဖို႕ ၁၀၀%ေသခ်ာေနၿပီဆိုေတာ႕ သားေတြေၿမးေတြနဲ႕ သိုက္သိုက္ဝန္းဝန္း ေနရဖို႕ ေဝလာေဝးေပါ႕ဗ်ာ။
အင္း...ညီမေတြပဲ ေယာက်ာ္းၿမန္ၿမန္ေပးစားမွပါပါပဲေလ။
တထုပ္ လုပ္ထားရမယ္ ဘယ္သြားသြား အဲဒီအထုပ္ သိမ္းထားတဲ့ ေသတၱာေသာ့ကို တကိုင္ ကိုင္ လုပ္ျပီး ျပေနရမယ္...။သားသမီးေတြ ေျမးေတြက ဘာအထုပ္လဲၾကည့္ခ်င္ပါတယ္ ဆိုေတာင္ မျပဘဲထားမယ္...။ဒါမွ အထုပ္မ်က္နာနဲ႔ ျပဳစုၾကမွာေလ
ကြ်န္ေတာ္ေသမွ အထုပ္ေျဖၾကည့္လို႔ သတင္းစာ စကၠဴ ေတြ ျဖစ္ေနရင္ လည္း သူတို႔ ဆဲခ်င္ဆဲ ပေလ့ေစေပါ့
....ခင္မင္ေသာအားျဖင့္.....
အဘြားန ဲ့ပဲေန၇ေတာ့အစ္ကိုတို ့လို ဘဝေလးေနခ်င္တယ္
အဘြားဆိုလို ့အေမ့ဖက္က တစ္ဦးတည္းေသာအဖြားပဲရိွတယ္
ညီကအငယ္ဆံုးဆုိေတာ့ ညီကိုမေစာင့္ပဲထြက္သြားၾကတယ္ထင္တယ္ေနာ္
အၾကီးျဖစ္ခ်င္တယ္ ဗ်ာ ဒါမွ အစ္ကိုတို ့လို အဖိုးေတြ အဖြားေတြ ခ်စ္တာခံခ်င္တာ
ဟူးးးးးးးးးးး
ေမာတာပဲ အဖတ္တင္တယ္...
ဖိုးစိန္...ေနာက္ဆိုရင္ ကိုလူေထြးအတြက္ ေနရာဦးေပးထားဘာ... ဒါပဲ...
မဟုတ္ရင္ေတာ့ ဖိုးဖိုးခ်စ္ရေအာင္ၾကီးကို ဆံုးမခိုင္းလိုက္မယ္...
ဘာမွတ္သလဲ
းဝ)
ၾကားဖူးတဲ့ စကားတခုလုိေပါ့ စုန္ေရသာရွိတယ္ ဆန္ေရ မရွိဘူးတဲ့...။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ပါေလ ၿဖစ္ၿပီၤးသမွ်ကုိ သင္ခန္းစာယူၿပီး ကုိယ့္အလွည့္နဲ႔ ကုိယ့္သားသမီးေတြ အလွည့္မွာ ဒါမ်ဳိးေတြ မၿဖစ္ရေအာင္ ၾကိဳးစားၾကစုိ႔ဗ်ာ...။
No... NoHooooo..
Most of beings love their life until die.
Only Very few peoples like to die by abnormal way.
Bino